taciz edilmek

t: cinsiyet fark etmeksizin hayatın her anında maruz kaldığımız bir psikolojik şiddettir. ilk kez buraya uzun bir yazı yazacağım ama varoluşsal sancı çektiğim tüm zaman dilimlerinde aklıma çok takılan konulardan bi tanesidir. bu tacizi açacak olursam; günlük yaşadığımız yol kenarında, otobüste, iş yerinde yaşadıklarımız değil. ilişki sonrası bir tarafın uyguladığı baskı. özel hayatımı açmadan üstün körü bunun insan psikolojisini nasıl siktiğini anlatacağım. kişi biriyle tanışır, hoşlanır ilişki için adım atmaya başlar. başlarda her şey çok güzeldir fakat sonrasında değişen ruh hali, ilişkinin ilerleyişi derken mantıksız gelir. ayrılma kararı alır uzun bir süre çevresindekilere danışır onay verirler veyahut reddederler. bu tamamen düşüncelerin ve olayların nasıl geliştiğine bağlı. farz edelim ki ayrılmayı seçti. kadın veya erkek hiç fark etmez. karşısındaki insana mantıklı bir açıklama yaptıktan sonra bunu umursamayıp hala sevgiliymişsiniz gibi davranıyorsa o insanda ağır bir problem vardır. birini hayatından çıkarmak hiçbir zaman kolay değildir. hayatın hiçbir diliminde. birinin çıkması da keza öyle. fakat nereye kadar bunun takıntısıyla yaşanır inanın bilmiyorum. engellemek veya silip atmanın bir çözüm olmadığı raddeye gelince korkmaya başlar insan. farklı numaralar, telefon kulübeleri, sahte hesaplar böyle devam eder. bunun adı taciz! sevmek asla değil. herkes sever herkes bağlanır. fakat ne zaman karşınızdaki insanı kör olacak kadar takıntı haline getirirseniz günbegün onu kaybedersiniz hatta çevrenizdekileri de. hiç farkında olmazsınız ama o insanın pencereye çıkması bile korku salar içine. ama siz çok seviyorsunuz hep sevmekten bunlar. kalkar kendisine yeni bir hayat kurmaya çalışır birden karşısına çıkar saçma sapan şeyler söyleyerek o hayatın içine sıçarsınız. e malum ülkede 100m uzaklaştırmadan fazla bir şey verilmez bu durumlarda. tabi insan hayatını bu kadar hiçe sayan birine uzaklaştırma işler mi bilemiyorum. psikolojik destek alsa da taciz edilen kişi, çevresine defalarca anlatsa da karşısına çıkan çoğu insanda aynı şeyleri yaşayacağını düşünür bir süre. bu konu hakkında o kadar fazla şey yazabilirim ki yetmez yine de. ama demek istediğim özetle şu; hiçbir beşeri ilahi varlık değil. kalkıp karşındakinin hayatını yaşanmaz hale getirmeye çalışacak kadar korku vermek ise hiç insancıl bir duygu değil. tek taraflı sevginin, şehvetin, isteğin aşırısı tacizdir. ayrıca böyle sevgi anlayışını sikeyim.

Kadınların korkulu rüyası. Her kadının başına illa ki geliyor. Ama ilk kez yaşadığımda küçük çocuktum, sözlüydü. Ve çok korkunçtu. Kalbimin ağzımda atışını, adamın parfümünün kokusunu hala hatırlıyorum. Aynı kokuyu arada birinde duyunca tüylerim diken diken oluyor.

kimseye anlatmamakla kimseden yardim kabul etmemekle çözülecek is degil.

Dünya genelinde -zannımca- tacize uğramayan kadın yoktur. Unutmaya çalışmak, kimseye güvenmemek, evladımın da başına gelir mi diye düşünmek ve sonunda sıyırmak. Emeği geçen herkesin Allah belasını versin.

üstünden yıllar geçse de insanın bir türlü aşamadığı olay. hiç beklemediğim zamanda kabus görmeme sebep oluyor, ya yine olursa diye kendimi içten içe bitirmeme sebep oluyor. ben reddettiğim için taciz edilmiştim, birini reddetmekten hala çok korkuyorum ya yine aynısı olursa diye. tabii ki olmasın ama olursa da artık yalnız olmadığımı biliyorum. 2 yıl önce bu zamanlarda başlayıp şubat ayının sonuna kadar taciz edilmiştim, o zaman yalnız olmadığımı bilmiyordum. çok korkmuştum, en başta kimseye söyleyememiştim, ben mi bi hata yaptım diye düşünmüştüm, polisi bırakın en başta en yakınlarıma bile gidememiştim. taciz edilenler bilir bu hissi, çok büyük çaresizlik bu. suç sizde sanıyorsunuz, korkuyorsunuz ama aslında öyle değil. suç onlarda, korkması gereken de onlar. insan o anda onu fark edemiyor, o yüzden daha da kötü oluyor her şey. ben o zamanlarda duyduğum hakaretleri, aldığım ölüm tehditlerini unutamıyorum. özellikle her gün sokak ortasında senin gibi kaç tane kadın öldürülüyor biliyor musun, bence sen de dikkat et cümlesini. çıkmıyor aklımdan. midem bulanıyor aklıma geldikçe. neredeyse 2 yıl olacak ama mesajların ekran görüntülerini bile silemiyorum bana bir daha ulaşırsa elimde bir kanıt olsun diye. çünkü biliyorsunuz türkiyedeyiz, ne olacağı, kimin kime inanacağı belli değil. en çok da şimdi o orospu çoçuğunun rahat rahat yaşaması, benim de onun yüzünden kabuslar görmem koyuyor bana. ben aştım sanıyordum ama en ufak bir çağrışımda aklıma geliyor. aşamamışım sanırım.

Bunun cinsiyetle alakası yok. Açıkça şerefsizlik! Erkek halimle, gayet güçlü kuvvetli biriyken bile bir kadının tacizine uğruyorsam yok! İnanmaz çünkü kimse. Cinsiyetçiliğiniz yerin dibine batsın!

buraya yazmak istediğim tek şey ailelerin çocuklarını çok iyi yetiştirmesi. yoksa bi çocuk, başka bi çocuğun tramva yaşamasına ve bunun ağır yüklerini belki de hayatı boyunca yaşamasına neden oluyor

bunu niye tartışıyorsunuz anlamıyorum ki. kadınlar ve çocuklar genelde sustururlur, erkekler de susar herhalde, güler geçerler diye. kadından tacize uğramış erkek görmedim de erkekten tacize uğramış erkek tanıdım. erkeklerde bu genellikle çocuk yaşlarda oluyor. ortak nokta şu, bastırmak. çocukken yaşadığım istismarı hep bastırmıştım ama büyümeye başlayınca da tacizci adı altında fırladı canavarlarım. on dört yaşındayken ev sahibinin damadının tacizlerini yaşamaya başladım. ama sadece bana değildi bu, her kıza yapardı ama onlara daha çok sözlerle. ve hiç kimse de ağzını açıp laf edemezdi biliyor musunuz? adam zengin, bastırırlar bizi diye. kendi aralarında bile konuşmalardı. ne kadar ilginç. bi gün dışarı çıkıcam arkadaşlarımla buluşmaya. ayakkabımı bağlıyorum, siyah converslerim. bu da arkamdaymış, fark etmedim. nasılsın diyerek sırtımdan kalçama kadar eliyle okşadı. hemen zıpladım yerimden, napıyon sen ya diye. o sırada kimse yok tabii, ona güveniyor ama korktu, geri çekilip, hiçbi şey dedi hemen. bana bi daha sakın dokunma diye hırladım suratına. neyse iki gün sonra bu gitmiş anneme demiş ki, senin küçük kızı bi oğlanla gördüm, kuytuya çekildiler diye. annem de geldi bana hesap sordu. benim kızım yapmaz öyle şey bile demedi geldi bana hesap sordu. hangisi daha çok acıttı derseniz galiba annem derim. neyse ben de kızdım bağırdım tabii, onun ağzına sıçarım bana iftira atamaz, çok ahlakçıysa merdiven altında kızları sıkıştırmaya kalkmasın dedim. sus dedi annem, sus. niye dedim, senin kızın damadımızı ayartıyo desinler mi istiyorsun dedi kimse yanında olmaz,suçlu sen olursun, susacaksın, sus. ben konuşurum onla dedi. o gün bütün gece sabaha kadar ağlamıştım. galiba bütün insanlara küstüğüm ilk an oydu. herkesi suçluyordum, her şeyi, kendimi, allah'ı. ben affetmiyorum hiçbirini, sen de affetmeyeceksin demiştim. bir de benim annem babam çok kavga ederdi. yaşlandılar şimdi o kadar etmiyorlar tabii. ama bi ara öyle boyuta gelmişti ki evin içindeki gerilim, diken üzerinde yaşıyorduk. neyse bir yaz akşamı benimkiler yine birbirine girdi. ablamlar da yoktu o zaman evde. babam beni alıp götürmek istedi. annem de diğer koluma yapıştı. biri oradan çekiyor, diğeri oradan. oyuncak bebek gibi. bi ara gülecektim, paylaşamayacak kadar sevdiğinizi sanmıyordum hiç diye. sonra birbirlerine girdiler. ben de sokağa kaçtım. herkes balkondaydı o sırada. sokağın bi köşesinde öyle bir ağlamaya başladım ki, herkes sustu beni dinledi. o zamanki çaresiz ağlayışımı galiba yıllar sonra bi otobanın köşesinde kendi başıma ağlarken yaşadım. neyse, herkes beni dinledi ama kimse elini uzatmadı bana. karışmak istemediler galiba. işte o sıra bu adam geldi, gel abicim diye babamdan kaçırdı beni alıp götürmesin diye. babamdan kaçırdı. hala gülüyorum buna ya. işte arayı yapacaklar vs. bi de bana abicim dedi, ona daha çok güldüm. o sıra fark etti galiba daha çocuk olduğumu. neyse gel zaman git zaman psikiyatriye gitmeye başladım tabii. ama bu tacizlerine elinden geldiğince devam etti, abicim ayağına. belki teselliyi onda. bulmak isterim sandı. ben de sustum, kendi dünyama çekildim. linkin park'ın sesini sonuna kadar açardım. chester böğürdüğü için kimse duymazdı ağlayışlarımı. canım chester'ım, bi o yanımdaydı. (bkz: numb) bi de kitaplarım. aradan yıllar geçti. adam öldü gitti. adını bile hatırlamıyorum. ölmüş dediğinde annem dedim ki, değdi mi acaba yaptıkları? sonuç, bir avuç toprak işte. dedim ki o an kendime, affetmicem diyordun affedecek misin? affettim allahım dedim, gerisi sana kalmış. hiç içten demedim ama ben artık bu yüklerken kurtulmak istiyorum. o çocuğun kalbini parçalayıp da kırıntılarıyla gezen o kadar adam var ki. ben de onlara karşı duyduğum nefreti daha fazla taşımak istemiyorum. denile göre ahirette, eğer bir insan bir insanın hakkını yediyse, sevapları hakkını yediği kişiye geçer, o kişinin de günahları ona geçermiş. hep dualarımda derdim ki, istemiyorum. o iğrenç insanların sevaplarını bile istemiyorum allahım, tek bi parçalarını bile istemiyorum. zerresini bile. sırf bu yüzden kendimden nefret ediyorum ama. affetmemelisin hiçbirini diye. bazen bütün dünyayı yakacak kadar sizlerden, herkesten nefret ediyorum. yemin ederim nefretle nefes almak çok zor. sanki ruhuma zincir vuruyor. kurtulmak istiyorum. halen daha depresyon hastasıyım. en küçük kırılma anımda herşey birden üstüme çöküp beni enkaz altında bırakıyor. bazı geceler, yeni bir sabaha daha uyanmaya dayanamam diyorum. bazen kalbim o kadar acıyor ki ağzıma kan tadı geliyor. ama her defasında kalkmaya çalıyorum. inşallah yorulmam. neyse ailevi problemlerini anlatiyür, drama yapiyür diyenler gelmeden yazımı bitireyim bari. (bkz: gece 12'den sonra drama bağlamak)

Bir öneri var mı diye baktim entrylere hepsi sen abdulhamidi savundu kıvamında.

yazmayacağım diyorum ama bu yaptığınız cidden ayıp. insanların yara aldığı, travmalar yaşadığı, gece uykularını bölecek kadar sarsıcı izler bıraktığı korkunç olaylardan bile mağduriyet devşirmeye çalışıyorsunuz. belki birçoğunuzun bir kadından gördüğü tacizin boyutu toplu taşımalardaki yakınlaşmalardan ibaret bile olabilir ama biz onu her gün yaşıyoruz ve yaşama ihtimaline karşın sürekli diken üstündeyiz. taksiye binerken dahi paranoyak gibi plakayı yakınlarınıza mesaj atıyor musunuz ya da erkekler olarak? sokakta yürürken arkanda tıpkı senin gibi yürüyen bir adam bile tehdit bizim gözümüzde ya da o çok masum görünen yaşlı amcalar. sürekli kendinizi kollamanız gerektiğini düşünün, ne kadar yorucu öyle değil mi? bu ülkede tacize uğramayan tek bir tane genç kız yokken kalkıp ‘erkekler de tacize uğruyor’ gibisinden olayın ciddiyetini zedeleyen şeyler söylemeniz, taciz etmeseniz bile tacizin sanki büyütülecek bir olay değilmişçesine basite indirgenmesine sebep oluyor. tacize uğrayan kadın da var erkek de. biz ‘en çok biz taciz ediliyoruz’ yarışında değiliz, neyin çabası bu? baktığınızda istismarcıların büyük bir kısmı erkeklerden oluşuyor. ve istismar edilen kadın sayısı erkeklerden daha fazla. bu yüzden durup bir düşünün ya. kadınlar olarak bu yaşadıklarımız normal mi? neden bir türlü anlamıyorsunuz? bize destek olmanızı geçtim artık, zaten öyle bir şey yapmazsınız ama susun. bize yapacağınız en büyük iyilik kadınların dayanışmasına karşın susmak olur.

bı öneri yok,olmayacak.ama yapılacak şeyler var. tramvayda bı kız tacize uğradı gözümün önünde çok kalabalıktı,kız tam tesettürlü bı öğrenci kitap okumaya çalışıyor. itin biri yanaştı.kiza penisini sürtüyor.kalabalik kız fark etti tepki verdi(ama korktu ağlamaya başladı,kimse anlamadı).haysiyetsiz kaçarken kimse önünde durmadı. kim çıktı önüne tabi ki ben, itekledi beni ama yapıştım buna. dokunduğum en iğrenç şey olsa bile. bırakmadım, o azına tükürduğüm tramvayinda kimse dokunmadı, kacacakti. bagirdim şoförü telefondan arattirdim yanımda ki kıza,o sıra da millet yeni anlamış gibi yaptı elimden aldılar. karakola kızla birlikte gittik,avukat buldum. ne kadar tanıdık varsa araya soktum.torpilse torpil kendim tacize uğramış gibi anlattım. herkesi topladım başına. gözlerinde ki pişmanlığı unutamıyorum. hep biz mi tramva yaşayacağız. hayatı bitti hayatı. o gün yediği dayağı, dilediği özürleri kızla beraber dinledim. kimse bize adelet vermiyorsa kendimiz alırız. yediği dayak yanına kar kaldı. milletin kızlarına sürtmek yerine orasını burasını kestirmeyi düşünüyordu en son. taciz şok anıdır.ama sadece yaşayan için, etraftakiler yardım edebilir, edebiliriz. ayrıca kısa bı not erkeklerin en basit olaylarını da taciz yapıyormus gibi lanse etmelerini hiç onaylamıyorum. bı erkek toplu taşıma da yanına oturabilir,düşerken senden tutabilir ama bunlar bilinçli bı şekilde yanaşma ise ivedilikle gereği yapılmalıdır. ses çıkarın ama doğru sesler,kimsenin çocuğuna da gereksiz etiket yapıştırmayın.

Aslında deneyimlemediğim olaylar hakkında pek yorum yapmıyorum ya da o şeyi deneyimleyen kişiyle konuşmadan da yorum yapmamaya çalışıyorum olaylar hakkında fakat bu gerçekten hassas bir konu. İnsanlar çok bilinçsiz.. Bu yüzden madem bugün bu başlık konuşuldu ben de bir şeyler söylemek istiyorum öncelikle ülkemizden başlamak istiyorum bizim ülkemiz gerçekten temiz bir ülke , insanımız temiz ve diğer ülkelere göre de iradesi kuvvetli... Fakat kapalı bir ülkeyiz, yaşanan olaylar açık açık anlatılmıyor ya da olayların üzeri kapanıyor fakat bu hassas konu konuşmadıkça daha çok büyüyebilecek bir konu. Umarım insanlar daha çok bilinçlenirler ve bu tip olayların üzeri kapanmaya çalışılmaz... Hukukçu tanıdığım var. Ondan duyduğum bir olayı anlatmak istiyorum. Yaklaşık 18 yaşlarındaki erkek çocuklarının dahil olduğu bir taciz davası varmış. Tacizin başlama şekli şöyle ; aileler tarafından gerekli özenle bütülmeyen çocuklara şefkat ve bir miktar para ile yaklaşan bir adam var. Yani sürekli harçlık veriyor ve şefkat gösteriyor çocuklara. Devamında çocukların ( homoseksüel olup olmadıklarını bilmiyorum ama ) taciz ile başlayan ilişkileri artık çocukların da arzusu ile cinsel ilişki boyutuna ulaşıyor. Yani aslında anlatmaya çalıştığım şu; tacize uğrayan çoğu çocuk, önce kendi evinde duygusal ihmale uğruyor.....

empati yapılması adına jahrein'in bir vlog'unu buraya bırakmak istiyorum. kadın erkek fark etmez, izleyen herkesin üzerine düşünmesi hâlinde fayda sağlayacağı bir deneyim olacaktır. olay şu; levo ve eşi (sarışın çift) arkadaşları jahrein ve eşine misafir oluyorlar. iki çift olarak antalya'yı gezip, çeşitli yerlerde serseri sokak lezzetlerinin tadımını yapıyorlar. ilk gittikleri mekanda mutfağa jahrein ve levo giriyor, ustayla sohbet ediyorlar falan. ama ikinci mekanda şöyle bir şey oluyor; taciz anı olaydan erkekler bihaber tabii. yemekler yeniyor, puanlamalar yapılıyor, başka mekanlara gidip başka tadımlar yapılıyor. aradan saatler geçiyor, eve geliniyor, kayıt izleniyor. o da ne? kaydı izleyen erkekler olayın ciddiyetini fark ediyor. sonra bu konu üzerine kendi aralarında şu konuşmayı yapıyorlar; link gerçekten çok iğrenç bir olay bu ya. mağdur taraf olduğunuz durumda; kadın da olsanız, bir kadının yakını da olsanız, erkek de olsanız ne yapmanız gerektiğini tam olarak çözemeyebiliyorsunuz o ilk şoktan ötürü. allah beni bununla sınamazsın, şu duruma düştüğümü düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyorum.

atlattım, artık umrumda değil desen de hayatın boyunca travması devam eden olaydır. cinsel hayatına olumsuz yönde etkisi olur.

midem bulanıyor, tiksiniyorum herkesten. Daha yeni atlatıp toparlanmışken başa sarmaya gücüm yok. Kendimi geçtim kardeşim vardı yanımda onun psikolojisi ne olucak? Ağladı o kadar nasıl unutmasını sağlayacağım kendim bu haldeyken. Yürümeye çıktık takip etti şerefsiz ara sokaklara girdik, belki yanlış anliyoruz dedik ama hayir. Hayvan gibi yaklasip sacma sapan seyler soyledi.duysun diye bagirarak katil olucam, sinirleniyorum vs dedim gider diye gitmedi sonra bi arabanin yanindan gecerken 3 tane cocuk arabada oturuyordu kapilari acikti o da yanımdan geciyordu goz devirip napiyo bu gerizekali dedim biraz daha ilerledik kardesimle o da hala takip ediyordu sonra araba onumuze kirdi o uc cocuk adama bagirmaya basladi baska biri ayirmaya calisti kavga cikti. Eviniz uzaksa birakayim dedi bir tanesi yok yakin dedim elim kolum titreye titreye bir yandan da kardesimi sakinlestirmeye calisarak eve geldim. Korkuyorum. Her sey biraktim kiz kardesim icin ne yapacagimi dusunuyorum. allahim sen guc kuvvet ver

kışın hava karardıktan sonra dolmuşla eve dönüyordum, zaten dolmuşta da 2 kişi kaldık iyice korkmaya basladım ineceğim zaten diye kendimk sakinlestiriyorum üst geçitte indim diğer adam da benimle birlikte indi, çok insanın olduğu bir yer de değil şansıma bana bir şey olsa sesime gelebilecek insan yok gibi bir sey hızlı hızlı yürüyorum merdivenleri çıkıyorum adam da tam arkamda yetişemeye çalışıyor gibiydi hem korktum hem de bir sinsilik hissettim o an düşündüğüm tek şey sesimi nasıl duyurabileceğimdi, koşar adımlarla kendi yolumun üzeri olmadığı halde insanların olduğu tarafa gidip zaman geçirdim her anımsadığımda tüylerim diken diken oluyor ya o an bir şey yapsaydı nasıl kurtulacaktım, etkisini nasıl atlatacaktım? Bu sadece tacize uğrama ihtimalimin olduğu anlardan bir tanesiydi ve kadınlar olarak bunun her gün onlarcasını yaşıyoruz, evden gün sonunda tacize uğramış olarak eve dönme ihtimalimizin varlığıyla çıkıyoruz hangi kadın böyle psikolojik bir şiddetle yaşamayı hak eder ki?

unutulmayan anılar bırakır. lise 1'e falan gidiyorum o zamanlar. on beş yaşında olmam lazım. otobüsle eve gidiyoruz, okul çıkışı. çok da yorgunum. bi tane adam da ayakta, yakınımda duruyor. sürekli bana çarpıyor. koluma çarpıyor. ama hep ileri bakıyor, gözleri de bayık bayık. ben de diyorum ki hasta galiba ayakta duramıyor, bana çarpıyor. buyur otur deyince birazdan incem diyor. öyle öyle bişi demedim. ama bu çarpmaları uzun sürmeye başladı, çarpıyor ama kolumda fazla oyalanıyor. sonra ben bişi hissettim o an. söylememe gerek yok. yüzüm kıpkırmızı oldu, elim ayağım titremeye başladı, kalbim falan sıkıştı. bak hala kızarım kendime. niye bağırmadın da öyle felç geçiriyormuş gibi kalakaldın be yavrum? işin kötüsü bundan daha beter anılarım oldu çocukluğumda. flashback oldum orda, paralize oldum bildiğiniz. zangır zangır titiriyorum. bu orospu çocuğu anladı benim kriz geçirceğimi hemen indi. yanımdaki arkadaşım dedi sen iyi misin? konuşamıyorum, sesim çıkmıyor hiç. neyse indik otobüsten ben bi başladım ağlamaya. eve geldim. kolum kıpkırmızı olana kadar yıkıyorum, çitiliyorum resmen. bulaşık süngeri olsa onla çitilicem. ağlaya ağlaya yıkadım kolumu. hem sövdüm, hem ağladım. üç gün ağladım böyle ben niye bağırmadım ki diye. öyle de bişi ki. sesiniz kesiliyor o an. bak yine midem bulandı.

Sadece bizim ülkemiz değil dünya üzerinde kadınların %90 ı bence tacize uğramıştır.bu sayıyı tamamen salladım ama etrafımda taciz anısı olmayan bir kişi bile bilmiyorum. (Anısı diyince güzelleme yapar gibi oldu ama o kelimeyi uygun gördüm diyelim) Tacizin sadece fiziksel olduğunu zanneden bazı kıt beyinlilere göre basit gelse de sözlü,fiziksel vs tacizin çeşitleri vardır. Ve sadece sözlü değil maalesef bir çok kadın fiziksel tacize de maruz kalıyor. Ben de yaşadım ve etrafımdan da duyduğum bildiğim kadarıyla gerçekten taciz esnasında insan çok çaresiz kalıyor bağırmak,tepki göstermek insanın aklına gelmiyor. Çok garip bir şey belki korkuyla ilgili kalıtsal bi reflekstir bilemiyorum. Bu tacizi durdurmanın yolu kesinlikle eğitim,sonrasında ise iyi bi cezadır. Çok kez şahit olduk toplu taşımada boşalan şerefsiz mi görmedik kavga edilen dövülen şerefsiz mi. Hepsi de 1 gün nezarathenede tutulup salınıyor. Kaç kişi var tacizden hapse giren? Varsa da eminim suç listesi kabarıktır başka haltlardan girmiştir hapse. Kadın olarak özgürce dolaşamıyorsak sokakta bu durum 7 milyarlık dünyanın utancı olmalı bence.

yahu arkadaş, demeyeyim demeyeyim diyorum da sadece kadınların derdiymiş gibi yaygara koparılması beni dellendiriyor. yok erkekler kadınlara borçluymuş yok bilmem neymiş, kimse kadınlar tacize uğramıyor demiyor ama tek tarafa yapılıyormuş gibi konuşulması iyice canımı sıktı. hayır biri de tacize uğrama ihtimalini anlatmış, dümdüz yolda yürüyorsun ve bir yere yetişmeye çalışıyorsun mesela ama önündeki kadın kendisini kovaladığını düşünüyor olabilir diye mi düşüneceğiz şimdi ne bu? çocukken siki elaleme gösterilmeyen erkek çocuk yok denecek kadar azdır, taciz değil diyebilir misiniz? fikrimiz sorulmadan sözde bilimsel ve dini gerekçelerle sikimizin ucunu kesiyorlar, buna bir allah'ın kulunun doğru dürüst bir şey dediğini de duymadım. taciz değil diyebilir misiniz? hepsini geçtim, kadın taciz ettiğinde gülüp geçilirken erkek taciz edince tenasül uzuvlarını kızgın demirle dağlamışlar gibi yaygara koparıyor toplum. talihsiz olayları tiraj için cazgırlığın tillahını yapa yapa aktaran medya yüzünden doğru dürüst erkekler adeta iğdiş edilmiş gibi davranıyor. bu durumdan faydalanan kadınlar da az değil, bizatihi yaşamış biri olarak söylüyorum bunu. kendini zorla fortlatanlar var amk, n'apıyorsun lan desen seni linç ettirmeleri o kadar kolay ki bu durum izahtan varestedir. ayriyeten şu tip başlıklar hep boştur: (bkz: 11 temmuz 2022 şanlıurfa'da bir adamı öldüren kadın) tam tersi olunca neler olduğu belli, bu kadına da şu canide olduğu gibi arka çıkarsa toplum şaşmam. he amk sadece kadın olmak çok zor he...

anlık heyecanla karnına gecirmistim adamin, sonra minibüsten attilar. garip bir andi.

Bak bunun nedeni en büyük sorumlusu yine kadınlar. Niye susuyorsunuz amk??? Yaşıyorsunuz başınıza geliyo susarak atlatmaya çalışıyorsunuz. Söyleyin bir hallaç pamuğu yapsınlar adamı ortaya alıp bir daha yapabiliyor mu bakalım. Ha siz sanıyorsunuz ki sadece kadınlar taciz edilir. Bu ülke de.. ne ülkesi dünyada erkeklere de taciz vakaları var. En önemli şey susmamak. Mağdur olmakla mağdur ayağına yatmak ayrı şeyler. Vurun kırın bağırın çağırın ama ses çıkarın amk

haklı çünkü; (#4382079)