yalnızlığın tavan yaptığı anlar

tam şu saatler kritik sorgulama saatleri iyi atlatmak lazım yoksa bu his bu duygu adamı siker atar

şu aralar galiba

yok mu beşiktaş civarı anlık

buzdolabını açıp bakıp kapattığın gibi telefonun rehberine bakıp çıktığın o an

havaalanında karşılasın diye hiç bir arkadaşa haber vermedim halbuki gelirler de, kendimi yalnızlık kuyusuna ben itiyorum galiba

dostunu kaybettiğin andır. ve sanırım ben kaybettim..

şu an.

cidden yalnız olduğun anlar. mesela arkadaşlar varken o kadar dumanlı olmuyor kafam fakat yurda geldiğim zaman yahut kendi içime fazla yöneldiğimde i zaman fırtınalar kopuyor. (bkz: amıma koyayım ben )

hapşurunca kendi kendine iyi yaşa demek.. en sevdiğim türden yalnızlik

sınava gireceksindir. senin için önemli ve belki de hayatının geri kalanını bu sınava bağladığın, bir geri dönüş olarak gördüğün, hayallerinin gerçekleşmesi için dua ettiğin bi gündür. sınav yerine gidersin herkes ailesiyle ya da yanında birisiyle gelmiştir. bırak yanında birisini, çantanı, telefonunu, eşyalarını verecek kimse bile bulamazsın. o kadar insanın kaynadığı bir yerde, kalabalıklar içinde yalnızlık neymiş görürsün.

sana heyecan veren bir seyler okumussundur aklinda cok guzel cok deli dusunceler belirmistir ama bunlari paylasacak kimseyi bulamazsin aslinda etrafinda cok insan vardir ama bu fikirleri paylasacak kimsenin olmadigini anlayinca yalnizlik cok zor gelir.. nacizane

Çok mutsuz olup ağladığın bir anda birine sarılmaya ihtiyaç duyarsın ve bulamazsın. Mutsuzluğuna ağladığın an, aynı zamanda yalnızlığına ağladığın bir an oluverir.

bazen öyle oluyor ki dolup taşıyorum, içimde biriktirdiklerimi anlatma ihtiyacıyla yanıp tutuşuyorum, sonra bazı şeyleri anlatsam da kimsenin anlamayacağı aksine bunun bana daha çok zarar vereceğini fark ediyorum. sonrası boğazımda oluşan koca yumruyu yutkunma çabası ve her şeye kaldığım yerden devam etmekle son buluyor.

Başına iyi ya da kötü bir şey gelir ve birine anlatmak istersin. Ama anlatacak, derdini paylaşacak, akıl alacak kimsen yoktur. Böyle zamanlarda yatağıma oturup önce halime biraz güler sonrasında sessizce ağlamaya başlarım. Çünkü yalnızlık yüzüme tokat gibi çarpar.

bir kedim bile yok. anlıyor musun

bir şeyler anlatmak istersin bir anda rehbere girip baştan sona bakıp vazgeçersin işte tam o an.

geçen gün heyecanından bir şu tarafa bir bu tarafa bayıldığım bir diziyi bitirmiştim. birilerine anlatıp beraber heyecanlanmak istedim ama bazıları önceden izledikleri için heyecanlanmadı bazıları da spoiler yememek için anlattırmadı bile. kaldım öyle. kırıcıydı.

Yalnızlığı gerçekten sevenler yalnızlıktan başka çaresi olmayanlardır sözünü iliklerinize kadar hissettiğiniz andır.

Şuan

Senelerdir kullandığım ve her geçen gün maveyatını arttıran kalemimi bile kaybettim bugün. Yalnız kaldığımda kendisini elime alır ona bakarak konuşurdum. Bazen de o konuşurdu kağıda yazarak. Ciddi anlamda bitiklerini oynadığım şu günlerde bu da üstüne binince temelli yalnız kaldım. Milyonları versem gelmeyecek o kalem geri. Yenisini alsam yerini tutmayacak. Hoş alacak olsam 1.500₺ olmuş orası da ayrı ama yerini tutmaz işte be sözlük. İyiden iyiye yapayalnız kaldım Edit: BULDUM SÖZLÜK BULDUM! BULDUĞUM GİBİ DE ÖPTÜM