çocukken hayal edilen meslekler

(bkz: pilot) allah izin verirse üniversite diplomamı aldığım gibi pilotluk sınavlarına gireceğim.

ben astronot olmak istiyordum küçükken. sonra fransızca öğretmenliği istedim. biraz büyüdüm genetik mühendisliği hayallerimi süsledi. şimdi de biyoloji ile kimya mühendisliği arasında sürünüp gidiyorum.

çiçeklere düşkünlüğümden dolayı hep biryerlerden koparır başka bir yere dikerdim ben yapmış olurdum ve hep bunu yapmak istemiştim sosyal bilgiler dersinde miydi neydi peyzaj mimarlığı gibi bişey öğrenmiştik ulan kesin bundan olmalıyım diyerek hayallere dalıyordum ışte çok güzel çiçek dikiyorum herkes benim yaptığım alanlara hasta falan sonra biraz büyüyünce peyzaj mimarı kuzenimin atanamayip nasıl evde çürüdüğünü gördüm tuttum savcı olcam diye solucan kesiyorum böcekleri ezip içlerini inceliyorum falan annem de benim kafamı koparacakti nerdeyse ve en son hemşirelik aşkıyla yandım tutuştum yastıklara enjeksiyon yapıp arkadaşlarıma ilk yardım yaptım :d sonuçta da bu meslekte kaldık ışte

bizim arka sokakta semt pazarı kurulurdu her cuma günü. hala da öyle zaten. kuzenimle küçükken ben limon satmak isterdim. kuzenim de su satmak isterdi. sonra hayalleri büyüttük limonata satacaktık. sonra ne oldu da bu ortaklık başlamadan bitti hatırlamıyorum :((

doktor. yazmamışsınız ayıp ilk enrty bu olmalıydı.

önceleri bakkal olmak. (bkz: açgözlülük) sonra veterinerlik bir ara müzik öğretmenliği valilik en son psikolog şimdi; mimarlık okuyorum... (bkz: alakaya maydanoz)

aşçı olmak isterdim ben. annemi yemek yaparken izlemek çok hoşuma giderdi. bazen yardım ederdim ona. sonra gizli gizli mutfakta meyve kabuklarını keserdim, acayip acayip şeyleri karıştırarak yemek yaptığımı zannederdim. bir gün limon kabuğu keserken gözüm yanmıştı da ağlamaya başlamıştım. öyle ele vermiştim kendimi.

küçükken her şeyin güzel yanını görüyoruz ya haliyle bende çöpçü olmak isterdim hep en büyük hayalimdi çöp kamyonlarının arkasından tutunarak gitmek o adamlar benim için kahramandı (hala da öyleler aslında) nasıl düşmeden gidiyorlar diye düşünür kendimi çöpçü olarak hayal ederken uyurdum.

bi kere herkes gibi bende astronotluğu düşündüm ama 6 yaşında falan vaz geçtim çok yorulurum aya gidersem diye(astronot=aya gitmek). sonra itfaiyeci olmak istedim. ama itfaiyecileri borudan kayan havalı tipler sanıyodum hep. sonra doktor. olmak istedim insanlara iyilik yapmak falan yaş12. sonra pilotluk istedim. hatta 8. sınıfta sınavlarına girdim kazandım. pilot olucam diye o yaşıma kadar hiçbir yerimi kırmadım. sağlıktanda geçtim sonra mülakatı da geçtim. kayıt döneminde ailem izin vermedi yazdırmadılar. sonra aağlık sektöründe iyi pra olduğunu gördüm. şu an sağlık okuyorum. amatör müzisyenlikten hiç vaz geçmedim zaten. ama para için değil sanat için yapıyorum. bi ara kitap yazdım olmadı oda. şimdi de kafamda mimarlık var. mimarlıktan sonrada pilotluk için 2. kez denicem şansımı. boş vakitlerimde de sokak müziği yapmayı düşünüyorum.

hep polis olmak vardı içimde. tabi o zamanlar memoli fenomeni var. bakkaldan memoli jölesi alıp polis oluyordum evde. harçlıklarımı biriktirir boncuklu tabanca alır milletin camlarına nişan alırdım.( tabi sonucunda dayakta oluyodu bazen.) oks vardı o dönemlerde, sınav sorası tercih yapıyorsun okuyacağın liseyi seçmek için. keza polis kolejlerine de bu sınavın sonucuna göre tercihle giriliyor. olmadı tercihte yapamadım o dönem.( ki zaten puanım da yetmiyodu) neyse hal böyleyken bu hayali gerçekleştirmek için karar verecek yaşa geldim. polis akademisinde deneyecektim şansımı, bu günlerde gündemden düşmeyen o meşhur terör örgütüyle ve yaptığı icraatlarla tanışmam da o döneme rastlıyor. orada da olmadı. küstürdüler beni bu mesleğe. çocukluk hayalimi elimden aldılar, birçok kişiye yaptıkları gibi. hakkımı helal etmiyorum.

ben şarkıcı olmak istiyordum, kuzenim dansöz. kuzenim çok iyi bir kuaför oldu ve evlendi. ben delirdim.

çocuk doktoru olmak. git şarkıcı ol oyuncu ol dimi yok çıtayı yükseltmek görevim olmuş şimdi herkes yüzüme vuruyor. çocuk doktoru olmayı hayal ettiğim zamanlar özel hastane yoktu neredeyse tutturdum hastane açıcam çocuk doktoru olucam diye. aslında beşinci sınıfa kadar oluru vardı sonra ortaokula geçince ipler bi koptu hala yakalayamadık

astronot olup uzaya gitmek için deliriyomuşum evde tavşan yürüyüşü yapan bir çocuk hayal edin ayda bir uzay kampı aşeren . anneannem beni de götürürsün artık deyince de bacak kadar boyumla tansiyonun var sen otur maaş kartımı bırakırım demişim . evlat olsam sevilmem hakkını helal et anne .

ben bu yola doktorlukla başladım ve ilerleyen senelerde taktığım yuvarlak gözlük sebebiyle akrabalarım profesör diye çağırmaya başladılar beni. tabii havalı geliyordu bana o zamanlar. sonra liseyi seç falan derken ben hiç düşünmedim şunu olmak istiyorum diye ta ki son seneye gelip tercih yapana kadar. başta gıda mühendisliği sonrasında da hemşirelik yazarım diyordum hatta bayağıda yazmıştım listeme her şey hazırdı. sonra lisedeki rehber hocam senin sıralaman gıda için yüksek daha iyi bir şey yazalım dedi. ık mık ettim başta biraz araştırma yaptım bölümle alakalı ve kafama yattı. ayrıca biyomedikal mühendisliği ile tercih bitimine 3 gün kala tanıştım ve şu an bu bölümdeyim. kenan işık'ın da dediği gibi "son kararlarınız hep mutluluk versin."

bütün meslekleri sırasıyla elemiştim. en son öğretmenlikte karar kıldım.

dıktır ılıp hıyıt kırtırcım bın

astronot veya arkeolog olmak istiyordum.artık allah ne yazdıysa diyorum.

ben küçükken piramitleri falan çok merak ediyodum,eskiden yaşamış insanların hayatlarını falan yani aslında ben onları merak etmiyormuşum düşününce:d çocukluk işte. o zamanlar okuduğum kitaplarda hep zamanda yolculuk falan yapıyolardı ben de öyle olucak zannediyodum :( neyse işte ben anneme dedim ben arkeolog olucam diye annem dedi ki nasıl kazı yapacaksın böcek çıkar ordan dedi ( ki ben böceklerden baya korkarım) ablama söyledim üniversiteden bin kişi mezun oluyo 3 kişiyi işe alıyolar, iş bulamazsın dedi.babam hemen müdahale etti “bulsan da maaşı az”dedi ve ailecek küçücük yavrucak benim, hayallerimi yıktılar.. öyle işte şimdi hayallerimi kimseye anlatmam mesela (ağlama efekti)

ben çocukken akşamları dışarı çıkmama izin vermezlerdi. taksicide bi tanıdıgımız vardı onun gece taksiyi çıktıgını ögreninince çok kıskanmıştım sırf bu yüzden taksici olmak istemiştim

hiçbir mesleğin hayalini kurmadım. arada okulda öğretmen sorduysa da saygın mesleklerden bir iki tane salladım öğle ağız kenarıyla.maksat beni hayalsiz görmesin.eş dost pazarda görsün edasıyla. gün geçti çık fazla meslek dalında amele gibi çalıştım.fakat hiçbirinden bir diploma alamadım. bilezik çoktu, ayarı yoktu. ama işsizliği hakettiğimi düşünmüyorum yinede.

(bkz: jinekolog) (bkz: beyin cerrahı) (bkz: hava kuvvetleri subayı) (bkz: savcı) (bkz: çöpçü) (bkz: politikacı) simdi uluslararasi iliskiler okuyorum, ekonomiden cap yapip yurtdisinda bir sirketle anlasip kacarim diyorum. 14 yasima kadar sulalede jinekolog olarak cagrildim ama ben beyin cerrahi olmak istiyordum. ardindan lisede fen lisesini istemedigimden butun bu arzularim sonlandi tabii. savci olurum dedim sonra fark ettim ki mahkemeler bana gore degil. en cok hava kuvvetlerine katilmayi istedim ama basvuramasim bile cunku gozluklerim vardi. geceleri cok agladim o yuzden. babam da cok agladi. hicbiri degil de gercekten istedigim beyin cerrahligi ve hava kuvvetlerinde subaylik icin 10 yil calis deseler calisirim.

yarış pilotu olma hayal kurmayan kaldı mı her erkeğin kesinlikle kurduğu bi hayal

subay olmak isterdim hep sekizinci sınıfa bununla tutuşup yandım,mülakatlar nasıl olur diye her siteye girerdim.yok dışardaki duvarın rengi neydi,yok saat kaçtı,girişte kaç kişi vardır filan iyice sherlock olmuştum.velhasıl kelam sekizinci sınıfta gözlerim bozuldu.als'ye girip hepsini kazansamda mülakata gidemedim.hep içimde kalacak.

birinci sınıftayken her sorana üç hedefim var diyordum. biri veterinerlik, hayvanları çok sevdiğim için ve onları iyileştirmek onlara yeni bir şans tanımak istiyordum sürekli ve destekleyenim yoktu çünkü iğneden ve kandan korkuyorum. biri hemşirelik, annem benim hep hemşire olduğumu hayal eder sevinirdi "benim kızım hemşire olup babasının da annesinin de hastalıklarını iyileştirecek" derdi. bir diğeri ise balerin olmaktı. meslek sayılmayabilir gerçi. bu da ne yazık ki imkansız bir hayaldi çünkü ister istemez bu olayda sınıf farklılığı kültür farklılığı var. yinede bana anlattıklarına inanmayıp ben balerin olucam diye diretirdim. bu hayalimin temelini 7. sınıfta dans okuluna başlayarak attım. ama ne yazık ki yaş olarak çok geç kaldığım için bale bölümünden değil street jazz bölümünden burs aldım. ama ticaret lisesine kaydımı yaptırdılar hemde muhasebeye ve bu hayalde yıkıldı. şimdi bana hayalin hedefin ne diye soranlar oluyor. hedeflerim geçmişte dağın tepesinde kaldı bense eteklerinde. hayal kurmayı da sürekli yıkılmasından mütevellit sevmiyorum.

kuzenim öğretmen sınav okutmuştu bir kere acayip hoşuma gitti dedim fena bir şey la bu sınav okumak öğretmen olak dedik sonra liseye geçince vazgeçtik doktor olalım diyorduk sonra hayatın gerçekliği derslerin zorluğunu gördüm vazgeçtim şimdilik psikolog düşünüyorum ama bakalım belki o da değişir. işte bele

subay olmak isterdim herkes kızım diye dalga gecerdi.ben derin düşünürdüm şehit olup cennete gitmek isterdim ya da işimi bilecegim çocukluktan belliymis

anaokul öğretmenimden ötürü öğretmenliği çok severdim ve 6 yaşımdan beri ne olmak istiyorsun sorusuna cevabım "pamuk öğretmen" oldu. her allahın günü öğretmenime "pamuk öğretmenim görüşürüz" diyip öpücük atardım. bunu yapmadan çıkmazdım sabahları ağlayarak geldiğim okuldan. büyüdüm büyüdüm liseye geldim. hala hayalim değişmemişti ki lisede de çocuk gelişimi okudum. zorluyorlardı, lisedeki hoca kılıklılar meslekten soğutuyordu ve üniversite kaygısı vardi zordu ama severek okuyordum. son senemde her meslek lisesinde olduğu gibi staj görme zorunluluğu vardı. haftanın 3 günü gidiyordum öğretmenlik yapıyordum. zaten stajdan sonra da işimi sevip yaz okullarında hayalimi yaşatmaya başladım. yani toplamda 2 sene olabileceğim en pamuk öğretmen oldum.. neyse stajda başta her şey güzeldi ama sonra öyle rezil öğretmen çesitleri gördüm ki ilk gittiğim kurumdan ayrılmak zorunda kaldım. milli eğitime de şikayet ettim çocuklara şiddet uygulanıyor diye. ilgilenirler sandım lakin sonuç hüsrandı, kurum hala açık arada önünden nefret dolu bakışlarla müdürün camına baka baka geçiyorum, belki görür diye. görmüyordu (yine geçicem bi gün umarım görür) ikinci gittiğim kurum ise tam bir mutluluk yuvasıydı. anaokulundaki annem gibiydi müdürüm ve hiç sahip olamadığım çılgın ablalarım vardı. hani anaokul öğretmenleri biraz çılgın olur zaten. bir sürü çılgınlıklar yaptık. öğretmenliğin nasıl bir şey olduğunu ben orda öğrendim. asıl öğretmenliği, şefkati orda gördüm. anladım ki dersler ya da teknik terimler fasa fiso. işin içinde yoğruluyorsun ve bir sürü doğruyu yanlışı tartıyorsun. şuan diplomam var, tecrubem var. hayalime adım adım gidiyorum. gidiyorum ama nasıl gidiyorum ? siz simdi saniyorsunuz ki ben anaokul ogretmenligi yapiyorum. hayir. 6. sinifta gönül verdiğim başka bir dala yoğunlaştım; edebiyat. 2 senelik pamuk öğretmenlikten sonra hayırlısıyla edebiyat okuyacağım ve sermaye olunca elimde hem mesleğim edebiyatla uğraşmak olacak hem de olabildiğim en pamuk anaokulu müdürü olacağım. edebiyatı da bırakmayacağım o da hayalimdir ve ailesi olmadığım çocuklarımı en iyi şekilde eğitmek, onların büyüdüğünde beni ziyaret etmeleri ve benim gözlerimin dolması 6 yaşındaki çocuğun hayaliydi. bırakmayacağım

yaa ben küçükken çöpçü olmak istiyomuşum ama üniversite falan okuyorum yine de çöpçü oluyorum. şu çöp arabasını arkasına tutunup şehri gezmeleri beni hep heyecanlandırdı bu yüzden her halde. sabahları erken kalkıp şehrin geceden kalma en pis halini göstermeden bize bembeyaz bi şehir veren abilerimize buradan selam olsun

ne alaka bilmiyorum ama pazarcı olmak istiyordum bak bak vizyonsuzluğa bak

çöpçü olmak istiyordum harbiden beyler, şu büyük arkada iki kişinin olduğu araçlar varya onlara acayip hevesleniyordum. bu arada ''çöpçü'' dediğim için eksi yiyebilirim açıklamamı yapayım, siz iyi anlayasınız diye çöpçü dedim ve asla o insanları küçümsemem, garsona ukala davrandı diye sevgilimi kafede rezil etmişliğim var

bilgisayar mühendisi olacam diyordum aq bilgisayarım yok diye mühendis olunca bilgisayarım olacak zannederdim bi bok olamadık sonra sdasdas

babam tv futbolcu ilhan m. görüp or*spu demisti. bir gun misafir varken ben or*psu olcam demisim amk

(bkz: doktor) malum aile baskısı ''bizim oğlan büyüyecek annesini iyileştirecek'' cümlesi ile büyüdük biz

dolmuş şoförü olmak istedim hep,çin kerhanesi gibi renkli renkli ışıklar çok hoşuma giderdi. ama şimdi hayalle bağdaşmayan bir şekilde politika üretiyoruz.

pilot olmak isterdim sonra baktım yükseklik korkum var öyle de bi hayat işte

doktor doktorlar sağolsun az emeği geçmedi bu hayalde

dansöz olmak isterdim. annemi babamı çıldırtırcasına da oynayarak büyüyünce dansöz olcam ben yaa diye cırlarmışım.

çocukken hayal ettiğim: endüstriyel tasarım(otomobil tasarımı) gitmek üzere olduğum: iletişim tasarımı

hayla hayal ettiğin nükleer fizik ve astronomi

aşçı olmak isterdim. gastronomi okumak uzereyim. bence güzel...

4 yaşında televizyonda asena vardı çıplak dansöz olmayı istemişim. 6 yaşında iç çamaşırı defilesi izleyip çıplak manken olmak istedim. 10 yaşında moda tasarıma merak sardım. dünyanın en iyi tasarımcılarından birisi olacaktım. kendi mağzamı açacaktım ve özellikle büyük beden çalışacaktım(annem balık etli bir kadın olduğundan çektiği zorlukları bilirim) annem hem iş imkanlarından hem de pek iyi bir çizer olmadığımdan hayalimden vazgeçirdi. 12 yaşında babamın bir dönem mesleği olan polisliği istedim. suçlu dahi olsa bir insanı vurma düşüncesi korkuttu. vazgeçtim. 14 yaşında arkeolojiye merak sardım ama arkadaşımın arkeolog babasıyla ufak bir konuşmadan sonra vazgeçtim. adamın şuan ev yemekleri dükkanı var. 15 yaşında gazeteciliğe merak sardım. 16 yaşındayken amatör kanallardan radyo yayıncılığı teklifi geldi ve hoşuma gitti. insanlara kendi müzik zevkimi tattırmak, onlarla iletişime geçmek çok güzeldi. para yok dediler. bıraktım. şu an neredeyse 17yim. ailem hukuk okumam konusunda ısrarcı. ben ya gazetecilik ya da radyo televizyon istiyorum. hakkımda hayırlısı olsun.

öğretmen olmak istiyodum ve öğretmen oldum

kadın doğumcu olmak istiyordum başta.sonrasında da deniz subayı.şu an inşaat mühendisliği okuyorum..lakin isteyerek yazdım okuduğum bölümü.

psikolog olmak istiyordum hep, suanda da psikoloji okuyorum.

sürekli yemek yiyebilceğim bi meslek istiyodum. sonuç; gıda mühendisi oldum.

kel adam

doktor olmak isterdim ama zamanla geçti sonra öğretmen olmayı düşündüm ama benim gibi öğrencilerim olacaksa benden uzak olsun şu sıralar mimarlık istiyorum diyorum ama zengin koca da olabilir yani

hayaller mühendislik gerçekler amelelik ;)