unutulmayan anılar bırakır.
lise 1'e falan gidiyorum o zamanlar. on beş yaşında olmam lazım. otobüsle eve gidiyoruz, okul çıkışı. çok da yorgunum. bi tane adam da ayakta, yakınımda duruyor. sürekli bana çarpıyor. koluma çarpıyor. ama hep ileri bakıyor, gözleri de bayık bayık. ben de diyorum ki hasta galiba ayakta duramıyor, bana çarpıyor. buyur otur deyince birazdan incem diyor. öyle öyle bişi demedim. ama bu çarpmaları uzun sürmeye başladı, çarpıyor ama kolumda fazla oyalanıyor. sonra ben bişi hissettim o an. söylememe gerek yok. yüzüm kıpkırmızı oldu, elim ayağım titremeye başladı, kalbim falan sıkıştı. bak hala kızarım kendime. niye bağırmadın da öyle felç geçiriyormuş gibi kalakaldın be yavrum?
işin kötüsü bundan daha beter anılarım oldu çocukluğumda. flashback oldum orda, paralize oldum bildiğiniz. zangır zangır titiriyorum. bu orospu çocuğu anladı benim kriz geçirceğimi hemen indi. yanımdaki arkadaşım dedi sen iyi misin? konuşamıyorum, sesim çıkmıyor hiç. neyse indik otobüsten ben bi başladım ağlamaya.
eve geldim. kolum kıpkırmızı olana kadar yıkıyorum, çitiliyorum resmen. bulaşık süngeri olsa onla çitilicem. ağlaya ağlaya yıkadım kolumu. hem sövdüm, hem ağladım. üç gün ağladım böyle ben niye bağırmadım ki diye.
öyle de bişi ki. sesiniz kesiliyor o an.
bak yine midem bulandı.