unutulmayan en hüzünlü anlar

benim için 2 tane var; ilki; sevdiklerimin ölüm haberini almak. ikincisi ise; sevdiğim kişi bir başkasına gülüp, onun koluna yavaşça vurmuştu. niye bilmiyorum ama çok hüzünlendirmişti beni.

+ 2 gün önce konuşacağız demiştik sürekli araya bir şey girdi ne konuşacaktık - olmuyor be çok iyi kızsın tam sevilecek kızsın ama olmuyor + sevemedin mi - sevemedim

2015 eylülde çok sevdiğim papağanımı kaybetmiştim.çok ağlamıstım hatta üniversitenin ilk haftası moral bozukluğundan okula gitmemiştim.

tam olarak 15. gün önce sevdiğim çok sevdiğim birinini kendi ellerimle defnetmek,yanına yatamamak

metin 2 isimli oyunda bir çocukla (lanet olası ) bir şey takas edicektik, bir şey dediğim de bende ninja turkuaz vardı, işte bunla bi tane silah. ağzını kırıyım ticarete koydum turkoyu çocuk silahı koymadan gitti zırh, nasıl yaptı hala daha anlamış değilim eğer bu yazıyı okuyorsa haram olsun. bak aklıma geldi yine hüzünlendim emek vardı onda be. neyse tabi o zamanlar metin 2 oynayan bir kekoydum artık değilim xd

annem anlatmıştı. küçük bir çocuk vardı binamızda. babası askermiş, şehit olmuş görev başındayken. arada annesinin yanına gider, anne ben babamı özledim der fotoğrafına sarılırmış. şimdi ne söylersin ki el kadar çocuğa. nasıl anlatabilirsin. baban bir daha gelmeyecek nasıl diyebilirsin.

gözlerimin içine bakıpda evet seni aldattım demişti

kalbimi defalarca kıran adam uğruna herşeyi yapmışken onun için kardeşim dediği kız kadar değerimin olmadığını anladığımda bi saatte bi paket sigara bitirmiştim, haliyle ciğerim parçalandı.

daha çok olmadı 3-4 ay kadar önce sevdiğim kızı karşılıklı rakı içmeye ikna etmiştim. evet bu sefer ona onu sevdiğimi söylicektim. kendi kendime " evet lapara adam artık vakti geldi ne olcaksa olcak" derken gözlerine kurban oldugumla kendimi beyoglunda bir meyhanede buluverdim. birer duble içtikten sonra " sibel niyetimi biliyorsundur zaten bu gece burdan ya kol kola çıkalım yada sen beni burda bırak git" dememle çantasını alıp gittikten bi 20 dakka sonra garsonun gelip " abi gelmicekse kaldırayım mı ?" demesini unutamadım hala.

"ben sana seni seviyorum demedim ki"

haftalarca babaannen iyi düzelecek diye kandırılmıştım,kendi kendime demiştim benim babaannem güçlü kadın yoğun bakımdan da çıkar diye ailemin kandırması üzerine kendi kendimi de kandırmıştım. yoğun bakım bölümüne girdiğimde kalbim hızlı hızlı atmaya ve aklımdan beni hisseder mi acaba beni duyar mı acaba ben gittikten sonra uyanır mı acaba diye düşünerek kapıdan içeri girip 7 yataktan babannemi aramıştım nasıl mı tanıdım ? tırnaklarından,ayaklarından. yanına gittiğimde ise istemsiz şekilde gözlerimden yaşlar boşalmaya başlayıp ağzımı açıp cümle kuramamıştım sadece kurabildiğim tek cümle lütfen ölme olup 1 ay sonrasında cenaze arabasının arkasında bakakalmıştım.

taşıncaz o ara ev toplama telaşı falan benim ufaklık da ayak altında sürekli gözümün önünde velhasıl bir sigara yakıp dinlenelim dedik bir baktım benim oğlan ortada yok nasıl deliriyorum ama ulan biliyorum çünkü gitmez hiçbir yere aramadigimiz yer kalmadı sonra indim aşağıya belki çıkmıştır dışarıya diye biraz baktım sağa sola çok seslendim sonra bir döndüm merdivenin arasına sıkışmış kan içinde ama hala gözleri ateş gibi parlıyo, o an ilk defa onun sesini duydum ilk defa beni gördügü icin o denli minnet duydugunu gördüm. benim en büyük acımdır beni görünce çıkardığı o ses ... bir daha hiçbir şey beni bu denli hüzünlendiremez seni çok özledim meleğim

gerçek annemin ben daha 10 aylıkken bizi terkettiğini ve yıllarca bana kendi evladı gibi bakan kadının aslında üvey annem olduğunu öğrendiğim an

sevgilimle kavga etmiştik özür dilemek için bi gül alıp kapısına gitmiştim. beni görünce yüzüme öyle bi bakti ki orada anlamıştım bi terslik olduğunu neyse gülü uzattip alip çöpe atti. sonra da bitti beni bir daha rahatsiz etme diyip kapıyı suratima kapattı. ben ciğerlerimi orada bıraktım hala arada gider bakar bi sigara yakarım.

bundan yaklasik 2.5 sene once universitem istanbula yakindi iki haftada bir eve gelirdim vize donemi bi ay eve gelememistim en son uniye giderken biraz hasta olan dedem uniden eve geldigimde yatalak hasta olmustu 22 nisan sali aksami gelmistim 23 nisan carsamba gunu tabi vize donemi sac sakal karismis dedim su sacimi kestiriyim de dedem beni adam gibi gorsun mutlu olsun berbere gittim geldim ciktim yukari eve dedem kotu olmus basinda yasin filan okuyolar dedim korkmayin bisey olmaz ben sacimi yikayip gelicem dedim asagiya indim sacimi yikadim banyodan cikar cikmaz feryatlar koptu kosa kosa yukari firladim herkes bi yerde agliyo hangi birine gitsem bilemedim babami ilk defa aglarken gordum bu hayatta psikolojik hasta halamin oglu vardi o zamanlar benden buyuk evlenicek bi halamin kizi vardi herkesin bi derdi vardi herkes cok kotuydu ne yapacagimi sasirdim herkese gidip sirayla sarildim sakin olun takdiri ilahi diye diye en son aklima su geldi dedemin basina geldigimde seneler boyu sacim sakalim duzgun gez diye soyledin senin icin kestirdim simdi sen yoksun goremedin ote yandan distan bakildiginda en az aglayan en az yipranan ben gibi gorunsem de sanki dedem vefat etmek icin bi ay yatalak olup benim gelmemi beklermis gibi beni gelince gordukten sonraki gun vefat etmesi en cok beni etkilemisti icime oturan en huzunlendigim an oydu bu hayatta allah kimseye yasatmasin

sanırım hatırladıkça en çok hüzünlendiğim içimi en çok acıtan şey 12 kasım depreminden sonra mahallemdeki arkadaşlarımın çoğunun ölmesidir acaba yaşasaydı şöyle olur muydu diye düşünmek içini acıtıyor insanın allah mekanlarını cennet etsin

askere giderken yaşadım bu durumu . havalimanında bi kere daha ailemi göreyim dedim. kafamı geri çevirmemle boğazımın düğümlenmesi saniyeler almıştı

annem ameliyat olmuştu ameliyattan çıktıktan sonra onu narkozlu görünce dayanamayıp kardeşimle sarılıp ağlamıitık hastanenin bahçesinde allah kimseye yaşatmasın.

bu sene okulumdaki son senemdi. bu sene yeni başlamış bir çocuk, 15 tatilde dayımların komşusu olduğu için konuşmuştuk başka bir sblden geçecekti geçeyim mi diye sormuştu. sonra geldi. malum benim son senem çocukla çok da konuşamadım okul boyunca derdini tasasını dinleyemedim. lys matematiğe iki hafta vardı. okulda matematik dersi işlerken bir baktık ki dışarıda hazırlıklardan bir sınıf ama istisnasız ağlıyorlar, başlarında hoca var o da ağlıyor. pazartesi idi o gün, önceki cuma mezuniyetimiz vardı. kendi mezuniyetimi okulum bana organize ettirdiği için, abi hayırlı olsun dediğinde bile 5 saniye tutup sarılamadım. eyvallah diyebildim sadece. pazar gecesi, pazartesi sabaha doğru kalp krizi geçirmiş... arabayla gitmiştim okula yakın arkadaşlarını da alıp bir gidişim vardı hastahaneye. ağlayamıyorum da ağlasam gözlerim kararacak... hakkını helal et be ömer, bu dünyalığın içinde bi oturup konuşamadım seninle.

bugün başıma geldi sevdiğim hayatımı adamak istediğim kız bütün gün boyunca kendi sevdiği oğlanı ve onunla yaşadığı sorunları anlattı ve ben iyi arkadaş olarak ona tavsiye verdim bugünü bi daha unutmam varmı bira alacak??

2011 yılıydı galiba bi kasım ayıydı. istanbul'a gitmiştik annemle kuzenimin düğünü için. bi başka kuzende kalıyorduk. yengemin de akrabaları vardı onlarda ilker abi. inönü stadının güvenlik amiri. ertesi günde beşiktaş - konyaspor maçı var. gidilmez mi? gidilir tabi. hem de yedek kulübesinin yanında izleyeceğim maçı. içim içime sığmıyor. quaresma, guti falan daha yeni gelmiş. hayaller kuruyorum. forma isterim, fotoğraf çekeriz. mahalleye gelirim havalar 1500. çok sürmedi hayaller. 1 saat sonra telefonum çaldı. arayan babamdı. "nerdesin lan sen?" pardon bi dakika bu başka bi replikti. geriye dönelim. babam aradı 1 saat sonra. "deden vefat etti biletinizi alın gelin. annene bir şey hissettirme." "ne, nasıl, ne zaman? şaka mı?" bile diyemedim. sustum. konuşamadım. döndük samsun'a. annem her şeyden bihaber. dedem hastalandı diye biliyor. gelene kadar acımı gömdüm içime, anneme bir şey hissettirmeye çalıştım. ama için kan ağlıyordu. kafamın bi yarısında maç diğer yarısında dedem. allah rahmet eylesin maça hep gidilir de dedem bi daha geri dönmez be.

gülerek otobüsten indiğimde birden dedemin selasını duymuştum insanın içine oturuyor geçmiyor o anın hüznü hiç

yaklaşık 5 6 sene önce 15 yaşlarında falanım, babamın dizlerinde bi sorun vardı o akşam da babamla avm ye gittik fatura yatırmaya ve o gün ağrıları artmıştı yürüyemez duruma gelmiş ayağını tutarak yürümeye çalışıyordu ve dayanamadı olduğu yere çökmek zorunda kaldı ve canı öyle yanmıştı ki hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı, tabi hastaneye falan kaldırdık ertesi gün ameliyat oldu dizinden, 2 3 gün sonra eve geldi ayağı komple sargıda olduğu için yürüyemiyordu yaklaşık 3 ay boyunca ayagı öyle sargıdaydı, ve ben 3 ay boyunca tekerlekli sandalyeyle babamı tuvalete götürdüm. hayatım boyunca unutamayacağım tek şey babamın o hali

hayatımda hiç babamla 5 dakika konuşmamışken sarılıp ağladığımız an

babamın: "senin köpeğin vardı ya 3 gündür kafasını kaldırmayıp ağlıyordu,veterinere götürdük iğne yapıp öldürdük,sonra gömdüm" deyişi

arkadaşımla ayrılışımız. filmlerdeki gibiydi be. otobüsün önünde gülüyoruz ağlamamaya çalışıyoruz. sonra ben bindim otobüse o aşağıda bana el salladı bende ona gülümsedim. sonra ben gittim o kaldı. aylardır görüşmüyoruz.

2.5 sene önce kemoterapi görmeye başladım. 10 ay boyunca o kadar çok can sıkıcı, o kadar çok rezil durumlar, olaylar yaşadım ki anlatamayacağım şeyler bile var. o 10 ay 17 yaşında değil de 7 aylık bebek gibiydim (allah bir daha göstermesin inşallah) ben yaşamanın anlamını, değerini o 10 ayda öğrendim. o 10 ayda çok şey değişti ama tek değişmeyecek şey o zaman yaşadıklarım.. hala aklıma geldikçe gözlerim doluyor.

annemin kalp krizi geçirdiği an benim için. makinelere bağlıydı yanına gittiğimde, gözlerim dolu dolu gittim yanına. elimi tuttu senin için yaşıyorum dedi, senin için yasayacagim dedi. çok şükür şimdi iyi. ama hala söyler allah beni sana bağışladı diye. baş tacım, nefesim annem. allah kimseye eksikliğini göstermesin.

3 yaşındayım ölüm haberi geldi.o kadar insanın içinden bir iki kişi gerçek anlamda üzüldü.birisi annemdi.o haber geldiğinde annemin ayağında sallandığımı hayal meyal hatırlıyorum.o haber bomba gibi düştü,yaktı kül etti içimizi.bense bir köşede ağlamaklı halimle olayları çözmeye çalışırken o şokla tırnak yeme alışkanlığımı kazanmıştım.onu ve onun ile ilgili hic bir anımı hatırlamam da ölüm haberini hatırlarım bir tek.bu çok can yakıcı bir şey ya.

babamın son kez gözlerime bakıp kucağımda hayata veda etmesi. sanki giden o değil bendim. o gitti ben bittim.

bugün biri beni "kısa boylu, hafif kilolu, göbekli" diye tarif etmiş. yetmezmiş gibi, gelen adam beni bu tarif üzerine tanımış.....

anaannem böbrek hastasıydı bende anaanne ben doktor olup sana bakıcam iyileştircem seni derdim bu yıl tıpıkazandım o öldükten 4 yıl sonra...mezarına gidip başardım dediğim zamanki hisleri hiç unutamam

2 aydır karşılaşınca yolumuzu çevirecek kadar net bi şekilde kopmuşuz.her ne kadar birbirimizden kaçsak da gel gör ki üniversiteyi beraber bıraktıgımız için aynı sınav kursuna gidiyoruz ve sınıftaki sıralarımız bile çok yakın.kendimi üzmemek için 2 aydır içimde ona karşı olan hislerimi de hiç sorgulamıyorum,yokmuş gibi davranıyorum.bir gün son derse girdik,sınıfta da çok az kişi kalmış.hoca ders işlemiyor,gelmiş yanıma benle muhabbet ediyor.bi anda hocaya atar yapıp muhabbet edicekseniz biz çıkalım mı demeler yok efendim bu nasıl bir ortammış da bilmem ne.o an öyle bi deli siniri geldi ki bağırdım suratına.yüreksizsin,dedim.yüreğin olsa bu cümlelerin yanına ismimi ekleyebilirdin dedim.sınıfta nefes bile alınmıyor o an.çünkü çocuk önceki ders sırf ayagına bastı diye tanımadıgı birini hırpalamış bi çocuk.durdu,hiçbir şey demedi.çıktı sınıftan.ders bitince ben de çıktım,taktım kulaklıgı yürüyorum.o an çalan karadeniz şarkısı "ben de sevdim sen gibi yüreksizi" dedi,kaldırıma oturdum agladım.kendime üzüldüm.planlarımız arasında bizi görmeye tahammülü olmayan insanlara yenilmek yoktu.

kayseride okurken akşam arkadaşlarla hava almak için dışarı çıkmıştık. bir hastanenin önünden geçerken uzun süredir görüşmediğini tahmin ettiğim iki genç kız koşarak birbirine sarıldı. yüzlerinde kocaman bir gülümseme ve mutluluk vardı. tam o esnada kimisi yerde, kimisi hastanenin banklarında oturan geniş bir aile feryat figan içinde birbirine sarılıp ağlamaya başladı. orta yaşlı bi adam babam diye bağırıp göz yaşı dökerken, diğer yandaki tabloda kızlardan biri aşkım diye bağırıp göz yaşı döküyordu. babasını kaybetmiş ve ailesinden uzak bir şehirde üniveriste okuyan birisi olarak “hayat” diyebildim sadece içimden. hayat, bizim ne yaptığımızdan değil, neden yaptığımızdan ibaret bazen.

amcamların evinin kapısının önünde bizim arabayı görünce babamın öldüğünü anladığım an