asosyal itiraf

Buraya ağlayarak derdimi yazıyordum ben ya. Artık bunu da yapasım gelmiyor. Yazıp yazıp sildim. Günlük görevi görüyordu burası benim için ama bugün bunu da yapmak gelmiyor içimden. Demek istediğim tek şey : Kırmayın beni.

ailem kendime olan güvenimi kırıyor sözlük. harry potter setini okumak istiyorum uzun zamandır babama alalım dedim çocuk kitabı mı alacaksın hem sen okuyup bitiremezsin o kadar kitabı dedi, arkadaşım puffy ipten battaniye örüyormuş böyle pofidik pofidik o kadar güzel ki yapımı da kolay tığ şiş falan kullanılmıyor ipleri birbirinin içinden geçiriyorsun. nasıl yapılıyor diye öğrenmek için youtubedan izledim biraz. bende yapmak istiyorum çok kolaymış hem evde canım sıkılıyor dedim annem ve babam sen beceremezsin boşuna masraf etmeyelim diyip dalga geçtiler anlatacaklarım bu kadar

Bu sıralar değişik hissediyorum arada kalbim hızlı hızlı çarpıyor durduk yere biri aklıma geliyor falan.. ama ben bu hissi biliyorum kahretsin ki ben galiba birinden hoşlanmaya başlıyorum ... kahretsin diyorum çünkü bunun sonunu görebiliyorum o kişi beni sevmeyecek bu ilişki olmayacak . Baktığı yerde olmaya çalışıyorum ama o beni yine de görmezden geliyor. Ben bunu nasıl durduracağım üzülmek istemiyorum ama vazgeçemiyorum da ... bu şarkıyı da buraya bırakayım https://youtu.be/FOffDLV9Byg

Bugün ayrıldı benden. Gururu bırakıp tekrar yazdım ama yok sıkılmış sözlük nefes alamıyormuş. Öyle kırıldım öyle acı çekiyorum ki elbet geçecek bu günler ama kötüyüm.Nefes alamıyorum, boğazımda sürekli bir düğüm gözyaşım anında akıp gidiyor. Sözlük sonradan yaptıkları daha da kötü. Olum neden bu kadar kötüsünüz neden

yapmak istediğim tonlarca şey var, ulaşmam gereken yerler var ama bu yolda ben aşırı tükenmiş gibiyim. yapıyorum ama hiçbir zaman yetmiyormuş gibi geliyor, sanki asla istediğim şeyleri halledemeyecekmişim gibi. bu aralar aşırı derecede özgüvensizlik yaşıyorum kısacası umarım uzun sürmez eski enerjime kavuşurum.

Çekilmez bir adam oldum yine. Uykusuz aksi nalet. Bir bakıyorsun ki ana avrat söver gibi, azgın bir hayvan döver gibi. Bugün çalışıyorum. Sonra bir de bakıyorsun ki; ağzımda sönük bir sigara gibi tembel bir türkü. Sabahtan akşama kadar sırt üstü yatıyorum ertesi gün. Evet evet ve beni çileden çıkarıyor büsbütün. Kendime karşı duyduğum nefret ve de merhamet. Çekilmez bir adam oldum çekilmez. Uykusuz aksi nalet. Yine her seferki gibi haksızım. Sebep yok, biliyorum. Olması da imkansız,Bu yaptığım iş ayıp rezalet. Buraya kadar okumayın lan buraya itiraf yazmam ben.

Bugün bana bir kadın tarafından söylenen söz “kız başınıza ne işiniz var İstanbul da” izle ve gör ben kız başıma nerelere gidiyorum.

Ben kendimi bu sözlükte çok yalnız hissediyorum. Sanki hepiniz birbirinizi tanıyorsunuz, her gün buluşup konuşuyor da ben dışlanıyor gibi hissediyorum. Gerçi sadece sözlüğe özel bi durum değil günlük de böyle ya neyse... (bkz: ilgi çekmek değil amaç)

sevdiğim birinin ölmesi korkusunu dibine kadar yaşıyorum. bu korkumdan dolayı sevmekten vazgeçmeye bile çalıştım. çok sevdiğim birinin ölecek olması düşüncesi hiçbir zaman aklımdan gitmez. beraberinde kaygı bozukluklarını getiriyor. ne zaman çok keyifli bir anım olsa hep aklıma gelip o anı mahveder. gece uyurken köpeğimin nefesini kontrol etmem bundan.

bu gece uzunca düşündüm, bundan sonra hiç açmamak üzere bir defteri kapattım. ki buna karar verebilmek 1 ay civarı vaktimi aldı, geri dönüşü yok artık. büyük ev ablukada'nın da dediği gibi "mutsuzum ama keyfim yerinde"

bazı başlıklara entiri yazıyorum (bkz: seri katillerin özellikleri) araştırıyorum da, sonra bakıyorum uzun güzel oldu satarım bunu diyip siteye gönderiyorum. eskiden ne güzel uzun uzun yazardım, paranın köpeği olduk yine.

İnsanları duygusal boşluğumu doldurmak için kullanmayacağım.

Aşağıda pek iç açıcı şeyler söylemeyeceğim şimdiden söyleyeyim de devam etmek istemeyenler bu kısımda ayrılabilirler. Artık bu evde kalmaya tahammülüm kalmadı. Yemin ederim yeterince çabalıyorum ama olmuyor. Her gün kavga dövüşten bıktım. Kendimi zorla kabul ettirmeye çalışmaktan yoruldum. Yüzüme maske yapıyorum yapma, ders çalışıyorum çalışma, gülüyorum öyle gülme, şaşırıyorum öyle şaşırma, bir şey giyiyorum onu giyme... Daha o kadar çok ki yazarken sabrım tükeniyor. Artık dualarımda ya atanıp gitmek ya da ölmek istiyorum. Başka türlü bu evden çıkamayacağımı biliyorum. Ne kendimi ait hissediyorum bu eve ne de güvende hissedebiliyorum. İnsanın kendini güvende hissetmediği yer nasıl evi olabilir ki? Anlatamıyorum bir türlü kendimi anlatamıyorum. Asla kabullenmiyorlar farklı biri olduğumu onlara bağımlı olmak istemediğimi. Sadece evde değil bu sorunlar evden uzaklaşınca da asla mutlu olmama izin vermiyorlar. Sürekli arayıp vicdan yaptırıyorlar. Hafta sonları eve gelemediğim için küsüyor gelince de burnumdan getiriyorlar. O kadar isterdim ki canımı bu denli acıtanın annem değil de bir başkası olmasını. Diğer türlü kapatırdım kapımı her kim olursa olsun dışarda kalırdı ama annem işte yapamıyorum. Evde sürekli acaba ne yaptım da azarlayacak yine neyime kusur bulacak diye bekliyorum. Küçüklüğümden beri en ufak hatamda sürekli rencide edilip küçük düşürüldüm. Bu yüzden kendimi bile sevemiyorum. Atanamama ihtimalini aklıma bile getirmek istemiyorum. Sırf bu evden çıkmak için biriyle evlenip bir başka hata yapmaktan da çok korkuyorum. Birilerine anlatmam lazımdı. Ben de buraya yazdım.

Hep içten içe kızardım insanlara akraba eleştirilerine karşı. Derdim ki ya noluyor bu millete acaba hiç kimse mi sevmiyor birbirini, herkes mi arkadan iş çeviriyor diye ama gerçekten öyleymiş. Bakın ben bu kapkara dünyada bana ışık olacak bir adam buldum. Hayatımızı birleştirme, bir yolu beraber yürüme kararını aldık ama o akraba denen mahlukatlar o kadar araya girdiler o kadar saçma sapan konulardan dolayı anne ve babamı örf adet gelenek diye doldurdular ki bunu tarif edemem. Yaşayacağım en mutlu günlerimi gözyaşıyla geçirmeme sebep oluyorlar. Hayatımda olan her şey onlar nasıl isterse öyle oluyor ve ben sadece izliyorum gözyaşlarıyla. Bilmiyorum çok mu abartıyorum ama bu günlerim böyle geçmemeliydi. O kadar doldum ki beni rahatlatacak tek yer burasıydı. Ne yapmalıyım, nasıl bir yol izlemeliyim gerçekten bilmiyorum. Elim kolum bağlı hayatımda yaptığım en iyi seçimin nasıl başkaları tarafından yok edildiğini izliyorum sadece.

Yeterince dağılınca artık mecburen toparlanıyorsun galiba. Uzun zamandır içimdekini dışa vurmaya bu kadar izin vermemiştim ama şimdi yorgun ve sakinim. Tuhaf bi sakinlik.

Paranoyalarım başladı gene. Ne kadar arkadaş edinirsem o kadar kötü oluyorum. Kısaca deli ettim kendimi. Ama her zaman bir konuda paranoyam olsa kesinlikle doğru çıkıyor. Bu insanlar neden böyle ?

ölümüne asosyalim. hatta bundan 4 sene önceye kadar konuşmam bile bozulmuştu izole+içe dönük olmaktan. nihayet artık öyle değilim yine de asosyal olmama rağmen. bir de şunu fark ettim: insan iş ortamından falan uzaklaşınca harbi konuşması bozuluyor ve kelimeleri yutarak konuşmaya başlıyor. konu hakkında sayfalarca tez yazılacak bir durum.

bu baslikta herkes cok üzgün seyler paylaşıyor, üzülüyorum. keşke sizin için sihirli bi değneğim olsaydı. bu arada sihirli değneğimiz olmasa da aglayacak bi omuz ariyorsaniz abcd ayağınıza geldi. neyse ki hepinize yetecek kadar sevgim var.

Biraz geç de olsa bunu öğrendim. Kimse için gerçekten önemli değilsin. Herkes -muş gibi devam eder. Düşünüyormuş, ilgileniyormuş, kıymet veriyormuş, anlıyormuş, üzülüyormuş gibi. Ama sonradan görüyorsun ki aslında bir hiçsin

flörtüme :) film önerdim on gün sonra sordum daha izlememiş. seri üzdü. film izlemeyen insan kendisine faydası olmayan insandır bana mı faydası dokunacak:/ flörtlükten terk olacağız sanırım :) (film bir kültürlenme aracıdır bana göre, bu yüzden fayda dedim)

Her ne kadar memeci olsam da, güzel göt görünce 5 dk bakıyorum

Çene yapısı güzel kadınlara bitiyorum, ölesim geliyor uğurlarına.

artık gülemem sanmıştım. şimdi kahkahalarım kulakları çınlatıyor. hadi eyw.

gorsel Sevgililer günü gibi günler zerre anlam ifade etmese de bugün hediye aldım, bilin bakalım kimden ? Öğrencimden :) Hocam benim fotoğrafımı koyarsınız dedi 😭

sürekli twitter favlarina baktığım biri var, onun benim varlığımı unuttuguna eminim

İşe girmek için evraklarımı tamamlayıp götürmem gerekiyordu. Patron da sürekli arayıp duruyordu. Evde olmama rağmen otobüsteyim bankaya gidiyorum dedim. Bankaya gittim fenalastim. Bu yüzden geç kaldım. Patron aradı ve ona aynen şunu söyledim: "bankada bir kadın bayıldı da onunla ilgilendim" gerek var mıydı bu yalana hahsahhd hala vicdanım sızlıyor benim bu yalanı buraya değil de kişisine itiraf etmem gerekiyor :D

penisimde sünnetten kalma dikiş delikleri var. piercing takmayı düşünüyorum. takınca bi foto sallarım. (bkz: sıfır şaka)

içim rahat değil ama hatalarımdan değil.

Kimseyle konuşamayınca buraya geliyorum. Üzüntülerimi yazmak istiyorum ama sonra kime ne ki diyorum. Bazen yazıp yazıp siliyorum. Kendimi bok gibi hissediyorum yine bu gece.

zaman zaman, öğrenilse utanacağım tarzda keko şarkıları dinliyorum sonra geçmişi siliyorum

sanki sevilecek tüm erkekleri sevdim, yaşanacak her şeyi tattım, gidilecek her yeri gördüm, üzülecek ne varsa ağladım da hayata dair biçilmiş kotamı doldurdum gibi hissediyorum. evren, kainat, ne kadar insan o kadar hayat, derya deniz kavramları bana çok senaristik geliyor artık. şuncacık ömürde herkesin çizilmiş bir rotası ve kendince sınırladığı bir alan var; öğrendim ki her şey herkes için değilmiş. başka bir insan, başka bir ten, başka bir dil kabul edemediğimde anladım. bir mucize olsa ve beni hiç tahayyül edemediğim bir neraya döndürse, yanıltsa beni. öyle çok isterim ki...

3 senedir sanki bir şeyin altında mahsur kalmış gibi yaşıyorum. Gülümseyemiyorum. Sıradan insanlar bir şekilde günlük hayatlarını yaşarken ben geceleri uyumuyor ağlıyorum. Aşırı düşünüyorum. Doğru düzgün arkadaşım yok. Herkes harekete geç diyor. Geçebilsem böyle mi olurdum? Ayrıca anksiyete de eşlik ediyor. Kimseye güvenemiyor ve hayattan korkuyorum. Yaşamak sanki bana göre değilmiş diyorum. Bir kayıp bir eziyet sanki Ben sadece zaman öldürmeye gelmişim dünyaya. Eskiden hayalim olurdu farkettim ki artık akışına bırakmışım. Çok kitaplar okudum. Felsefe, psikoloji. Bir şeyler yapıp kendimi geliştirmeye çalıştım. Ama o da bir yere kadar. Diyeceğim o ki bundan kurtulamıyorum. Herkes şaşırıyor nasıl bu kadar sürdü. Aslında pek bir şey yapmadım diyebilirim. Kurtulan biri varsa yardım etsin belki benim gibilere faydası olur. (Antidepresan tedavisi dışında)

Sinirlenince çok haklı konuşuyorum ve şu an sinirliyim

Az önce bir film izledim ve gerçekten beğendim. Ben böyle bir filmi çok beğendiğimde hemen koşup arkadaşlarıma, sevdiklerime anlatıp onları da izlemeleri için ikna etmeye çalışırdım ya da sürekli filmi anlatırdım, överdim falan ve bu beni çok çok çok mutlu eden bir şeydi nedense. Ama fark ettim ki kimsem kalmamış artık bunu paylaşacak. Neyse. Az önce bir film izledim ve gerçekten beğendim sözlük.

hayatımdaki kimse gerçekten benimle ilgilenmiyor, benimle vakit geçirmiyor, benimle konuşmuyor. Eş dost, arkadaş, sevgili, flört vs.. kimsenin sikinde değilim. herkes ya bir çıkarı olduğu için yanımda ya da kendini mecbur hissettiği için. bugün her şeyden ama her şeyden nefret ettiğimi ve kimse tarafından değer görmediğimi anladım. kendimi o kadar yıpramış hissediyorum ki.. eğer bugün iş yerinde böylesine yoğun bir gün geçirmemiş olsaydım muhtemelen oturup hıçkıra hıçkıra ağlayabilirdim. ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. ara ara gözlerim doluyor iş arkadaşlarım ne olduğunu soruyor biraz rahatsızım ağrım var diye geçiştiriyorum. ama bugün benim içim acıyor. ağlamak için mesaimin bitmesini bekliyorum muhtemelen işten çıkınca kendimi en yakın parka atıp oturup sigara içip salya sümük ağlayacam.çok yoruldum ben.. çok uzun zamandır ilk defa intihar fikri geçti aklımdan. şu an tam bunu yazarken arayan kişi ''ANNEM'' his mi etti ne? ben gerçekten yaşamak için bi anlam bulamıyorum. neden herkes gibi sevilmiyor ve değer görmüyorum gerçekten bilmiyorum. aşırı bunaldım patlamak üzereyim. AÇIN ARTIK ŞU BARLARI ORUSPU ÇOCUKLARI..

İsmail yk -şappur şuppur şarkısını ezbere biliyorum

Saç kestirdikten sonra inşallah ruyadayimdir hissi var ya... Bildiniz mi? Dibine kadar onu yaşıyorum suan. 80ler gibi oldu saçım, katlı falan... Hele ben nerelere gideyim? Ne yapayım? Cok da güzeldi aq, bok vardı kestirecek.

Bu aralar çok değişik duygular içerisindeyim birisinin sarılmasına ihtiyacım varmış gibi hissediyorum. Yanlızlık güzel şeyde, sol yanınızın dolu olması daha mutlu edecekmiş gibi öyle değil mi...

dünyadaki bütün vicdansızlığı sindirecek kadar midesizim.

İki gündür yemek yemiyorum annem sürekli kapıma gelip noldu diyor anlatamıyorum. Bu sabah ilk kez beni öperek uyandırdı annem. Bir kez daha anladım ondan başka kimsem olmadığını.

ben biraz unutkanımdır. iki ay öncesinde o zaman hayatımda olan insana, hiç de hoşlanmasam da bu günden, 14 subat icin hediye bakarken linkleri alarm şeklinde koymuşum. bu sabah hediye alarmım çaldı, ona uyandım. baktıklarımı, hatta bir kaç tane de yazdığım notları gördüm işte bunu alırsam şu notu yazarım vs gibisinden aklıma gelenleri yazmışım. garip oldu ne bileyim. hayatın değişme hızı ve bu kadar yanılıyor olmak hepimiz için zor değil mi ya? hayatınızdaki insana bence gidip bir sarılın. hepimizin yerine. ben de sabah anneme sarıldım. anneler mevzu konuşulmasa da anlıyor galiba.

kendisinin entrylerini genelde okurum ama hep atlayarak okurdum. ilk defa devriksekiz'e ait bir entryi hiç atlamadan okudum. (#4106537) ve üzüldüm, keşke gitmeseydi. sözlüğü gerçekten önemseyen ve kaliteli yazan bir yazardı. umarım görürüz arada yine.

İyice saçmalamaya başladım.Kontrolsuz hareket ediyorum.Acil kendime gelmem lazım ama nasıl yapıcam da bilmiyorum.

Sözlüğe şöyle bir göz atayım, takip ettiğim yazarların yeni tanımlarını okuyayım diye geldim. Sol kanadı gördükten sonra gelmez olaydım dedim resmen. Sözlüğün çok seviyesiz olduğunu neden düşündüğümü kanıtlar nitelikte açılan başlıklar içimi acıttı doğrusu. Sözlüğü çöp haline getirmek, bunun yapılmasına kayıtsız kalmak, modların umursamaz tavırları beni iyice soğuttu bu ortamdan. Oysa ne güzel hislerle gelmiştim buraya. Yazık, gerçekten çok yazık.

Dün akşam abim bir anda "iyi bir aile var bizle dünür olmak istiyorlar" dedi. Evin tek bekar kızı olduğum için bütün gözler bana döndü haliyle. Bişi demedim çıktım odadan. Yengem ile ablam peşimden geldi. "sevgilin yok biliyoruz, bunu bi düşün, kısmetini kapatma, en azından Bi görmeye gelsinler, çocukla tanışın belki olur" falan filan başımın etini yediler tamam dedim. Bugün ben iş yerindeyken bana çocuğun bi fotosunu attılar pek içime sinmedi ama kimseyi de dış görünüşü ile yargılamak haddim değil diye geçiriyordum aklımdan bana dediler "sen de Bi fotunu gönder bize karşı taraf istiyor". El mecbur yolladım. Henüz bi geri dönüş yok. Sabahtan beri kendime "kim ne yapsın sana, kesin olmayacak, herkes sen mi dış görünüşe göre karar vermesin" diye kendimi yedim bitirdim. Kafamdaki sesleri susturamıyorum. Olmasın da istiyorum ama en azından Bi geri dönüş bekliyorum. Uyku da tutmuyor offf ayrıca burda bahsi geçen çocuk bu sanırım. O yüzden kafam Bi hayli karışık. (#4002590)

Arkadaş seçimlerim genelde b*k gibi oluyor. Buna üzüldüğüm yetmiyormuş gibi bir de utanıyorum. Hata yapabilirim, tercihlerim yanlış olabilir ama yani bu kadarı da sinirimi bozuyor. Beni haketmiyorsunuz şerefszlr...

tekte başa çıkılamıyorum... gladiatus oynarken serverdaki itemlerin fiyatları için piyasa analizi yapardım, bugün genshin impact'te domainde en iyi pozisyonu nasıl alıp hasar veririm diye harita şablonunu çizip geometriden kalan bilgilerimi döktürürken arkadaşlarım bir kez daha bunu hatırlattı bana. olum ben gomez kaç gol atar diye regresyon analizi dersini almadan iki sene önce çalışmış insanım. kafaya taktığım hiçbir şey ya benden kurtulamadı ya da ben kafamı kurtaramadım...

Mutlu olmayı bilemiyorum. Bunu kendime itiraf ederken o kadar canım acıdı ki anlatamam. Birini mutlu etmeyi, güldürmeyi ve vaktini güzelleştirmeyi biliyorum ama konu kendim olunca sonsuz boşluk, dibi bucağı yok. Hayatımda en son ne zaman biri tarafından sırf mutlu olayım diye bir şey yapıldı onu bile hatırlamıyorum. Mesela sen seversin diye bir cümle hayatımda duymadım, morali bozuk gibi hadi bugün bunu yapalım iyi gelir falan duyduğum şeyler değil. Bense herkes için bir şeyler iyiye gitsin, iyi olsun, iyi hissetsin diye kendimi paralıyorum, neden bunu yapıyorum yalnızlık korkumdan, tam bir karalığım neden bunu kendime yapıyorum bu durumdan nasıl çıkarım bilmiyorum, sadece kendi mutluluğumu hissetmeyi kendimi sevmekle falan mı başarabiliyoruz o da olmuyor denedim, yapamıyorum...

Bazen kendimi çok fesat hissediyorum. Çevremde insanların hayatında sürekli güzel şeyler oluyor ve üzülerek söylüyorum bana göre hak etmeyen kişiler. Onların tüm işleri rast giderken benim bu kadar engel aşmaya çalışmam çok zoruma gidiyor. 'Neden' diyorum, 'neden onun başına iyi şeyler gelirken benim de gelmiyor?'. Bu düşünceden sonra bir de vicdan azabı ve iç çatışma başlıyor... 'Ne güzel işte, sevdiğin bir insanın başına iyi bir şey gelmiş. Sevinsene. Tamam, onun başına iyi şeyler gelsin ona lafım yok ama benim de gelsin. Niye benim başıma iyi şeyler gelmiyor?' diye diye dönüp duruyor tilkiler. Keşke daha yüce gönüllü olabilseydim.

(#4108855) cevap geldi. Görmeye geleceklermiş. Ulan adım adım doğru çıkıyor ben hafif ürkmeye başladım.