asosyal itiraf

Hani her arkadaş grubunda olan şu böyle her şeye gülen dünya umrunda olmayan tipler vardır ya. Benim çevremde bu kişi hep ben oldum sözlük. Olmadım da işte hep öyle göründüm. Etrafımdaki insanları üzgün görmek hoşuma gitmez hiç, o yüzden her zaman ortamın enerjisi yüksek tutmaya çalışırım falan. Bunu şimdiye kadar hiçbir zaman sorun olarak görmemiştim ya da oyunculuk yapıyormuşum gibi düşünmemiştim ama bu karantina sürecinin başlarından beri bu rol bana birkaç beden büyük gelmeye başladı sözlük. Hala neşeli biliniyorum sanmayın ki değişti tavırlarım. İşin zor yanı da bu işte. Herkes her zaman gülümsememi, hep yarınlara dair benim ümit verici konuşmamı, bir problem olduğunda taşın altına benim elimi koymamı istiyor ve bekliyor. İnsanları yüz üstü bırakmak istemediğim için de kalkıp "olum bi kere de benim yüzümün gülmesi için birileri bir şey yapsaydı" diyemiyorum. Eminim ki onlar da yapmışlardır benim için bir şeyler ama ne bileyim be sözlük insan hep sığınılmak değil de bazen sığınabilmek de istiyor. Hani nasıl desem, bir kere de benim içimi rahatlatsaydı birileri, bir kere de bana denseydi sen dur ben hallederim bunu, ağzımı açtığımda hep "ya bana da böyle böyle oldu" ile gelinmeseydi bana, bir kerecik de benim omzumdan alınsaydı yüklerim bunları geçtim zaten kimseden benim derdimi üzüntümü sırtlamasını isteyemem bencillik olur bu zaten ama hani en azından birlikte omuzlayabiliriz istersen denmiş olsaydı. İstediğim değil bütün yükümün alınması, en azından teklif edilseydi nezaketen. Anlatabildim mi bilmiyorum kendimi sözlük ama vaziyet bu işte. Kalmadı benim yarınlardan ümidim, beklentim. Can sıkmak istememiştim aslında da böylesine bir günün ardından yazmak da iyi geldi. İyi ki varsın he sözlük, sen de olmasan...