bazen böyle arkadaş ortamında herhangi bişeye gülerken aniden geliyor bana bu his etrafım kalabalık ama ben sanki orda tek başımayım delirmeme bir adım kalmış da aynaya ya da sahte yüzlere bakıp gülüyorum. nefesim daralıyor böyle bütün sesler rahatsız edici geliyor keşke sussalar kendi sesimi dinlesem belki o zaman bir nebze yalnızlığım geçer diyorum.. ama olmuyor ve sanki bir girdap gibi o boğucu ortam beni kendi içine çekiyor ve ben yine gülüşüme devam ediyorum içimden sanki bir parça eksiliyor yalnızlığım bir daha ki sefere daha acı bir şekilde karşıma çıkacak gibi geliyor. ama sahte gülüşler tükenmez değil mi sözlük yalnızlığı boşverin (!)