anın betimlemesi

balkonda oturuyorum.hava acayip güzel böyle tam çıkıp gezmelik.bir yandan üniversite mezuniyetinde çalan müzik geliyor kulaklarıma...erik dalı gevrektir, erik dalı gevrektir.haydi de basmaya gelmez.elin kızı naziktir aman küsmeye gelmez... bir yandan da insanların, arabaların gelip geçişlerini izliyorum.herkesin bir işi bir acelesi yapması gereken bir şeyler var.şu an mezuniyettekiler iyice çoştu.davul sesleri geliyor.:)

balkonda bulunan pimapenlerle kapatılmış bir odada sandalye üstünde ayaklarımı cama uzatmış kulaklığımda ibrahim erkal canısı sözlükte takılıyorum

yaklaşık bi kaç gün sonra ilk defa geniş açılı dışarı çıktım inimden uzaklaştım meydana çıktım millet hep dışarda arkadaşlar oyunlar oynuyor sevgililer kolkola sesleri uzaklardan geliyor ben mi bense kabanıma sarılmış yürüyorum sevmedim bi daha çıkmam dışarı

parkta spor yapma alanına kilim serip çay içen türk insanlarıyla sohbet etmekteyim :))

yattığım yerden kalmıyorum ki sigara yakmiyim. not: fena çişim geldi

i̇çimdeki bütün hissiyat şu; bir gül bahçesinin en güzel köşesindeki güllerin üzerine bırakılan bir öbek bok gibiyim

balkondayım. önümde masam ve sırtım duvara yaslanmış. bu güzel ortamda neşet baba sağolsun beni yalnız bırakmıyor. önümde matematik ve geometri kitaplarım duruyor. matematik kitabımın üzerinde ösym'nin biz masumlara çok gördüğü, herkesin aşkı mavi silgi ve canım dert arkadaşım olan uçlu kalemim bulunmakta. geometri kitabımın kapağı kapalı ve boynu bükük. onun üzerinde ise "nosyon son kolo mo oldon?" diyen ve moralimi bozan insanların hoş olmayan teşviği ile kemirdiğim diyet bisküvim var. yere bakıyorum, yurt hayatım boyunca beni yalnız bırakmayan, her işkenceme dayanan, çizgisini hiç bozmamış inekli su şişem var. kafamı kaldırıyorum, karşımdaki dağ ile güzelliği kapıştıran bir gökyüzü görüyorum. gökyüzüne biri gıda boyası damlatmış olmalı ki turuncu, mor, lacivert ve adını bilmediğim renkler birlikte dans ediyorlar. sokak sakin, arada "allaaah meydan bize kaldı." diyen kuşlar uçuşuyor coşkuyla. ve ceviz ağacı ile bakışıyorum. sessizliği bozmak isteyen bir uçak geçiyor şuan, el sallayalım o hâlde. tenimi okşayan rüzgarın da selamı var. sağlıcakla.

bir düğünden ötürü minik sobalı bir eve 15-20 kişi tıkıştık.sobalı olan odada beş kuzenimle beraber kestane ve patates közlüyoruz.dedikodu havada uçuşuyor.dünyanın en mutlu insanı olabilirim şu an.

şuan o kadar harika ki bulunduğum ortam. havasıyla, görüntüsüyle.. fotoğraflar yansıtamaz, kelimeler anlatamaz. ben yine de anlatmayı denicem. belki hissedebilen olur. odamdayım. küçük bir pencere var binanın arkasına bakan. oturdum pencerenin önündeki mermere. zor sığıyorum dizlerimi büküyorum hatta. hemen önümde iki küçük fesleğen bir türlü büyütemediğimiz:) küçük beyaz çiçekleri açmış. hava en sevdiğim rengini almış, hafif turuncu ve yumuşak. önümde bir sürü ağaç, sanırsın karadeniz'de yaşıyorum. öyle bir ormanlık alan. bunca beton yığını arasında bana nefes aldıran belki tek yer. ağaçlardan biri incir ağacı. yapraklarının rengi canlı yeşil. en sevdigimdir yeşil. hafif yağmur vardı az önce, şimdi hızlandı. ben hala penceredeyim. en sevdiğim fonlardan biri çalıyor kulağımda. mutluluktan ölebilirim. oda arkadaşım fırladı dışarı. karadenizli işte, yağmurlu havada tutamıyoruz onu içerde :) şimdi yağmur çok hızlandı, karşıki dağlar artık görünmüyor. ağaçların yapraklarını cilaladı yağmur. işıl işıl oldular. şimdi yeşilin tonları önümde tüm güzelliğiyle bana bakıyor. gök gürlemeye başladı. bu benim için biraz korkutucu. ama burdayım, gitmiyorum.

samırai jack bitti lan çocukluğumun çizgi filmi laaaaaann

çekirge sesleri arasında , loş ışıkta, açık havada oturuyorum öyle uzun uzun betimleme yapamayacağım beton kutuların arasında ufak bir parkta tek başıma.

çay bardağı sonuna kadar içilmiş ve dalgın şişman vücut

i̇nsanlar film izliyor ben ayran içip kafa buluyorum şu an.

bi elimde köfte ekmek diğer elimde kola bomboş anasayfayı izliyorum. anın görüntüsüne şeyapacaktım da canınız çekmesin dedim. bi şeyler yazın lan.

hayır okul bitti ya 5te uyumama rağmen gider 10da uyanırım çünkü niye çünkü okul bitti çünkü vaktim var amaaa sorunlu gibi erkenden uyanıyorum.

12a üsküdar kadıköy seferinde mavi decathon çantamla spotify dan müzik dinliyorum. az önce pratik sınavdan çıktım. güzel geçti gibi mutluyum. ama istanbul da bir durgunluk var. biraz daha rahatım o çılgın kalabalık azalmış gibi.

üzerinde dumanımsı desenler bulunan, kare şeklinde olmasına rağmen karo şeklinde dizilen fayansların üzerinde duran açık mavi havlunun yanında bulunan signal white now men adındaki diş macununa bakarak tuvaletimi yapıyorum.

sınavdan çıktım, tabii ki kötü geçti. dedim ki gideyim sahilde oturayim de rahatlarım. oturdum yirmi dakika falan iyi hoş her şey. karşımda amca balık tutuyor. i̇lkokuldan bir sınıf gelmiş çocuklar eğleniyorlar. yük gemisini gösterip 'ohaa şuna bakıın!' diyorlar komik komik yüz ifadesiyle. bisikletle geziyor iki tane beşiktaşlı. formayı kaç gündür çıkarmıyorlarsa artık onlar her geçtiğinde anlık bir burun sızlaması yaşıyorum. o yirmi dakikadan sonra her şey koptu. şimdi sağımda bir kız annesine çemkiriyor viyak viyak sesiyle. solumda bir çift diz dize oturmuşlar artık sessiz sessiz ne konuşuyorlarsa.. çapraz arkamda iki tane emekli amca siyaset konuşuyorlar. en nefret ettiğim şey. önümden de iki dakikaya bir el ele sevgililer geçiyor. rahat bırakmadınız insanda diye bağırıp çekip gidesim var ama tek gölge yer burası.

bugün yıl dönümümüzü kutlamak varken, evde annemle halı yıkıyorum

durakta telefonla konuşan bir kız susup oturan bir çocuk ve ayakta 2 genç. bense 5 tane otobüs geçmesine rağmen hala binemedim. gücü ne zaman bulursam o zaman kalkacagim.

şu güzelim, güneşli yaz havasında; metrobüste beylikdüzünden şişliye gidiyordum. dram budur herhalde.

karşımda eskişehir-göztepe maçı açık, elimde türkiye'nin yakın tarihi kitabı... rönesans gibi bir an.

oturdum gecenin en son noktasında, karşımda ntvspor açık kktc milli takımımın maçını izliyorum. çok değişik bir duygu içerisindeyim. edit: yayın banttan :d

yediğim üç tabak karpuzdan ötürü mide fesadı geçiriyorum.salonun ortasına yığılıp kaldım ve gelen çoluk,çocuk üstüme basıp geçiyor.

hani deniz kenarında uzaklara sektirmek için ideal taşı arayıp bulursunuz, daha sonra da sektirmek için attığınızda daha ilk sekmeden batar ya o taş. işte o taş benim.

yanımda küçük kuzenim; "lunaparka gidelim" diye çıldırıyor. bense her şeyden habersiz, elimde telefon, onu düşünüyorum entrylere baktıkça koltuğun bir köşesinde. diğer kuzenlerim koltuklar yayılmış bir vaziyette. herkes yorgun herhalde kimseden "kalkın gidiyoruz" sesi çıkmadığını göre..

odada loş bir ışık vardı. televizyonda trt müzik açık ve masanın üstünde çalışılması gereken notlar var. tydy fütursuzca 2 el dota oynamış akabinde biraz da sözlükte takılayım bari diyerek adeta ertesi gün olacak sınavını vicdan-ı red yaparcasına vakit öldürüyordu. belki de unutmuştu, okulunda bütlerin kalktığını.

müzikte selçuk balcı gel sar beni balkonda duvara yaslanmış yıldızlara bakıp sigara içen bir ben

sanırım dualarım iletildi ve görüldü

pazarlama dersi aciklanmiş akts ile geçtim yaz okulu yok actim cilli bom bom bom cili gobek atiyorum abi sayisal lotodan büyük ikramiye ciksa böyle sevinmezdim lan sagolun dersine hiç gitmedigim hocam allah ne muradiniz varsa versin

6 gündür olduğu gibi bugünde hastayım evden çıkmadım yataktan çiş haricinde kalkmadım oruç olunca da bişey yiyip içmeme gerek olmuyo. betimleme gerekirse de yatak&ben ayrılmaz ikilisi oluşmuş durumda diyebiliriz. saygılar sevgiler.

yolcu otobüsünde memleketime gidiyorum muavin geliyor 'ne istersiniz efendim' diyor dünya 1 dakikalığına güzelleşiyor

haftanın son günü son dakikaları 2 gün tatil akşam arkadaşımla iftar yapcam ertesi gün erken kalkmak gibi bir derdim olmicak :)

bu gezegenden çok sıkıldım başımı alıp saturne gitmek istiyorum

arka planda çalan "bir fırtına tuttu bizi" türküsü eşliğinde, göğüs kafesinin daralması, sebebini bildiğin halde kabullenmek istemeyişin, göğüs kafesi kemiklerini kırma isteği... akabinde gelen hıçkırarak ağlama dürtüsü, onu engellemeye çalışma, başarısız olma. benim anımın betimleme budur dostlar. nasıl olur, ne zaman olur bilmiyorum ama bunun ağrısını yaşayan bilir.

evet memlekete gitmem gerekirken son işimi unutup biletimi yaktım. kızları yolcu ettim.şimdi yalniz kaldım. ortamda tarifsiz bir hüzün. i̇stanbul da benim için bekleyen yemekler ve bilgisayar başında oturan pejmürde ben. aglamiyorum teşekkürler.

kasvetli yağmurlu bir hava var. üstümde incecik gömleğim sırılsıklam. kulağımda kulaklığım en sevdiğim şarkılar çalıyor. otobüsün cam kenarına oturup telaşlı hayatı izliyerek eve gidiyorum.

az önce güzel bi rüyadan uyandım, son zamanlarda çok fazla 'güzel' rüya görüyorum. mutlu hissetmek yerine korkuyorum, sebebini bilmiyorum ama güzel rüyalardan uyanmak bende korku/endişe gibi kötü hisler uyandırıyor. sağ tarafımdaki duvara, başucuma astığım derdimi/anımı kaldırıp poşete doldurdum. şimdi duvar boş ama boş değil ben biliyorum. kaldırdım da ordan, sökemedim. arka planda da şey çalıyor şuan, deniz tekin. yanım boş, terkedilmiș gibi hissediyorum ama ben kovdum. nasıl olur da, bi boşluk bu kadar ağır olabilir, bilmiyorum ben senin sokağına ulaşmam dardayım hatta en çok ölmekteyim diye fısıldıyorum deniz'le birlikte. nasıl olur da ne yapacağını bilmezsin, bilmiyorum.

ara bir sokakta kaldırımın üstünde oturmus önümde çantam ve iftar için aldığım içecekler sevgilimin 5 dakika da olsa aramasını bekliyorum sesini duymak için.

bütün yeşilliklere uğruyor yağmurun taneleri. sesi dinliyorum, kokusunu zaten dememe gerek yok. elimi uzatıp izin veriyorum gök sularının tenimi ziyaret edişine.

simdi entry giriyom

ses ile oturduğum yerden sıcrayarak ayağa kalktım. kapı tok bir sesle açıldı ve kapandı. kafasındaki şapkayı ani bir hareket ile yere fırlatarak girişte bulunan kanepeye oturdu. gözlerinin etrafı haddinden fazla morarmış, yüzünde ne yapacağını bilmez ama aceleci tavırları ile bir krizi önlemeye çalıştığının ifadesi vardı. kanepenin yanına, ahşap parkenin üzerine serili halının üzerine oturarak onu seyretmeye başladım. montunun cebinden çıkardığı beyaz toz, şırınga ve lastiği önündeki sehpaya bıraktı. onu böyle acı çekerken görmekten korkuyordum. onun kendisine zarar vermesinden korkuyordum. onun gitmesinden korkuyordum. onun ölmesinden, ölesiye korkuyordum. onun yaşadığı tek acı, günlük dozunu alamadığında ki yaşadığı yokluğun acısıydı. oysa ben, onun için acı çekiyordum. ona göre, onun kendine verebileceği bir zarar kalmamıştı artık. ölüm, onun için tek kurtuluş, tek yaşam yoluydu. öldüğünde gidecek olması yalnızca benim umurumdaydı. ona göre herkes ölü, herkes ölürdü. sıvadığı koluna hazırladığı şırıngayı saplamadan önce lastiği bağlayışını seyrettim. kafasını geriye atarak, vücuduna enjekte ettiği zehrin onu rahatlatmasını bekliyordu. yüzünde oluşan sahte gülümseme ile gözlerini kısarak bana baktı. uzattığı eli ile kolumu kavradı ve beni kendine çekti. yanına oturarak dizlerimi dizlerine yerleştirdim. boyun girintisine sakladığım yüzüm ile yaşadığım kaosu görmesini engellemeye çalışıyordum. öyle bir cehennem çukurunda debeleniyordum ki, onu yokluk krizi geçirirken görmüş olmanın acısı, onu durdurmaya çalışmamamın sebebiydi. acı çekiyordu, seyrediyordum. tükeniyordu, seyrediyordum. ölüyordu, seyrediyordum. gidiyordu,.. elimden gelebilecek tek şey, zamanı geldiğinde onunla birlikte tüm varlığımıza veda etmekti.

gölgemle dertleşiyorum ve hava kararıyor daha fazla yazamicam sanırım

babaanemlere yemeğe yedik tekirdağdan kuzenim geldi işte onunla muhabbet ediyoruz küçüklüğümüz beraber geçti ama sonra yaşadıklarımız onun yaşadıkları falan uzaklaştırdı bizi. o da değişti ben de ama yine de bir araya gelince eski günlerdeki gibi muhabbet edebiliyoruz yine de çocukluğumun parçası.

evimizin salonundayım ve evdeki hiçbir ışık açık değil. sessizliğin çığlığında boğulmak istiyorum fakat dışarıdaki araba sesleri bunu engelliyor. telefonun ucunda çok sevdiğim ve değer verdiğim bir insan, bende de "neden yanında değilim?" hissi ile çaresizliği mevcut. he bir de arada burnumu çekiyorum. şuan sessizliğin sessizliğini dinliyorum. güzel nimet sessizlik.

televizyonun karşısında ki koltukta oturuş yatış arası bi şekilde elimde telefon ve kiraz, göbeğime de karnemi koydum arada bakıyorum şöyle notlarım baya da iyi bence mutlu oluyorum falan

şu an çılgın kalabalığın 2 kat daha fazla olduğu tramvaydayim anlamsız bir ses kalabalığı var yanımdaki çocuk birini görüntülü aramış ve tramvayi kendini gösteriyor anlamsizca telefonu bana çevirdi ne var lan ne bakiyon bakışımı attım (2 numaralı) öyle değişik bir an

gözün dalar gider ya boşluğa o boşlukta baloncuk gibi şeyler görürsün yukarı aşağı kaçarlar kaçtıkça yakalama çalışırsın sabit tutmaya çalışırsın gözünün önünde. artık çalışmıyorum bile birer birer kaçıp yok oluyorlar gözümün önünde.

bir elimde onun fotoğraf(lar)ı, önümde ona yazdığım şiir defterinin en sevdiğim şiiri, o sayfada bulunan halka şeklindeki saç teli, defterin yanında içinde kuruttuğum ve defterin kokusunu değiştiren mükemmel görünüşlü çiçekler, diğer elimde de bu satırları yazdığım telefon.. gecenin bi yarısı oturmuş, yüzüne bakıp son ve gerçekleşmesi imkansız olan hayallerimi kuruyorum. öpemediğim o yüzünün fotoğrafını öpüyorum. ne kadar saçma değil mi ?..

tuvalet ve ben. yeterli oldu sanırım.