en yakın arkadaş

en yakın 4 arkadaşım var. böyle beşimiz çok yakınız. ama anlatamıyorum bu yakınlığı. hocam birisinin başına en ufak bir şey olsun içimiz içimizi yiyiyor. mimiğimize kadar biliyoruz birbirimizi. mesela konuşuyoruz bir şey diyiyorum içinden birinin tepkisini biliyorum ve yanımdakine diyorum ki bak şimdi böyle böyle diyecek diyorum ve öyle de oluyor. içinden birinin babası yok. ama bu konu neredeyse hiç açılmaz. baba ile ilgili şeyler söylenmez aramızda. geçen gece konuşuyoruz işte biz. dedi kanka sana hiç açmadığım bir konu açacağım. i̇çimden diyorum aha iki ucu boklu değnek. çünkü biliyorum ona derman olamayacağım bu konuda. en çok da bu acıtıyor ya, kendi derdime derman olmak değil konu. o üzülüyor bir bok yapamıyorum ya içim içimi yiyor. o gece 7 saatten fazla mesajlaştık telefonda. babasının ölüm gününü detayına kadar anlattı. bir diğerinin ailevi sorunları var. bir diğerinin sevgili sorunu var. bir diğerinin ders notları. hocam nasıl anlatsam bilemiyorum. zaten birimiz mutluysa hepimiz mutluyuz. birimiz ağlıyorsa hepimiz ağlıyor oluyoruz. şimdi kolyemiz var beşimizde de, ay sembolü var üstünde de. biraz gökyüzünü andırıyor. onlar benim gökyüzülerim.

benim en yakın arkadaşım ilkokuldandı ve yıllar geçse bile değişmedi yeri.görüşmesekte hala neden seviyorum ki bu kadar ?belki de en iyi en masum dönemlerimizi birlikte paylaştığımız içindir.yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi bizim,sonra ne olduysa oldu işte.araya zaman girdi .farklı okullara gittik.belki bahaneydi bunlar ama yine de arasa giderim herhalde.bazı kişiler karşısında o gurur denen şey iptal oluyor gerçekten de.sonra ki arkadaşlarım ise kalıcı olmadı .yani tabi ki hala var en yakın diye tabir edilen.ama kimseyle en yakın olacak kadar arkadaşlık kurmuyorum artık.her sırrımı vermiyorum neden vereyim ki ? güvensem beni arkamdan vurmayacağına emin olsam ama olmuyor işte.

herkes tavır alırken sırtımı sivazlayan insan . i̇nsan parçası, sinirli olduğum an kaçar gider gözükmez sonra gelir sarılır . biriciktir .banyo kavgası yapsak havlumu kaçırır . olsun ben . i̇yiki var

canımın içi. 7.sınıftayken tanışmıştık. liseye başalrken farklı şehirlere taşındık. onu o kadar çok seviyorum ki. ne olursa olsun onun yanımda olduğunu bilince yetiyor. liseden de çok arkadaşım vardı üniversiteden de var ama hiçbiri onun kadar değerli değil. kimseyi koyamıyorum yerine. farklı şehirlerde olduğumuz için hiç sarılıp ağlayamadım, derdimi anlatırken gözyaşımı silemedi ama telefonda konuşurken de hiç eksikliğini hissettirmedi. yılda en fazla 5 gün beraberiz. o 5 gün tüm yılın en güzel günleri diyebilirim çünkü her şeyimiz o 5 güne sığdırdıklarımız. param varken de yokken de mutluyken de mutsuzken de hastayken de sağlıklıyken de iyi ki varsın dedirtmiştir hep. en saçma şey bile bizi eğlendirip saatlerce güldürebilir beraberken ve ben bunu çok seviyorum :dd ben kedilerden çok korkarım o çok sever, gördüğüm güzel fotoğrafları onun için kaydederim. güzel bi mekan mı keşfettim hemen fotoğrafını çekip 'kanka bize gelsene beraber buraya gideriz' derim, güzel yemek yapınca yine aynı şekilde. öz kardeşimden farkı yok, iyi ki yanımda, yanındayım.

kazık nedir sayende öğrendim, eyvallah

bugünlerde şükrettigim şey olur kendileri <3

i̇yi ki var be

şu an evinde kalıyorum, canım sıkılınca "kalk lan orospu yemek hazırla" diyorum, o da "siktir git kendin hazırla" diyor, bazen anlaşamıyoruz, olsun ekmek almaya gönderdim ibneyi.

bu entryi görünce bi gülümsedim başta, sonra aklıma yediğim kazıklar geldi. lise üçe giderken çok yakın bi kız arkadaşım vardı her haltı beraber yerdik. gece ağlaya ağlaya aradığı zaman kalkıp yanına giderdim hiçbir şey umrumda olmazdı. sonra bi triplere girdi en yakınım dediğim kız içten içe kıskançlık yapıp kuyumu kazıyormuş. her neyse sonra bitti tabi bizim arkadaşlığımız lise dörtte. üniversiteye geçince çok yakın bi erkek arkadaşım vardı o da sevgili yapıp ağır bi kazık attı bana. yani bu işin kadını erkeği yokmuş onu anladım. ne kadar emek verirseniz o kadar kazık yiyorsunuz

Bu hayatta en çok sevdiğim 2. insan. Benim kadar işsiz olmasına da bayılıyorum. Oturduk ateş ve su oyunun hepsini baştan sona bitirdik.

whatsappta engelliyiz ama sabah akşam beraberiz skskksksks

ananem. ponçiğim benim. birlikte ağlayıp, birlikte gülüyoruz.

varolsun kardeşim.

hoca ara verdi. canım kankam da sigara içmek için dışarı çıktı. ben de hemen onu yalnız bırakmamak için çıktım. bizim fakültenin karşısında bi bina yapıyorlar, sanırım amfi için yapıyorlar. binanın yapılışını izliyor, adamlardan biri tuğlalar koyuyor. yaptığı yorumlar; “bak boşluk var o ikisi arasında, yapamıyor bu adam. bu bina kesin çöker. sanki yamuk gibi de duruyor. bakma be, mühendislerle çok konuştum ben, oradan biliyorum. bu binayı çizen mimar da en az 20 bin almıştır.”

kesin onla da anlaşamam diye yok nasıl güzel değil mi

taylanlı bi çocuk buldu. çocuk ingilizçe konuşuyor bunun da ingilizçesi baya zayıf. en son telefon başında: -biz şimdiden anlaşamıyoruzz aa dadlıım, diye bağırıyodu.

kazığı en kaliteli olandır. burada bir söz okumuştum, murat menteş'ten alıntı sanırım, " dost henüz saldırmamış düşmandır." diye. aynen öyle.

çok ayrı yerdedir. kimseye gülmez ona gülersin, kimseye şımarmaz ona şımarırsın. seni en iyi anlayan, ailenden gibi olandır. özellikle ayrı kaldığınızda onun değerini ve yerini o kadar iyi anlarsınız ki şükredersiniz sahip olduğunuz bu ayrıcalığa. şükür sebebim en yakın arkadaşımdır çoğu zaman. derdime derman olan olmasa bile sarandır. sinirimi alan sakinleştiren iki insandan biri. yanıma geliyor okuduğu şehirden. i̇nanması güç durum zira birtakım sebeplerden dolayı hiç gelememişti. dün öyle aniden gel dedim geliyor. hayattaki tek ve en güzel şansım. bir arkadaşım ile tanıştırmıştım onu bir defasında, arkadaşım da bu kız melek,sana fazla değil mi demişti. bunu espri niyetine söyledi evet ama bence haklılık payı büyük. hak edecek ne yaptım bir fikrim yok ama iyi ki var. yakın arkadaşları kaybetmemiz lazım onlarsız geçebilecek hayatlara sahip değiliz, geçemeyiz kalırız.

en çokta kimsenin anlamadığı şeyleri aynı anda anlayıp aynı anda birbirimize bakıp pis pis gülmeyi seviyorum, kimse anlamasa da olur

uzakları yakın yapma becerisine sahip kişi. bazen davranışlarıyla ürperten şahsiyet. i̇stediklerini elde etmede tam bir machiavelli. aradığını bulmada tam bir sherlock. (ya da mesleki bir rahatsızlık oldu bilemiyorum.) doğum günü hediyesi göndermek için ev adresimi net olarak hatırlayamayıp, bende yatılı kaldığı gece sipariş verdiğimiz pizzacıyı arayıp adres bilgilerimi almış. bu kişi hakim olacak birkaç ay sonra. sanıkların gözü yaşlı.

sesimden anlar nasıl olduğumu.

sürekli aklıma bu kişiyle ilgili komik şeyler geliyor ona gülüyorum yemin ederim halıya gülmüyorum. bi kere okuldan dönüyoruz servisteyiz, 9. sınıflardan biri en önce oturmuş o gün djlik onda. bu da tutmuş bozkurtlu bi şey açmıştı. servisten iniyoruz arkadaşımla, işte herkese hadi bb diyoruz. arkadaşım inerken öndeki çocuğun kafasına şaplak attı dedi ki görüşürüz küçük bozkurt. (bkz: anlatınca komik olmayan şeyler)

bilmiyorum. her geçen gün, etrafımdaki insanlar bana daha bir yapmacık geliyor sözlük. oysa onlarca insan var sürekli konuştuğum. dinlemiyorlar gibi. umursamıyorlar. sadece kendileri var bu amına koyduğumun dünyasında sanki. onlara sorsanız beni, bir sıkıntı yok ama. gayet mutluyum. ama hiç öyle değil.

Anılarımızı her hatırladığımda istemsizce güldüğüm bir arkadaşım var. Lisede tanıştık ve bir daha hiç kopamadık. Uzun süre konuşmasak tek bir mesaj ya da aramayla kaldığımız yerden hep devam ediyor yakınlığımız. Hatta geçen mesaj atmış, lisede herşeyle ve herkesle dalga geçebilme gibi bir yeteneğimiz vardı. Gülmeden duramıyorduk. Bir gün oturup güldüğümüz kişilerin isimlerini 'ölmeden önce helallik alınması gerekenler' olarak listelemişiz. Okul müdüründen tutun, kantindeki kedinin bile ismi var. Saklamış bu kağıdı, bulunca da ilk işi bana göndermek olmuş. Uzun uzun bir tur daha güldük herşeye. Bazı isimleri unutmuşuz neden dalga geçmiş olabileceğimizi hatırlayamadık ama yine de güldük. Kağıdı gören abisi bu ne demiş, nasıl açıklanır bilemedik. Suikast düzenleyecek gibi özenle yazılmış bir sürü isim var. Sanki günahlarımızı yazan meleğin kağıdı bitmiş de bizden yedek kağıt istemiş gibi bir olay açıklayamıyoruz ama gülmekten de geri kalamıyoruz.

Canımsın 💜

hayatımda başıma gelen en güzel şey. ben yazmayı severim, özellikle sevdiğim insanlar hakkında. en çok sevdiğim insan da kendisi olduğu için, en çok onun hakkında yazmak istiyorum. 14 yaşından beri beraberiz söyleyince çok garip, beraber büyümüşüz. ben sevmemiştim bunu lisenin ilk günü görünce, ne mal kız amk demiştim. ki yanılmamışım. benim bi arkadaşım vardı bu onla arkadaş oldu, sonra benle de oldu dolayısıyla. sonra bunları satıp biz takılmaya başladık. birbirimizi çok değiştirdik. mesela en basitinden ben tavuk yemezdim artık yiyorum. o da mayonez yemezdi artık yiyor. ya ben seviyorum sen de seversin olm lafıyla başladı hepsi. birkaç şey hariç sevdik de ama en çok da birbirimizi sevdik. her şeyimizle sevdik. benim çok kötü huylarım vardır; çok alınganımdır en ufak şeyde neden öyle dedin ki diyip karşısında ağlayabilirim, hayatıma biri girince bazen ikisine ayıracağım zamanı dengeleyemiyorum, her şey sinirleniyorum bazen, destek olmam gereken bi zamanda sadece seni çok seviyorum hep yanındayım diyebiliyorum başka bi şey çıkmıyor elim ayağıma dolaşıyor. benim kendi farkında olduğum kusurlarım bunlar, daha da çok vardır ama o beni bütün bunlarla sevebiliyor. ben de aynı şekilde. tanıştığımız günden beri çok kötü şeyler yaşadık, hala da yaşıyoruz. ama o yanımda oldukça hiçbir şey koymaz bana. sevdiğim birinin ölümü dışında her acımı dindirebilir. bunun bir sürü de kanıtı var. ama en çok sevdiğim şey onunla gülmek. ya yok böyle bir şey, o kadar komik biri ki. asla kimsenin gülmeyeceği şeylere karnımız ağrıyana kadar gülüyoruz, biri okusa konuşmalarımızı bunlar ne kullanıyor der. o kadar saçma şeylere gülmüşüz ki. hayatımıza biri girsin, o hayatımızdayken dalga geçeriz, çıkınca dalga geçeriz. benim hayatımın en güzel şeyi sensin, hayatımın bi anlamı varsa o sensin, en güzel yıllarımın baş rolü sensin. en karanlık günlerimin ışığı sensin, en aydınlık günlerimin güneşi sensin. en sevdiğim şarkının girişi sensin, en sevdiğim filmin en güzel sahnesi sensin, kahkahamdaki gözyaşı sensin, ağlarkenki buruk gülümsemem sensin. ağzımdaki küfür, kalbimdeki yara, alnımdaki dikiş izim, elimdeki ben her şeyim sensin. en güzel günlerim sensin, en kötü günlerim sensin, kalbimin kötülüğü sensin, gönlümün iyiliği sensin sen benim her şeyimsin. sensiz bir hayat eksik benim için, allah korusun bi şekilde hayatımdan çıkarsan hayat anlamsızlaşır, çirkinleşir. hiç gitme, hep benimle kal. hep gülelim, hep ağlayalım. her şeyimiz beraber olsun. benim ilk aşkımda, ilk kalp kırıklığımda, ilk düşüşümde, ilk şarhoşluğumda, ilk sigaraya başladığımda, ilk ayrılık acısını tattığımda, ilk sinir krizimde, ilk matematikten 08 almamda, ilk kazandığım komposizyon yarışmasında, kazandığım üniversitede, ilk kazandığım münazarada; kısacası 6 yıldır kazandığım kaybettiğim her şeyimde yanımda olan seni bir gün evlenirken, karnım burnuma kadar şiş olduğunda, çocuğumu kucağıma aldığımda, yaşlandığımda, 70 yaşında ağzımdan takma dişlerim düşerken (buna da ne güleriz amk) de seni yanımda istiyorum ben. iyi ki varsın, iyi ki tanıdım seni, iyi ki şu hayatta yol arkadaşım oldun. seni çok seviyorum amcık. “Ve o sessiz kaldığında, kalbiniz onun kalbini dinlemek için sessizleşir. Çünkü arkadaşlıkta, kelimeler susunca, tüm düşünceler, tüm arzular ve beklentiler, gürültüsüz bir sevinç içinde doğar ve paylaşılır. . . . Ve arkadaşlığın hoşluğunda, kahkahalar, paylaşılan hazlar olsun. Çünkü küçük şeylerin şebneminde, yürek sabahını bulur ve tazelenir.” (bkz: halil cibran)

Benimki şehre göçünce Bi değişik oldu. Ben köyde kaldım. Bana garip geldi

benim en yakın arkadaşım içimdeki kankam

kendimiz kendimizin en yakin arkadaşıyız. kendinizle iyi geçinin dostlar

Yok ya benim hiç bir zaman herşeyimi doğrularımdan tut yanlışlarıma kadar anlatabileceğim bir arkadaşım olmadı. Arkadaşlık ilişkilerine çok önem veren bir insanım ama edindiğim arkadaşlarım o kadar önem veren insanlar değilmis demek. Liseden iki tane yakın arkadaşım var sanıyordum her otumu bokumu anlatıyordum.lise de gayet iyiydik ama mezun olduktan sonra ben aramasam akıllarına bile gelmiyordum arıyordum sonra dönerim diyip hiç dönmüyordu beni en çok şaşırtan ve üzen ve kesin bi şekilde benim de mesafe koyduğum olay birinin nişanlanacagini tamamen alakasız bir insandan duymuştum. Düşünebiliyor musunuz en yakın arkadaşım sandığım insanin nisanlanacagini başkasından öğreniyorsun. Üstelik davet bile edilmedim .(bkz: tüküreyim böyle arkadaşlığa)

(bkz: ebeniz) Not: Alacağın nicke tüküreyim, her yazdığımda sözlük ahalisine sövmüş gibi hissediyorum :(

şimdi kendisiyle ilgili bir sürü şey yazardım buraya (#2354960), (#2320577) gibi ve daha niceleri gibi bir sürü şey yazarım ama kendisine bir kitap yazdıktan sonra fark ettim ki biz 6 yılı 6 yıla sığdıramadık ki amk şurda 6 satıra nasıl sığırayım ben.

Benim de şöyle can ciğer olduğum,her şeye birlikte gülüp birlikte ağladığım, kendi yansımam olan yakın bir arkadaşım olmadı. Liseden var bir tane arkadaşım, beni çok iyi tanır.Sesimden bile bir şey olduğunu anlar ama ona bile anlatamadığım, paylaşamadığım şeyler var.Kendisini dostum diye nitelendiriliyordum, hâlâ da öyle. Koş gel desem hemen gelir ama bir sınır var ben de.Kimseye içimdeki insana olduğum gibi yakın olamıyorum.

Beni benden iyi tanıyan muhteşem insan.

Benim için çok ama çok farklı. Herkesten ve her şeyden çok ayrı. Belki de onca yenilgiden sonra ilk kazandığım kişi olduğu için bu kadar seviyorumdur onu. Belki onca söylenene rağmen hâlâ yanımda olduğu için seviyorum. Belki çok daha başka nedenlerden ama en çok da onu o olduğu için seviyorum. Benden o kadar farklı ki ben ondaki farklılığı seviyorum. Onda görüp kabullendiğim farklılıkları seviyorum. Farklı olmanın insanlara ne kadar yakıştığını onda gördüğüm için onu ayrıca çok seviyorum. Bana dostluğu, yarenliği, iyiliği, sevgiyi öğretti. Evet bunlar için çok seviyorum onu ama bunlar dışında bana insanları öğretti. Bana insanların benim gibi olmak zorunda olmadıklarını öğretti. İyi ki de öğretti. İyi ki bana "o senden çok farklı, nasıl bu kadar samimi oluyorsunuz, yarın öbür gün aşık olur sana ya da sen ona aşık olursun, zaten çok aykırı biri" gibi milyon yorum yapan insanların hiçbirini dinlemedim. Aslında onların şu an gidip yakın arkadaşıma teşekkür etmeleri gerek çünkü onları kabullenmeyi bile farkında olmadan kendisi öğretti. He neyse işte, canımdan bir parça işte kendisi. Canımdan eksilse nefes alamayacağım bir parça. Edit:imla

En yakın arkadaşın kendinsin, ona buna yapacağın güzelliği kendine yap . Bak gör her şey bambaşka enfes bir hal alıyor.

Bizi dost bildiklerimiz vurdular.

Yok öyle bir şey. Annemden başka arkadaş dost tanımadım.

Her seferinde beni iyileştiren tek kişi. İyi ki var.

Araya mesafe girince başkasının en yakın arkadaşı oldu sanırım :(

Sırtımdaki bıçakların mimarı ve bedenen aramızda olsa da ruhen aramızda olmayan kişi

çok değil yarım saat önce fark ettim ki yokmuş

9 yılı nasıl, hangi kelime ile ifade edebilirim ki?

Cemil Meriç’in de dediği gibi; sen kendime yaptığım en büyük saygısızlıksın.

Bu çocuğu düşününce bile mutlu oluyorum. Onun gibi birinin dostluğunu ve desteğini hakediyor muyum bilmiyorum ama belki de ilk defa hakkım olandan fazlasını istiyorum; onun dostluğunu istiyorum. Konuşmaya başladığımız andan bu güne kadar bir kere bile kalbimi kırmadı, bir kere bile sırf gönlümü hoş etmek için yanlışımı saklamadı, bana hep destek oldu, bana yanlışlarımı gösterip yol gösterdi. Şimdi olduğum insan için ona borçluyum, koskocaman bir ömür borçluyum. İnşallah ömrüm boyunca yanımda olur. Farkında olmadan beni o kadar zor zamanlarımda sırf var olduğu için hayata bağladı. Sırf varlığı savaşmama, yeni güne uyanmak için kendimi zorlamama ve ikna etmeme neden oldu. Biraz ketum biri olduğum için bunları bilmediğini bu gece farkettim. Kendime çok kızıyorum, her an gidecekmiş gibi duruyormuşum çünkü. Her an dünyadan ayrılacak gibi. Bilmesi lazım, o varken gitmem. O yokken de bana öğrettiklerinden dolayı gitmem. Allah'ım bana böyle güzel bir kalpte yer verdiğin için teşekkür ederim 🌸

Bi ara telefonda 1saat 45 dk konuşmuştuk Ex kız arkadaşım kıskançlık krizlerine girmişti (siz yapınca sorun yok biz yapın ooouuuvvvv ne ooouuuvvv)

Bugün doğum günü. 16 yıllık bir arkadaşlık, beraber büyüdük. Normalde olsa şimdi coşkuyla mesaj atıyor olurdum ama şu an ona ne desem bilemiyorum. Normalde seni çok seviyorum diye basbas bağırdığım insana artık bunu söyleyemiyorum. Çünkü yanlış anlayabilir. (bkz: En yakın arkadaşa aşık olmak ) :( Elbette güzel sonuçları da olur bu durumun ama bizim için geçerli değil maalesef. Gidip doğum gününü kutlayacağım ama eksik kalacak. Ama olsun, buraya yazayım. seni çok seviyorum G. İyi ki varsın ve bu öylesine bir cümle değil. Gözlerinin parladığı, acıdan dibe vurduğun, çaresiz hallerinde hep seninleydim. Ve yine seninle olacağım. Ama keşke mevzu buralara gelmeseydi.

Biliyorum onun hakkında birçok kere yazdım burda ama ne yapayım sevgim içime sığmıyor taşıyor sürekli ben de buraya yazıyorum. Canım. Gerçekten canımdan öte. Ona olan sevgimi nasıl ifade edebilirim hiç bilmiyorum. Ne zaman kötü olsam, ne zaman mutsuz olsam daha göz yaşım akmadan yanımda buluveriyorum onu. Hep eli omzumda. Her zaman arkamda desteğini ve güvenini hissediyorum. Birbirimizi o kadar iyi tanıyoruz ki şimdiye kadar bir kere bile kırgınlık olmadı aramızda. Bana ne söylerse söylesin, ben ona ne söylersem söyleyeyim birbirimizin iyi niyetinden emin olduğumuz için hiçbir sorun olmuyor. Ayrıca çok doğrucu ve en yakın arkadaşım olmasının en büyük nedeni bu. Çünkü insanların sırf karşıdakinin kalbini kırmamak için bile olsa yalan söylemelerine tahammül edemiyorum. Arkadaşlıklarımdan tek beklentim dürüstlük. Ben evden çıkmam pek, sevmem yani dışarı çıkmayı kalabalığa karışmayı falan sırf bu yüzden yılda iki üç kere ancak görüşebiliyoruz ama bir kere bile bunun lafını etmedi. Sen evde mutluysan ben de mutluyum diyor mesela :) ona bayılıyorum, müthiş biri <3 Benim bu hayatta başıma gelmiş en güzel şeylerden biri. Ailem için ne kadar şükrediyorsam yanlarına her zaman onu da ekliyorum. O da benim ailem. Canımdan bir parça. Çok seviyorum. Umarım her zaman da böyle olur.

3 ay önce İstanbul'da Büyükada'ya gitmiştim kuzenlerimle. Aya Yorgi Kilisesi'ne çıkan uzun bir yokuş var, orayı tırmandık. Şimdi kendimi en yakın arkadaşımla, o yokuşu çıkıyorken hayal ettim. İçimi bir huzur kapladı. Üstelik o yokuşu çıkıp tepeye varınca canımın çıkacağını bildiğim halde. Onunla yapılacak her şeyi ama her şeyi hayal etmek bile içimi huzurla kaplıyor. Kendimi çok uzun zamandır bu kadar mutlu hissetmemiştim. Sırf hayatımda diye, sırf en yakın arkadaşım diye o kadar şanslıyım ki. Umarım bir gün o yokuşu beraber çıkar, tepedeki o kocaman ağaçların gölgesinden dinlenirken Marmara'yı beraber seyrederiz. Umarım milyon anı biriktirmeye devam ederiz.

Bir saattir instagramdan komik filtreleri deneyip videolar atıyoruz birbirimize gülmekten ağzım acıdı, canımın ciğeri o benim.