asosyal itiraf

Dün gece sabaha kadar uyuyamadım. Sadece sessiz bir çığlık misali saatlerce ağlayıp durdum. Senelerdir bu denli çaresiz hissettiğimi hatırlamıyorum zannımca. Yapayalnız hissettim kendimi. Bir an bile hasretimi belli etmediğim annemin kucağına sokulup sessizce ağlamak istedim. Derdim var mı bilmiyorum ya da buna dert denir mi bilinmez. Bir ailede tek kız olup, abileriyle büyümüş biri olarak ilk defa zorlandığımı hissettim. Kız kardeş büyük nimetmiş.. yokluğuyla bunu derinden hissediyorum.

Pişmanım.

Sebebi olmaksızın kısır olma korkum var. Arada rahmine ağrı giriyor hemen başlıyorum düşünmeye. Doktora gitmeye de korkuyorum en son gittiğimde bir şey yoktu. Ama işte beynime çocuğum olmaz korkusu yerleşmiş. İnşallah bir şeyim yoktur

şu yaşıma kadar elle tutulur bir başarı elde edemedim. sadece iyi bir üniveriste kazandım ama onun da şu dönemde bir kıymeti yok zaten. kendime üzülmeyi de geçtim arada aileme de üzülüyorum. herkes, neredeyse tüm tanıdıklar bi şekilde çocuğunun -sikimsonik bir başarı da olsa başarı sonuçta- başarısını övünerek anlatırken ben bizimkilere bi 0+1 kadarlık bi alan bile yaratamadım. bu aralar her şey çok zorluyor artık. isyan edip kötü tarafından bakmak istemiyorum ama düşünmeden de duramıyorum insan işte.

Nehre girmek, akıntıya karşı da olsa yüzmek, mücadele etmek, pes etmemek gerek. Bir süredir o akıntıya karşı yüzmekten yorulmuş, kenarda oturmuş öylece suyun akışını izler vaziyetteyim. Ama sanırım yakında yeniden o nehre girip akıntıya karşı da olsa yüzeceğim. Bu sefer ya suyun biraz durulmasını diliyorum ya da yanımda olacak bana eşlik edecek biri ya da birilerini. Sadece kendimde biraz daha güç\inanç bulmak istiyorum aslında Allah'ım. Bu sefer de akıntıya kapılıp gidersem korkarım ki toparlamam çok çok uzun sürecek. Bu hayata geç kalmışlığı, günden güne artan umutsuzluğu, kendi kendini yiyip bitirme halini sonlandırmak için son bir gayret gösterecek gücü az çok topladım. Artık sonuç almam elzem.

Nazar değer diye anlatmıyorum ama aşşırıııı güzel bir şey olacak

Şu an yolda deli gibi dans etmemek için kendimi zor tutuyorum

Duygusal videolar izlediğimde artık gözlerim doluyor. Benim ağladığımı görmek aya gitmenin sıklığıyla aynıydı. En ufak bir videoda çocuk gibi gözlerim doluyor. Bu evlilik bana yaradı arkadaş, duyguları yaşayabilmek çok güzelmiş.

hayatımı siktim tertemiz

ben de birilerine güvenmek istiyorum. benim de sırlarım var. ben de sırlarımı birilerine anlatmak istiyorum. ben de istiyorum lan güvenecek birileri olsun. taşıyamıyorum oğlum her şeyi. ama kimseye güvenemem. özlem duyduğum bir olay bu. birisine güvenip her şeyi anlatmak. ama artık yok böyle şeyler. ağlama seansım bittiğine göre tekrar rol kesmeye dönebilirim. herkesi sikerim herkesi. benim bir keresinde çok güçlü olmam gerekmişti de ben olmuştum amk zayıf piçleri. yine olurum. sadece kimsem yok. herkes gitti. ben de onları göndermiş olabilirim. emin değilim. asla eskisi gibi güçlü olamıcam sanırım. açık yaralarım var. gizliyorum. ama bazen insanlar farkına bile varmadan incitiyor beni. bazen de kendi kendime yapıyorum. ağlama seansım şimdi gerçekten bitti. az önce tam atamamışım. neyse ki ben varım. bunun sayesinde kimse ben olmak zorunda değil.

Arkadaşlar sizinle 25 yıllık hayatımda çıkardığım en önemli dersi paylaşmak isterim..✍🏻 Hatta bunu hep yapmayı sevdiğim gibi metaforlaştırayım önce salak bir şekilde. Bir ormanda kayboldunuz. Vahşi, karanlık, büyük ve soğuk bir orman. Ve bilmelisiniz ki belli bir enerjiniz var sizin harcayabileceğiniz. Siz bu enerjinizle, tüketebikeceğiniz sınırlı miktardaki o enerjinizle örneğin boşluğa bağırıp sinirinizi yansıtmaya da harcayabilirsiniz, kendinizi o ormandan kurtaracak hamleleri bulmaya da harcayabilirsiniz. Ne yaparsanız yapın tek bir enerjiniz var. O enerjiniz, yaşam enerjiniz belli bir miktarşa sınırlı ya Enerjinizi doğru şeye harcayın. Ya bakın yirmi beş yılda durup durup beynime lönk diye çarpan tek gerçek bu. Dünyalar tatlısı tek bi enerjiniz var. Allah aşkına boşa harcamayalım. Bu arada siz boşa harcıyonuz ben harcamıyom ben alimim bakın gibi bi havayla söylemiyom bunları. Ben bunları söylüyosam en çok ben o güzel yaşam enerjimi bomboş şeylere harcıyorumdur ki bunları söyleme ihtiyacım olmuştur. Öyle sevgili günlük zbç

Ya sen tut yıllarca emek göster geceni gündüzüne kat birileri bunun karşılığını parayla satın alsın. Hadi kendi hayatı için satın alsa başkasını etkilemese hiç önemli değil ama öyle bir alıyor ki senin elinden de gidiyor. Sonra en sevdiğin insanların bile gözünde emekleri boşa çıkarmış oluyorsun. Haksızlığı öyle derin hissediyorsun ki hani bir duygunun üstüne çıkmak diye bir ifade vardır, o kadar çok hissediyorsun ki tepki veremiyorsun, içine işliyor sanki. Okula ilk başladığım sıralarda annem ağır bir rahatsızlık geçiriyordu ve o dönemi hatırlamıyor bile. Babam ve anneannem ilgilenmişlerdi ama bir yanda da iyileştirilmesi gereken bir hasta varken, sürekli doktorlar, hastaneler git giller vs. 6 yaşında bir çocuk olarak kimse bana derslerinde yardımcı olamadı o dönem ve buna rağmen okula tutundum, sınıf atladıkça herkesin imrendiği, takdir ettiği bir öğrenci oldum. Dereceler, ödüller, yarışmalar... Sonra liseyi farklı bir şehre okumaya gittim, keza üniversite içinde ayrı arada bir süre askeri okula gittim bir kadın olarak her şeyden geçtim vs vs derken sınavım istediği gibi geçmedi ancak yine de sağlık alanı istediğim için diyetisyen olmaya karar verdim, çalışır atanırım dedim. Ailem bu süreçte gerek maddi gerekse manevi problemlere rağmen ellerinden geleni yaptılar buna hiçbir sözüm yok ancak alınan kararlar, sunulan pahalı ama bilinçsiz fırsatlar derken işler istediğim gibi olmadı ve yukarıda da bahsettiğim gibi diyetisyen olmaya karar verdim. Ama ailem hiç istemedi. Onlara göre ataması kolay olan bir iş seçmeliydim. Belki haklılardı bilemiyorum ama hayatı boyunca o işi yapacak insan olarak kalbime doğru gelenin peşinden gitmeyi tercih ettim. Her şey iyi güze giderken pandemi girdi araya, eve geldim derken evlilik teklifleri gelmeye başladı. Hayatım boyunca kariyer planlarım arasında evlilik hiç olmamış, hatta ailem tarafından da bizzat ekonomik özgürlüğü olan ayakları yere sağlam basan bir kadın olmak üzere yetiştirildim. Buna dayanarak tekliflerin şuan için uygun olmadığını belirttim. Ama bir tanesi o kadar ısrarcıydı ki. Hayatımda birisi var dediğim halde bile oğluyla görüşmemi, önüme her türlü maddi imkanı sunacağını vadetti. Bende haklı olarak oğlunuzun övünebileceği tek meziyeti bu mu dedim? Allah aşkına 10 yıldır evinden uzakta yaşayan, her türlü insanı gören, her türlü problemi halleden bir insan olarak bunlarla mı ikna edecekti beni? Ama ailem ikna oldu. Ben istemedikçe ailemle aramdaki ilişki gittikçe kötüleşmeye başladı. En önemli süreçte sınava hazırlandığım yıl, henüz okulum bile bitmemişken o kadar çok sıkıntıga maruz kaldım ki, öyle cümleler, öyle davranışlar gördüm ki... Doğum günümde bile hastanelik oldum ama kimsenin haberi olmadı. Sonunda terapiye başladım, ilaçlar vs. Bu problemlerin ruhumda olduğu kadar bedenimde de etkileri olmaya başladı tabi... Kilo kayıpları, şeker düşmesi, panik ataklar... Şimdi ne mi yapıyorum? Evde oturdum bekliyorum. Sınav kötü geçti. Herhangi bir maddi desteğimde yok. En son işe girdim, zehirlendim 1 hafta hastanede tedavi gördüm. Yüksek lisans istedim hiçbir destek yok... Ne üzüyor biliyor musunuz? Aynı sınıfta okuduğum aynı hedefe sahip olduğum arkadaşlarımdan yarıştıklarım hedeflerine ulaştılar, okumaz denilenler para kazanıyor, derslerde ağzından sakız çıkmayan akrabamızın kızına çanta alınır gibi dükkan, cihaz vs alınıyor, üstelik olsa da olur olmasa da olur kafasında takılıyor. Düşünüyorum niye böyle oldu? Nerede kaybettim ben? Üzerinde kiraya verebilecek 2 dairesi, bir de tarlası olan ailemse para yok diyor. Ben kalkıp kimseye evi, tarlayı sat demiyorum ama iki daireden gelecek kirayı vermek bu kadar mı zor? Ya da biraz destek verseler zaten bende iş bulurum, kazanırım. Bakıyorum da başkalarına sakız verir gibi dağıtılan fırsatlar benden esirgeniyor. Hiçbir şeyi başaramamakla, bir işe yaramamakla, yıllarca boşuna emek gösterilmiş olmakla itham ediliyorum. Ve kariyerimden istenilen başarı alınamadığı için zengin bir koca bulup evlenmem gerekiyor. Kendimi bir şeylere bir türkü ikna edemiyorum. Günün sonunda söyleyebildiğim tek şey; Allah büyük.

Üç saat benim işten çıkmamı bekleyen erkek arkadaşımın arabasını bok ettim. Boka basmışım, arabanın içi buram buram bok koktu, yetmedi ayağım hoparlöre değmiş. Sileyim derken hoparlörün içine kadar girdi bok. Ağlamakla gülmek arasındayım. Sinirlerim bozuldu.

234 gün sonra evleniyorum. sahiden o kadar büyüdüm mü ben?

Hayatımın hiçbir döneminde işlerimin böyle tıkırında mutlu ve gönül ferahlığı hissettiği bi dönem yaşamamıştım. Aslında bu durum kasım ayından beri geçerli. Ama yazmaya korktum. Paylaşmaktan çekindim. Sanırım nazar denen kötü enerjinin varlığına inanıyorum ve buradaki bir arkadaşım öyle hemen yazma olacağı varsa da olmaz demişti zamanında :) 24 yaşımın bana böyle güzellikler getireceğini söyleseler inanmazdım. Doğum günümde sevdiğim adamdan evlilik teklifi alarak başladı güzellikler gelmeye :) bunun diğer güzelliklerin başlangıcı olduğunu düşünmemiştim. Yaşadığım yerde kadınların elemeği ürünlerinin satıldığı bi yer var. Oraya başvuruyorsun ve ürünlerini beğenirlerse sende üye oluyorsun. Neyse ben buraya üye oldum ve ürünlerim satılmaya başladı. Gelen miktarlar belki uğraşmaya değmeyecek şekilde ama benim emek verdiğim ürünlerin birileri tarafından beğenilip satın alınması çok mutluluk verici. Benim bu hayattaki en büyük hayalim kendi işimi kurmaktı. Ailem sağlık okumamı istediğinde de bu böyleydi annem atan diye darlarkende akrabalarım atanmanın bir kadın için büyük rahatlık olduğu vaazlarını dinlerkende. Aklımda hep kendi işimin patronu olmak vardı. Bunu aile evinde yaşarken yapabileceğimi sanmıyordum çünkü kafa yapılarını az çok anlamışsınızdır. Hayatta bir şeyler bir şeylere vesile oluyormuş bu süreçte bunu çok iyi anladım. Kendi ürünlerimi öyle sohbet arasında babamın dükkan komşusuna gösterdik sence nasıl satar mı züccaciye tarzı yerlerde diye. Ürünümdeki emek verilmişlik çok hoşuna gitti ama o tarz yerlerde uygun fiyatın emekten daha çok ilgi çektiğini söyledi. Sonra konu e ticarete geldi. Biz erkek arkadaşımla aylardır bunu konuşuyorduk zaten. Benim kendi işim hayalini e ticaretle deneyecektik. Babamın komşusuyla konuşmamızda babam bi ikna olur gibi oldu. Onada bu mantıklı geldi. Ama biraz bekle hastanede iş bulamazsan başlarsın falan dedi. İki yıldır özel hastanede iş arıyorum bu arada. Dedim artık beklemek yok harekete geçme zamanı :d neyse arkadaşlar işin özü ben trendyolda kendi mağazamı açtım. Şimdilik ürün çeşitliliğim az satış olarak sadece 9 tane yaptım ama ben artık hayallerim için bekleme aşamasını geçip hareket aşamasına gelebildim. Her gün Allah’a şükrediyorum. Çok uğraşıyorum. Maddi kâr bile elde edemiyorum belki ama deniyorum. Binlerce satıcının arasında tutunmaya çalışıyorum. Bir gün olmazsa bile denemiş uğraşmış olmak bile paha biçilemez. Yol o kadar güzel ki :) Sorunlarım yok mu hâlâ var işimden kaynaklı ve evlilik sürecimizle ilgili belirsizlikler oda dolusu ama zamanla göreceğiz neler olduğunu :) Yıllar sonra çevremdekilerle otururken sizin istediğinizi yapmadım çünkü hayalim buydu uğraşdım didindim ama ben başardım demek istiyorum. Ben yaklaşık yedi yıldır buradayım. Kötü günlerimi de iyi günlerimi de burada yaşadım bunu size anlatmasam çatlardım :D benim için dua edin olur mu? Hepinizin hayallerine kavuşmasını diliyorum bende :)

Son birkaç haftadır hayli huzurluyum, yavaş yavaş toparlanıyorum. Kendi adıma iyiye doğru gittiğini düşünüyorum, hissediyorum, görüyorum. Hâlâ geceleri huzurla uykuya dalamasam da iyiyim. Ama aynı şeyi bu ülke için söylemeyeceğim. Bindik bir alamete gediyoz kıyamete tadında takılıyoruz yine. Gelecek kaygısı, belirsizlik ve bile bile lades insanı yoruyor. Yormayın be birader.

son zamanlarda çok halsizim. başıma ne gelse mutlulukla karşılamayacak gibi bir yorgunluk var üzerimde, hayli yalnız da hissediyorum.

olm cok aşığım

inandığım her şeyin ölümüne tanık olmayı kaldıramıyorum artık. tamamen tükendim ama tek bir sebep için ayakta durmak zorundayım. artık yapamıyorum, toplayamıyorum. her şey kaydı gitti elimden. hayallerim, umutlarım. kalmadı hiçbir şey.

Zamanında taparcasına sevdiğim biri vardı, onun doğum yılını omzuma dövme yaptıracaktım. Çünkü onunun omzunda yaşamayı diliyordum daima. İyi ki de dövme yaptırmamışım, bitti hepsi çünkü. Tam anlamıyla unuttum diyemem ama üzerimde bir tesiri kalmamış artık.

Güne puanım 10/10. Uyandığım andan beri müthiş bir gün. Paylaşmak istedim. Teşekkürler, sevgiler.

ders çalışmaktan ağlıyorum annemler dalga geçmesin diye süleyman çakır'ın ölümüne ağlıyorum diyorum

Dibi görmek der ya insanlar galiba ben ordayım ailenin yüz karası işssiz güçsüz hiç bir işe yaramayn ve üstüne maddi manevi insanları yoran ilişkisi bitmiş üniversiteden atılmış bir insanım ne yapmam gerekiyo konusunda hiç bir fikrim yok

Eskiden dinlediğim hüzünlü müziklerden çok etkilenirdim. Buna rağmen sürekli hüzünlü müzik dinlerdim. Artık bu müzikleri dinlerden keyifleniyorum, şarkıya eşlik ettikçe rahatlıyorum. Hayat bazı şeyleri kafaya takmak için çok kısa. Aynı şeye defalarca gülmediğimiz gibi, aynı şeye defalarca ağlamamalıyız.

maalesef mt5’ten yine kurtulamadım. bazı dersler çıkardım tabii ki. kurtulamasam da yeni şeyler öğrendim. bazı şeyler daha sistemli oldu. şu an modeli yapmaya devam ediyorum portfolyoya koymak için. 4 senede bitiren bir öğrencinin portfolyosunda 7-8 proje olur yarışmalar hariç. benim portfolyomda şimdiden 11. proje bu ve önümde 3 proje daha var. ben bu dünyaya mezun olamamaya gelmişim. sağlık olsun.

Hayatıma çok insan girip çıktı. Şimdi düşününce hem hayatımdayken hem de çıktıktan sonra gerçekten benim iyiliğimi yürekten isteyen tek bir kişi vardı. Hâlâ bile benim iyi olmamı istediğini biliyorum, hayır yazmadı söylemedi ama biliyorum işte hissediyorum. Ama bir ara yollar o kadar karıştı ki biz birbirimizi sonsuza dek kaybettik. Hayatımda değil ama aklıma her geldiğinde "iyi ki var" diyorum. Çünkü bir yerlerde birilerinin yaşamını tıpkı benim hayatıma yaptığı gibi güzelleştirdiğine o kadar eminim ki. İnşallah her zaman güzel kalbine layık insanlarla karşılaşır.

Takvimler değişti, yıllar geçti, ben bambaşka birine evrildim. Hem de en nefret ettiklerime. Beni asıl yaralayanın “Ben olsaydım ona böyle yapmazdım”ların olduğunu fark ettiğimden beri daha acımasızım. “Emeklerimin karşılığı bu muydu” diye kahrolmak yerine vazgeçmeyi seçtiğimden beri daha gamsızım. Yazgı bu çünkü değişmiyor. Kader yazacak ben oynayacağım ama anlaşılan benim sahnem henüz gelmedi.

bir bakışım kariyer anlamında şu anki yaşadığım hayattan çok utanıyor. herkesin beklentisi net ve o kadar zaman geçmesine rağmen saçma bir şekilde normalde ulaşmam gereken yerden o kadar aşağıdayım ki. debelenip tekrar tekrar dibe doğru çökmekten başka yaptığım bir şey yok galiba. "hedef koy" diyorlar, haklılar ama daha bir noktaya başlayamamışken, ipin ucunu tutamamışken o ipi hangi hedefe bağlayabilirim? evet, "herkesin zamanı farklı akıyor." vsvsvs. benim zamanım yavaş akmıyor, bu piç bir yerde odağını kaybedip 17 sezonluk arka sokaklar dizisini izlemeye daldı galiba.

galiba en çok, bana çay demlediği zamanlarda dizime oturup boş muhabbet etmemizi özlüyorum. Onca derdin sıkıntının arasında dünyanın en güçlü insanı gibi hissederdim öyle zamanlarda, en mutlusu, hayattan en çok zevk alanı. Onunlayken kendimi hep iyi bi insanmışım gibi görürdüm. Hep çok merhametliymişim, ona olan sevgim sayesinde her şeyi yapabilirmişim gibi gelirdi. Şimdi kendime bile merhamet edemiyorum. Değişiyorum, değişmek istemiyorum. Koca bi bebek olmak istiyorum tekrar, ama olamıyorum. Uzun yıllar birlikte kaldık, çok şey yaşayadık, ama görüyorum ki onu kaybetmemin nedeni ona olan sevgimdi. Çok inandım bu sevgiye, çok güvendim. İnandığım hiç bi şey yokken, ne bi hayal ne hedef ne bi tanrı. ona olan sevgime tutundum hep. artık tutunamıyorum.

Yaklaşık 2 senedir buralarda yoktum çünkü 2 senelik bir ilişkim vardı ve 1 hafta önce sonlandı. Severek ayrıldım çünkü bitmesi gerekiyordu. Çok üzgünüm ve göğsümde büyük bir ağrı var. Ayrıldıktan sonra dönmemesi için bilerek ve isteyerek büyük bir hata yaptım ve onu kaybettim. Pişman mıyım? Evet ama ayrılılığın geri dönüşü olmaması gerekiyordu ve onun eline affedemiceği bir olay verdim. Mantığımla kalbimin savaşının ortasında kaldım. Üzgünüm sevgilim. Buna mecburdum.

bu ara her şey çok çok çok ters gidiyor. ağlayarak köyüme dönecem galba.

son ses evin içinde bunu dinliyorum şu an kulaklıkla. utanıyorum bunu itiraf etmeye ama evet parça ritmik olduğu için salak saçma dinletiyor kendini........ lvbel c5

Abi sigara sonrası son itiraf ya. Galiba kendime bunu itiraf etmem gerekiyor. 5 senelik bir ilişkiden çıkmak, benim gibi bir insan için ölüm gibi bir şey olması gerekiyordu. Öyle olmadı amk. Üzüldüğüm tek şey gerektiği kadar üzülememem galiba. Baktığım her yerde onu görürüm sanıyordum göremiyorum. Şuan uzatasım bile gelmiyo amk. Şundan 2 ay önce zeynep için bunları hissediceksin deseler, hassiktir la derdim. Şundan 5 sene önce tanıştığım zeynoşu düşünüyorum. 2 ay önceki bana bakıyorum. Abi hiç yeri kalmadı bende kızın. Nasıl kalmaz amk, nasıl bende bi yeri olmaz kendimi anlayamıyorum. O kadar çok şey söylemek istiyorum ki bazen. Bazen de 0. Hiç amk. Hiç söz açasım gelmiyo kendime bile. Galiba kendi değerimi anlamaya başladım. Galiba yanında hep duracak, o olmasa bile varmış gibi davranacak birini kaybettiği için zeynoşa çok kızgınım. Bendeki yerini zorla kaybettiği için çok kızgınım.

Ben fistigima bayiliyorum ya.

“sikseler çalışmam” dediğim sektörde iyi bir pozisyon ve eh işte bir maaşa imza attım bugün. siz, siz olun benim gibi büyük konuşmayın. bu hayat adamı götünden siker usta.

Ben galiba aklımı yitirdim

bu noktaya gelmeyi beklemiyordum. bana bir stalk imkanı bırakmayan tüm imkansızlıklardan nefret ediyorum.

Mesaja 36 saat sonra cevap veren birine anında cevap yazdım, hem de bir şey olmamış gibi. Bence hiç kimse mesaja cevap veremeyecek kadar meşgul değildir. Sana tolerans tanıyan kafamı kırayım.

Hatırlamıyorum. Birisi beynimin içine girip silgiyle bir çok bilgiyi silmiş gibi hissediyorum Eskiden en küçük detayı bile hatırlayan ben şimdi büyük olayları bile unutuyorum. Bir yere kadar hatırlıyorum ama gerisi gelmiyor. Tekrar tekrar aynı şeyi sormaya çekiniyorum. Tüm hayatım zihnimin bir oyunuymuş ve rüyadan uyanmışım gibi hissediyorum. Ne gördüğümü hatırlamaya çalışıyorum ama yok. Elde var 0.

sahip olduktan sonra bile ne kadar anlamlı olduğu değişmeyecek şeyler arıyorum. boşluk benim içimde mi, boşluğun mu içindeyim veya boşluğun ta kendisi miyim bilmiyorum. anlam arıyorum.

İçimde kocaman kara bulutlar var. Bir türlü güneş doğmuyor. Bu gece ekstra kasvetli. Öyle çok yoruldum ki. İçimi boğan düşüncelerden çok yoruldum.

Kimseye soyleyemesem de cok ozledim askimdan oluyorum bitiyorum diyemem ama yoklugunu cok hissediyorum ama ona ayni seyleri tekrar yasatamam zaten gururum da izin vermez ama harbi cok ozledim

her şeyden ve herkesten nefret ediyorum

mutluyum. bu başlığa hep ya mutsuzken ya da makara yapmak için yazdığımı fark ettim. değişiklik olsun. güzel ve canlı hissediyorum, yüzümde hep bir tebessümle dolaşıyorum ve bunun farkındayım. sahip olduklarım için şükrediyorum olmadıklarım için de doğru zamanı bekliyorum. yaşamak bu.

bazı şeyleri kendimi hayal aleminde müge anlı'ya konuk ederek çözüyorum. hayal alemimi sikim.

değiştim bilmiyorum bu iyi yönde mi kötü yönde mi oldu ama değiştim gerçekten. şu son bir yıl içinde ikili ilişkilerde acı olaylar yaşamak zorunda kaldım dönüp baktığımda 1 yıl önceki benle şimdiki ben arasında öyle bir fark var ki... özellikle ikili ilişkilerde başarısız olmak sağlıklı bireylerin karşıma çıkmaması beni çok yordu. tabiki hâlâ neşeme enerjime eskisi gibi sahibim ama artık ne aşkı bulacağıma inanıyorum ne de bir ilişki yaşayacağıma. yalnızlığımla baş başa kalalı baya oldu. çoğu zaman memnunum kimseye bağlı olmamaktan kimseye hesap vermemekten kimseyi düşünmek zorunda olmamaktan ama bazenleri de özellikle mutlu çiftler görünce diyorum ki kendine bu kadar sert sınırlar çizme bırak ne yaşanacaksa yaşansın sonra yine diyorum ne geldiyse başına bundan geldi otur oturduğun yere

Değişmemek için verdiğim bu savaşta kaybeden olmak beni çok korkutuyor

Zor zamanlardan geçiyoruz, her şey üst üste geliyor. Arkadaşlar bir süredir görevlendirme için baskı yapıyorduk. Baya uğraştık falan. Bugün görevlendirme haberimiz geldi. İnşallah pazartesi günü afet bölgesine hareket ediyoruz. Nöbeti devralacağız oradaki arkadaşlardan. Umarım bir işe yararız. Dualarınızda bizi de unutmayın.

Resmi,ses kayıtları,mesajları duruyor.Babasının bana hediyesi de duruyor,ben nasıl inanayım öldüğüne,nasıl yakıştırayım ölümü.Hangi ölüm bu kadar acı ki,hep yolun başındasın daha iyi yerlere layıksın başka bölüm oku derdim.Nerden bilecektim ki kelebek kadar ömrün olduğunu,nerden bilecektim nerden.Bir yara oldun ben de Mihriban,hem sen hem baban.Bir yara oldun ben de. Çok ağır

Hayat gerçekten çok kısa ve bir o kadar da sürprizlerle dolu. Beni çok kırıp üzdüğü için özür dilediğinde dahi konuşmayı kabul etmediğim, bir daha "asla" görüşmeyeceğimi söylediğim çocuğu şimdi ailesiyle beraber İstanbul'a gelmeye ikna etmeye çalışıyorum. Depremi duyduktan sonra aklıma ilk gelen kişilerden biri oldu. Ne bana söylediği hiç hak etmediğim sözler ne de kırgınlıklarım. Hiçbiri gözüme gelmedi. Tek istediğim iyi olduğu haberini almaktı. Gördüğüm her listeyi korka korka inceledim onu görecek miyim diye. Küslüğün sırası değil diyerek mesaj attım. Bir süre tek çizgide kalınca hissettiklerimi ne siz sorun ne ben söyleyeyim... Allah düşmanımın başına vermesin. Şükür iyi fakat maalesef ki artık bir evi yok... Çok üzgün olmakla beraber canı sağ olsun her şey yerine gelir. Biz bu saatten sonra eskisi gibi olamayız ama biliyorum ki artık yerin/yerim eskisinden çok başka eski dostum.