asosyal itiraf

Kilo aldığımdan beri etrafımdaki insanların azaldığını fark ettim. Başta buna bağlamak mantıklı gelmemişti, ama kör bile fark ederdi herhalde. Bir miktar kalbim kırıldı, ne yalan söyleyeyim

Sağlam bir motivasyon konuşmasına ihtiyacım var. Düşünemiyorum, anlatamıyorum, olduramıyorum. Zaman akıyor, ben içinde sürükleniyorum sadece. Ya minik gel bak şunu birlikte yapalım, olduralım diyebilecek kimsem yok. Bu zamana kadar motivemi hep kendim sağladım, kimsenin gelip elimden tutmasını beklemedim lakin şuan yapamıyorum. Bataklıkta gibiyim kısaca.

boyum 1.55 olmadım hiç,1.50 yim.

Ben bir malmışım arkadaşlar dün kesinlik kazandı. Kusura bakmayın ben de yeni öğrendiğim için ancak söyleyebiliyorum size. 1.5 aydır beraber takıldığımız beraber eğlendiğimiz arkadaş ortamıma girmiş herkesle tanışmış benimle takılmaktan hoşlanan kızla artık bir konuşayım dedim ve kafam karışık senin beslediğin hislerin bende karşılığı yok cevabını aldım. Ulan ben de sanıyorum sadece birbirimize sevgili demiyoruz o ana kadar vay amk böyle bir şeyi ufacık sezsem gidip konuşmadım. Ama malmışım demek amk. Hayır demek bütün arkadaşlarım da malmış onlar da dışardan bize kesin sevgililer artık gözüyle bakıyorlarmış. Neyse amk. Saçma bir şey oldu işte. Ama kız harbiden iyi bir kız lan.

Size beni 2 saattir anlamsız bir duygulanmaya sürükleyen bir durumu anlatacağım. Umarım yazarken küçük bir piç gibi ağlamam. 5 yıllık bir arkadaşım vardı. Son 2 senede arkadaşlığımız çok az insanla evrilen bir noktaya kayıp, güzel bir dostluğa dönüşmüştü. Pek arkadaşım yoktu o zamanlar. Zaten hayatım boyunca da pek olmadı. İlaçlar, tedaviler, hastaneler... Düşününce bile uzaklara daldıran cinsten zor zamanlardı. Oynak duygudurumumla bile alay konusu oldum. Hayat yollarımızı kesiştirdiğinden, benzer dertlerden muzdarip olduğumuzdan mıdır nedir; iyi geliyorduk birbirimize işte. Tam 1o ay önce aramızda bir yanlış anlaşılma oldu. Aylarca peşinden koştum. Hediyeler aldım. Af dilendim. Ağladım. Öküz gibi ağladım. Hepsinde de istisnasız suratıma balyoz yedim. Hakaretler, ağır laflar, bağırmalar... Tamam, belki hatalıydım ama o kadar çok acıyıp, öylesine ufak kırılmayı hak etmedim. Öyle ki, son on ayda başıma gelenler herkesin başına gelenin bir kaç katıydı ve nisan ayına dek anlatabildiğim kimse yoktu. Kalabalıklar arasında yalnız bir gerizekalıydım. (İşte Berry sağ olsun. Üniversiteden sonra vakit giren dostluğumuz, aynı kalmış halbuki. Mart, nisan gibi tuttu baya elimden. Can içim kendisi. Evet.) Velhasıl kelam, çok canım yandı. O kadar ağır sözler işittim, üzerine öyle boktan olaylar yaşadım ki... Bakın, yalanım varsa aldığım nefesi vermeyeyim; yaşlandım. Saçımdaki beyazlar bile 2 katına çıktı. Ve evet... Bugün bir mesaj geldi. Kısa, net ve duygu dolu bir özür mesajı... Geç gelen özür. "Seni çok kırdım. Haklıydın. Bilmiyorum bir şey değişir mi ama özür dilerim." Öyle baktım sadece bir süre ekrana. Bir şey yazamadım. Söyleyemedim. Tıkandı sözlük. Aylar boyunca "Acaba ben kahrolası bir orospu çocuğu muyum?" diye kendimi sorgulamam geçti gözümün önünden. Dualarım geçti. Öyle bir yük kalktı ki bu amına koyduğumun ruhundan, ağlamak istedim. Şubat ayından beri ağlayamıyordum. En fazla bir kaç yaş. On dakika konuşamadım. İçime içime aktı. Ben haklı olmayı istemedim sözlük. Hislerimi böyle normalden biraz daha uçlarda yaşamayı da, geçmişimi de, kaderimi de, yaşantılarımı da, kendimi sevemememi de... Hiçbirini istemedim. Bazen vicdanım ve ruhuma hoyrat davranışım için kendimi öldürmek istiyorum. Öyle. Geçti gitti diyorum işte. Benim üzüntümün aynısını o hissetmesin istiyorum. Kimsenin canı yanmasın istiyorum. Hatta mümkünse herkesin acısını yüklenmek istiyorum. Kızamıyorum sözlük. Hiçbir şey hissedemiyorum. Sadece çok yoruldum. O kadar yoruldum ki... On dakikanın sonunda şu cevabı verdim; "Sen benim hala dostum ve arkadaşımsın." Lütfen artık üzülmeyeyim. Hiç fark ettirmesem de ben göründüğüm kadar güçlü ve dayanıklı biri değilim.

hayatta anne gibisi yok sözlük.seni çok seviyorum anne.

hayatımda kendi hemcinslerimden bile önde tuttuğum her zaman için en yakın arkadaşım, dostum, kardeşim olarak gördüğüm insan üniversiteye geçtiğimizde bana hiçbir şey söylemeden arkadaşlığımızı bitirdi, sosyal medyadan falan çıkarttı. sebebini defalarca kez sorduğum halde de bir sorun olmadığını söyledi ama asla benimle konuşmadı. doğum gününü kutladım ona bile cevap vermedi. uzun bir zaman sonra ortak bir arkadaşımızdan “beni samimi görmediği” için arkadaşlığımızı bitirdiğini öğrendim. samimi görmüyorsa aramıza mesafe koysaydı keşke ama o direkt bitirme kararı aldı ve samimi görmeyecek bir durum da yoktu kendisiyle 5 senedir gece gündüz mesajlaşırdık ve birlikte çok vakit geçirirdik o da beni en yakınlarından biri olarak görürdü güya. bugün onunla karşılaştım, yanımda arkadaşım vardı, onunla arası iyi olan bir arkadaşım, üçümüz de aynı anda fark ettik birbirimizi. bizi görünce bi güldü, mahcup muydu anlamadım. yanımdaki arkadaşım benden dolayı selam vermeye çekindi ama ben onu hala en yakın arkadaşım olarak görmek istediğim için hem de yanımdaki arkadaşımı zor durumda bırakmamak için “selam naber” diye muhabbete girdim. normal konuştuk her şey gayet normaldi. çok özlemişim sözlük, şimdi mesaj atsa da keşke o yokken yaşadığım tüm kötü olayları anlatsam, o benim akıl hocamdı, dert ortağımdı. şimdi sadece birbirini tanıyan iki insan gibi selamlaşmak çok üzdü beni.

Çok uzun entryleri genelde okumuyorum.

Avukat manitayı sürekli gönül davam nolucak diye darlamak istiyorum..

hiç olmadığım birinin ağzından bir kitap yazdım 150 sayfalık güzel de oldu gibi ama hiç bir yere götürüp "bunu yayınlar mısınız?" demeye cesaretim yok. yayınlanması büyük olay, tutup şunu bir okuyun, yorumlayın bile diye soramıyorum kimseye. hayır mimarlık ekolünden geliyorum eleştiriye çok açım. bakın açıklık değil açlık benimkisini ama söz konusu olan çizdiklerim değil de yazdıklarım olunca elim ayağıma parekende atmaya çalışıyor.

uzun zamandır kendimi sevmediğimi fark ettim. evet farkında değildim. huzuru hep başka insanlarda aradım, bulduğumu zannettiğimde kaybettim yine. başkalarının çareyi avucuma bırakacağını sandım. ama olmadı sözlük. beklediğim gerçekleşmedi hiç. kendini sevmeden başkalarını sevemiyormuş insan. yaşayarak öğrendim bunu. her şey eksik geliyor gözüme, kendi eksiklerimin yansımalarıymış aslında hep. kendimi eksiğimle ve fazlamla kabullenmedikçe çevremi, dünyayı kabullenemeyeceğim sanırım. bu farkındalığa varmam zordu ama şimdi daha zor bir aşamadayım. kendimi sevmek. nasıl yapacağımı bilmiyorum. bildiğim şu ki cevap yine bende saklı. sabırlı olacağım ve bu leveli de atlayacağım, söz veriyorum.

Yaşamayı beceremiyorum.

Kendime sürekli bir çöp olduğumu hatırlatıyorum. Hatta hatırlatmama gerek bile kalmıyor çoğu zaman kendimi öyle hissediyorum.

Arkamı bakmadan kaçarım dediğim yerden bugün gideceğimi öğrendiğimde, üzüldüğümü fark ettim. insanlara çok çabuk bağlanıyorum ve en nefret ettiğim huyum sanırım bu. lanet.

boğuluyorum

(#3942314) birini bile halledemedim sözlük , iyi geceler

bitlendim. aaa dostlar kafamda böcük var.

Biri bana nickaltı girdiğinde, evime misafir gelmiş ve çok iyi ağırlamam gerekiyormuş gibi hissediyorum. "Yoook yok. Bir çay daha içelim ondan sonra kalkarsın. Hatta bi tane de sigara içelim, hadi."

Twitter'daki 13 takipçimin 6 tanesi bana ait fake hesaplar. (bkz: aga bee) (bkz: sigara kendiliğinden tutuştu)

Ağlayınca gözlerim yeşile dönmüyor.

bu gece ölürsem mutlu bir adam olarak öleceğim.çünkü biliyorum ki annem,babam,bir kadın ve birkaç dost tarafından çok sevildim.bazı zamanlar bu sevgiyi hak etmediğim oldu...hayat boyu doğru olanı yapmaya çabaladım ama bazen başaramadım...hak edemediğim zamanlar için özür dilerim...fazla duygusallık için kusura bakmayın biraz kafam iyi ve buradan başka yazacak bir yer ya da bir kişi yok...herkese iyi geceler

işi düşen anında yazdı ,işi biten anında sattı be sözlük

Bazen içinde bulunduğum insan ilişkileri bana çok ama çok karışık geliyor. Her şey açık seçik ortadayken böyle, kafam basmıyor gibi oluyor. Zaman yavaşlıyor. Başım ağrıyor. Mağazada vitrinlerin arasında kalmışım gibi başım dönüyor. Bazen denilen şeyi anlamıyorum. Şakayı ciddiye alıyor, bazen de ciddi söylenen bir şeyi şakaya vuruyorum. Kırılmayacak şeylere kırıldığım oluyor mesela. Hele hele, siktir çekemediğim insanlara karşı daha bir kırılgan oluyorum. Arkadaşlarım ve dostlarım bu durumdan çok şikayetçiler. Üzülüyorum. Hele bir de arafta kaldıysam... Ne yapacağımı bilemiyorum. Zeki bir şey olduğumu söylerler. Hatta sosyal çevrem bazen dile getirir bunu. Lakin aptal hissediyorum kendimi. Gerizekalı gibi. Böyle zamanlarda parçalanmış bir silahı toplamak, ne bileyim ansiklopedi falan karıştırmak daha cazip geliyor. Evet kendimi övüyorum, eksileyin.

2 saattir kendi evimdeyim,geldiğim andan beri elimde onun bana yazdığı mektuplara bakıyorum ama sadece bakıyorum.Açıp okuyacak oluyorum, gözlerim doluyor, vazgeçiyorum.Az biraz nefesleniyorum hadi okuyayım diyorum tekrar gözlerim doluyor, okuyamıyorum.Ara ara WhatsApp'a giriyorum mesaj atmak için onu da yapamıyorum.Eve rahatlarım diye gelmiştim daha da daraldım.Berbat hissediyorum,hiçbir şey yapamıyorum.2 saattir dolu dolu gözlerle bakıyorum sadece.Ruhum daralıyor lütfen yardım edin.Kafamı nasıl toplayacağım nasıl oluyor biri söylesin lütfen

Sözlükte bir yazarın eksikliğini bazı zamanlar hissediyorum. Özellikle de genellikle yazması gereken vakitlerde yazmadığında. Gidip bakıyorum arada, entiri girmiş de ben mi kaçırmışım diye.

Ne zaman kuleli askeri lisesi'nin önündeki o banklara otursam göğsüme bi ağırlık çöküyor. Yazık tüm o umutlara. Birde kafamda Teoman'dan sevdim seni bi kere çalıyor. "Daha yolun başındasın, değişirsin diyorlar. Oysa sana çıkıyor bildigim bütün yollar."

yine hiçbir bokun keyif vermediği ama ısrarla nefes alıp verdiğim sik gibi bir süreçteyim. dokunmayın bana diyeceğim ama hiç dokunan yok ki zaten.

Beni stalklayan arkadaş bul beni. (bkz: asosyal itiraf başlığını yanlış anlamak)

Uzun zaman oluyor bir şeylere heveslenemez olduk sanki bir şeyler kaybetmiş gibiyim

Ben ne kadar umursamıyorum desem de biri için bir şeyleri umursuyo olmaktan korkuyorum saniyorum :(

Uykum var (bkz: gereksiz bilgiler)

Bizim yolumuza en büyük taşı daha biz doğmadan kader koymuş. Anne baba çatışmasıyla büyümüş çocuklarız, biraz isyanımız olsun bizim de. Annenin dediğini yapınca babanın bozuk atması, ya da babanın dediğini yapınca annenin alınıp küsmesi. Kendilerinin farkında değiller ve hayatı daha da zorlaştırıyorlar. Onları üzünce ben de üzülüyorum, onları üzmeden ortada onlara ayak uydurmaya çalışsam onlar benim hayatıma sıçar.

Geceleri sözlüğün daha hareketli olduğunu düşünüyordum, yanılmış gibiyim. Neyse bunu gördüğüme göre ben gidip uyuyayım en iyisi. Sabah yine saydırarak uyanacağım.

Gözümü açtığım gibi sözlüğe girdiğimden ötürü düşünce yetim yok ve başlıkları hep ingilizce gördüğümden dili ingilizce oldu sandım. Nasıl düzeltebilirim diye bakınmaya başladım ama olayı sonradan kavradım meğer bilgi entirileriymiş. Çok şükür bugün de salaklığımızı yaptık. Bu arada günaydın ahalii

Artık hiçbir şey keyif vermiyor mutsuz insanlar çoğaldı, mutlu insanlar yok denecek kadar çok az. Ümitler yok hayaller yok var desek bile imkanlar el verisli değil.Umarim bir mucize olur da herkesin mutlu mesut huzurlu olduğu bir toplum oluruz.

6 yıllık üniversite hayatımı öğrenci evimizi boşaltarak bitirmiş bulunuyorum. Bu kadar zor olacağını asla tahmin edemezdim. Ben burayı asla sevmem, burada asla duramam diye ağlayarak gittiğim şehirden dönerken hüngür hüngür ağladım. Hayat çok garip..

saat 16.11 yatağımı yeni topladım.

yaklaşık 15 dakika önce ilçenin bir sayfasına mesaj attım.kendi yaptığı iphone vs.çekilişleri adına destek arıyordu. mesajın içeriğinde de kendi çekilişlerine destek bulabildiği gibi öğrenciler içinde burs veren esnaflar bulup destek sağlaması adınaydı.neyse bu durumu bizim kızlara söyledim belki olur da bizde başkaları da faydalanır tarzındaydı. aralarından bitanesi “ben alamam ailemin adı kirlenir“6 fasa fiso kesmeye başladı. hayır sözlük ben sanki ona özel demişim gibi algılaması sinirimi bozdu.onlarca öğrenci var ve herkes aynı koşullarda değil.evet eğitim uzaktan ama ders edevatlarını almak gerek. e biliyoruz ki bazılarının fiyatları da tuzlu insanlar adına iyilik yapmak,bir şeyler düşünmek isterken saçma sözler işitmek bir miktar canımı sıktı.

Bazen böyle kalbimin üstünü ağır bir özlem duygusu kaplıyor çok özlüyorum be. Sizlere de oluyor mu?

Milletin Güzin ablası olmaktan usandım. Dertlerine çare bulduğum kimse yanımda değil! Bu asalak olmak değil de nedir!

fikir belirtmeye korkuyorum

Bugün tuhaf bişey oldu :)

Uzun bir aradan sonra bu gece ağladım. Yalnızlıktan ağladım. "İyidir yalnızlık güzeldir" ayakları bu kadar oldu. Kendimi kandıramadım.

Bir yerde okumuştum “kendinizi değersiz hissettiğiniz yerde durmayın” diyordu. Ben şu an öyle bir yerdeyim ve durmaya, çabalamaya devam ediyorum. Galiba boşuna çabalıyorum ama yine de duruyorum. İşte böyle bir aptalım :))

Borcama ihtiyacım olmadığına kendimi ikna edemedim :( oysaki bime sadece yoğurt almak için girmiştim.

yarın, uzun zaman üstüne, iş görüşmesine gidicem ve çok heyecanlıyım. mesleki anlamda bildiğim her şeyi unutmuş gibi hissediyorum. umarım heyecanıma yenik düşüp görüşmeyi batırmam çünkü artık bi yerden başlamak istiyorum.

Neşet Ertaş demiş ki “sessizliğini duymayan birine sevdanı verme. Göynün incilir,sevdan ziyan olur.” Üstad keşke bu sözünü onu tanımadan önce okusaydım. Ne sesimden anladı,ne sessizliğimden.

kendimi sürekli birileriyle kıyaslamaktan bıktım. en kötüsü bunu büyük bir takıntı haline getirdim. kıyaslamadan duramıyorum.

bi keresinde haydar dümene gazetede soru sormuştum, şimdi bi daha sorucam

bazen dostlarımın bana ailemden daha çok değer verdiğini, beni daha çok desteklediğini hissediyorum.