babanın baba olduğunun anlaşıldığı anlar

evladına yemek alıp kendisinin aç oturduğu andır.aklı başinda olan bir çocuk babasının aileyi geçindirmek için ne kadar çabaladığını görür ve saygi duyar.şahsen benim için babamın sözü kanundur. edit:babanızın değerini bilin babalarınız sizin arkanızdaki karlı dağdır.

babam beni hiç siklemiyor bile aq.var ama yok

her sarıldığımda anlıyorum.kendisi babasını genç yaşta kaybettiğinden ve onunla çok fazla anısı olmadığından beni el üstünde tutar.babadan çok arkadaşımdır.bir kaş hareketiyle yerin dibine sokar, bir aferiniyle dünyaları bahşeder. allah babalarımıza uzun ömürler versin.vefat edenlere de allahtan rahmet diliyorum.

çayı sadece dem olarak içiyorsa babadır o baba.

uzun zaman oldu çok hatırlayamıyorum. babam çarşıya diye evden çıkardı hep. ben de onunla gitmek isterdim o çarşı denen yere ama beni götürmezdi. "annenle git" derdi. annem beni bir yere götürürdü, "bak burası çarşı işte" derdi ama ben inanmazdım ona; illa ki babamla gideceğim. babam bir gün beni de götürmeye karar verdi. bindik dolmuşa bir yere gidiyoruz. yolumuz uzun sürdü. indik dolmuştan, etrafta çok fazla ev yok ve uzunca direkler var. sonradan öğrendim babamın vericide çalıştığını. babam bana "çarşıya çıkıyorum" deyip işe gidiyormuş meğer. içeride düğmeler var ne işe yaradığını bilmediğim. bir tane soba var ve üstünde de çaydanlık. babam hemen sobayı yakıp çay yapmaya koyuldu. o gün içtiğim çay en güzel çaydı. anladım ki babam bizim sırtımıza yastık olmak için her gün o kadar yolu çekip buraya geliyormuş ve hiç bıkmadan işini yapıyormuş. ben işte bu gün anladım babamın adam gibi baba olduğunu. hiç unutmam, tarih 2003 mart'ının 3'ünü 4'üne bağlayan gece. babam artık işe falan gitmiyor ve hep salondaki yatakta yatıyor. bütün ev halkı etrafında dönüp duruyor. memleketten 25 saatlik yolu tepip gelen akrabaların hepsi bizim evde. ne olduğuna anlam veremiyorum. babam fısıldayarak konuştuğu için eliyle beni çağırdı yanına. "başımdaki yastığı dizine koy uzanacağım" dedi. bu şekilde uzanmayı çok severdi. dediğini yaptım. saat 3 civarı olmasına rağmen babam hariç kimse uyumamıştı. ben de babam rahatsız olmasın olmasın diye hareket etmemiştim. sonra ne olduysa annem ve ablamın ağlama sesiyle uyandım. "susun babamı uyandıracaksınız" dememle daha çok haykırmaya başladılar. babama baktım hareket yok. nefes de alıp vermiyordu hiç. 7 yaşında bir çocuğum, kimse bana bir şey demiyor ya da diyemiyordu. sonra amcamı arayıp "inna lillah ve inna ileyhi raciun" dediklerini duydum. ben bu cümleyi bir yerden hatırlıyordum. evet, birisi öldüğünde seladan sonra söylenen cümleydi bu. hayatını bize yastık olabilmek için çalışmaya adamış babamın vefat gecesinde yastığı olduğumu büyüdükçe anladım. hanımın bana emanet baba, yastığa ihtiyaç duymuyor!

babamla aramız öyle çok iyi değildir bazen çok sert tartışmalarımız olur ama ertesi gün aynıyızdır hep öyle sevgisini belli eden bir adamda değildir üniversite icin başka şehre gitmiştim bu sene öyle her dakika aramaz hatta arkadaşlarımın aileleri aradığında hep yokluğunu hissetmisimdir bizimkilerin bi gün moralim çok bozuk çarşıda yürüyorum aklımda binbir türlü şey tam o zaman babam aradı nasılsın 'paşam' dedi bu sözü en son çocukken duymuştum sadece iyiyim baba diyebildim ulan babam öyle dedikten sonra en kral derdin anasını sikeyim ben

tabağını bitirdikten sonra seri bir hareketle benim tabağımdan yemek aldığı an

'bakarız' kelimesini zikrettiği andır.

okulda bi hocayla tartışmıştım adam şişeyle el kaldırmıştı. bana ertesi gün babam okula gelip hocayla ilgili soruşturma açılmasını istediğinde gerçekten evladı olduğumu ve beni koruduğunu hissettiğimde anlamıştım.

parasız olduğumuz o dönemlerde babamın bizi okutmak,ele muhtaç kalmamız için sırtında poşetler taşıyarak pazarları çıkması gece gündüz karda kışta yağmurda üzerinde bir ceketle..baba demek..

dedem öldüğünde babasının yasını tutmak yerine beni teselli ettiği andır

Çocukluğum benden 10 yaş büyük olan abimi idare etmekle, suçlarını örtbas etmekle geçti. Bu anımda o günlerden kalan beni etkileyen anılardan sadece biri. Ben o Zaman'lar 6-7 yaşlarındayım. Bi gece saat 11 civarında balkondan dışarı baktım, araba yerinde yok. Abimin bu hareketlerine alışık olduğum için hemen babamın pantolonuna yönelip cebini kontrol ettim. Anahtar yoktu. Abim yine torosu alıp kayıplara karışmıştı. Babam anlamaz inşallah diye dua ederek girdim sobalı evin sıcak odasına. Ben girer girmez babam bi sigara içiyim diye çıktı odadan. Ben çakmağı almak için elini cebine attığında anahtarın yokluğunu farkedince çıkacak küçük kıyamete kendimi hazırlarken babam ağzında yakmayı unuttuğu sigarayla balkona doğru depara kalktı. Odaya girip arayın şu kitapsızı vallaha kocadım onun yüzünden deyince evin diğer sakinleri de huzursuzluğa ortak oldu. Aradık, ulaşamadık, şaşırmadık. Babam kömürlükten kızılcık sopasını aldı, beklemeye koyulduk. Sabaha karşı saat 4 gibi geldi abim eve. O merdivenleri çıkarken aldık anason kokusunu. Babam ve sopası abime kapıyı açtılar el ele. Kapı açılır açılmaz abim rahmetli namık'ın ölümsüz eseri dert deryasını söylemeye başladı. Sesinin güzel olduğu tüm aile bireyleri tarafından kabul edilmiş, e anason vuruyo burna tatlı tatlı, bi de şarkının sözleri abimin sarhoşluğuyla birleşince babam attı bi kenara sopayı, sarıldı abime. Oturttu sobalı odaya, anlat dedi. Abim anlattı, biz dinledik. Özet geçmek gerekirse abimin uzun süredir sevdiği bi kız vardı. İlçenin en zengin ailelerinden birinin kızı. Kız buna sen benim giydiğim kotu alamazsın deyince abim yedirememiş gururuna basmış siktiri, bitirmiş yıllardır süren ilişkiyi. Babamla abim geldiler göz göze, sarıldılar sıkı sıkı. Biz gözlerimiz dolu dolu izledik onları. Anahtarı bıraktı abim masanın üstüne, küsura bakma baba dedi. Babam çıkardı cebinden parayı, içmişsin harçlığın bitmiştir diye koydu masaya. Her baba çocuğunun kahramanıdır. Ben o gün daha da sevdim kahramanımı. Hey gidi koca babam benim. Allah başımızdan eksik etmesin... Not: Okurken şu şarkıyı dinlemeniz önemle rica olunur. Ankaralı Namık - Dert Deryası

herkes gittiği zaman omzunda ben burdayım diyen bir baba eli bazen herşey olabilir, intiharın ucundan bile döndürebilir fakat varlık içinde yokluk çekmek de var.

evladı düştüğünde kendisi beter olan.

lisede kavga edip dayağı yedim hocaya hak verdikten sonra olayın gecesinde birlikte gidip hocanın arabasının tekerleklerini parçaladığımız an

öldüğü andır. nasıl mı? 23 yaşındayım. babamın küçüklüğümden beri bizimle çok ilgilenmişliği, az çok para vermekten başka bi muhabbeti pek olmamıştı. yani yine de şükür ama dizinin dibine oturtup sohbet etmezdi. baba şefkati görmemiş o da... ama bir düşünüyorum da, pek eksik kaldığım şey de olmadı. baba replikleri vardır ya, babamınki 'oğlum tek kaldığında gerekirse aç gez, ama birileri olduğunda sakın düşme, sakın ezilme' idi. klasik anadolu babasıydı bir bakıma. ama bazen o perdeleri kaldırır ağlardı, o zamanlar hissederdim en çok duygularını... ben babamla hiç kavga etmedim, babamın yüzünü asla yere düşürmedim, onun gururunu incitmedim allah'a şükürler olsun... o da beni küçük düşürmedi hiçbir yerde allah razı olsun... hele her gittiğim ortamda isminin bana çoğu kapıyı açması belki de çoğu insanın yaşamadığı kadar büyük gururdu... velhasılı kelam dostlar, babam bizi 6 mayıs 2014 salı günü, akşam 21.40'ta terk etti. bindiğim otobüs kaza yapmasa son kez koklayacaktım belki onu, takdir işte, soğuk bedenini koklamak kaldı bana da... işte dostlar, ben 21 yaşındayken anladım çocukluğumdan bi an sıyrılıp adam olduğumu. büyümek zorunda kaldığımı ilahi takdirle gördüm. babanız yaşıyorsa, yaşınız kaç olursa olsun çocuksunuzdur. babalar gülmez gibidirler, çocuk şefkati bilmez gibidirler ya, değiller kardeşlerim, değiller. şimdi babamın mesleğini yapıyorum. o gittiğinde okuyordum, birsürü hayalim vardı beraber işe gitmek gibi, maaşımı ona vermek, göğsünü kabartmak gibi.. yanyana işe gidemedik belki ama eminim görüyordur bir yerlerden beni. siz siz olun dostlar, toprağına bırakmayın anlatacaklarınızı. toprak dinliyor, taş dinliyor ama konuşamıyor... çok anlattım hakkınızı helal edin. eyvallah...

gerekirse ceketimi satarım seni yine okuturum demişti... not:okumadım orası ayrı

bi sarılması yetiyo bana

her sabah günaydın mesajimi atar , espirili mesajları ünlüdür, benimle dalga gecmeye bayılır. o eve geldiginde yaptıgım sebekliklere guler hosuna gider evin delsii der. ve ben cok mutsuzken bile o eve geldigi an sebeklklermi yaparim.canımın icidir o. rabbim başımdan eksik etmesin.

şükredin abi iyi de olsa kötü de olsa bi babanız olduğuna şükredin

lise bitti, sınava girdim ve istediğim sıralama olmadı. tekrar hazırlanmaya karar verdim, aslında sıralamam kötüydü de tekrar hazırlanmak için geçerli sebeplerim vardı. gerekli dersaneleri dolaştım, memlekette değil de liseyi okudugum sehir disinda hazırlanıcam diye ısrar ettim. bir de erkeğim! ya hani, delikanlıyım! ya ters gidiyorum adamcagızla. neyse olurdu olmazdı derken annem araya girdi oldu. beni en pahali en iyi dersaneye, yurda yerleştirdi. param bitti dedim, ikiletmedi ne kadar istediysem fazlasıyla gönderdi. erken bitti param ben utandım, ar ettim istemeye oglum sıkışmışsındır diyip kendiliğinden yolladı. o yıl adam benim için 30-35 milyar para döktü. eninde sonunda sınav vakti geldi çattı. ne iyi ne kötü bir sonuç aldım, haytalıktan kurtulamadım ki bir türlü. zor bir süreçten geçiyordum vs. derken sonuçlar elimde ve hayatımı yerle yeksan eden bambaska bir olayla birikte eve döndüm. üniversitelere bakıyorum, arastırıyorum filan tekrardan. hem üniversite mühim, hem şehir, hem bölüm. güzelce kendimce liste olusturdum. babamla oturduk konustuk, o da bilmiyor olay nasıl oluyor diye. anlattım tek tek, üzerinde saatlerce ve günlerce ugrasarak bir liste yaptım ve gösterdim babama. kabul edilebilir bölümler ve üniversiteler arasında bütün hepsini yazdım ve eleyerek sona birkaç tane bıraktık. elimizde çekirdek bir liste varken ''baba ben özel üniversiteleri cıkartıyorum listeden'' dedim. neden oglum diye sordu. ben zaten eziliyorum karşısında, o kadar para dökülmüş ugruma ve ben cok daha iyisini yapıp belki de dereceye oynayabilecekken orta sıralarda kaldım. ''tek evladın ben değilim, bak seneye kız kardesım sınava girecek, o da üniversiteye gidecek. erkek kardesım daha ufak ama 2-3 seneye o da liseye baslayacak. bu yükün altına sokamam, zaten bi şey becerebildiğim yok'' dedim. bi bekledi beş saniye, yutkundu sonra ve ''bak oglum, ben sizin için çalısıyorum. ne varsa malım mülküm, ne kazanıyorsam sizin için. hayırlısıyla sen bi oku, kardeşlerine de ornek olacaksın. ben işe basladıgımda bir ceketim vardı sırtımda, gerekirse onu satar yine okuturum sizi'' dedi. ama ses tonu öylesine duygulu ki.. hem canın sag olsun be oglum var, hem ben sana güveniyorum var. işte o gün ben babamın bana dediği adam olmaya ant içtim. ben okuyacak, ben iyi bir adam olacak ve kardeşlerime sahip cıkacaktım. babamla adam akıllı 16-17 yasımda sarılabildim ben, ondan once hep zıtlasırdık birbirimizle. ilk defa o zaman babama güvenmeye basladım, 19 yasımda artık babam var arkamda benim diyebiliyorum. inanın insanın babasına sarılabilmesi, babasına güvenmesi o kadar güzel ki, ardımda bir dağ duruyor sanki. hayta biri oldum belki ama bu yaşa kadar asla eğmedim babamın yüzünü yere, bu vakitten sonra da eğmem zaten.

babanın sizi oynatırken kolunuzu, bacağınızı kırması. (bkz: gerçek babalık)

her zaman. önemli olan bunun bilincinde olarak değerini bilmek. baban giderse, evin gider.. allah korusun..

onunla hic sarilmasakta benim icin endiselendigi bir vakit karsimda hüngür hüngür agladigini gordugumde hissettigim sey tam olarak buydu sanirim

ben dükkanı açtığımda daktilo alacak param yoktu, sen anaokulunda okurken beslenme sırası sana denk gelmişti. birde o gün köfte denk gelmişti. ben komşulardan borç almıştım. sınıfa beslenmeyi öyle götürmüştük. hemde taksi parası olmadığından elimizde yükle yarım saat yürüyerek. şimdi altımda mercedes var senin elinde de son model telefon ve özel üniversite okuyorsun. sen oku adam gibi meslek edin benim yaşadığım zorlukları yaşama ben senin her istediğini yapmaya razıyım demişti babam. ikimizde o an ağlamadık erkektik ya sonuçta. sarıldık. hadi kalk soda getir bana dedi. babamın baba olduğunu anladığım an buydu galiba

her an. ama en çok erkek arkadaşımla tanışacakları zaman telefonda "en ufak hatanda kafanı kıracağımı bilerek gel, korkuyorsan da kal orda" demişti. aslında hoş olmadı ama baba tarafından korunmak çok başka bir duygu. kimse babasının yokluğunu görmese keşke..

ya bilader açacağınız başlığı sikeyim 110 kiloluk adamı şakır şakır ağlattınız aq ya. aylardır babamı görmüyorum peçete verin aq yerinde

cebinde 50 lira bile olsa kendine ayırmayıp bana verirdi zamanında.. hala da aynıdır karakteri. annem de öyledir. iyiki varlar.

eskiden "araba pazarı" adı altında daha çok ikinci el ufak tefek eşyaların sergilendiği devasa pazarlar kurulurdu. her pazar günü bir iki arkadaşla birlikte buraları illaki ziyaret ederdim. suratsız bir heriften bi önceki hafta cep telefonu satın almıştım. fakat telefon ertesi güne kadar bile dayanamamış, bozuk atmaya başlamıştı. doğal olarak moralim fena derecede bozulmuş, sonraki pazarı adeta iple çekmiştim. uyanık elemanı her zamanki yerinde buldum. meseleyi anlattım. sırıttı ve çıkarıp yeni bi telefon verdi. sadece şarjı yok, yoksa taş gibidir, hayrını gör dedi. eve koşturdum. telefonu şarja taktım. o da nesi. cihaz şarj almıyordu. diğer bütün aletleri denedim. sonuç hep aynıydı. iyice deliye döndüm. 1 hafta daha bekleyemezdim. pazarın yolunu tuttum. hızlı hızlı yürürken bu meseleyi kökten nasıl çözeceğim hakkında planlar yapıyordum. iki kere resmen aptal yerine koyulmuştum. ve henüz çok gençtim. kanım kaynıyordu. durum benim için kabul edilemez bir hal almıştı. adamın yanına vardım ve sertçe paramı geri istedim. köpoğlusu gayet rahattı. "mümkün değil kardeş, istersen yine aynı değerde bi telefon veririm ama bende para iadesi yoktur" dedi. olayın rengi iyice belli olmuştu. kapışacaktık. kavga kaçınılmazdı artık. üstelik yalnız da değildi kahraman tüccar. yanında ve etrafında en az 5 tane arkadaşı vardı beyefendinin. biz ise, biri ömrü boyunca hiç kimseyle münakaşa dahi etmemiş sessiz sedasız bir ergen, diğeri fazla aynalı tahir izlemekten beyin ölümü gerçekleşmiş, yeni yeni tespih sallamaya başlamış, bağırıp çağırarak, nara falan atarak delikanlı olmaya çalışan bir gerizekalı, yani 2 kişiydik. nasıl oldu hiç anlamadım. bu beş altı tane külhanbey yüzümüze anlamsız bakışlar fırlatıp pis pis gülerken burnumun dibinde babam bitti. tıpkı cankurtaran gibi. hızır aleyhisselam gibi. ortamdaki gerginliğin farkında değildi peder bey. orada ne aradığımı sordu. sinirden titreyen bir sesle cevap verdim. yüz hatları gerildi. amansız bir öfkenin vücudunu ele geçirdiğini görebiliyordum. adama döndü. "çocuğun parasını ver" dedi. olan biteni şaşkınlıkla izliyordum. satıcı ikiletmedi bile. cebinden banknotları çıkardı. usul usul saydı ve paramı iade etti. aradan bunca sene geçti hâlâ düşünüp duruyorum. beş dakika öncesinin laubali insanı, babamın yüzünde ne gördü de birdenbire amansız bir ciddiyete büründü ve geri adım attı, hiç anlamıyorum. iliklerime kadar anladığım, hissettiğim, duyduğum, tattığım tek şey, oradaki varlığıyla bana sunduğu sarsılmaz güvendi. bir gün bi oğlum olursa gerekli şartları da hazır edip aynısını deneyeceğim. bakalım benim duruşum nasıl netice verecek. asosyal buralarda olursa, gene yazarım.

hiç unutamıyorum; 3 4 sene önceydi 2 metre kar yağmış sabah oldu kaldırdı beni kalk arabayı temizlicez diye. indik aşşağı o elinde süpürgeyle iş görüyor bende arkada onu trollüyorum. neyse iş güç bitti tam eve çıkıyoruz nerden geldiğini anlamadığım -evimiz dağın başında olduğundan olabilir- bana arkamdan 2 adet sokak köpeği saldırdı bende olayın şokuyla köpeklere elimde bulunan kartoplarıyla sataşmaya başladım. tabi göt korkusu bastırınca anıra anıra babama koşmaya başladım. tam hedefe ramak kalmışken buzlu kavis dolayısı ile yere yuvarlandım. köpeklerin nefesini paçamda hissederken bak buraya dikkat : 2 el ateş sesi. eline beylik cz75 i almış bi pelerini eksikti koca yürekli adamın. köpekler bi yana ben diğer yana komşular balkona babam bana derken ortalık holywood aksiyon sahnelerine döndü. ben ağladım filan ama amk çok duygulanmıştım o gün. bugün olsun gene çeker emaneti sıkar hiç acımaz.

kaybolunca bulduktan sonra tokat attığı zaman...

affet beni akşamüstü gölgem uzarken derken anlaşılır.

hiç unutmam dedem öldüğünde ben ağlamaya başlayınca yanıma gelip bana sarılarak ağlamıştı.

erkek gibi kızım var siz kendi sünepe ogullariniza bakın benim kızım sizin ogullarinizi hastanelik eder dediği andır. bizim oralarda erkek çocukları kıymetlidir ama canım babacığım onlara hadlerini bildirmişti

yine heryerde ışıklar açık şiirini söylemeye başladığı an

sünnet oldugum zaman yanimda olan koca yurekli insan

"ulan yavşak" dediği andır, benim için. her zaman arkamda olmuştur, ondan yediğim dayakların haddi hesabı yok ama büyüdüğümi hissettiği andan itibaren bir defa bile vurmamıştır. tipik anadolu babası benim babamda sevdiğini sözlere dökemez, ama bilirsin ya seni sevdiğini hissedersin... liseden sonra 2 sene kadar boşta kaldım iş yok, üniversiteyi kazanıp gitmemişim o dönemde biraz borçlandım sağa sola, alacaklılar arıyor sürekli psikolojim alt üst durumda.. çekti beni kenara "oğlum bak, belki sana gerçekten babalık yapmadım gerçekten sevgi mi belli etmedim annene para bıraktım al onları borçlarını kapa. bi de bu dünya da sıkıntıları kafana taksanda geçmiyor takmasanda geçmiyor o yüzden siktir et takma" öyle bir söyledi ki ulan dedim bu adam arkamda olduğu sürece benim sırtım yere gelmez tüm dünya karşımda dursa deler geçerim. babam gibi güçlü ve umursamaz olmak istiyorum, çok güçlü adam akciğer kanserini atlattı, saçları kendimi bildim bileli keldir kemoterapiden her çıktığında "ulan olan saçlarıma oldu amk" derdi. sen dünyanın en iyi babasının babuş, sakın benden önce ölme.

sözünde durması. budur. sadece bu.

eve 5 dilimlik bi pasta geliyor sizde 6 kişiyseniz baba hemen kenara geçip ben sevmiyorum zaten der ve kendini belli eder

ablamı istemeye geldiklerinde hıçkıra hıçkıra ağlamıştı

timsah derisi kemer darbelerinin bacaklarına indiği o 10 dakikalık zaman dilimi

komik olmayan espriler yapması ama baba sonuçta gülerim hem de sesli sonra derim ki "babam espri yaptı gülün laan"

bırakıp gittikten sonra bile bir çok şeyi öğretmesiyle anladım. zamanında değerini bilememişim. değer bilin...

bi kendime baktım bi babama sonra dedim ki evlatlık olma ihtimalim yok

küçükken arabayı garaja sokarken ön tamponu vurmuştum. baya üzülüp biraz da korkmuştum. sonra babam dedi ki;senden önemli değil sana bir şey olmasın, yolda giderken bir yere çarpma yeter.

babam sevgisini gösterebilen bir adam değil, yani öyle diğer babalar gibi beni ve kardeşimi kucağına oturtup başımı oksamadı, ne biliyim ben kaç yaşıma geldim hala daha babamla sarılmadım ama ne zaman zor durumda kalsam babam bize hissettirmeden problemleri hallederdi. ne bileyim bireyselde öyle sevdiğini göstermese de o zor anlarda yaptığı şeylerle işte bu herif benim babam lan diyebiliyorum. bugün yine bir olay yaşandı; ben mezuna kaldım ve su aralar sınav yaklaşıyor diye ciddi kaygılar yaşıyorum ister istemez. korkuyorum, lys matematikte 5 6 konu eksiğim var. geometri desen allaha emanet hiç kafam basmiyor. zaman daralıyor diye korkuyorum, ya başarısız olursam diye içim içimi yiyor. bu psikolojiden kendimi bir yük gibi hissediyordum. bugün aksam 10 gibi artık beynim yeter dediği bir vakit çalışmayı bitirdim ve asagida mutfakta kendime çay dolduracaktım. babamı balkonda gördüm, o da direkt yanına çağırdı ve başladı diyalogumuz: +nasıldı bakayım bugünün, sence gider misin üniversiteye ? -bir şeyler olacak heralde baba bakalım ya. +hissettirmemeye çalışıyorsun ama anlıyorum oğlum ben seni. üniversiteye yerlesemeyecegim diye kaygıların var. bu sene olmazsa seneye yine hazırlanırsın oğlum. ben kırk küsur yıllık tecrübelerime dayanarak söylüyorum ki sen bu kafa yapısında oldugun sürece sınavı kazanamazsan bile hayatta sürekli kazanirsın. milletin isteyip sahip olamadığı bir vizyona sahip olursun inan bana. kazanamazsam kim ne der diye de düşünme. sen benim oglumsun. üniversitenin de amına korum, yerli yersiz konuşup senin canını sıkacak kim varsa onun da amına korum. senin baban var lan arkanda. bu cümleyi duyduktan sonra bana acayip bir gaz geldi. babamdan böyle bir motivasyon konuşması beklemiyordum. tanrı'nın izniyle bu sınavı sadece kendim için değil babam içinde kazanacağım.

başkalarına muhtaç etmeyip siktir et al gitsin dediğinde.

ne bok yersen ye dediği zaman