yalnızlığın tavan yaptığı anlar

mesela geceleri. (bkz: yalnızlık dünyanın en kalabalık şeyidir)

kredi kartı borcunun son günü borç para verecek kimseyi bulamamak.

(bkz: tavanla kesişmek )

Avmlerin yemek katında herkes karşısındakiyle muhabbet ederken sen telefonunla oynarsın ya işte bunlar hep yalnızlık.

kalabalığın içinde hissedilir en çok yanlızlık duygusu

bir erkek için büyük ihtimal neşet ertaş ya da müslüm gürses şarkıları açtığı andır.

kulaklıkta slow şarkı çalarken sigara yakılan an

eve döndüğüm an başladı

harbiden depresyona girip istemsizce herkesle muhabbeti kestiğinizde ve devam etmek zorunda olduğunuz bi okulunuz olduğunda derslerden arta kalan vakitler tam da bu tanıma uygun anlar.

hani gecenin bi vakti uyanıp tavana bakıyosun hani mutlu bir anını düşünürken uyumak istiyosunda aklına hiçbir şey gelmiyo yada daha çok kaybettiklerini hatırlıyosun. ve bunların hepsini içine atman gerektiğini de biliyosun. ve iyice uykun kaçıyo.. işte o boşluk var ya uzayda yok işte. o yalnızlık hissi..

şu an.

önemli sınavlara girerken ve çıkarken. üniversite sınavları, kpss vs.

bazen geliyor böyle iyi saatte olsunlar. (bkz: şuanda olduğu gibi ) çevrem kalabalık ama yalnızım. içimi döksem umurlarında değil, onların goygoyları da benim umurumda değil açıkçası odama çekilince iyice tavan yapıyor bu duygu. sözlüğe girdiğimde bile hissediyorum. herkes herkesle samimi ama ben çok fazla soyutlanmışım gibi. hani sınıfa yeni gelen o öğrenci tiplemesi içime işliyor adeta tamam ortamda arkadaş veya dost edinmem pek de umursadığım bişey değil zaten iç dünyamda yalnızım. ama arada bi koyuyor böyle. tarif edemiyorum

her akşam aynı parkta,aynı bankda aynı yalnızlık ile oturarak bi sigara daha yaktığım an,18 yaşında hiç arkadaşının olmaması çok kötü bi durum, allah bana yardım etsin

herkes birinden bahsederken senin bahsedecek kimsenin olmaması uzaklara dalman

herkesin gülüp eğlendiği o zamanlarda o kadar kuvvetli hissediyorum ki içimdeki boşluk resmen beni daha çok çekmeye başlıyor, baş edemiyorum canım yanıyor, yutkunamıyorum, sanki mutlu olmamı istemiyor, lanetlenmiş gibiyim bu benim lanetim, mutlu olmama engel olan bir lanet resmen boşlukta dalıp alakasız şeyler düşünmek ve birden herhangi birşey düşünürken bile kendimi onu düşünürken bulmam işte en çok o zaman..

sahte gülenler değilmidir asıl yalnızlar

duştayken mutlu olup şarkı söylemeyi değil de kendimle baş başa kalıp yalnızlığın dibine vurmayı tercih ediyorum. suyun altında düşünüyorum yaşadıklarımı, yaşanılanların beni olgunlaştırdığını düşünüyorum. ve yüz de yüz yalnızım. koskocaman bir yalnızlık. ulan tek bir insan bile beni tamamlamıyor sanki puzzle ın o son ve tamamlayıcı parçası eksik gibi...

kulağa gelen her sesi kapı çalıyor sanmak. kapıyı açıp bakmak ve kimsenin olmadığını görmek. bunu her gün yaşamak.

bazen böyle arkadaş ortamında herhangi bişeye gülerken aniden geliyor bana bu his etrafım kalabalık ama ben sanki orda tek başımayım delirmeme bir adım kalmış da aynaya ya da sahte yüzlere bakıp gülüyorum. nefesim daralıyor böyle bütün sesler rahatsız edici geliyor keşke sussalar kendi sesimi dinlesem belki o zaman bir nebze yalnızlığım geçer diyorum.. ama olmuyor ve sanki bir girdap gibi o boğucu ortam beni kendi içine çekiyor ve ben yine gülüşüme devam ediyorum içimden sanki bir parça eksiliyor yalnızlığım bir daha ki sefere daha acı bir şekilde karşıma çıkacak gibi geliyor. ama sahte gülüşler tükenmez değil mi sözlük yalnızlığı boşverin (!)

benim için her an

güzel bir şey olduğunda birine haber vermek için heyecan duymamak

gün ağarınca.

gece dörtte

her zaman tek başıma ağladım. ağladığım zamanlar banyoya girer suyu açardım sesimi bastırsın diye. o zamanlar yalnızlığı hissederdim iliklerime kadar işte.yanında insan olması değil önemli olan yanındakilerin ne kadar yanında olduğu.

harbiden kötü bir şeydir. en kötüsü de onun için ağlarsın. kimseye anlatamazsın. niye? çünkü 'oğlum saçmalama koskoca oğlansın' olur ilk tepki. bahsedebilir misin o saatten sonra hiç? cok berbat bir duygu ya yaşayan bilir beni anlar. o an kendimi sanki koca bir şehri yıkmaya çalışan karınca gibi etkisiz hissediyorum. öylesine umutsuz çaresiz yol iz bilmeyen.

gecenin bi yarısı tavanla kesiştiğin o anlar.

zaman zaman yaşadığım durum. geçen kış istanbula gitmiştim birkaç aylığına. hafta içi herkes işte olduğundan tek başıma vakit geçirmek zorunda kalıyordum. ya evde oturacaktım ya da dışarıya çıkıp gidebildiğim yere kadar gidip vakit geçirecektim. ikinciyi seçiyordum haliyle. güzel de bir rota yazmıştım kendime bir gün eminönünde inip istiklale doğru yürüyerek gidiyorum başka bir gün taksimde inip eminönüne doğru yürüyorum. bir gün vakit geçsin diye yenibosnadan metrobüse binip işim olmamasına rağmen 1 saatlik yolu sırf vakit geçsin diye göze alarak kadıköye gidiyorum. yalnızlığı en derinden yaşadığım zamanlar tam olarak o döneme denk geliyor. gün içinde binlerce kişinin gülerek, sohbet ederek geçtiği istiklalden ben her seferinde tek başıma geçiyorum, meydana yakın bir cafe var adını vermeyeyim, onun terasına çıkıp alttan geçen insanları izliyorum. bunu defalarca tekrarladım. o dönem için bu durumun çok kötü olduğunu düşünüp kendime üzülüyordum. ulan milyonlarca kişi var şehirde ve sen yalnızsın. ha iyi yanları da yok mu ? var. bol bol düşünme, sorgulama fırsatı buluyorsun. özellikle kalabalık yerleri seçmemin sebebi bu zaten. istiklalin tepesinden kalabalığı izleyip düşünüyordum. bir tarafta şarkı söyleyerek para kazanmaya çalışan küçük suriyeli, diğer tarafta elinde 3-4 bin liralık telefonlarıyla arkadaşının söylediği şeylere gülen insanlar. aslında o günlerde yalnızlıktan daha önemli bir şeyi tekrar yüzüme vurdu hayat. bu dünyada var olan adaletsizlik. bu dünyanın, adalettten uzak kötü bir yer olduğu gerçeği. sonra düşündüm, yalnızlık o kadar da kötü bir durum değilmiş aslında. insanın düşünebilmesini, sorgulamasını, fark etmesini, kendini anlamasını sağlayan bir etkenmiş. yalnızlıktan korkmayın arkadaşlar. yalnızlık insanın kendini keşfedebilmesini sağlıyor.

her zaman birlikte yürüdüğüm yolu yalnız yürümek

geceler uzuyor yine yalnızlık tavan.saatlerdir balkonda oturdum gökyüzünü seyrediyorum belki o da aynı yıldızın altındadır diye öyle boş boş bakıyorum ha bi de yıldızlarda sahiplenilmiyormuş arkadaş onu öğrendim!birkaç gece önce can yücelin bağlanmayacaksın şiirini okudum; "çok sevmeyeceksin mesela. o daha az severse kırılırsın.ve zaten genellikle o daha az sever seni,senin onu sevdiğinden…çok sevmezsen, çok acımazsın.çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.ille de bir şeyi sahipleneceksen gökyüzünü sahipleneceksin,güneşi,ayı yıldızları" diyordu.bir yıldız seçtim kendime hemen.böyle en parlağından,en fiyakalısından:)nasıl olsa gökyüzü benim değil mi?her gece çıkıp konuştum onunla.yine onu anlattım uzun uzun...içime sığmıyor ne yapayım!belki yine en kısa zamanda en çok şeyi ona da söyledim.lanetlendim mi nedir bu gece yıldız yok yerinde.yıldızı sahiplensem ertesi gün kayıyor...yok can baba yok.yıldızı da sahiplenmeyeceksin onlarda yalnız bırakıyor seni...anlayacağınız yine yalnız kaldım

tam bu saatler işte can'ın sıkılır anlatmak istersin o dolu dolu rehberin boş gelir kim dinler ki dersin çünkü insanlar çıkarı olmadığı sürece dinlemez aslında tam bu saatler işte nefesin kesilir başkasına göre problem yoktur ama sana göre problem vardır dertleşmek istersin ama yanlış anlar dersin işte bu saatler hayatta yapayalnız olduğun o saatler herkes mutsuz herkes yapayalnız aslında

ölüm..

gerektiği zaman anlatabileceğim birileri olsun hayatımda diyerek sözlüğe üye olduğum andır

kendi kendime konuştuğum için yalnız bile kalamıyorum şizofrenmiyim neyin anasını satayım

gecenin yarısında yolda tek başına yürürken etrafta hiç bir ses yokken beyninin içindeki sesle muhabbet ederken

kulaklığını takıp tavanı izlediğin an

ya boyle her anlamda birbirleriyle uyumlu oldugunu dusundugum ciftler gorunce, sanirim o zaman tavan yapiyor.

gecenin 4.30 unda kusarak uyandığınızda ...

whatsapp'da grupların bile bildirim seslerini açtığın an

duş

minibüste son durağa giden tek yolcu olmak (bkz: sikecekler diye çok korktum)

kendinle dertleşip bi sigara daha yaktığın an.

kapı koluna kıyafetiniz takılınca uzun uzun kol ile bakışmaktır.

ya hani böyle çok mutlu oluyosun o an anlatıcak ya da sarılıcak kimseyi bulamıyosun ya işte o an

tatil planı yaparken başka insanın gelme ihtimalini düşünmeyip tek başına plan yapmaktır.

azer bülbül , ahmet kaya vb. dinleyerek sebepsizce tabiri caizse tribe girmektir

bazıları için; (bkz: meyhanede tek başına kalmak)