ölüm

bazen kurtulmak için ölmeyi istesek de aslında birilerini cezalandırmak için istiyoruz içten içe. onların bizi kendi hayatlarında koydukları yerden bir adım bile ileri gidemiyoruz. çoğu zaman sevgimizi ve çabamızı görmeleri için tabiri caizse yırtınıyoruz. önce işe yarayacağını, karşıdakinin hayatında önemli bir yere sahip olmanın bizim için ne kadar önemli olduğunu gösterip o an bize sarılıp "tamam her zaman yanındayım, her şey güzel olacak bundan sonra her zaman yanındayım." diyeceğini sanıyoruz. bunun olmayacağını bilsek bile içten içe bunun hayalini kuruyoruz. sonra tabii işler düşündüğümüz/istediğimiz gibi gitmiyor çünkü bir insana ona muhtaç olduğumuzu hissettirdiğimiz anda o kişinin "bir çırpıda hayatımdan çıkarabileceklerim" listesinde ilk sıraya yerleşiyoruz. kendimize olan öfkemiz, gururumuzun bir hiç uğruna paramparça oluşu, duvarlarımızı hiç değmeyecek birine yıkmamız, kabul etmek istemesek de karşıdakinin vicdanını sızlatmak istememiz hatta ve hatta bir bakıma onu cezalandırmak istememiz bizi "ölüm" düşüncesine sevk ediyor bence. ama değmez. bir hayatımız var ve onu da başkasına bizi soktuğu rezil durumu ödetmek için harcamamalıyız. değmiyor. ortalama elli altmış yıl sürecek bu serüveni birilerine kendimizi kabul ettirmek için harcamamalıyız. böyle yazınca ne de kolay görünüyor, oysa ben bunları yazarken bile işe yaramayacağını bile bile birilerini ölümümle cezalandırmak istiyorum. yapacağımdan değil, korkağın tekiyim zaten ama bunu çok içten istiyorum.