hayatımda başıma gelen en güzel şey. ben yazmayı severim, özellikle sevdiğim insanlar hakkında. en çok sevdiğim insan da kendisi olduğu için, en çok onun hakkında yazmak istiyorum.
14 yaşından beri beraberiz söyleyince çok garip, beraber büyümüşüz. ben sevmemiştim bunu lisenin ilk günü görünce, ne mal kız amk demiştim. ki yanılmamışım. benim bi arkadaşım vardı bu onla arkadaş oldu, sonra benle de oldu dolayısıyla. sonra bunları satıp biz takılmaya başladık.
birbirimizi çok değiştirdik. mesela en basitinden ben tavuk yemezdim artık yiyorum. o da mayonez yemezdi artık yiyor. ya ben seviyorum sen de seversin olm lafıyla başladı hepsi. birkaç şey hariç sevdik de ama en çok da birbirimizi sevdik. her şeyimizle sevdik. benim çok kötü huylarım vardır; çok alınganımdır en ufak şeyde neden öyle dedin ki diyip karşısında ağlayabilirim, hayatıma biri girince bazen ikisine ayıracağım zamanı dengeleyemiyorum, her şey sinirleniyorum bazen, destek olmam gereken bi zamanda sadece seni çok seviyorum hep yanındayım diyebiliyorum başka bi şey çıkmıyor elim ayağıma dolaşıyor. benim kendi farkında olduğum kusurlarım bunlar, daha da çok vardır ama o beni bütün bunlarla sevebiliyor. ben de aynı şekilde.
tanıştığımız günden beri çok kötü şeyler yaşadık, hala da yaşıyoruz. ama o yanımda oldukça hiçbir şey koymaz bana. sevdiğim birinin ölümü dışında her acımı dindirebilir. bunun bir sürü de kanıtı var.
ama en çok sevdiğim şey onunla gülmek. ya yok böyle bir şey, o kadar komik biri ki. asla kimsenin gülmeyeceği şeylere karnımız ağrıyana kadar gülüyoruz, biri okusa konuşmalarımızı bunlar ne kullanıyor der. o kadar saçma şeylere gülmüşüz ki. hayatımıza biri girsin, o hayatımızdayken dalga geçeriz, çıkınca dalga geçeriz.
benim hayatımın en güzel şeyi sensin, hayatımın bi anlamı varsa o sensin, en güzel yıllarımın baş rolü sensin. en karanlık günlerimin ışığı sensin, en aydınlık günlerimin güneşi sensin. en sevdiğim şarkının girişi sensin, en sevdiğim filmin en güzel sahnesi sensin, kahkahamdaki gözyaşı sensin, ağlarkenki buruk gülümsemem sensin. ağzımdaki küfür, kalbimdeki yara, alnımdaki dikiş izim, elimdeki ben her şeyim sensin. en güzel günlerim sensin, en kötü günlerim sensin, kalbimin kötülüğü sensin, gönlümün iyiliği sensin sen benim her şeyimsin. sensiz bir hayat eksik benim için, allah korusun bi şekilde hayatımdan çıkarsan hayat anlamsızlaşır, çirkinleşir. hiç gitme, hep benimle kal. hep gülelim, hep ağlayalım. her şeyimiz beraber olsun.
benim ilk aşkımda, ilk kalp kırıklığımda, ilk düşüşümde, ilk şarhoşluğumda, ilk sigaraya başladığımda, ilk ayrılık acısını tattığımda, ilk sinir krizimde, ilk matematikten 08 almamda, ilk kazandığım komposizyon yarışmasında, kazandığım üniversitede, ilk kazandığım münazarada; kısacası 6 yıldır kazandığım kaybettiğim her şeyimde yanımda olan seni bir gün evlenirken, karnım burnuma kadar şiş olduğunda, çocuğumu kucağıma aldığımda, yaşlandığımda, 70 yaşında ağzımdan takma dişlerim düşerken (buna da ne güleriz amk) de seni yanımda istiyorum ben.
iyi ki varsın, iyi ki tanıdım seni, iyi ki şu hayatta yol arkadaşım oldun. seni çok seviyorum amcık.
“Ve o sessiz kaldığında, kalbiniz onun kalbini dinlemek için sessizleşir.
Çünkü arkadaşlıkta, kelimeler susunca, tüm düşünceler, tüm arzular
ve beklentiler, gürültüsüz bir sevinç içinde doğar ve paylaşılır.
.
.
.
Ve arkadaşlığın hoşluğunda,
kahkahalar, paylaşılan hazlar olsun.
Çünkü küçük şeylerin şebneminde,
yürek sabahını bulur ve tazelenir.”
(bkz: halil cibran)