yalnızlığın tavan yaptığı anlar

zaman zaman yaşadığım durum. geçen kış istanbula gitmiştim birkaç aylığına. hafta içi herkes işte olduğundan tek başıma vakit geçirmek zorunda kalıyordum. ya evde oturacaktım ya da dışarıya çıkıp gidebildiğim yere kadar gidip vakit geçirecektim. ikinciyi seçiyordum haliyle. güzel de bir rota yazmıştım kendime bir gün eminönünde inip istiklale doğru yürüyerek gidiyorum başka bir gün taksimde inip eminönüne doğru yürüyorum. bir gün vakit geçsin diye yenibosnadan metrobüse binip işim olmamasına rağmen 1 saatlik yolu sırf vakit geçsin diye göze alarak kadıköye gidiyorum. yalnızlığı en derinden yaşadığım zamanlar tam olarak o döneme denk geliyor. gün içinde binlerce kişinin gülerek, sohbet ederek geçtiği istiklalden ben her seferinde tek başıma geçiyorum, meydana yakın bir cafe var adını vermeyeyim, onun terasına çıkıp alttan geçen insanları izliyorum. bunu defalarca tekrarladım. o dönem için bu durumun çok kötü olduğunu düşünüp kendime üzülüyordum. ulan milyonlarca kişi var şehirde ve sen yalnızsın. ha iyi yanları da yok mu ? var. bol bol düşünme, sorgulama fırsatı buluyorsun. özellikle kalabalık yerleri seçmemin sebebi bu zaten. istiklalin tepesinden kalabalığı izleyip düşünüyordum. bir tarafta şarkı söyleyerek para kazanmaya çalışan küçük suriyeli, diğer tarafta elinde 3-4 bin liralık telefonlarıyla arkadaşının söylediği şeylere gülen insanlar. aslında o günlerde yalnızlıktan daha önemli bir şeyi tekrar yüzüme vurdu hayat. bu dünyada var olan adaletsizlik. bu dünyanın, adalettten uzak kötü bir yer olduğu gerçeği. sonra düşündüm, yalnızlık o kadar da kötü bir durum değilmiş aslında. insanın düşünebilmesini, sorgulamasını, fark etmesini, kendini anlamasını sağlayan bir etkenmiş. yalnızlıktan korkmayın arkadaşlar. yalnızlık insanın kendini keşfedebilmesini sağlıyor.