acziyet

hayatimda anlami buyuk kelimelerdendir. bugune degin elde ettigim en iyi seyi bu kelime sayesinde elde ettim, insanlarin zayif noktalari en cok tatmin edilmesi gereken yerdir. bazen de orselemek lazim ki acziyeti kendine gelsin insan.

beni alt üst eden şeyler arasında başı çekiyor sanırım bu. son zamanlarda (yaklaşık bir kaç yıl.) tepeden tırnağa hissediyorum beni aşırı korkutan hatta bazen aklımı kaçıracak gibi olmama sebep olan şey bu. ben bazen cidden çok güçsüz olduğumu hissediyorum. hani normal bi insandan daha fazla. çoğunda korkularım yersiz değil halbuki biliyorum ama yine de bazen dayanamayıp sokak ortasına yığılacakmışım gibi geliyor. ne çok şeye güç yetiremiyoruz.? hele de hayata bir sıfır yenik başlayanlar olarak. mesela acziyeti iliklerime kadar hissettiğim bir durum da hastalık durumudur. i̇nsan kolunu kıpırdatamayacak gücünün olmadığını görünce anlıyor ne kadar küçük olduğunu. şuan zangır zangır titriyorum. hem yanıyorum hem donuyorum. biraz olsun oyalanırım ümidiyle gelip burda konuşuyorum çünkü korkuyorum.. bu yenik düşme hali beni çok korkutuyor. kendimi hiç olmadığım kadar yalnız, aciz, güçsüz ve savunmasız hissettiğim, deli gibi evimde olmak istediğim bütün bu duyguları bir arada ve had safhada yaşadığım belki de tek an. komik gelecek ama hasta olunca ağlıyorum da ben. acizlikten ağlıyorum ha. acıdan ağrıdan değil. elinden bi'şey gelmeme durumu beni deli ediyor. ki hastalık bu durumun hasar olarak belki en hafifi. i̇nsan diyorum bu kadar acıya nasıl dayanıyor ?