asosyal itiraf

tam yirmi dört saat, yüz dört dakikadır kafamdan sadece talcott parsons ve robert merton geçiyor. her yanımdan işlevselcilik akıyor; sözlüğün bile gizli işlevini düşünür oldum. delirdim bak, duvarlar bana cevap veriyor ben de word'e geçiriyorum. yağmur yağıyor.

bu karantina süreci bittikten sonra, gittiğim bütün sokakların sonunu denize çıkaracağım.

(#2337321) bu entryi girdikten 2 gün sonra bir hanımefendi ile konuşmaya başladım, kendisinin bana yaklaşımı arkadaşça mı flört gibi mi bilmiyorum ancak onunla konuşmak bana iyi geliyor, artık içimden ağlamıyorum. en karanlık anımda güneş gibi doğdu içime ancak kendisi bunun farkında değil ya da belki farkındadır. bilmiyorum sözlük bilmiyorum...

şu andan itibaren “etinden korkanın kemiğini...” demek istiyorum

ayak uyduramıyorum.

çok uzun seneler önce, “o kahküllerinden vazgeçerse benden de vazgeçmiştir ki kahküllerinden vazgeçemez” cümlesi üzerine, kahkül kullanmayı bırakmıştım, temelli olarak. bu gece tekrar kendimi aynada kahküllü görünce ve yaşadığım heyecan yerini gecenin sessizliğine bırakınca, yenilmiş hissettim. defalarca yangın ortasında bırakılmış, zerre düşünülmeden üzerinden atlarla geçilmiş, küçücük bir çaba bile kendisine çok görülmüş, sevildiğini değil göstereni hissettireni bile olmamış biri için kaçtığın insanı tekrar aynada görmek, hiç akıllanmıyorsun cümlesini ete kemiğe bürüdü sanki.

sanırım ben bulmayı istemiyorum çünkü aramayı seviyorum.

ruhumda gezinen enstrümantal müzikleri gözüm kapalı hissetmekten çok hoşlanıyorum. tabi ki negatif şarkılar.

bir kez daha gördüm ki köprüleri yıkmamak için uğraşmak anlamsızmış. hatam olmamasına rağmen, i̇çim rahat etmediği için milyonuncu kez büyüklük bende kalsın diyerek attığım mesajın karşılığında aldığım cevap "bunca zaman sonra neden şimdi? yeni mi geldi aklına?" olmamalıydı. bir yerlerde okuduğum şu söz hepimizin aklına yer etmeli: "birine en çok iki kez git, sonra bir kez onun gelmesini bekle. gelmiyorsa bir daha da gitme." ama yine de derim ki biz tohum saçalım bitmezse toprak utansın. elinden geleni yapmanın verdiği iç rahatlığı her şeye değer.

intihar edip kanlar içinde yerde yatan bi’ insan içimde hiçbir şey uyandır/a/mazken, selâdan duyduğum ismiyle baktığım sosyal medya hesapları, yazdıkları, fotoğrafları ya da her neyiyse işte onlara baktıkça ,nasıl anlatsam, içimde bi’ şeyler eziliyor gibi oluyor. “niye” diyorum niye? neden yaptın böyle bir şey? o olaydan daha iki gün önce paylaştığın şeylerle yaptığın o kadar zıt ki. kardeşinin başında çırpınışını, çığlıklarını, babanın donuk duruşunu, annenin ağlayışını görsen, ne bileyim bu sahneyi önceden bilsen yapabilir miydin bunu? sen ambulansa konulurken sizinle gelecek komşunuz kızlarından maske istedi. bunu bilmene gerek yok ya da var. hayat her zaman devam edecek başkaları için. sen bunu niçin yaptın? ne demeliyim ne düşünmeliyim ne yazıyorum bilmiyorum. dün karşıma saplanan ağrı yüzünden seni düşünemedim belki de. apandisite baktım hemen tekrar tekrar. senin kanın yerde kurumamışken. bilmiyorum neden yaptın, neden? kardeşinin dediği gibi “neden yaktın kendini abim?” daha çok gençmişsin hem de. ve öyle bi zamanda yaptın ki cenazene bile gidemeyecek sevdiklerin. o kadar kötü ki bu o kadar zor ki. babamdan biliyorum, 2 gün önce çok değer verdiği biri vefat etti. evde o kadar çok bahsederdi ki ondan. amcam derdi ona, amcamdan çok amcam. dün babam gitti miras için. dikkatini çekerim bak gömülmesinden hemen sonra nerdeyse. çocukları paylaşacak olan. düşün. ya da boş ver. senin ne çektiğini ne yaşadığını asla bilemem. ama diyorum ki keşke balkona çıkmak istediğimde çıksaydım. dizinin diğer bölümüne bok mu vardı da baktım? çıksaydım belki seni görebilirdim belki engelleyebilirdim, dur derdim yapma, yapma. ama lanet olsun işte karnın ağrıyordu kıvrılıp yatmıştım işte. bilmiyordum, nasıl bilebilirdim ki? kardeşinin bağırmasıyla çıktım dışarı. kaos kaos kaos, hoşuma giderdi, gider. neyse ne. kavga var sandım ama yok. ambulans diyordu ambulans. ablam gel dedi gitme o tarafa, bak bu basit şeyde bile kardeş kardeşi nasıl düşünüyor görüyor musun? neden yaptın bunu kardeşine neden neden?, birkaç kişi indi yanınıza, birkaç kişi çıktı pencereye. ben seni tanımıyordum iyi ki mi yoksa ah lanet olsun mu bu durum bilmiyorum. bildiğin yatıyordun orda. kan vardı işte. ablam çok kötü oldu, bi şeyler dedi kendi anlamadan. bense sadece şok olmuştum o an özür dilerim. sana üzülemedim hiç, kardeşin acı çekiyoedu başına gelip sarılıyordu sana ağlıyordu. baban izliyordu bi şey yapamıyordu hiç. kardeşin koştu ordan oraya yerden yere attı kendini. ambulans geldi sonunda ama o kadar yavaştı ki. o kadar umursamazlardı ki. kendimi kardeşinin yerine koyamadık bile. hastaneyi sordular, maske olayı falan işte, sonra polisler geldi. abla, dedim girelim içeri. karnımdaki ağrı inanılmaz artmıştı, yürüyemecektim sanki. neden yaptın neden neden? gittim sonra odama, yürürken aklımda apandisit vardı, sağ kulağım uğuldadı başım döndü sonra. senden sonra hemen ölüm geldi aklıma, ölümü düşündüm, sonra korktum ama. attım aklımdan. yatağıma yattım. o arada telefonumu da şarja taktım ha. alarm kurdum sabaha. şaka gibi değil mi? değil. insanız işte. ama sen niye, neden, bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum ben bilmiyorum

zaten doğum günlerimi oldum olası sevmedim hep bi bokluk çıkarırdı karşıma. ama insanların önemseyip kutlaması ne bileyim bi pasta üfletmesi falan insan beklenti içerisine giriyormuş. hep bi bokluk çıkacak ya karantinaya denk geldi. hepinizden özür dilerim galiba sorumlu benim. bugün benim doğum günüm ve evde karantinadayım ne mutlu bana.

ben yapamayacağım deyip hayatımda kenara çekilmek uzaktan seyretmek istiyorum.

aga bir yanım yazar alımının açılmasını istesene bir tarafım istemiyor..

“ bunca kancıklığın hiçbirine değmedi. “

az evvel babamı traş ederken ufak bir yanlışlık sonucu komple sıfıra vurmam gerekti.. duştan çıktığında tabutçu reisler benim için dans edecekler aq.. (bkz: beni seven üzerime toprak atsın) (bkz: her artı bir allah rahmet eylesin)

birisi ruhumu sarsın.

sözlükte bir takım hareketlenmeler olmasına rağmen bu başlığın bu kadar boş olması şaşırtıcı.

göz rengimi çok seviyom.

başka hiçbir sözlükte yazarlık yapmadım.

kriminoloji dersini dinlerken anlatılan cinayetleri duyduğumda midem bulanıyor, kusmamak için kendimi zor tutuyorum. insanların vahşi yüzlerini görmek sanılandan daha da zor geliyor.

arasıra yalnız kaldığımda yanımda biri varmışcasına konuşuyorum, konuştuğumun sıkıntı değil bazen cevapta veriyorum. kimisi bunu deliliğe bağlanabilir ama bence değil. i̇şin aksi gibi bu amına koydumun virüsü yüzünden evde kapalı olduğum için bayağı bayağı kanka oldum kendimle. harbiden iyi birine benziyorum, neyimi beğenmiyorlar anlamış diilim.

insanlara değer verince kendimiz değer kaybediyormuşuz bunu yeni anladım. veya yanlış insana değer veriyorum

okumak yada gezmek yetmiyor artık insana, bu ikiliye izlemek de eklendi. günümüzde bir filmde veya belgeselde farklı hayatları, kültürleri yaşamları görebiliyoruz hemde çok kısa bir sürede. eskiden derledi ya gezin gezemiyorsanız, okuyun diye şimdi hiçbirini yapmıyorsanız en azından izleyin bir film, bir belgesel, bir youtube videosu... emin olun izlemek size çok şey katıcak.

siyasi olarak asla hangi tarafın doğru olduğuna karar veremiyorum. her iki kesimi de dinliyorum. her iki kesimde haklı geliyor. doğrusu hangisi?

kendimi aşırı derecede kandırıyorum. mutsuz olduğumda mutluyum diyerek kendimi kandırıyorum, birisini sevmediğimi düşünerek kandırıyorum, bi derdim olduğunda onu düşünmeyerek geçeceğini düşünerek kandırıyorum vb. sıkıntı şu ki kandırdığımı bile bile kanıyorum, dertlerimin çözümümü bulmak yerine üstünü örtüyorum ve içimde koca bir dert dağı bulunduruyorum.

erkek kardeşimin çayına gıcıklığına limon tuzu atıyorum. her seferinde renginin neden daha açık olduğunu ve limon atıp atmadığımı sorguluyor mfkdkfkdkdjd

bu hayat yaşamaya değer mi ?

karantinada canım o kadar sıkılmaya başladı ki eskiden saçma bir şey olarak gördüğüm survivor'u baya baya takip etmeye başladım. survivor sen nasıl bir bataklıksın.

uzun bir süredir kopmuştum sözlükten. sözlükte bi dirilme var gibi sanki değerli yazarlar

hiçbir şey yapmayarak her şeyin hayırlısının olacağına dair bir inancım var. şöyle söyleyeyim, fazla akışa bırakıyorum bazen. bunu çok cesurca yapıyorum. bu müdahalesiz tavırla neleri göze aldığıma ben bile şaşıyorum. bu cesaret başka bir korkaklıktan doğuyor aslında. kendimin yanlış karar almasından korktuğum için genelde eylemsiz kalırım. mesela bir şeyin olmasını istiyorsam direkt harekete geçmem. hayırlısını isterim ama bunun yanında küçük bir işaret de beklerim. mesela o şeyin olmasına yönelik beni ancak 'benden bağımsız' ufacık dahi olsa bir olumlu gelişme harekete geçirir. ama o şey olmazsa ben güya olaylara müdahale etmeyeceğim diyerek eylemsiz kalırım. çünkü benden kaynaklı pişman olmak, fitili ateşleyen taraf olmaktan korkarım. günün sonunda benden bağımsız gelişti demek isterim. suçu karşıya atarım demek değil ama bu. olaylar öyle gelişti, en azından benden kaynaklanmadı durum demek isterim. hareket her zaman daha göze gelir. halbuki bile isteye hareketsiz kalarak da olayların gidişatını yönlendirdiğimi, olacakları pekala şekillendirdiğimi unuturum. sonuca her halukarda etkimiz var. asla olaydan bağımsız olamıyoruz. sıyrılamıyoruz. zaman, mekan ve olaylara hapsolmuşuz. aciz olduğumuz kadar salağız da üstelik. (en çok ben) genelde yanlış olanı seçeriz. göze almamız gereken aslında şu; ucunda pişman olmak varsa şayet, mesele yaptıklarımdan mı pişman olmak isterim yapmadıklarımdan mı. bunu seçmem gerek. keşke seçebilsem. ve çoğu zaman onu da seçemeyerek yine hareketsiz kalırım. ve eylemsizliğin hayırlı sonuçlar doğuracağına inanan naif kızıl gün sonunda dünyanın kaç bucak olduğunu görür. ayrılık sevdaya dahil midir emin değilim ama öylece durduğun yerde durmak da sonuca dahildir. tabi keşke bu dediklerimi önce kendi kulaklarıma duyurabilsem

az evvel kaçaklar'ı bir kez daha izledim. sırf yılmaz abinin "ölüyüm doğru. yorgun ve yılgınım. hiçbir şey heyecan vermiyor artık." dediği kısım için. - (#2337048) . the forest oynayanlar bilirler. oyunda "repair tool" diye bir alet var. görseniz çekiç gibi bir şey. "tamir aleti" diyoruz biz ona. alametifarikası şu; o aletle yıpranmış, canı azalmış hangi cisme vurursan vur iyileşiyor. (atıyorum oyunda bir ev yapıp evin dört bir yanını odun duvarlarla ördün ve evine adadaki vahşiler saldırdı. önce vahşileri öldürüyorsun, ardından vahşilerin hırpaladıkları duvarlara bu tamir aletiyle birkaç defa vuruyorsun. vurduğun yer anında ilk günkü sağlamlığına kavuşuyor.) keşke diyorum, keşke her insanın da böyle bir etkisi olabilseydi. insan dediğimiz mahluk; yıpratmak, yok etmek, parçalamak, yıkmak gibi konularda oldukça mahirken, söz konusu bunun aksi olunca daha demin saydıklarımda olduğu kadar başarılı değil. hatta çoğu zaman etkisiz. zamana acımaya başlıyorum bazen. insanoğlu olarak çok şey bırakıyoruz ona. bence bize kinleniyor ve yeri gelince hıncını çıkartması da bu yüzden. biz ettik, sen etme zaman.. . not: saydım, daha demin 17 paragraflık bir şey karalamışım buraya. 5'ini paylaşıyorum. fazlası beni ziyan eder.

istisnasız her sabah ibrahim tatlıses şarkısı dinliyorum yoksa her şey ters gidecekmiş gibi hissediyorum..

entry eksikliğini, aktif yazarların popüler entrylerine ve yorumlarına bakarak gideriyorum. iyi aktivite

bazen insanların geri zekalı birer aptal olduklarını düşünen kibirli bir insan haline gelebiliyorum. geri zekalı olduğunu düşündüğüm insanlar ile muhattabımı minimum düzeye düşüyor, kendimi ve geri zekalı olduğunu düşündüğüm insanı soyutluyorum. kötü bir insan yapar bu beni, farkındayım ve bu yönümü törpülemeye çalışıyorum. ps: geri zekalı dediğim insanlar zihinsel engelli olan ve gelişim bozukluğu olan insanlar değil. engelli bireyleri kastetmiyorum.

ben bi’ bok yedim..

burada olmaktan mutluyum sanırım, yoksa çoktan terk-i diyar eylemiş olurdum dimi?

yaklaşık 6-7 aydır o kadar çok boş vaktim oluyor ki oyun oynamaktan , film-dizi veya komplo teorisi videoları izlemekten acayip sıkıldım. hayatımın en şizofren dönemlerini yaşıyorum

bu mübarek günlerde yapacağım itiraflarla sizlerin de canınızı sıkmak istemiyorum. derdim büyük, hatam çok, çarem henüz yok.

denver gibi gülebiliyorum. karşımdaki komik olmayan bir şey söylediğinde bu gülüşü yapıyorum, gülüşe gülüyoruz, daha komik oluyor. :)

şu sıralar dinsel açıdan bir çok şeyi istemeden kafamda sorguluyorum ve önüne geçemiyorum.

bu aralar içimde derin bir ölüm korkusu var. yaş ilerledikçe, insan yaşlandığını hissedince pekişiyor galiba. üniversite yıllarımda sanki sonsuza kadar genç kalacakmışım gibi geliyordu. hayatın tadını çıkarmak ve her saniye eğlenmeye çalışmak gerekiyor. mutsuz anlarımız bile bize daha sonrasında güzel günlerimizi daha mutlu geçirmeye yarıyor. zamanınızı iyi değerlendirin. mutlu olun, hayat o kadar da önemli değil. aslında hayatı değerli kılan tek şey de ölüm. neyse sağlıcakla kalın

olması gerekenin böyle olmaması gerektiğini düşünüyorum

neredeyse otuz gündür dışarı çıkmıyorum. an itibariyle, insanların ilk on günde söylediği artık dayanamıyorum noktasına geldiğimi hissediyorum.

sözlüğün aktif olmasından içerideki insanların fazla olmasından mutsuzum.

instagram’a her fotoğraf koyduğumda dişlerime odaklanıp, dakikalarca inceledikten sonra “iyi ki diş teli taktırmışım” diye seviniyorum.

sevmem gereken bi kıza ihtiyacım var sözlük. dışardan dağ gibi görünen, hiçbir şekilde üzgün gözükmeyen bir insanım. i̇lk sevdamdan yenilgiyle ayrıldım. 1.5 sene kadar önce. daha sonra kalbim taşa bağladı, kimseyi sevemedim. i̇llaki hayatıma giren kadınlar oldu. benimle ciddi düşünenlerde oldu. tek gecelik yaşadıklarımda oldu. fakat beceremiyorum sanırım yeniden sevmeyi. umarım buraları unutturacak bi kadın çıkar karşıma.

neye inandıysam şu yaşıma gelene kadar teker teker inancımı kaybettim. elimde sadece dünya görüşüm kalmış o yönde de ben ölene kadar en küçük ilerleme olacağını sanmıyorum. en küçük hedefim dahi yok, bırak on yıl sonrayı yarın ne yapacağımı dahi planlayamıyorum. sadece anlık, günlük hazlarla yaşamaya çalışıyorum, huzur denen kavram kafamda canlanmıyor bile. toplumun iyi, erdemli olarak gösterdiği hiçbir şeyde anlam yakalayamıyorum artık: iyi iş, aile kurmak, iyi bir vatandaş olmak, ev, mevki sahibi olmak... bitse de gitsek diye sürekli gözü skorbordda olan topçu gibiyim ama işin kötüsü maçı neden oynadığımı anlamaya, motive olmaya hâlâ vaktim var.

kahve bağımlılığım var.

3 yıldır birlikte olduğum, evlenmeyi düşündüğüm ve ileride çocuklarımın annesi olacağına inandığım kadınla bugün itibariyle birbirimizi kırmadan ayrılma kararı aldık. mutlu muyum? hayır, pişman mıyım? eğer ileride daha büyük sorunlarla ailem dağılacaksa hayır pişman değilim.