üstünden yıllar geçse de insanın bir türlü aşamadığı olay. hiç beklemediğim zamanda kabus görmeme sebep oluyor, ya yine olursa diye kendimi içten içe bitirmeme sebep oluyor.
ben reddettiğim için taciz edilmiştim, birini reddetmekten hala çok korkuyorum ya yine aynısı olursa diye.
tabii ki olmasın ama olursa da artık yalnız olmadığımı biliyorum. 2 yıl önce bu zamanlarda başlayıp şubat ayının sonuna kadar taciz edilmiştim, o zaman yalnız olmadığımı bilmiyordum.
çok korkmuştum, en başta kimseye söyleyememiştim, ben mi bi hata yaptım diye düşünmüştüm, polisi bırakın en başta en yakınlarıma bile gidememiştim. taciz edilenler bilir bu hissi, çok büyük çaresizlik bu. suç sizde sanıyorsunuz, korkuyorsunuz ama aslında öyle değil. suç onlarda, korkması gereken de onlar. insan o anda onu fark edemiyor, o yüzden daha da kötü oluyor her şey.
ben o zamanlarda duyduğum hakaretleri, aldığım ölüm tehditlerini unutamıyorum. özellikle her gün sokak ortasında senin gibi kaç tane kadın öldürülüyor biliyor musun, bence sen de dikkat et cümlesini. çıkmıyor aklımdan. midem bulanıyor aklıma geldikçe.
neredeyse 2 yıl olacak ama mesajların ekran görüntülerini bile silemiyorum bana bir daha ulaşırsa elimde bir kanıt olsun diye. çünkü biliyorsunuz türkiyedeyiz, ne olacağı, kimin kime inanacağı belli değil.
en çok da şimdi o orospu çoçuğunun rahat rahat yaşaması, benim de onun yüzünden kabuslar görmem koyuyor bana.
ben aştım sanıyordum ama en ufak bir çağrışımda aklıma geliyor. aşamamışım sanırım.