İki gün sonra doğum günüm. Yeni yaşımın ilk günü ama içimde gram heves yok. Yaşamak için sevinç yok. Saatlerce duvara bakıp düşünmek istiyorum. Dışarıdan çok umursamaz görünsem de içimde kopan fırtınaları sadece ben biliyorum. Her şey üst üste geliyor ve omuzlarım bu yükü taşıyamıyor artık. Gencecik yaşımda çaresiz hissetmek yoruyor fazlasıyla. Çabalayıp yorulmak isterdim mesela ama çabalamak gibi bir seçenek sunulmuyor bazen. Doya doya hayatımı yaşayacağım günlerde düşünmekten saçlarımın beyazlaması koyuyor artık. Benim gibi hisseden birçok kişi vardır eminim. Bizi bu hale getirenler utansın ne diyeyim.