kaç sene geçti hatırlamıyorum. bir yaz akşamı evde vantilatör var tabii. babam eve geldi çay-kahvaltılık bir şeylerle akşam yemeği yiyeceğiz. eskiden masada yemek yeme olayı yoktu bizde yer sofrası vardı. annem çayı getirdi sofranın yanına koydu, vantilatör de dibinde. kardeşim vantilatörün karşısına geçmiş, 'aaağğğğğğaağağğğğğ' diye eğleniyor. biz dikkat et diyemeden çaydanlığa tekme atmasıyla ayağının komple yanması bir oldu. tabii bu kadar ciddi olunca hemen hastaneye götürdüler, pansuman yapıldı vs ayağı sargıda. iki gün sonra yine akşam çocuk uyurken babam yanlışlıkla kaynar su devirdi sağlam ayağına. o acıyla haykırarak uyandı tabii, yine koştur koştur hastane. bir yandan içimiz acıyor ama bir yandan da gülüyoruz iki ayağı sargıda kucakta geziyor falan. hastaneden geldiği sıralarda sızlanıyor hâlâ. 'allahım neden benim kaderim böyle, beni sevmiyor musun?' diye. belki ben yine gülerdim de babamın gülen sesinin arkasında dolan gözlerini gördüm o an. küçücük kızı kucağında, iki ayağı da komple yanık, allaha sesini duyurmaya çalışıyor. babamsa o yanıklardan birinin sorumlusu olmanın yanı sıra kızının acı çekişine şahit oluyor. henüz üç dört yaşlarında çocuk sözleriyle babamı ağlatıyor..
edit: babamın aynı şekilde benim ayağımı da yakmışlığı var. :d