asosyal itiraf

Çok sevdiğim bir insan bu gün ölmemi istediğini söyledi. Entry bu kadar. Edit: farkettim de ben buraya hep insanların canımı yaktığını yazıyorum. Bu günden itibaren buna izin vermeyeceğim hadi bakalım

Yaklaşık iki hafta önce bu saatlerdeydi takip ettiğim herkesin kendi hayatında çok mutlu olduğunu ve kimsenin hayatında kendime yer bulamadığımı görüp saatlerce ağlayıp tüm hesaplarımı dondurdum. Pişman değilim ama hala üzgünüm kimsenin bir şeyi olamamış olmak beni yıktı.

her adımımda ayaklarımın altında artan bir yer çekimi var. dünyanın çekirdeği çıtlasın. bitsin bu hicap.

birinin dizlerine yatıp saçlarımı okşamasına o kadar çok ihtiyacım var ki...

yazıp yazıp siliyorum sürekli. üstelik yazdıklarımı gönder butonuna eriştirecek kadar yazıp siliyorum. uzun uzadıya yazacak kadar çok yazıp siliyorum.

en çok okunan başlıklardan biri olduğu için buraya yazıyorum. arkadaşlar lütfen organ bağışı yapalım. bilgi sahibi değilseniz ben sizi elimden geldiğince aydınlatayım yeşillendirin. organ bağışı çok önemli ya. böyle zamansız bi şekilde haykırmak istedim.

Size aşık değilsem ya da size işim düşmediyse mesajlarınıza cevap vermek bana çok zor geliyor. Lütfen ben boş muhabbet yapılacak biri değilim. Sizi kırmak istememem sizinle konuşmak istediğim anlamına gelmiyor. Nolur anlayın beni

https://youtu.be/db8ninUP6yc sabahtan bu yana bunu dinleyip söylüyorum ev halkı aşığım sanıyor ama değilim 😂😂

Yıllarca cahil yaşamışım. Ali exspressin Ali Ağaoğlunun sanıyordum.

Ben geçmişle yaşamayı bırakamıyorum. Ben kendimi kandırıyorum. Mutluyum diyorum. İyiyim diyorum herkese. Ben büyük bir yalancıyım. Yalan söylüyorum herkese. İyi değilim.

Bir süredir instagram ve twitter hesaplarımı kapatmak istiyordum ama "uzak kalamam" düşüncesiyle hep ertelemiştim. Bağımlılık yapmıştı bende. O kadar çok vakit geçiriyordum ki... Bugün sabah gözümü açar açmaz yaptığım ilk şey hesaplarımı dondurmak ve uygulamalarımı silmek oldu. İlk günün verdiği düşünce midir bilmem ama o kadar sakin, huzurlu bir gün geçirdim ki. Oralarda harcadığım zamana üzülmek, kapatınca aklıma geldi. İnşallah irademe yenik düşüp bir gün yeniden açmam...

Keşke birlikte yaşadığımız her anı hafızamdan silebilsem. Keşke hiç yaşamasaydık diyemem, fakat unutmak istiyorum hepsini.

Ben bu hayatın yaşam temposundan, zorunluluğunun bıktım. Biz ne için, kim için gece gündüz çabalıyoruz anlamış değilim. İyi bir yaşam, max 60 70 yıl o da bir ihtimal. At kendini bir yerlerden, sık kafana desen diğer tarafı düşünmek zorundasın. Bu hayata sınav diyorlar ve bu sınav cidden çok zormuş. Özetlemek gerekirse; Behzat Ç.: Biz ne yapıyoruz la. Biz ne yapıyoruz bu hayatta. Birileri demiş, sınırları çizmiş, burda yaşıcan demiş. Birileri demiş ki, bu maaşı alıcan demiş, bu okula gidicen demiş. Bunlara karşı çıkmıcan demiş. Amına koyim bunların hepsi, ben söylemeden önce, ben yapmadan önce, birileri tarafından söylenmiş. Ben istemedim ki bunların hiçbirini. Hayalet: Hiçbirimiz istemedik ki abi ama değiştirmek için naptık ki. Behzat Ç: Bi sikim yapamam ben, napıcam lan ben tek başıma, bi sikim yapmıcam ben.

bende tam, sevgilisiyle/kocasıyla fotoğrafını İnsta storye atıp arka plana da huyu huyuma denk şarkısını koyacak hareketler var.

Geçenlerde üniversiteden çok yakın bir arkadaşım beni ziyarete misafirliğe gelmişti, bir akşam dedim ki gel biraz yürüyelim kampüsün yolu tam yürüyüş yolu ışıklandırmaları falan da çok güzel (oturduğum site üniversitenin yakınında) neyse bu bana dedi ki bak karnım çok ağrıyor yarın yürüyelim, ben tutturdum illa bugün yürüyeceğiz dedim tuvalete gir bir şeyciğin kalmaz. Çıktık yola daha ilk fakültenin önüne gelmeden karnını tutmaya başladı geri dönelim çok kötüyüm falan diyor, tamam dedim dönelim sıçtın içine zaten. Yüz metre falan yürüdük bu dedi daha tutamıyorum napıcam ben. kaldık ortada anasını satayım. Hemen solumuzda da uzay araştırmaları merkezi olan tuhaf bir top şeklinde yapı var etrafı kapkaranlık, dedim geç şuraya yap karanlık zaten kimse görmez, peçete var mı dedi çantamın her yerine baktım, normalde tomar tomar peçete olan çantamda kağıt bile bulamadım, ağaçlara bakındım genişçe birkaç yaprak aldım buna verdim gitti sıçtı geldi. Türkiye'nin en köklü üniversitelerinden birinin tam ortasına SIÇTI hem de kıçını yaprakla silerek

Küçükken misafirliğe gittiğimiz evlerden varsa Barbie bebek ayakkabısı çalıyordum . Üzgünüm

İshal olmuşum ve yarın yolculuğa çıkıcam.....

bugün canım çok sıkkın. kimseye söyleyemedim. yani söylesem nolcak ki ne değişcek. herkese çok iyiymiş gibi rol yaptım. yalancıyım ben

Tam kendime vakit ayırıcam yatağıma uzanmışım mis gibi. Kedimi karnı açık halde yakalıyorum ve ben kafamı ona dayayıp uyuyakalıyorum her seferinde. Merak ettiğiniz diğer şeyler için dm atın. (bkz: alın bu bilgiyi de ne yapıyorsanız yapın)

Sözlük ben artık birini düşünüp düşünüp mutlu olmak istiyorum.

bugün ders çalışmadım. vicdan azabı çekiyorum.

bugüne kadar hayata bir kez daha gelecekmişim gibi, hiç kadrimi kıymetimi bilmeden yaşamışım... kendime bir gençlik borcum var-mış, bilmiyordum. zararın neresinden dönülürse kardır derler, iyimser bir yaklaşım. zararımdan bu kadar şeyi kaybederek döneceğimi bilseydim annemi daha önce dinlerdim. benim keşkem bu olsun. bir insanın hem kendisine vereceği en büyük ceza hem de en iyi hediye. bundan sonra beni hiçbir şey yıkamaz demiyorum, daha yıkılacağım anlarım olacak ancak bu hasarın üzerinden nasıl kalkacağıma/ toparlanacağıma ben karar vereceğim. doğru yola girdiğinizi hissetmek nasıl bir şey-miş sadece öğrenmedim, sadece anlamadım, bizzat hissediyorum. “bir zamanlar eski bir köy evinde, bir ana bir kız yaşar güzellik içinde ben vurgunum o zamanlar bu yare, kıvranıp dururum yar bana bi çare ... merhabalar, ben bu yerlerden biriyim uzunca zamandır bizim haneden firariyim ... çaresizlik içinde geri döndüm, bana yol gözüktü ev yoluna koyuldum çok geçmedi bir ses duydum duruldum, güne döndüm yüzümü döner dönmez vuruldum”

ben bi şeyler yaptım ama ne yaptığımı da bilmiyorum. inşallah yapmamışımdır

arkadaşlar çok garip hisler içindeyim

bir gün herkesi, tek tek büyük bir keyif ile sileceğim! şu an zaten kafamda sildim herkesi diğeri için zaman gerekiyor

7 kasım günü doğum günümdü. neredeyse kimse hatırlamadı. anne, babam hatırlamadı mesela. hiçbir arkadaşım hatırlamadı. doğum gününü kutladığım hiç kimseden geri dönüş alamadım. kutlayan sadece iki kişi oldu onlar da bu sözlükten. onlarla da doğum günümden önceki hafta/haftalarda sürekli iletişimde olduğumuz için unutmalarına imkan yoktu ama en azından kutladılar. yeani aslında bakarsanız sen herkesin doğum gününü kutluyor musun? herkese değerli hissettiriyor musun? diyebilirsiniz. haklısınız yapmıyorum ama yaptıklarım da oluyor ve bu onlara hayatımda bir değer katıyor. o değeri geri alamamak da benim destroyer modumu ortaya çıkarıyor. sözün özü birçok insanla olan yakınlığımı kaybettim o gün. zaten çılgınlar gibi yalnızdım, biraz daha perçinlendi. bunun farkında olmak da buna rağmen hala pata küte insan silmek, olanlarla da bir şekilde tartışıp aramı bozmak da benim yeteneğim... birçok açıdan mevcut insanlık için fazla zekiyim ve bu yüzden uyum sağlayamıyorum. bazı açılardansa kendimi geliştiremediğim için toksik bir insan evladı olup çıkıyorum. fazla düşünmek! en büyük özelliğim de en kötü özelliğim de bu. düşünmeyeyim diye günde 3 tane anti depresana mahkum ettiler beni 9 aydır. ben de kendimi oyunlara mahkum edip zihnimi tamamen boş şeylere yönlendirdim. işe yarıyor mu derseniz yaramıyor işte. yarasa zihnimden birçok insanı silmezdim. 7 kasımda doğan kazım koyuncu da bu dünya için fazla akıllıydı. karadenizliden önce devrimci olduğu için bugün onu da benim gibi neredeyse kimse hatırlamadı. iş o ki bu dünyayı düzeltmeye çalışan her birimizin sonu ya soyutlanmak ya da bir diğer 7 kasım doğumlu devrimci troçki gibi öldürülmek. nereden baksan 6 milyon insanın sahip olduğu dini ve nereden baksan 7 milyon insanın sahip olduğu milli değerlerin hepsini kökten sikeyim. dünyadaki paranın %95'inin 1000 kişinin banka hesaplarında döndüğünü ve onların da bu değerlerle hiçbir alakası olmadığını düşünürseniz eğer nasıl kullanıldığınızı anlarsınız. size bunları anlattığım için beni soyutladığınız toplumun da geçmişini sikeyim dert değil. beni üzen değer verdiğim çok az kişiden karşılık görmemek oldu. o değeri ne zor şartlar altında verdiğimi ve kişiliğimin bir özetini de sizlere anlatmış oldum. o yüzden bana yargısız infaz yapıyorsun demekten yıllardır bıkmayan çevremdeki insanlara muhakeme ve empati yetenekleri ile donatılmış zihnimi bir türlü anlatamamanın da bir yakarışı bu. hiçbir şeyi benim kadar düşünmüyorsunuz amına koyduklarım, infazını vermediğim yargılarım bile sizin düş kapasitenizden fazladır. öyle olmasaydı beni deli diye bir kenara atmaz, manyak ya da değişik diye kendinizce yapmıyor olsanız dahi yaftalamazdınız. velhasıl ne anlattığımın ucunu ben de kaçırdım. öyle bir iç döküştü. üzülmüşüm amk, şimdi geçti.

Şimdi burada ilginç bir deneyim ihtimalinden bahsedeceğim. Doğru şekilde anlatabilir miyim bilmiyorum ama. Hastalandığınızda ağzınızın tadı bir garip olur. Yediğiniz içtiğinizden eski tadı alamazsınız bir süre. Ama sonra hastalığınız geçtiğinde daha iyi tat almaya başlarsınız ancak eskisi kadar iyi tat alıp alamadığınızdan emin olamazsınız. Belki de hiçbir zaman yemeğin tadını eskisi kadar alamayacaksınızdır ama bunu kendinize ispat edemezsiniz. Çünkü hasta halinizden daha iyi bir konuma geldiğiniz için kıyas da yapamazsınız. Bir problem varsa da bu sadece sezgiseldir. Sonuçta artık iyileşmiş ve ağzınızın tadı yerine gelmiştir. Ne kadar yerine geldiğini anlayamamanız referans noktanızın kaymasından kaynaklanır. Kulaklıkla müzik dinlerken de oluyor bana bu. Duymamda bir sıkıntı olduğunu seziyorum mesela. Önce kulaklıkta ya da bilgisayarda bir problem mi var acaba diyorum. Ama kulaklık yeni bir kulaklıkla değişiyor artık ortada bir problem yok duyduğum şey duyabildiğim en iyi şey oluyor. Artık yine referans noktamı kaybetmiş durumda kalıyorum. Belki de artık iyi duyamıyorumdur ama bunu kendime ispat edemem çünkü referans noktam zaten kendi kulaklarım ve orada bir arıza olursa bunu test edip kıyaslayamam. Duyusal edimlerimin arasında kaybolup giderim. Bu biraz iki farklı insanın aynı renge bakıp farklı tonlarda görmelerine rağmen birbirlerine gördükleri rengi ispat edememesine benziyor. Teorik olarak benim kırmızı rengine baktığımda gördüğüm rengi birileri gökyüzüne baktığında görüyor olabilir. Referanslar kişiye has olduğu zaman duyular da öznel oluyor ve her şeyi kendi deneyimlerimizle sınırlıyoruz. Aslında ortak bir deneyim mümkün değil. Herkes kendi deneyimini kendine göre yaşıyor. Yani dünya tasavvuruna karşı tüm deneyimimiz bize özgü bize ait ve bu yalnız yaşıyor oluşumuzun ilanıdır. Bu yalnız başımıza deneyimler yaşadığımız yerde referans noktalarımızı kaybetmek yalnızlığımızı bile kaybetmek anlamına geliyor. İtiraf kısmına gelirse hayatımı artık tam da bu şekilde yaşıyorum. Referans noktalarımız kaybettim. Eskisi gibi mi yaşıyorum yoksa hala biraz hasta mıyım bilmiyorum. Nefes almaktan aldığım deneyimsel haz zaten bu kadar mıydı yoksa giderek daha mı kötü oluyor bunun ayrımına varacağım yaşamsal referans noktalarım yok artık. Boşlukta süzülüyorum. Muhtemelen derdimi yeterince iyi anlatamadım bu entryde. Ama zaten olabilecek en iyi şekilde bile anlatsam aynı deneyimi yaşayamayacaktık. Ben bu farkındalığı kazandım. Deneyimlerimiz bizim en büyük tek başınalığımız. Bir acı çekiyorsam, mutluysam, huzurluysam, güzel uyanıyor ya da öfke nöbetleri geçiriyorsam bile tüm bunları bana has, bana özgü, kendi başıma deneyimliyorum. Aynı yollardan, aynı biyolojik ve kimyasal reaksiyonlardan da geçsek hatta kader kolaya kaçıp ikimize de aynı hikayeyi uygun görmüş olsa bile yaşamsal deneyimlerimde yapayalnızım. İşte o yaşamsal deneyimlerimdeki yalnızlığım yetmiyormuş gibi referanslarımı da kaybettim. Düne göre nasıl olduğumu hatırlayamayacak noktaya geldiysem eğer yarının nasıl olacağı da pek bir anlam ifade etmiyor. Geriye sadece şu kalıyor; yaşıyoruz işte, bir şeyler iyi gibi, bir şeyler kötü gibi. Aslında gidişatı nasıl kimse bilmiyorum. Ben kendimi iyi hissetmiyorum ama nankörlük mü ediyorum yoksa haklı mıyım bilmiyorum.

Itiraf desem değil ama nereye yazacagimi bilmediğim için buraya yazıyorum. Eskiden çok güçlü, zorluklara aldırmayan, biraz gamsız birisiydim. Üzüntüm çabuk geçer, kolay kolay ağlamazdım. Çocukken sürekli ağlayan duygusal birisiyken daha sonra değiştim. Ama şimdi yorulduğumu hissediyorum. En ufak birşey bile beni üzüyor, yıpratıyor. Eskiden yılda üç beş defa zor ağlayan ben her şeye ağlayacak hale gelir oldum. Kendimi güçsüz hissediyorum. Eskiden dağ gibi duran kalbim şimdi dal gibi kırılıyor. Biraz eksik, biraz üzgün hissediyorum. Böyle olmak beni yoruyor, eski halimi özlüyorum. Sürekli üzülmek, yorulmak, kafaya takmak istemiyorum. Üzülünce, sıkılınca buraya yazıyorum işte. Üstelik burası insanlığa dair umutlarımi yeşertiyor. Bazen derdime ortak oluyor, bazen yardımcı oluyorsunuz. Iyi ki varsınız asosyal sözlük ailesi.

Biri hakkında bir şeyler yazmak istiyorum. O benim hem arkadaşım hem sevgilim olmaya en yakın insandı. Ama işte bir sürü sebeb var olmamak için. Biziz en büyük sebeb ama yinede onunla konuşmak güzel. Ve çok çok konuşmama rağmen dinleyen tek kişi. Ve bunu özleyen tek kişi en yakın arkadaşım bile bunu yapmadı. Onun varlığı bana iyi geliyor. Ama bu bu kadarla kalıyor.

sıkıldım; anlatmaktan, anlaşılmamaktan, aptal gibi hissetmekten, sorulardan, cevaplardan, düşünmeden söylenen şeylerden. kendimi tırnaklarımla kazıya kazıya, ağlaya ağlaya getirdiğim halimin, başkaları için bir hiç olmasından sıkıldım. kimseye tahammülüm kalmadı. çok yoruldum ulan sözlük. işe yaramaz hissetmekten çok yoruldum.

Kötüyüm sözlük.. En kötüsü de kimse bunu anlamıyo. Değer verdiğim, koyduğu bir noktadan, atmadığı randomdan gülücükten kötü olduğunu anladığım insanlar üzerine titrediğim insanlar benim kötü olduğumu anlamıyolar, hissetmiyolar ya da hissetmek, anlamak istemiyorlar ama ben yine de iyisini düşünüyorum.. İyi geceler..

uzaklaşıyorum ve kimse farkında değil.

Duygusal bir iktidarsızlık yaşıyorum.

Ben yine geldim buraya vay be kimler geldi kimler geçti. Çok uzun zaman oldu şaka maka. Kaoslar, radyo yayınları, atılmalar bomboş zaman dilimimde eğlenmiştim. Hoş geldim kendim.

İnsanlardan midem bulanıyor. Davranışları, düşünceleri, aldıkları her nefes midemi bulandırıyor.

Çok fazla anaç bir insanım. İronik kısım aslında çok katı ve duygusuz denilebilecek birisi olmam. Ama tek istisnam bu anaçlık ve kontrol altında tutmak gerçekten çok zor oluyor. Eski erkek arkadaşım ağır bir ameliyat geçirmişti ve çok samimi olarak içimden geçen tek şey ona bebeğim gibi bakmak olmuştu. Elimden geldiği kadar da yapmaya çalıştım. Ama bir zaman sonra karşı taraf bundan bıkmaya başladı. Çünkü ameliyattan dolayı alkol sigara sıkıntılıydı ve yeme içmesine dikkat etmesi gerekiyordu. Sürekli “anasının gülü bugün sana bunları mutlaka ye dediğim yemekleri yedin mi? Yememişsin bak ev yemekleri yapan yere gidiyoruz” modunda olduğum için bir zaman sonra isyan bayrağı çekildi. Ama bunda biraz malını tanımak dediğimiz kavram çıktı ortaya. Çünkü asla kendine bakmazdı. Kerizlik noktasında olan kısım ise;son zamanlarda çok mutsuz olduğumuz bir ilişkiydi ama çok aşıktım ve ona en iyi bakabilecek insanın ben olduğumu biliyordum. Sırf o iyi olsun diye yıllarımı bu mutsuz ilişkide geçirebilirdim.

Sözlükte konuştuğum ve sevdiğim birkaç yazar var ve onların entryleri sözlüğün sosyal medya hesaplarına çıktığı zaman acayip mutlu oluyorum. Çocuğuyla gururlanan ebeveynler gibi oluyorum adeta. Herkese “Bakın ben bu yazarı tanıyorum ne de güzel yazmış.” diye göstermek istiyorum. (bkz: anonim olma sorunsalı) Çevremdeki kimse sözlükte yazdığımı bilmediği için havada kalıyor bu isteğim biraz ama olsun bir gün bunu da hallederiz .d Neyse sizleri seviyorum. Benim gözümde şu sözlüğü daha yazılabilir hale getiriyorsunuz. Yazmanız hep daim olur umarım :)

Tedavülden kalkmış gibi söküp attım kalbimi

çok kırılgan bir yapıya sahibim ama çevremdekiler beni çelik bir kapı gibi görüyor. kırılıyorum be. birazcık dikkat etseniz ölür müsünüz sanki?

Bu gün Şile’de çok çok afedersiniz orospu çocuğunun teki kedinin arka bacaklarını ezip gitmiş. Arabayla giderken yolda yattığını gördüm. Sağa çektik ön bacakları tutuyor, arka iki bacak kırık bir halde yerde duruyordu o sesi hiç kulağımdam gitmiyor. Arkadaşı arabayla yolladım bir iki alınacak şeyler vardı, başında bekledim o gelene kadar. Arkadaş geri geldi aldık arabaya tam 2 saat boyunca her yeri gezdik. Veteriner aradık, petshopa gittik, eczaneye gittik, zabıtaya bile gittik. Petshoptaki yabani kişi bu ölür bence bir yere bırakın dedi. Yavrucağım bacaklarımın arasında 2 saat tedavi edecek yer aradık. Bir Allah’ın kulu da gelip yardımcı olmadı. En son bir polis sağolsun bizi bir vereterine kadar götürdü. Kapısına kadar gittik ışıklar yanıyordu fakat kapı kapalı. Aradım yazan numarayı Şile’de değilim burda tedavisi olmaz zaten çok zor İstanbul’da bile zor maddi durumunuz iyiyse alın İstanbul’a götürün vicdanınız ve maddi durumunuza kalmış dedi. Arkadaşlar bunu bir veteriner söyledi, hayvanlarla ilgilenen onların yarasını saran kişi aklım almıyor kimse ilgilenmedi. En son o yavrucağı orda veterinerin kapısına bırakmak zorunda kaldık. Ağlamamak için kendimi zor tuttum vedalaşamadım bir türlü. Halâ kafamın içinde dönüp duruyor o hâli. Hiçbir zaman aklımdan çıkmayacak kara kedi.

Beni seri artılayan melek kim acil çıksın meydana bi şey söylemem lazım

dünya üzerinde beni mutlu edebilecek bir insan dahi yok. kepenkler kapalı, camlar açık.

öyle cezbedici, öyle gerçekçi ve davetkardı ki, sahibinden.com reklamında eski eşyalara bakıp sadece "sahibinden" diye bağırarak onları yepyeni, gıcır gıcır hale getiren halk kahramanlarının çok pis gazına geldim ve dededen yadigar televizyona dönüp var gücümle haykırdım: SAHiBiNDEN!! tabii bi bok olmadı. çok utandım. allah belamı versin.

itiraf edelim hepimiz düzenli yalancılarız, çünkü kendimizi kandırmadığımız her an çekilmez oluyor hayat.

Gelmeyen kılavuza da lanet olsun, çenemi tutamayan bana da. Herkesle her şey konuşulmamalı. Nerde sessiz sakin, her şeyi konuşmayan insan var daha mutlu lan valla daha mutlu

Bir insana güvenmemem için insan olması yeter.

ben kabiliyetsiz miyim neyim anlayamadım. dünden beri alt tarafı 300 kelimelik bi ödev yazıcam. la sallasam 300 olurdu zaten. yok bi türlü düzgün cümle kurup bi şeyler yazamıyorum. seçmeli dersten nasıl kalınır videosu dönem sonu kanalımda olur takipte kalın.

Arkadaşlar ailecek pozitifiz dua bekliyorum hepinizden, 10gün sonra iyi haberle gelirim inşallah

ne yapmam gerektiğini biliyorum ama yapmıyorum. yapmayı bekliyorum öyle.

En yakın arkadaşımı çok özledim