yalnızlığın tavan yaptığı anlar

yolda yürürken kulaklık takabilmek

yalnızlık düşündüklerinizin kafanızın duvarlarına çarpıp tekrar içerde kalmasıdır demiş paul sartre. anlatamadığımız her an yalnızlığın tavan yaptığı anlardandır

pazar sabahı öğleden sonra uyanıp tek başınıza kahvaltı hazırlayıp yedikten sonra boş boş bulaşıklara baktığınız andır mutlu olacağınız bir olayı anlatmak için telefonu elinize alıp rehberde arayacak kimseyi bulamamaktır

üzgün olduğun bir gece,kendini güldürmeye kendi moralini düzeltmeye çalıştığın an.

yurt odandaki iki arkadaşının birlikte bir yere gidip senin orada kalman

şu an. bundan önceki 21 yıl ve bundan sonra kalan ömrüm. kimseye söyleyemediğin bir tane bile his varsa içinde yalnızsın. ondan önce paylaştıkların hiçbir şey.

tam da şuan. sevdiğim adam sevgiliyse görüşmeye gitti. yalnızlığımın tavan yaptığı an.

sigaram olmadıgı zaman (bkz: şuan)

sinemaya gidecek kimseyi bulamadığın an

tek başına iftar yapmak yalnızlıktır arkadaşlar burnumun direği sızlamıştı

delirmişiz biz

(bkz:düz duvara patinajsız tırmanmak)

rüyada sevdiğini görüp uyanınca sadece hayal olduğunu anlamak..:(

istanbul'daki işimden istifa edip memlekete dönüyorum. eşyaları herşeyi topladım evin içinde tek başıma oturuyorum ve şuan ben ne yapıyorum diye düşünüyorum.

uyandığında evde kimse olmaması kalkıp bir ekmek alıp yarım demlik çay demleyip sofraya tek çatal tek bardak bırakıp iki üç çeşit kahvaltılık çıkarıp hepsinden azar azar yiyip karnını doyurmak arkasından tek bir sigaralık tutma yeri olan küllğü çıkarıp sigaranı yaktığın zaman dilimi sayılıyormu

gecenin bir vakti karanlık bir odada yalnız başına elindeki telefonun ekranına bakıp durup , ne arayabileceğin ne de mesaj atabileceğin bir kimsenin olmadığını fark ettiğin andır.

bir başına yemek yemek. çevredeki masalardan kahkahalar yükselirken elindeki telefonu kurcalamak üzer.

sigaramın yanarken çıt seslerinin duyulduğu an. eyvallah.

kendi kendine dertleştiğini fark ettiğinde (bkz: terzi kendi söküğünü dikemez)

kendinle başbaşa kaldığın zamanlarda hayatın ne kadar boktan olduğunu düşünür kendi kendine delirmeye başladığını hisseder yalnızlığına söversin. ne kadar alışmış olsanda yalnızlığa her zaman sana sen olduğunu hatırlatcak sevildiğini hissettircek birisini arıyorsun ve aramaya devam ediyosun.

içinde bulunduğum andır. şu anı yalnızlık geçiyor efendim. içinde olmadığım fotoğraflarla vakit geçiriyorum işte. içindekiler de kalabalıktan sıkılmış olacak ki laflamaya başlıyoruz. bunlar yapmacık insanlar azizim. yüzümüze gülümseniyor, arkamızdan kim bilir ne flaşlar patlatılıyordur. sohbetleri iyi ama kalsınlar burada. daha daha nasıl olalım ulan, yalnızız dedik ya. saçma sapan sorular sormayın bana. yırtarım şimdi karenizden, küllükte de yakarım. onu mu istiyorsunuz arkadaşım? fotoğraf arkadaşım... yalnızlığımı yakarım bak. çakmak cebimde biriktirdiğim bir tutam umut var, onu serpiştirdim mi tadından yenmez. bir kaşık su alabilir miyim? uyku nerde kaldı? bak, ikidir geç kalıyor. siz fotoğraftakiler! allah belanızı versin. fotoğraf çekenin de allah belasını versin. sahte gülüşlerinizin de allah belasını versin. kenetlenmek iyidir, kenetlenin. kenetlenmenizin de allah belasını versin. benim yalnızlığım var, vermiş vereceğini...

tavanla konuştuğunda anlıyosun ne kadar olduğunu

çay sigara yaparken uzaklara dalmak bence hayattan kopuyosun o 5 dakika süresince

bildirim yok

sabah kahvaltınizi bile paylasicak insan yoksa

gece uyanık olup da eliniz telefona gittiğinde mesaj atacak birini bulamadığınız an kafaya balyoz etkisi yiyorsunuz, o yüzden yatın uyuyun annemler

canın sıkkındır yanında derdini anlatacak veya omzunda ağlayacak kimse yoktur, telefonu eline alırsın birini aramak için, arayacak kimsen de yoktur. bir de kalabalık bir ortamda gülerken aniden yüzün düşer, etrafında bir sürü insan vardır, ama aslında yoktur. işte o zamanlar yalnızlık tavan yapıyor diyebiliriz.

yaşanılan komik bi olayı anlatacak kimse bulamama durumudur birazda yanlızlık

uyuya kalıp gecenin bi vaktinde uyanıp telefona baktığında hiç bildirim olmaması . azıcık merak etseydiniz be

morallerin bozuk olduğu anda telefon rehberinden arayacak kimseyi bulamadığın an.

tam olarak yalnız değilsindir çevrende bir kalabalık vardır ama senin aklındaki kişi yoktur çevrendeki kalabalıktan boğulursun,belki sana ilgi gösteren insanlar vardır fakat onun ilgisine köpek gibi açsındır

hani böyle üç dört kişi kaldırımda yürürsünüz ama kaldırama sığamayıp siz arkaya geçersiniz ya işte o zaman beş çocukla ortada kalmış gibi hissediyorum

dertlenirsin ve aklına telefonun gelir gider bakarsın ve annen baban ve hısım akrabalar dışında kimse yoktur

ortamdaki arkadaşlar kendi aralarında haftasonu için plan yaparken tek davet edilmeyen sen olman yalnızlığı tavan yaptırır.

tatil günlerini evde 8 kupa nescafe ile geçirmek (bkz:ben size ne yaptım ulan?)

kimse aşure getirmedi..

asosyal sözlük yazarıyız asosyal ve yalnızız!

konsere gidicem yanıma birini bulamıyorum hatta benimle gelir misin diye soracak kimsem bile yok

otobüs durağında beklerken karşıdaki ağaçların, gökyüzünün,bulutların,kuşların ne kadar guzel olduğunu anlatabilecegin kimse olmadığını farkedince yalnız olduğunu anlıyorsun.

genel olarak durumum

aylardır yalnız yaşamak bir yana dursun artık onu yalnızlık klasmanına sokmuyorum fakat; yaklaşık 15 gündür evden dışarıya sadece sigara ve yiyecek almak için çıkıyorum hadi ona da bohemlik kılıfı takalım hala yalnızlığın nirvanasında değilim diyorum kendime. ta ki bu akşama kadar. tamı tamına 32 saat boyunca uyanık kalmışım. bu uyanıklık süresinin ilk periyodunda migrosa gittim kulağımda kulaklık bir sürü şey aldım fakat internet olmadığı için kart geçemediler hepsini bırakıp çıktım bankamatikler de internet dolayısıyla offline gözüküyordu yanımda kalan son nakit 10 liraya sigara aldım. 24 saat boyunca evdeydim bu süre içersinde internet şebekesi hiç gelmedi apartmana, genel bir sıkıntı varmış sanırım. 250 sayfadan fazla kitap okudum. bilgisayarımda indirdiğim filmlerden birini izledim, belgesel izledim, not tuttum, yazı yazdım. hatta bi ara mekik falan da çekmeye durdum, yemek yedim ve tabiki meyveli yoğurt yedim. bir sürü şey yaptım kendimce. mutluydum aslında. en son aklıma dünkü migros kasiyeri geldi. poşetleri gösterip ben bekleteyim bunları der gibi olmuştu. 40 lira tutmuştu. çıktım dışarıya internet de gelmişti bu arada ama garanti olsun dedim bankamatikten paramı da çektim girdim migrosa. 3 görevli var karşımda müziği durdurdum ve şunu söyleyeceğim: dün buradan alış veriş yapmıştım ama karttan geçemediniz, bugün internet geldi eğer poşetleri boşaltıp yerleştirmediyseniz hemen onları alabilir miyim? çünkü fişini bile kesmiştiniz. inanın bunları söylemek için tereddüt etmedim ama kendi sesimi de duyuyorum yani bırakın kelimeleri aynı sırada kullanabilmeyi çoğu kelimeyi kullanmayı unuttum sıralarını zaten komple karıştırdım kimi kelimeyi yuttum ve "hebele hübele haba hup" gibi bir şeyler söylemeye çalıştım. tarzanca benzetmesi yemin ederim kadük kalır bunu tarif etmeye. (normalde hitabetim fena değildir aslında) kasiyerlerin 3'ü de mala döndü benim adıma utandılar genç olan kadın dayanamayıp salak salak sırıttı neyse ki dünkü kasiyer beni tanıdı ve biraz çekingen bir ifade ile -el işeretlerimden falan olsa gerek- olayı anladı ve yerleştirdik beyefendi dedi mal mal bakındılar bana. utançtan yerin dibine girdim 3-5 saniye çünkü dediklerimi ben de duydum ve en son onlar gibi ben dene dediğimi analiz etmeye çalıştım. kıpkırmızı oldum. hemen bir kaç şey alıp ödeyip kaçtım marketten eve geldim arkadaşlarımdan birini aradım konuşmam lazımdı. ikinci öğretim olanı aradım nedense, meşgule attı dersteyim diye mesaj attı. bir başka birinden daha red yanıtı almaktan korktum kimseyi de arayamadım. oturdum yemek hazırladım onu yedim dergi karıştırdım en son poyraz karayel'in son bölümünü açtım sessizce izledim. şimdi uyanık ve monolog bile olamayan yalnızlık sürecimin 38. saatinde boş boş uzanıyorum ve meyveli yoğurt yiyor sigara tüttürüyorum. yalnızlık; çok çeşitli, esnekliği olan ve her çeşidinde türlü türlü acıları olan bir kavram farklı şampiyonluk kulvarları olabilir, vardır da inanırım. ama yalnızlıktan konuşma yetisinin kaybolma noktasına gelindiği bir yalnızlık türünden daha tavan bir yalnızlık anı olabilir mi bilmiyorum. yalnızlık serüvenimin nirvanası konuşmayı unutmanın eşiğine gelmemdir. biz daha iyisini yapana kadar en iyisi bu! edit:imla

"dünya yalnız sanki bir tek ben varım..."

koskoca şehirde 20 milyon insan içinde derdini paylaşacak hiç kimsenin olmadığı an

beraber kelimesini kullanamadığın her an

uyumadan onceki 17 dk

ağlarken omuz bulamamak.

çok sevdiğim sevgilim gece ateşlendi,grip olmuştu. ertesi gün çok önemli bir sınavım olmasına rağmen sabaha kadar başında oturup sınava uykusuz girdim. bir hafta kadar sonra "yapamıyorum" gibi basmakalıp bir kelimeyle terk etti beni. onla ilgilenirken bana da bulaşmış grip. terk edildiğim günün gecesi tek başıma acile gittim. herkesin yanında bir bekleyeni vardı sözlük. sabaha doğru eve gelip kendime çorba yapıp sessizlik içinde çorbamı içtikten sonra,kendi ateşimi ölçtüm. sanırım yalnızlığı en derin hissettiğim zamandı o gün.

dün herkes tüyapta sevgilisinin eliden tutup gezerken benim arkalarından ezik ezik gezdiğim an en yalnız hissettiğim anlardandır