babanın baba olduğunun anlaşıldığı anlar

öldüğü andır. nasıl mı? 23 yaşındayım. babamın küçüklüğümden beri bizimle çok ilgilenmişliği, az çok para vermekten başka bi muhabbeti pek olmamıştı. yani yine de şükür ama dizinin dibine oturtup sohbet etmezdi. baba şefkati görmemiş o da... ama bir düşünüyorum da, pek eksik kaldığım şey de olmadı. baba replikleri vardır ya, babamınki 'oğlum tek kaldığında gerekirse aç gez, ama birileri olduğunda sakın düşme, sakın ezilme' idi. klasik anadolu babasıydı bir bakıma. ama bazen o perdeleri kaldırır ağlardı, o zamanlar hissederdim en çok duygularını... ben babamla hiç kavga etmedim, babamın yüzünü asla yere düşürmedim, onun gururunu incitmedim allah'a şükürler olsun... o da beni küçük düşürmedi hiçbir yerde allah razı olsun... hele her gittiğim ortamda isminin bana çoğu kapıyı açması belki de çoğu insanın yaşamadığı kadar büyük gururdu... velhasılı kelam dostlar, babam bizi 6 mayıs 2014 salı günü, akşam 21.40'ta terk etti. bindiğim otobüs kaza yapmasa son kez koklayacaktım belki onu, takdir işte, soğuk bedenini koklamak kaldı bana da... işte dostlar, ben 21 yaşındayken anladım çocukluğumdan bi an sıyrılıp adam olduğumu. büyümek zorunda kaldığımı ilahi takdirle gördüm. babanız yaşıyorsa, yaşınız kaç olursa olsun çocuksunuzdur. babalar gülmez gibidirler, çocuk şefkati bilmez gibidirler ya, değiller kardeşlerim, değiller. şimdi babamın mesleğini yapıyorum. o gittiğinde okuyordum, birsürü hayalim vardı beraber işe gitmek gibi, maaşımı ona vermek, göğsünü kabartmak gibi.. yanyana işe gidemedik belki ama eminim görüyordur bir yerlerden beni. siz siz olun dostlar, toprağına bırakmayın anlatacaklarınızı. toprak dinliyor, taş dinliyor ama konuşamıyor... çok anlattım hakkınızı helal edin. eyvallah...