bu gece size en yakın arkadaşım özgür'den bahsetmek istiyorum.
sol kanat'taki
(bkz: hiç arkadaşı olmayan insan) başlığını görünce anlatmak istedim. ayrıca şu entrymdeki şahıstır kendisi
(#1819401)
özgür benim çocukluk arkadaşım, beraber büyüdük onunla, neredeyse ayrı geçirdiğimiz gün yok gibiydi çocukluğumuzda,
öyle böyle derken ben anadolu lisesini kazandım, o güzel sanatlar lisesine gitti.
hiç kopmadık, hiç ama, yıllar arkadaşlığımızı pekiştirdikçe paylaştıklarımız da arttı hep,
dertlerimizi, sevinçlerimizi, sıkıntılarımızı, mutluluklarımızı her şeyimizi tavuk dürümü bölüştüğümüz gibi bölüştük,
üniversiteyi kazandık sonra, o adana'yı ben istanbul'u
ve yine hiç kopmadık, herif tatillerde anasının babasının yanına gitmiyor benim yanıma geliyordu,
o gelince ben de gitmiyordum bizimkilerin yanına, beş kuruşsuz istanbul sokaklarında dolanıyorduk ama cebimizde trilyonlar olsa öyle güzel vakit geçiremezdik,
-şimdi her türlü imkanım varken bile o günlerde olduğu gibi mutlu olamıyorum-
neyse benim okul bitti ben bir bankada işe başladım, bu da resim bölümünü bitirdi ama mutsuzdu mimar sinan'da görsel tasarım bölümü (bölümün adını eksik yazmış olabilirim) okumak istiyordu. ailesini ikna edip ikinci üniversiteyi okumak için geldi istanbul'a, beraber yaşamaya başladık, bu beş parasız tabii yine öğrenci harçlığı falan, bütün evin yükü bende ama ne zoruma gidiyor ne de batıyor, en yakın dostum sonuçta para falan boş işler.
fazla dolandırmayayım her şeyin kabusa döndüğü o elim geceye geliyorum,
özgür kadıköy'de bir pubda part-time işe başladı akşam 7'de başlıyor gece 2'de geliyor, o zamanlar bir kız arkadaşım vardı o gece bende kalacaktı,
akşam oldu oturuyoruz kızla, öyle sohbet muhabbet falan derken tartışmaya başladık, saçma salak bir konuydu hem de, o bana bağırıyor ben ona bağırıyorum derken ben sinirlendim geçtim odama yattım,
o da salonda oturdu ağlıyor sesi falan geliyor böyle burnunu çekmeler, hıçkırmalar kafamı iyice yastığa gömdüm, biraz ağlar gelir sandım uyuyakalmışım öyle.
birden uyandım sonra içerden tıkırtılar geliyor, baktım gelmemiş yanıma "noluyo lan" dedim, usulca kalktım odamın kapısını açtım parmak ucumda yürüyorum, salonun kapısı hafif açık böyle holünde ışığı kapalı görünmüyorum yani,
hiç çıtımı çıkarmadan sessizce dinliyorum içeriyi,
benimki ağlıyor hala, özgür de teselli ediyor "ya şöyle böyle" falan,
anaahh bi' baktım özgür bildiğin beni boklamaya başladı,
"seni haketmiyor, onunla büyüdüm ben çok zor bir insan, düşüncesiz, insan ilişkileri çok kötü" vs.vs. nasıl gömüyor ama
ben şoktayım...
benimki de "böyle devam etmek istemiyorum ben ayrılacağım" diyor, (siktir git mal karı)
ve bomba geliyor;
özgür'ün ağzından şu cümleler dökülüyor;
"ben seni tanıdığım ilk günden beri etkileniyorum, bruce en yakın arkadaşım ama buna engel olamadım ve hep senin haline üzüldüm vs."
yumruğumu sıktım içeri dalıp 6. kattan aşağı atacağım,
kızı boşver en yakın arkadaşım bana bunu nasıl yapar lan?...
sıktım dişimi, sustum dinlemeye devam ettim,
kızın allah'ı varmış ama, aynen şuna benzer bir şeyler söyledi;
"saçmalama özgür, ne dediğinin farkında mısın sen?ben burda sana kardeşin gibi olan adamı şikayet ediyorum sen bana onu kötüleyip benden etkilendiğini söylüyorsun, ne kadar adice bir şey bu" aşağı yukarı bunları söyledi ve ekledi " bruce'un haberi olursa biliyorsun olacakları"
kızın lafı bitince özgür "ya tamam da" derken ben kapıya bir tekme attım,
allah belamı versin özgür 2 metre sıçradı korkudan(random)
kız da suratıma öyle bir baktı ki yanlış anladığımı düşündü, korkusundan geberme ifadesini gördüm yüzünde,
özgür ayağa kalktı sesi titriyor, elleri falan zangır zangır böyle "ya bruce, ben, şey, lan" derken ben bunun suratına çok sağlam bir yumruk indirdim,
göz altı karpuz gibi yarıldı her yer kan, kız çığlık çığlığa ama beni tutmaya korkuyor galiba kendisini de döveceğimi sandı,
ben bunu allah ne verdiyse öyle bir güzel dövdüm ki, o çığlıkları, ağlamaları, kız gibi yalvarmaları hala gözümün önünde,
hem içim burulur aklıma geldikçe hem de hala ölesiye kin doluyum.
"siktir git bu evden, anahtarını bırak şuraya" dedim ama ayağa kalkacak hali yok,
tuttum kolundan asansöre bindirdim, bindirdim derken bok çuvalı gibi öylece bırakıp 0'a bastım.
ertesi gün aradı beni eşyalarımı alacağım diye,
"alamazsın, yarın akşam apartmanın önündeki çöpün yanına koyarım çalmazlarsa alırsın" dedim,
ertesi gün baktım, bu apartmanın etrafında dolanıyor, uzaktan beni gördü arkasını döndü hemen, bağırdım "gel buraya" dedim,
enik gibi yandan yandan geldi,
"ulan hayatımız beraber geçti anandan babandan çok emeğim var üzerinde nerdeyse ben okutuyorum seni orospu çocuğu bu muydu karşılığı" dedim,
tabi nerde onda o göt berfo gibi bana "sevdanın karşısında hayatın ne önemi var" diyecek.
"kardeşim sen şöyle haklısın,böylesin, kendimi öldüreceğim, intihar edeceğim, bunun ağırlığıyla yaşayamam" masallar, hikayeler...
"siktir git özgür, karşıma çıkarsan seni öldürürüm" dedim,
işin açığı o kızı sevmiyordum, o dönemler takıldığım bir kızdı asla önemsemedim
"vay sen benim namusuma göz diktin" tribi değildi bu,
hayattaki en yakın arkadaşımın yaptığı şeydi asıl mesele,
o kızı genelevden çıkarıp getirmiş de olabilirdim, ama o bunu yapamazdı, yapmamalıydı,
evet ben kızı sevmiyordum ama o "benim olana" göz dikti.
böyle işte sözlük,
en yakın arkadaşım, koynumdaki kadına göz dikti, bende ne güven bıraktı ne inanç,
burdan yola çıkarsak göz diktiği sadece koynumdaki kadın değil insanlara olan inancımdı aynı zamanda,
o gün bugündür yapayalnızım,
çok arkadaşım var, telefonum orospu telefonu gibi bir dakika durmaz,
lakin hepsi benim için potansiyel bir orospu çocuğu.
o muhteşem dostluktan kardeşlikten bana miras kalan bu oldu.
ne diyim yazık...