en yakın arkadaş

en yakın arkadaşın en güzel yanı, uzun bir süre arayıp konuşmayalım , tekrardan konuşulduğunda kimse demez beni niye aramadın ,niye sormadın diye. Sohbet önceden nasılsa öyle devam eder, kahkahalarınız havada uçuşur,leb demeden leblebiyi anlarlar.Bazı jest ve mimiklerinizi mesela bir tek o anlar. Size doğruları söylmekten çekinmezler . Mükemmeldir...İyi ki varlar

Düşünüyorum... Murti, Huluç, Berriş, Rey rey, İnci Küpeli, Zehroş, Bezya, Merto, Noisydere, Komşu kızı, Azeri kızı, Gözde of the YEAR, Francis, Enes... İlk aklıma gelenler. Neden sıraladım bilmiyorum. Uykudan. Kafamın içi ağrıyor, yorulmuş. Özür dilerim reklam gibi girdi. Neyse, devam edeyim. Canımın ciğeri, canımın içinin kenarı seviyesinde her biri. Öyle iyiler ve öyle iyi ki varlar ki... Şükürler olsun. Ailemden sonraki en büyük şansım onlar. İnşallah hep görüşmeye devam ederiz, hiç kopmayız.

Bir gün öleceğini düşünmek yüreğimi paramparça ediyor. Umarım her anımda yanımda olursun canımın içi.

bir görselle özetlenebilir:) gorsel

bugün buluştuk. canım çok sıkkın dedim, boşver gel mandal bakalım dedi bana (bkz: iyi dostlar biriktirdim hepsi ailem oldu)

2 tane yakın arkadaşım var hatta artık arkadaşım değil kardeşim gibiler.birisiyle 7 yıldır diğeri ile de ilkokul birinci sınıftan beri arkadaşız.her derdimi, sıkıntımı, sevincimi bilirler. Yine şarkı söylemekten gidicem ama o berbat sesime rağmen zevkle dinlerler,hatta beraber söyler dans ederiz.birisi bir keresinde sesin çok güzel değil ama tatlı şarkı söylüyorsun demişti.güzel değil ama sempatik der gibi. Biri yalnız uyumaktan çok korkuyor neredeyse her gece arar beni görüntülü konuşuruz ve o uyuyana kadar kapatmam telefonu.tamamen uyuduğundan emin olduktan sonra kapatabilirim. Bazen tüm şansımı onlardan yana kullandığımı düşünüyorum.ne diyim iyi ki varlar,daim olsunlar.

uzun zamandır en yakın arkadaşım diyebileceğim biri yoktu. geçen gün çok sevdiğim bir arkadaşım benden bahsederken "en yakın arkadaşım" dedi. galiba artık en yakın arkadaşım var. bu entiride çok fazla en yakın arkadaş dedim.

Bazen kelimeler kifayetsiz kalır...

Kabul ettiğim birinden kazık yediğimden bu yana herkese karşı şüpheliyim. Buna beni çok yakın arkadaş, kardeş sayanlar da dahil

Akşam üstü yine hayat anlamsızlığı en derinime vurmuşken bi şişe şarabı alıp gittiğim arkadaştır. 3 saat kadar kadınlardan bahsedip 4s kuralını örnekleri ile bana anlatıp, kadınların duygusal erkek değil, kendilerine değer vermeyen erkekteki küçük değerlilik ışığını ararken bağlanan ve kopamayan, ama eğer değeri en başında alırlarsa da kolayca vazgeçebilen insanlar olarak değerlendirdi. 8 yıllık 3 yıllık ve 10 aylık ilişkilerden sonra aydınlandım. Artık nerde hata yaptığımı biliyorum. Kadınlardan komple uzak durmam gerekiyomuş meğer.

Uykumu getirmek için bile çabalıyor. Benimle ilgili her şey için benden çok çabalıyor, ona gerçekten bayılıyorum.

Allah başımdan eksik etmesin onları.

oyyy aşkikoşkoperipellaam ne güzel uyuyodur şimdiiiii..

(#4148242) Yine ve yine, hislerim beni yanıltmamış. Maalesef... Bana çevresindeki herkese yabancı hissettiğini söyledi. Beni de kastettiğini biliyordum ama bunu söylemek zordur onu da biliyordum. O yüzden biraz üzerine gittim ve "sadece biz mi yabancı geliyoruz" diye sordum. "biz" derken amacım bunu bilmenin beni kırmadığını öğrenmesini sağlamaktı çünkü böyle hissettiği için ne kadar vicdan azabı çektiğini biliyorum. Tabii ki hemen "hayır bak seninle alakalı değil annem ve babam bile dahil buna" dedi. Ona alınganlık yapmadığımı, biz derken onun çevresindeki insanları kastettiğimi ve buna alınmadığımı söyledim. Başkası olsa, yani başka birine yakın arkadaşı böyle bir şey söylese muhtemelen kıyametler kopar. Ama ben koparmadım, dediğim gibi kırılmadım bile. Bunun nedeni mükemmel bir arkadaş olmam falan değil yani niyetim böyle bir şey iddia etmek değil. Kırılmamamım nedeni yıllardır böyle hissediyor olmam, ondan çok önce bunu hissetmem ve bunu hissetmenin insana neler yaptığını çok iyi bilmem. Yani onu anlıyorum, hissettiklerini ve düşündüklerini çok iyi anlıyorum. Ben biliyorum çünkü en yakın arkadaşlarımla düzenlediğimiz buluşmalara gitmek benim için nasıl bir işkenceydi, o buluşmalarda her şey normalmiş gibi davranmak nasıl insanın boğazını sıkıyor, her buluşmanın dönüşünde evde hıçkıra hıçkıra ağlamak nasıl bir acizlikti biliyorum. Yabancı hissetmek elimde değildi ama bunun için vicdan azabı çekmekten alamıyordum kendimi. Onları çok seviyordum bundan adım gibi emindim her zaman ama yine de yabancı hissediyordum. Tıpkı arkadaşımın dediği gibi anneme babama bile yabancı hissediyordum. Onları görünce kendime öfkeleniyordum, onlar ailen nasıl böyle yabancı hissedersin diye kendimi yiyip bitiriyordum. Arkadaşımla aramızdaki tek fark benim bunları anlatabileceğim, anlatsam bile anlayacak bir arkadaşım yoktu. Sırf bu yüzden, kendini yalnız hissetmesin diye kendini suçlamasın diye onun yanında kaldım ve dinledim. Elimden başka bir şey gelmediği için dua edebildim sadece. Keşke böyle hissetmesini engelleyebilseydim. Keşke onu o içindeki dünyadan çekip çıkarabilsem, sarssam omuzlarından "bak ben burdayım, her zaman yanındayım" desem, sarsam sıkı sıkı "bu senin suçun değil" desem. Keşke bir yolu olsa... keşke sevdiklerimizi pamuklara sarıp koruyabilsek bütün kötü şeylerden.

bazen bazı konularda birbirimizden habersiz harfi harfine aynı yorumları yapıyoruz, hayata bir bakıyoruz, avucumuzun içi gibi biliyoruz birbirimizi. ona sahip olduğum için kendimi çok şanslı hissediyorum. herkesin çıkarlarını gözeterek ilişkiler kurduğu günümüz dünyasında iyi bir arkadaş gerçekten şükür sebebi.

İnşallah pandemi bitecek ve onunla Fenerbahçe maçına gideceğiz. Eğer gerçekleşirse benim için bir ilk olacak. Hem ilk defa bir maça gideceğim hem de ilk defa böyle kalabalık ve gürültülü bir yerde olacağım. Bana pek iyi gelmeyecek gibi geliyor bana ama onun için katlanırız 90 dakikacık napalım. Allah'ım nolur pandemi bitsin.

Susarak bile konuşabiliriz ne demek istediğini anlayabilirim.

Birisi Norveçte birisi Kayseri'de 16 milyonluk şehirde yapayalnızım çok uyuyorsun diyorlar bana uyanık oluncada Maria ile konuşuyorsun kızla aramda 4 saat zaman farkı var ondan vampir gibi geceleri ayaktayım başka dostum yok napim.

Sevdiceğim olur ayrıca kendisi, ev arkadaşım, yaşam ortağım, sırdaşım, her halimi bilen, en büyük destekçim. Gerisi günlük muhabbet ettiğim kişiler olarak ikiye belkide beşede ayrılıyor olabilir.

iyi ki var ya iyi ki var, canım arkadaşım seni çok seviyorum.

dünya bir yana o bir yanadır

Gün geçmiyor ki burnumuzun direği sızlamasın.. Hayatını, düşüncelerini, fikirlerini filtresiz, tamamen ve olduğu gibi paylaştığın insandır. Seni yargılamaz. Aile gibi aslında, ne olursa olsun yanındadır. Sevgilinin hallicesi işte. Bizde birtakım sorunlar yaşandı. Hatta buraya da yazmıştım. Içimden bir şeyler koptu diye. Şimdi yurtdışına gidiyormuş, 6 ay da yokmuş. Yaklaşık üç aydır yan odamda. Yüz yüze bakmıyoruz. Ortada elle tutulur bir sebep, bence, yok. Ben bunun onun tercihi olduğunu düşündüğüm için geri durdum. Çok da durmadım he, adım da attım... Kek götürdüm kapısına, kabul etmedi. Dolayısıyla gurursuz ve köpek olmadığım için bir daha da yaklaşmadım. O da aynısını, bu durumun benim tercihim olduğunu düşünüyormuş. Ortak arkadaşımız cıtlattı. Geçmiş zamanı düşününce içim sızlıyor demiş. E benim de sızlıyor... Ama bu duruma getiren ben değilim, yine de benim adım atmam bekleniyor. Gitmesine gerçekten çok sevindim, çok istediği bir şeydi. Allah yolunu bahtını açık etsin. Ama yolun açık olsun demeli miyim kestiremiyorum. Bir yanım de diyor, bir yanım manyak mısın seni ve senin arkadaşlığını istemedi ne diyeceksin diyor. Bak düşündükçe hiç de yolun açık olsun falan diyemem diyorum ya. Ikimizin bulunduğu bütün gruplardan çıkan, bütün yolları tıkayan o. Kendi tercihiydi, saygı duymaya devam.

Aşk tweetleri favlıyor, kaybediyoruz yavaş yavaş :((( bu adam ne güzel 7/24 Fenerbahçe tweetleri favlıyordu, şimdi romantik adam olmuş... Çok üzgünüm.

Onu da geride bırakıp bilmediğim bir şehre gidiyorum, sarılıp gitme deyişi bam telime dokundu. Yeni bir hayata başlamak için gitsem de bir parçam o şehirde kalacak, o an anladım.

Bir tane edinmiştim üniversitenin ilk yılı öyle ki yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmez olmuştu arkadaş grubumuzdan en çok bana yakındı diğerleri onun oldukça mıy mıy olduğunu düşünürlerdi.Arkadaşlığımız üç yıl devam etti ta ki onun çalışmasına izin vermeyecek ,okuduğu kitaba, giydiği kıyafete dahi karışacak insanla sevgili olasıya kadar. İyi bir arkadaş olarak günlerim, haftalarım, aylarım onu bu toksik ilişkiden kurtarmaya çalışmakla geçti baban seni buraya bunun için göndermedi demelere kadar gitti mevzu diğer arkadaşlarımız da bir yerden sonra o kızın bi öyle bi böyle davranışlarından sıkıldılar ve aralarına mesafe koydular ben yapamadım.Sabah 9 da evine gidip akşam 7 ye kadar dil döktüğüm oldu babası öğrendi memlekete çağırdı bir daha görüşme dedi güvendi geri yolladı o kız yine o çocukla görüştü sonra ben de pes ettim arama mesafe koydum. Çocuk bu sırada okuduğumuz şehirden başka şehre gitti ve ayrıldılar.Arkadaşım bana ben onunla arama mesafe koyduğum için çocuktan ayrıldığını söyledi ama alakası yoktu eğer yapacak olsa çok önceden yapardı ilgisiz kaldı, buluşamadılar tabi çocuktan ayrıldı,ben ve diğer kızlar o zaman böyle düşünmüyorduk o yüzden aramız iyiydi.Ben benim yüzümden ayrıldı yardımcı olmam lazım kolay unutsun yalnız kalmasın falan diye düşündüğüm için staj yeri ararken ona da buldum ikimiz aynı yere okuldan arta kalan zamanlarda geleceğimiz şekilde staja girdik.İki hafta orada çalışanlara da eski sevgilisini unutamadığından falan bahsetti daha sonra orada çalışan bir çocuğun benden hoşlandığını söylemeye işte senden hoşlanıyor, bence sana aşık oldu, seni beğeniyor falan demeye başladı ben de bunun etik olmadığını öyle bir şey olsa bile doğru bulmadığımı anlattım bu muhabbetler hep o kız arkadaslarımızın da yanında geçmeye başladı.Ben de çocuğun hareketlerinden beni beğendiğini anlıyordum ama konduramıyordum bir, bir buçuk ay bu şekilde senden hoşlanıyor, bak sana selam verdi şöyle yaptı böyle yaptı diye devam etti en sonunda diğer kızlarla beraber yolda yürürken benden hoşlandığını ima eden bir şey söyledi ben de eğer öyleyse illa ki bana söyleyecek dedim bunun üzerine dünya ahiret eniştem dedi diğer kızlarda bunun üzerine bir şeyler söylediler ve evlerimize dağıldık sonra iki gün geçti ve o yakın arkadaşım dediğim kız bana o çocuğun kendisine çiçek alıp evinin oraya getirdiğini söyledi aman yarabbi o da ne başımdan aşağı kaynar sular döküldü, içim cayır cayır yanmaya başladı bütün o geçen zaman o kızın bana söylediği sözler çocuğun bana karşı olan tavırları hepsi film şeridi gibi geçti gözümün önünden kalakaldım, sadece çok sevindim diyebildim ama içim nasıl kötü kusacağım kusamıyorum, başım dönüyor iyi kötü derse girdim hemen diğer arkadaşlarımızdan birine durumu mesaj attım derste kızın bana bakışını görmeniz lazımdı şok oldu çünkü asla böyle bir şey beklemiyorduk iki gün önce sana aşık,dünya ahiret eniştem falan diyen biri nasıl aynı kişiden iki gün sonra çiçek alır üstelik evinin orada,bir süre neler olduğunu anlamadım olayı idrak edemedim içim yana yana aynı yerde çalıştık yüzüne tükürme isteğim çok zor bastırdım sorun çıkaran biri olmamak için ama patron barıştırmak isteyince dayanamadım, sürekli biriyle sevgili olmak zorunda mısın? senin sorunun ne ?baban ne kadar emek veriyor ? sen niye böyle yapıyorsun ?ben seni buraya x'i unut diye getirdim sen başkasını buldun, yüzünü bile görmek istemiyorum falan diye söylendim sonra bu aldı çantasını gitti patrona bir daha gelmeyeceğim diye mesaj atmış ara bozucu olmamak için mecbur aradım gittim evinin oraya, bir de bayılmasın mı elimden ayağımdan can kesildi,korkudan deli oldum ,ağladım saatlerce neden biliyor musunuz çünkü ailesiyle bir kere tanışma fırsatım oldu ve babası sana emanet demişti ve hala cok sevdiğim bir arkadaşımdı o gün aramızdaki sorunu hallettigimizi bir sorun kalmadığını söyledim ve çözdük ağlaya ağlaya eve gittim gece boyunca da ağladım düşündüm durdum bu çocuğa ben de deli divane aşık olabilirdim, sevebilirdim, onun senden hoşlanıyor laflarından etkilenebilirdim o zaman da mı böyle olacaktı çocuğun hareketlerinr bir suç bulmuyorum çünkü onun bana karşı bir sorumluluğu yok ama arkadaşımın vardı neyse işte çok uzattım hallettik sorunları falan bir hafta böyle gidip geldik diğer kızlar memlekete gitti geldiklerinde bu olanları anlattım bir tanesi var canım arkadaşım dayanamadı bir gün sen nasıl yüzüne bakıyorsun bu kızın hiç mi utanmıyorsun dedi o günden sonra ben ne yaptım ki dedi bir iki kere anlattım baktım hala ben bir şey yapmadım diyor sonra tamamen iletişimi kopardım yüzüne bakmadım ona varlığını unutturdum o kadar masum olduğunu düşünüyordu ki beni de inandırmıştı ama asla öyle değildi her sevgilisine senden önce bir tane sevgilim oldu diyordu benim bildiğim biri bir senelik olmak üzere 3 tane ilişkisi olmuştu işte bu çocukla 4 olmuştu. Sınıftaki bir çocuk herkese yazdı zamanında ama ne hikmetse bu yakın arkadaşıma! iki yıl kadar yazdı bize yüz vermiyorum şöyle böyle derdi ama daha sonra çocuğun yakın arkadaşı(kız) ben mesajları okuyordum gayet umut veriyordu flörtlesiyor gibiydiler dedi daha sonra mide bulandırıcı bir sürü şeyi çıktı o benim masumiyetini yere göre sığdıramadıgım arkadaşım insanlara güvenimin içine s*çıp gitti iyi ki de gitti böyleleri evlerden ırak yuva yıkar ben ne yaptım der o yüzden yakın arkadaş falan diyip sırtınızı tamamen yaslamayın geriye bir enkaz kalıyor insanlar çiğ süt emmiş .

Keşke her koşulda ne kadar sevilesi olduğunu anlasa. Böyle biri nasıl kendini beğenmez anlamıyorum. Neyse ki ben ikimize de yetecek kadar seviyorum onu, bununla idare edeceğiz...

Aşık olduğu kadınla biraz yakınlaşmaya başladılar. En son birini sevdiğinde olanları düşündükçe ödüm kopuyor. Yine canı yanar diye korkuyorum. Bütün korkularıma rağmen onu bu yol için en çok yüreklendiren yine de benim. Çünkü seviyor. Sevdiği kişiyle vakit geçirsin, onu tanısın, emin olsun sevgisinden ve açılsın istiyprum. Belki açılır bir süre sonra. Belki karşılık alır, koşa koşa gelir yanıma "bu sefer oldu" der. Belki tanışırız seneye sevdiği kadınla. Belki de yine reddedilir, belki benim sevilmeye en layık gördüğüm kişi "beni neden sevmiyor?" diye sorar bana. Belki o öyle sorarken içim bin parça olur, ne kadar açıklasam da onun bu dünya üzerinde sevilmeyi bu kadar hakeden tek kişi olduğunu o yine de buna inanmaz. Belki "yine olmadı" der üzülür. Belki canı çok yanar ama ben yine de onu cesaretlendirdim çünkü mutlu olma şansı varken bunun için çabalamalı. Sevdiğini her gün görebiliyorken söylemeli onu sevdiğini, söylemezse sonra duvarlara anlatır durur. Canı yanar, canı çok yanar. Sevilmemenin acısını atlatırız güzel arkadaşım, o yarayı sararız. Ama geç kalmışlığı, keşke yapsaydımlarla başlayan cümleleri aşamayız. O yük çok ağır, o yük senin güzel omuzlarına çok çok ağır. Omuzların sadece sevdiğin kadının başını yaslayacağı bir yer olmalı, taşıyacağı tek yük (ki bu pek yük sayılmaz :d) sevdiğinin başı olmalı. Kendimi çocuğunun incinmesinden korkan ama hayata hazırlanması için yaralanmasına izin vermek zorunda olan bir anne gibi hissediyorum. Hem canı yanmasın istiyorum hem de hayata hazırlansın istiyorum. Biliyorum, bu mümkün değil. O yüzden yapabileceğim tek şeyi yapıyorum, onun yanında oluyorum. Her zaman da olacağım. O kadın onu sever mi, sevse mutlu eder mi, canını yakar mı? Peki ya o, o hakkıyla sever mi o kadını? Bilmiyorum. Temennim birbirleri için doğru insanlar olmaları. Zaman ne gösterecek bilmiyorum ama ne olursa olsun, burada sayamadığım aklıma dahi gelmeyen bir ihtimal bile gerçekleşse ben istediği sürece onun yanında olacağım. Belki gün gelir beni yanında görmek istemez ama ben öyle bile olsa dualarımda ona yer vermekten asla vazgeçmeyeceğim, buna eminim. 🧡 Kusura bakmayın ben bu gece biraz duygusalım galiba :')

“Rabbim karşına öyle güzel şeyler çıkarsın ki ondan önce yaşadığın her şeyi unuttursun sana kardeşim benim” Bu gece şöyle bir mesaj aldım kendisinden, yemin ediyorum içim huzurla doldu. Yanında olup ona sıkı sıkı sarılmayı o kadar çok istedim ki. Mesafelerin gözü kör olsun hakikaten ya.

yakın zamanda Kilis'e askere gidecek.

bir arkadaşım var 13 yıldır tanışıyoruz. 5 yıl boyunca sadece çok yakın olduk. uzaktan akrabalık da var. birlikte güzel anlaşıyoruz, beraber eğlenebiliriz de ama ona hep uzak gibiyim. herkes bizi en yakın arkadaş bilir ama ben canım sıkkın olduğu zaman onunla konuşmayı tercih etmem, mutluluğumu ilk başka arkadaşımla paylaştığım çok olur. onun yanında sanki ben, ben değilim, benimle konuşurken kendini farklı bir kalıba sokuyormuş gibi hissediyorum. benim yanımda diğer kızlarla olduğu gibi olmuyor. o zaman biz en yakın arkadaş değil miyiz? açıkçası fazla da güvenemiyorum. diğer arkadaşlarımla olan ilişkilerime bakıyorum 2 hafta konuşmasak bile aynı samimiyet ve muhabbeti devam ettirebiliyoruz, yazmasa neden yazmadın demem, çünkü herkesin bir hayatı var, sadece biz yokuz. ama o sanki aramız açılmasın diye her gün konuşmak zorundaymışız gibi hissettiriyor, hâliyle samimiyetsiz geldiği çok oluyor. bu aralar ondan uzaklaştım. onunla olan bağımı sorguluyorum, acaba birbirimiz için gerçekten değerli miyiz?

21 yıllık dostum, kız kardeşim, bebekliğim, çocukluğum her şeyim öldü.. Kendini vurdu, intihar etti.. Nasıl hissediyorum bilmiyorum. Her ağladığımda onu arardım, ona dert anlatırdım. Buluşmak için fırsatlar yaratır 5 dakika da olsa onu görmek için evine giderdim. Küçükken sokakta bir sürü oyunlar oynar, arkadaş grubumuzla yeni oyunlar türetirdik. Büyüdük hepimizi dert sardı. Yine birbirimize tutunduk. En son bi tartışma geçti aramızda küstük. Yine ölümlü dünya dedim ve aradım barıştık 1 hafta kadar önce. İyi ki aramışım diyorum biliyor musunuz. Ya küs ölseydi. Bu vicdanla nasıl yaşardım bilmiyorum. Benim dostum öldü. İnanması o kadar güç geliyor ki. Mutlu olduğumda aradığım insan öldü. Kendi canına kıydı. Neler atlattık halbuki beraber. Nelerin üstesinden geldik. Neler için ağladık sonrasında bunun için mi ağlamışız diyip yine beraber güldük. Ben dostumu kaybettim. Ne büyük bir acı. Ölüm haberini aldığımda bile ilk onu aramak istedim doğru değildir Selin yapmaz böyle bir şey o bana doğruyu söyler diye onu aramak istedim. Telefonu çaldı ama açan olmadı.. Şimdi ise cenazesine gideceğim. Ne kötü Allah'ım.. Ciğerim yanıyor. Bu hayatı ona cehenneme çevirdi ailesi.. Dayanamadı benim güzel kızım. Katlanamadı artık.. Koruyamadım seni Selin bu dünyada kötülüklerden. O minik kalbini koruyamadım.. İstemediği birine vermek nedir bir insanı? Bu senin kendi öz kızın niye cehenneme çevirdin dünyasını.. Niye yaktınız yıktınız hayallerini.. Değdi mi.. Umarım gittiğin yerde rabbim sana çok iyi bakar. İkinci bir cehennemi yaşatmasın rabbim sana canımın içi.. Elimden duadan başka birşey gelmiyor.. Karanlıktan korkan kardeşimi toprak altına koyuyor olacağım.. Kavuşacağız bitanem.. Biz gelene kadar kendine oralarda iyi bak.. Biz seni koruyamadık bu kötü dünyadan rabbim seni korusun, sevsin... Kalbimizde hep yara olarak kalacaksın... Edit:eltime yazdım

Yakın arkadaşım yok. Sanırım hiç olmayacak. Olacaksa hemcinsim olmasın istiyorum ama.

seneleri eskittiğim, kız kardeşim dediğim, hatta bazı aile üyelerimden bile çok sevdiğim arkadaşımla çok saçma bi' sebepten küstük. aylar oldu. ne o bana yazdı ne ben ona. bayramda toplu mesaj atar gibi göstererek özelden mesaj attım görüldü attı. doğum gününde uzun uzun yazılar yazdığım kıza 3 gün önce sadece "nice yıllara" diyebildim, en azından kendime borç olarak düşünerek yazdım. tahmin edildiği üzere de "teşekkür ederim" cevabını aldım hatta "ş" yapmaya bile tenezzül etmemişti. o gece uyumadan eski anılarımızı o kadar çok düşündüm ki gece rüyama girdi. bana geri mesaj atıp "çok dua ettim barışalım diye sonunda oldu" falan dedi. barışmıştık. ne kadar çok özlemişim onu.. derdim olduğunda ya da beni çok mutlu eden bir şey olduğunda gözüm ilk onu arıyor, ellerim ilk ona yazıp anlatmak istiyor her şeyi. ama sonra diyorum neden ben? haksız o iken neden ben yazıyorum? ölümlü dünya tek bana değil ona da var. öyle işte..

Kavuştuk... O kadar özlemişim ki. Onu görmek, onunla çay içmek o kadar iyi geldi ki. Biri sırf varlığıyla bile insanı nasıl mutlu edebilir ki? Ediyor işte. Bir haftadır durup dururken gelen ağlama isteğim de onu görene kadarmış. Bütün kara bulutlar dağıldı. Canımın içi 🧡

inşallah bir gün ben de burada "sonunda kavuştuk...." ile başlayan cümleler kurabilirim

Biz kavuşamıyoruz, kocası kıskanıyor

Çocukluk yıllarımızdan beri her şeyimi paylaştığım can dostum. Yeri geldi tek dal sigarayı bile paylaştık. Acı tatlı birçok anı biriktirdiğim iyi ki varsın insanlarından bir tanesi. Bir süredir aramıza giren 680 kilometre yüzünden görüşemiyoruz. Bu satırları yazarken onu ne kadar çok özlediğimi hatırladım.

En yakın arkadaşlarım artık en yakın arkadaşlarım değil. Her yıl başka şehirde olmamıza rağmen özel günlerini kutluyordum onlar benim için özel olan şeyleri önemsemediklerinde mesafelere suç buluyordum. Bu yıl aynı şehirdeydik yine her anlarında yanlarında oldum sonuçta onlar iyi günümde bile yanımda olmadılar. Biri doğum günümü bile yanlış hatırladı diğerleri mesaj attı bazıları mesaj atmaya bile tenezzül etmedi. Sanırım büyüyorum, büyüyoruz... Ben hayatımda ilk kez büyümek istemiyorum. Şimdi hayatımdan geçmişimi bu kadar siliyor olmak beni çok üzüyor

şimdi uzaklardasın (zeki müren sesi ile)

Karşı binada oturuyor, camdan bakınca odasını görüyorum ama görüşmüyoruz. 17 yılı silip atmayı dört gözle bekliyormuş, olsun ama fazla fedakârlık yapmamayı, fazla değer vermemeyi öğretti bana kendisi. He bir de kısa bir süre görüşmeme kararı aldığımız gün arkadaşlarını toplayıp pijama partisi yaptı, boynu ağrıdığı için sabaha kadar masaj yaptığım, akrabalarını karşıma aldığım,bir sürü yalan söylememe ve de ailemle defalarca tartışmama sebep olan bu kişi :)

askere gitti. Ocak ayına kadar yok.

başlarda ikimizde yalnızdık. birbirimizle gidermeye çalıştık bu yalnızlığı ve aslında bizi bir araya getiren de tamamiyle tesadüflerdi. çünkü ne ben onun karakterinde biriyle arkadaşlık edebilirdim ne de o benimle. sonra o, 'o kız' oldu işte. kendi yalnızlığını daha fazla ve çok daha fazla arkadaş edinerek giderebileceğini düşündü. hatta belki de başardı. ben başaramadım. o görmedi zira sahte bir hayata alıştırdı kendini. ne kadar iyi rol yaparsa o kadar mutlu olur sandı. belki de oldu. belki de sahiden mutludur ve işin özü bir şeylere kendini inandırmak, bir nevi kendini kandırmaktır. o kendini kurtardı evet ama beni de kucaklayamadı. hiç üzülmedim. insan kendi kendini kurtarmayı beceremedikten sonra kimseden bir şey beklememelidir belki de. fakat bazen canımı acıtıyor bu. bazen tüm maskelerimden arınsam dahi onun beni görmüyor oluşu kalbimi kırıyor. bazen birbirimizle yalnızca çıkarlarımız için dostluk kurduğumuzu düşünüyorum ve pekala, bu sahiden de olabilir. ama günün sonunda yine yalnızca onun yanındayken gülümsüyorum. en sesli kahkahalarımı da onunla birlikte atıyorum. sanırım kızgınım bu hayata. insan, ailesinden ve kendi karanlığından kaçabilmek için canını acıtan ruhlara sığınmamalı.

çok yakında aynı eve çıkacağız umarım, yaklaşık 6 senedir benimle. bir kez darıldık birbirimize kaç gün kaç hafta ayrı kaldık, dayanamadı geldi özür diledi. o günden sonra neyin ne olduğunu anlamıştım. aramızdaki bağın gerçek olduğunu yeni fark etmiştim. birbirimize de benzeriz zaten ufak tefek zıtlaşmalarımız olsa da. ne o kırılır bana ne de ben kırılırım. bu akşam konuştuk, özlemiş beni. döktü içini biraz. en kısa zamanda birleşeceğiz. ne arkadaşlıklarım oldu 9-10 senelik süren ve sahteliklerini anlamam uzun zaman sürdü, hiç değmeyecek şeyler için 9 sene harcamışım. inanılır gibi değildi ilk başlarda. geçen yıllar hiç önemli değil, önemli olan kurulan bağ. bu benim için hiçbir zaman değişmeyecek. seni seviyorum, ayrılmayalım ölüm bizi ayırana kadar. :’)

Fazlasına gerek yok zaten 1 tane olsa yeter. Yeri gelecek sen onu yeri gelecek o seni ayağa kaldıracak. Gözün kapalı güvenebileceğin bir kapı.

yüz maskesiyle çektiğin fotoğrafı attığın kişidir.

saçma sapan bi olayın içindeyim yaa, 17 yıllık arkadaşımla bitirdik arkadaşlığımızı ama her gün annesiyle, teyzesiyle, yengeleriyle, amcalarıyla muhabbet sohbet ediyorum arada bir de iğneleme yapıyorlar gsbsnzhxk

Hiçbir zaman en güzel fotoğrafımız yok. Hepsinde abidik gubidik pozlar var.

En yakın arkadaşlarımdan soğuduğumu fark ettiğim gün başlık karşıma çıktı :")

Bugün onun için tarihi bir gündü.. hayatında en istediği şey gerçek oldu ve ben bu olaya birebir her saniyesiyle şahit oldum. Hep burnundan şikayet ederdi. Büyüklüğünden, şeklinden, her şeyinden. Burnumu bi yaptırsam hayatım çok daha güzel olucak derdi. 5 yıldır tanışıyoruz ve bu 5 yıllık süreç içerisinde bugüne kadar o kadar çok şey yaşadık ki. Maddi sıkıntılar, ailevi problemler, psikolojik sorunlar vs.. ama o hayal kurmayı hiç bırakmadı. Bir gün "galiba bu asla gerçek olmayacak" dediğinde ona sadece tek bi şey söyledim "gerçek olucak ve o gün yanında ben olucam" işte o gün bugündü.. Ameliyata girmeden 1 saat önce hastaneye yanına geldim, hazırladım, giydirdim. O ameliyattayken kapının önünde bekledim. Ameliyattan çıkınca her şeyiyle ilgilendim, yemeğini bile yedirdim ve bunu o kadar büyük bi sevgiyle ve mutlulukla yaptım ki.. şimdi uyuyo ben buraya bunları yazarken.. seni çok seviyorum canım arkadaşım. Bütün hayallerinin bir ucudan tutup gerçekleştirmek için elimden geleni yapıcam..

En yakın arkadaşıma sürekli finansal köle isteği filan geliyor arkadaşım zaten animeden fırlamış gibi güzel yani. Lan dedim gel bu finansal köleleri değerlendirelim üç beş atarlar altcoinlere basar yolumuza bakarız arada bir de benim çorapları senin çoraplarınmış gibi atar yollarız yan gelir olur bizim için diyorum da bir türlü ikna edemiyorum.