en yakın 4 arkadaşım var. böyle beşimiz çok yakınız. ama anlatamıyorum bu yakınlığı. hocam birisinin başına en ufak bir şey olsun içimiz içimizi yiyiyor. mimiğimize kadar biliyoruz birbirimizi. mesela konuşuyoruz bir şey diyiyorum içinden birinin tepkisini biliyorum ve yanımdakine diyorum ki bak şimdi böyle böyle diyecek diyorum ve öyle de oluyor. içinden birinin babası yok. ama bu konu neredeyse hiç açılmaz. baba ile ilgili şeyler söylenmez aramızda. geçen gece konuşuyoruz işte biz. dedi kanka sana hiç açmadığım bir konu açacağım. i̇çimden diyorum aha iki ucu boklu değnek. çünkü biliyorum ona derman olamayacağım bu konuda. en çok da bu acıtıyor ya, kendi derdime derman olmak değil konu. o üzülüyor bir bok yapamıyorum ya içim içimi yiyor. o gece 7 saatten fazla mesajlaştık telefonda. babasının ölüm gününü detayına kadar anlattı. bir diğerinin ailevi sorunları var. bir diğerinin sevgili sorunu var. bir diğerinin ders notları. hocam nasıl anlatsam bilemiyorum. zaten birimiz mutluysa hepimiz mutluyuz. birimiz ağlıyorsa hepimiz ağlıyor oluyoruz. şimdi kolyemiz var beşimizde de, ay sembolü var üstünde de. biraz gökyüzünü andırıyor. onlar benim gökyüzülerim.