asosyal itiraf

intihar edip kanlar içinde yerde yatan bi’ insan içimde hiçbir şey uyandır/a/mazken, selâdan duyduğum ismiyle baktığım sosyal medya hesapları, yazdıkları, fotoğrafları ya da her neyiyse işte onlara baktıkça ,nasıl anlatsam, içimde bi’ şeyler eziliyor gibi oluyor. “niye” diyorum niye? neden yaptın böyle bir şey? o olaydan daha iki gün önce paylaştığın şeylerle yaptığın o kadar zıt ki. kardeşinin başında çırpınışını, çığlıklarını, babanın donuk duruşunu, annenin ağlayışını görsen, ne bileyim bu sahneyi önceden bilsen yapabilir miydin bunu? sen ambulansa konulurken sizinle gelecek komşunuz kızlarından maske istedi. bunu bilmene gerek yok ya da var. hayat her zaman devam edecek başkaları için. sen bunu niçin yaptın? ne demeliyim ne düşünmeliyim ne yazıyorum bilmiyorum. dün karşıma saplanan ağrı yüzünden seni düşünemedim belki de. apandisite baktım hemen tekrar tekrar. senin kanın yerde kurumamışken. bilmiyorum neden yaptın, neden? kardeşinin dediği gibi “neden yaktın kendini abim?” daha çok gençmişsin hem de. ve öyle bi zamanda yaptın ki cenazene bile gidemeyecek sevdiklerin. o kadar kötü ki bu o kadar zor ki. babamdan biliyorum, 2 gün önce çok değer verdiği biri vefat etti. evde o kadar çok bahsederdi ki ondan. amcam derdi ona, amcamdan çok amcam. dün babam gitti miras için. dikkatini çekerim bak gömülmesinden hemen sonra nerdeyse. çocukları paylaşacak olan. düşün. ya da boş ver. senin ne çektiğini ne yaşadığını asla bilemem. ama diyorum ki keşke balkona çıkmak istediğimde çıksaydım. dizinin diğer bölümüne bok mu vardı da baktım? çıksaydım belki seni görebilirdim belki engelleyebilirdim, dur derdim yapma, yapma. ama lanet olsun işte karnın ağrıyordu kıvrılıp yatmıştım işte. bilmiyordum, nasıl bilebilirdim ki? kardeşinin bağırmasıyla çıktım dışarı. kaos kaos kaos, hoşuma giderdi, gider. neyse ne. kavga var sandım ama yok. ambulans diyordu ambulans. ablam gel dedi gitme o tarafa, bak bu basit şeyde bile kardeş kardeşi nasıl düşünüyor görüyor musun? neden yaptın bunu kardeşine neden neden?, birkaç kişi indi yanınıza, birkaç kişi çıktı pencereye. ben seni tanımıyordum iyi ki mi yoksa ah lanet olsun mu bu durum bilmiyorum. bildiğin yatıyordun orda. kan vardı işte. ablam çok kötü oldu, bi şeyler dedi kendi anlamadan. bense sadece şok olmuştum o an özür dilerim. sana üzülemedim hiç, kardeşin acı çekiyoedu başına gelip sarılıyordu sana ağlıyordu. baban izliyordu bi şey yapamıyordu hiç. kardeşin koştu ordan oraya yerden yere attı kendini. ambulans geldi sonunda ama o kadar yavaştı ki. o kadar umursamazlardı ki. kendimi kardeşinin yerine koyamadık bile. hastaneyi sordular, maske olayı falan işte, sonra polisler geldi. abla, dedim girelim içeri. karnımdaki ağrı inanılmaz artmıştı, yürüyemecektim sanki. neden yaptın neden neden? gittim sonra odama, yürürken aklımda apandisit vardı, sağ kulağım uğuldadı başım döndü sonra. senden sonra hemen ölüm geldi aklıma, ölümü düşündüm, sonra korktum ama. attım aklımdan. yatağıma yattım. o arada telefonumu da şarja taktım ha. alarm kurdum sabaha. şaka gibi değil mi? değil. insanız işte. ama sen niye, neden, bilmiyorum bilmiyorum bilmiyorum ben bilmiyorum