Hayattaki tek gerçek. Kendimi bildim bileli hep aklımın bir kenarında duruyor. Bilmiyorum belki öğretemediler yaşamayı belki de ben sevemedim. Yalan yok çabaladım da kendi başıma öğrenmek için ama her defasında daha doğrusu hadi bu defa olacak dediğim her an yaşamın ölümden daha ağır olduğunu yüzüme vurdular. Büyüdükçe artık ne heves kaldı ne umut ne de hayal. Maddi olarak da manevi olarak da yaşama bağlayan bir şey yok gibi geliyor. En lüks arabaya da sahip olsam, bana deliler gibi aşık biri de olsa ya da ne bileyim bir hayal, hedef peşinde de koşsam hayata bağlayan, yaşama isteği uyandıran hiçbir şey yok. En sevdiğim insanlarla deli gibi eğlendiğim anda da her şeyin tepe taklak olduğu dönemde de ölüm fikri çok cazip geliyor.
Şu an tek bildiğim şey ansızın gerçekleşeceği bunun. Hiçbir belirti ya da yardım isteğinde bulunmadan. He belki ufak bir not olur kimse sorumlu değildir diye, gider ayak kimseyi zan altında bırakmayayım. Dünyanın halinden halim beter gerçekten, ya hallederim bir gün barışım yaşamla ya da sessizce ceketimi bile almadan çeker giderim.