asosyal itiraf

size ruh hastası olduğunu tescilleyen bazı huylarımdan bahsederdim ama hiçbiriniz benle konuşmazsınız diye korkuyorum

hayatımda her şeyin zor olmasını bir şekilde aşabiliyorum ama omzumu yaslayıp her şeyi beş dakikalığına dahi olsa unutturacak, nefes aldıracak birinin olmaması, bunu aşamıyorum.

leyla'ya kızgınım. önce seferoğlu suphi'ye yeşil ışık yakıyor. derken bizim tosun(?) ona yürüyünce yelkenleri suya indiriyor. akabinde hakiki tosun paşa için onu da sağda tükürüyor. ne adi karısın lan sen. gördüğünüz gibi arkadaşlar herakleitos her zaman haklı değildir; bazı şeyler hiçbir zaman değişmez. . bir insanı severken, ona değer verirken, güvenirken en çok o şahsiyetin özüne odaklanmak lazım. fakat görüldüğü üzere bunu yapan kişi sayısı, şu sıralar dünyada koronavirüsün olmadığı ülke sayısından daha az. yani yok gibi bir şey. değer vermenin hakkını vermek hususundaki bu işgüzarlık her zaman mı böyleydi, yoksa bir noktada terk mi edildi merak ediyorum. (ilk kim terk ettiyse ona sesleniyorum; biraz daha akıllı olsaymışsın geri zekalı olacaktın, eşiğinden dönmüşsün..) . ayrıca daltonlar'ın boyları birbiriyle alakasızken hepsinin çizme büyüklüklerinin aynı olması neden? john'la avarel'in ayak numarası aynı olamaz. (silik karakterler olan ortancaların adını unuttum...)

of itiraf edecek bir gram basit bir şeyim bile yok. itiraf oluyor mu bu hocam?

şu sıralar kulaklıkla şarkılar dinlemekten büyük haz duyuyorum.

"gerçek" bir itirafım var. ortaokul zamanlarım. ilk defa adam akıllı oruç tutmaya başlamışım. annem o gün bilhassa sordu; iftarda hangi yemeği istersin? hiç düşünmeden nohut - pilav - cacık demiştim. nereden bileyim o gaz yapıcı hurmanın teravihte bir tarafımı tırmalayacağını... vitir vacibe 2 rekat kala benim bile zor farkına vardığım ölçüde abdestim bozulmuştu. ancak ben hiç bozuntuya vermeden namaza devam ettim. kim olsa aynı şeyi yapar zaten. bu kadar.

harry potterı ilk televizyonda görmüştüm ya melez prens ya da zümrüdüanka yoldaşlığıydı ve ilk olarak korku filmi sanmıştım ve kanali değiştirmiştim şimdi ise hayrani olduğum bir film serisi

başım dönüyor

13. günü devirdim evden dışarı çıkmıyorum. neyseki eşyalar ile konuşmam sorun değilmiş, onlar benle konuşursa bir problem olurmuş.

2018 yılında i̇ngilizce öğrendim, ondan önce tek bir kelime bilmiyordum.

bir zamanlar çok yakın arkadaşım olan ama yakın arkadaş olduğumuzu unutacak kadar uzun zamandır sevgilisi olduğu için bana yazmayan arkadaşım mesaj attı az önce, sevgilisinden ayrılmış. niye bana yazmadığını sıralıyor bana bir şey söylemek zorunda değilsin dert etmiyorum artık dedim diyor ki, biliyorum söylemesem de anlarsın sen beni. yok kral sen beni çok yanlış anladın. mutlu anınızda yanınızda olmamı, mutsuz yanımda yanımda olmayı istemiyorsanız düştüğünüzde ilk bana koşmayın.

sınıfımın yarısından çoğunu birbirinin arkasından ağıza alınmayacak şeyler söyleyip, yüzüne karşı da dünyada o insanı en çok o seviyomuş gibi davranan insanlar oluşturuyor malesef. bu sene bu durum benim için çok dayanılmaz bir hal almıştı. insanlardan yavaş yavaş tiksinmeye başlamıştım. bu yüzden bahar dönemini uzaktan eğitimle geçirmek benim açımdan çok iyi oldu. haberi alınca havalara uçtum. tabi ki böyle kötü bir durum olmasaydı da başka hayat memat meselesi olmayan bir sebepten ötürü uzaktan eğitimle ders alabilseydik o ayrı. insanlar beni anormal görmesin diye bizim için en iyisi bu diyerek geçiştiriyorum, mutlu olduğumu söylemiyorum. şu an salgına rağmen ruh sağlığımın çok daha iyi olduğunu hissediyorum. okula gittiğim zamanlardan daha çok mutluyum. en kısa zamanda koronayı da atlatırsak daha mutlu olucam inşallah

-bu dünyayla- geçinemiyorum. ve bunun maddiyatla hiçbir ilgisi yok. (olduğu da oluyor ama.)

i̇nanmaktan nefret ediyorum.

yoğun anksiyete halindeyken dinlediğinizde rahatlatan şarkı varsa benimle paylaşır mısınız?

telefonumun saati otomatik ayarlanıyor ya hani ben onu bir saat ileri alıyordum geri kalıyor diye.. galiba bi kaç gündür saatler zaten otomatik saatle aynıymış ben de anlamadım ileri aldım yine.. bir de diyorum ki burası 00.00 oldu neden değişmiyor hala skkss

hem var gibi hem yok gibi...

geçen gün hayatımda öğrendiğim en şok edici şeylerden birini öğrendim...uğruna gözümü kırpmadan öleceğim biri tarafından yapılan bir şeyi...hiçkimseye bir şey anlatamıyorum buraya yazmaktan başka çarem yok.paramparça,bitmiş ve tükenmiş hissediyorum.ne evden çıkabiliyorum ne de ailemle oturabiliyorum.aklımda binlerce soru her saniye dönüp dolaşıyor,beynimi adeta kemiriyor.gerçekten artık çok ağır geliyor.ne yaptım da bunları hakettim bilmiyorum.en sevdiğin tarafından can evinden vurulmak hiçbir şeye benzemiyormış.artık asla cevabını öğrenemeyeceğim sorularla yaşamak istemiyorum

gece 3'ten sonra'yı okudum az önce. "sokaktasındır bazen" kısmını okurken bir tuhaf oldum.. her şey ve herkes bi' normale dönsün, bir sürü şey yapacağım dışarısıyla ilgili. ahdım olsun!

çok kötü olursan ara dedin ya bana.nasıl arayabilirim ki seni...her geçen gün beni biraz daha öldüren soruları nasıl sorayım ki sana? öğrensem her şeyi baştan yaşayacağım,öğrenemezsem içim içimi yiyor.hangisi daha kötü inan bilmiyorum.hayatımda karşılaştığım ve bunları yapmaz dediğim tek insan sendin,büyük konuşmamam gerektiğini öğrendim.sana hiçbir zaman ah etmeyeceğim...zaman geçince de affederim zaten.umarım ki beni içine attığın bu cehennemi hayatın boyunca tatmazsın.bundan sonra kimseye umut bağlamayacağım,hiçbir şeyi hayal etmeyeceğim,hiç kimseden hiçbir şey beklemeyeceğim.seni hiçbir zaman unutmayacağım.karşıma çıkan insanların gözbebeklerinde hep senin yansıman olacak.son 2 yılımda hayatımın en güzel günlerini seninle yaşadım.aldığım her kararı seni düşünerek aldım,ama öğrendim ki büyük mutlulukların bedeli büyük üzüntülermiş.bilmediğin şeyler var dedin bana,halbuki hiçbir zaman yalnız bırakmamıştım seni.her şeyi kalbime gömdüm yanında olabilmek için.ama artık her gece ölmek istemiyorum.yaşadığım kalp kırıklığını tahmin bile edemezsin,keşke anlatabilseydim sana içimde kopan fırtınları,keşke ne kadar zor olduğunu anlatabilseydim.antalya'da güzel bu aralar ama o kadar üşüyorum ki anlatsam ağlarsın.her neyse,oysa bir umuttu hep gönlü besleyen dayan yüreğim diyen,ama kapkara bir yel her yanı sardı,bende bir tek can kaldı

korona muhabbeti beni fazlasıyla darlamaya başladı neden diye soran olursa birçok ana sebep gibi görünen neden sıralayabilirim ve inandırırım da. ancak kabul etmek istemediğim şey şu: düşünmek istemediğim şeyleri düşünmek zorunda kalıyorum ve bu iş çığırından çıkacak gibi duruyor. sırbıstan başbakanının da dediği gibi, eğer böyle devam ederse beni düştüğüm yerden korona bile bulamayacak.

beni doğuran ana sabır taşı doğuraydı dediğim gecelerden biri oluyordu.

burnumun büyüklüğünden rahatsızım ancak rahatsız değilmişim gibi yapıyoru, artık yoruyor beni, çekiçle kıracağım bu burnu ya da estetik ne olursa olsun artık

i̇nsanların benle muhabbet ederken zevk alabilmelerini isterdim. her nasıl oluyorsa göt lalesi corona! bundan bahsediyorum işte. let me alone

sorunlu çocuğun derdine düşüp sağlam çocukların bir yaprak misali hızla sonbahara yaklaştığını göremeyen aileler. beni bundan daha çok yaralayan hiçbir şey yok.

lise arkadaşlarımın çoğu özel üniversitelerde güzel bölümdeler,çoğunun şimdiden arabası var,erasmus work&travel yaptılar.ben ise mezun kalıp çok da parlak olmayan bir üniversite kazandım.can yoldaşım olarak gördüğüm dostum üç ay sonra mezun,benim ise kafadan 1.5 yılım daha var.arkadaş çevremde her şeyi en son yaşayan ben oldum.en son ben üniversite kazandım,en son ben düzenli ilişki yaptım,hep sonuncu ben oldum.hayatım boyunca hep yapılabilecek en kötü tercihleri yaptım.yolunda giden tek şey ise ilişkimdi.ruh ikizim olarak gördüğüm kadınla artık ayrıyız,onun kalbinde bir başkası var,benim kalbimde ise o.artık bu düzensizlikten,bu dip yapmış hayattan çok sıkıldım.keşke bunları konuşabilecek birisi olsaydı ama mecburum buraya yazmaya affedin.değişmek için ilk adımımı az önce yaptım ve son sigaramı içtim...defalarca bırakmayı denedim ama olmadı.bu sefer yapacağım.hem sağlığım,hem de bu düzene başlatmış olduğum isyanım için.

demiştim; (#2336996) ve bu gece, tam da şu şarkıyı dinlediğim sırada sevdiğim bir adamın koronavirüs yüzünden karantinaya alındığını öğrendim. tadım-tuzum o andan beri kaçık. heveslerimi sikeyim. her şey çok karmakarışık.

sen uyurken pilli bebek dinleyip fotoğraflarına bakıyorum...

@coronaturkey (c ve t büyük harfle) twitter hesabına bakındım yine, sinirim bir kez daha tepeme çıktı. sokaktaki görevliler neden ısrarla vatandaşa laf anlatmaya çalışıyor anlamıyorum. yok abi, adamın beyni ilk edindiği gibi, gıcır gıcır bir şekilde ambalajında duruyor işte. beynini hiç kullanmıyor ki senin lafını idrak etsin.. alınan alınsın, bu amk hayvanlarına insan muamelesi yapmak yersiz. yok mu şu ayıları uyuşturmak için sıkılan ilaçlı oklardan. yetkililer onu kullanmaktan çekinmesinler! hani küçükken elektrik borularını birbirine bantlayıp birbirimize fişek atardık ya, o borulu mekanizma göze sokulmalı. polis, jandarma vs. her ekipte en az birer tane o mekanizmayı göstere göstere taşıyan bir yiğit olacak, ana haber bültenlerine de birkaç tane "evde kalması gerektiği hakkında laftan anlamayan vatandaş, polis tarafından uyuşturularak evine bırakıldı." haberi servis edeceksin. o saatten sonra sokağa "zevk için" çıkmaya çoğu dangalağın götü yemez. müstahak olan budur.

benim "geri zekalı" demekten çekinmediğim kardeşim onca uyarıya rağmen hala arkadaşlarıyla toplu ortamlarda bulunmaktan vazgeçmiyor. üstelik anne/babamla birlikte yaşıyor. sokağa çıkma yasağı gelse de evden çıkamasa diye dua ediyorum. bugün hastanede çalışan olarak değil de, hasta olarak bulunduğum odadan ona ders olsun diye video atmak isterdim, ancak panik yapıp ortalığı ayağa kaldırmasın diye onu bile yapamıyorum. evet, bazen aldığın tüm önlemler yetersiz kalabiliyor.

aq 20 güne yakındır evdeyim canım nude istiyor..

iki gündür konuştuğum birinden etkilendim ve bir nevi ters teptim enteresan bir insanım hoşlandıysan konuş işte yav ne diye kovuyorsun ki

yaşamayı beceremiyorum düşüncesi beynimde artık çok yer ediyor. bir süre sonra daha fazla kimseyi rahatsız etmemek için kendimi susturacağım.

içimden ağlıyorum ancak gözümden yaş dökülmüyor, dökülsün istiyorum bir yandan ama ailemin yanında kendime öyle bir duvar örmüşüm ki olmuyor, yaş gelmiyor gözümden. yanında ağlayabileceğim arkadaşım olduğunu da düşünmüyorum.ağlamak için kaçmam gerek benim

röntgende gördüm, kemiklerim iri değilmiş. bunca yıl kandırmışlar beni.d

röntgen filmimde gördüm, kemiklerim gerçekten iriymiş. bunca yıl doğru söylemişler bana.

röntgende görmedim ama kaçak kaçak dışarı çıktım şu an.. inşallah başıma bir şey gelmez.

röntgencide çalışıyorum yukarıdaki yazarları hep röntgende gördüm çekerken

galiba 2 yıl sonra aşık oluyorum, yine götümüze yılan kaçacak ve biz çıkaracak leylek arayacağız.

mehmet seni seviyorum amkkkkkkkkk her seye ragmen sen benim hayatimda düşündükçe mutluluk veren tek seysin.senin oturdugun sokağı bile seviyorum mahallendeki marketi seviyorum evinizin yanındaki ağacı seviyorum seni görmek icin her gün o mahalleden gecmeyi seviyorum seninle ilgili her seyi seviyorum.

amına koyim mehmet yapacağın işi sikim kız burda ne yazmış pü amına kodumu

yaşadığını hissedememek var ya o çıkmaz sokağa girdim çıkmaz olduğunu bile bile girdim. nefeslerim kanıyor..

'ölünür de farkına varamaz insan, ölünür de kopamaz bu dünyadan, ölünür de, yaşayan sıradan biri gibi görünür de.'

aylardır ilk defa sözlüğe giriyorum

uzun süreden sonra birisine yanığım arkadaşlar durum vahim

oğuz atay - cam kırıkları. dinleyin hissedin.

hep bir sözlüğüm olsun istemiştim ama bazen zamanım yoktu bazen param yoktu bazen çevrem yoktu bazen hevesim yoktu. yoktu da yoktu yani. bazen olmuyor işte.

bazen kimsenin beni anlamadığını düşünüyorum, anlaşılmak da bir ihtiyaç.

tam tersi için uğraşsam da hiç kimseyi mutlu edemediğimi düşünüyorum. en başta da kendimi...