7 kasım günü doğum günümdü. neredeyse kimse hatırlamadı. anne, babam hatırlamadı mesela. hiçbir arkadaşım hatırlamadı. doğum gününü kutladığım hiç kimseden geri dönüş alamadım. kutlayan sadece iki kişi oldu onlar da bu sözlükten. onlarla da doğum günümden önceki hafta/haftalarda sürekli iletişimde olduğumuz için unutmalarına imkan yoktu ama en azından kutladılar.
yeani aslında bakarsanız sen herkesin doğum gününü kutluyor musun? herkese değerli hissettiriyor musun? diyebilirsiniz. haklısınız yapmıyorum ama yaptıklarım da oluyor ve bu onlara hayatımda bir değer katıyor. o değeri geri alamamak da benim destroyer modumu ortaya çıkarıyor. sözün özü birçok insanla olan yakınlığımı kaybettim o gün. zaten çılgınlar gibi yalnızdım, biraz daha perçinlendi. bunun farkında olmak da buna rağmen hala pata küte insan silmek, olanlarla da bir şekilde tartışıp aramı bozmak da benim yeteneğim... birçok açıdan mevcut insanlık için fazla zekiyim ve bu yüzden uyum sağlayamıyorum. bazı açılardansa kendimi geliştiremediğim için toksik bir insan evladı olup çıkıyorum.
fazla düşünmek! en büyük özelliğim de en kötü özelliğim de bu. düşünmeyeyim diye günde 3 tane anti depresana mahkum ettiler beni 9 aydır. ben de kendimi oyunlara mahkum edip zihnimi tamamen boş şeylere yönlendirdim. işe yarıyor mu derseniz yaramıyor işte. yarasa zihnimden birçok insanı silmezdim.
7 kasımda doğan kazım koyuncu da bu dünya için fazla akıllıydı. karadenizliden önce devrimci olduğu için bugün onu da benim gibi neredeyse kimse hatırlamadı. iş o ki bu dünyayı düzeltmeye çalışan her birimizin sonu ya soyutlanmak ya da bir diğer 7 kasım doğumlu devrimci troçki gibi öldürülmek.
nereden baksan 6 milyon insanın sahip olduğu dini ve nereden baksan 7 milyon insanın sahip olduğu milli değerlerin hepsini kökten sikeyim. dünyadaki paranın %95'inin 1000 kişinin banka hesaplarında döndüğünü ve onların da bu değerlerle hiçbir alakası olmadığını düşünürseniz eğer nasıl kullanıldığınızı anlarsınız. size bunları anlattığım için beni soyutladığınız toplumun da geçmişini sikeyim dert değil. beni üzen değer verdiğim çok az kişiden karşılık görmemek oldu. o değeri ne zor şartlar altında verdiğimi ve kişiliğimin bir özetini de sizlere anlatmış oldum. o yüzden bana yargısız infaz yapıyorsun demekten yıllardır bıkmayan çevremdeki insanlara muhakeme ve empati yetenekleri ile donatılmış zihnimi bir türlü anlatamamanın da bir yakarışı bu. hiçbir şeyi benim kadar düşünmüyorsunuz amına koyduklarım, infazını vermediğim yargılarım bile sizin düş kapasitenizden fazladır. öyle olmasaydı beni deli diye bir kenara atmaz, manyak ya da değişik diye kendinizce yapmıyor olsanız dahi yaftalamazdınız.
velhasıl ne anlattığımın ucunu ben de kaçırdım. öyle bir iç döküştü. üzülmüşüm amk, şimdi geçti.