asosyal itiraf

İnsanlar uyuyorlar ve bir daha uyanamıyorlar. Kıymet bilmek, kalp kırmamak o kadar önemli ki. Deprem sonrasında bunu çok düşünmeye başladım. Kimseyle kırgın uyumamak lazım, kimseyi kırmamak lazım. Bu cümleleri kalbim müthiş derecede kırılmışken yazıyorum. Az önce bunu canımdan çok sevdiğim kişiye söyledim ve bana duygu sömürüsü yapma dedi... Ahhh... Çevremdeki insanlar keşke ne düşündüğümü, ne hissettiğimi birazcık anlasanız. Keşke kalbimi açıp gösterebilsem size. Keşke yaralarımdan, hassas noktalarımdan vurmasanız beni.

eskiden (birkaç ay önce) bu kilo alma mevzusunu hiç kafaya takmıyordum. yani şu yaşadığım hayat koşullarında normal geliyordu da bugün bi canım sıkıldı bak yalan yok. eskiden alıp giymediğim bir tayt vardı bugün bi giydim baktım amk çok komik duruyor ölecem gülmekten ajajakajkaka. hiç estetik değil sıfır yani, yok ajanjaa şöyle

Mesela bazı entrylerin altına “şu entrynin alnı olsa da öpsek” yazıyorsunuz ya, kim olduğu fark etmiyor,altına “benim alnımı öpebilirsin” diye yazmamak için sözlükten çıkış yapıyorum. Maazallah yanlışlıkla yuva yıkar, sapık damgası yerim diye korkuyorum…

depremden sonra cebimde düdük, şarjı yüzde yüz olan cep telefonum ile başucumda su ve paketli gıdayla uyur oldum.

Bu aralar keyfim yok sözlük. Arayışta olduğum bir dönemde kendimi çok yıprattığımın yeni yeni farkına varıyorum. Hayattaki isteklerim için üstüne kafa patlamak yerine çabamı gösteriyorum eğer olmuyorsa bırakıyorum çünkü hayat yarını düşünecek kadar uzun olmuyor ne yazık ki . Yaşadığım ufak sorunları da çözersem daha mutlu olacağım zaman gelecek hem önümüz yaz. Böyle bir mevsimde nasıl mutlu olmasın insan değil mi ?

Bu hesabı 2017de açmışım, yıllardır da girmedim, şimdi kendi entrylerimi bir başkası gibi okuyorum. İnsan kendine bile yabancılaşıyor. Vay be.

Bu aralar sanki herkes bi bokmuş bi bok olmayı becerebilmiş, ama ben bi bok olamamışım gibi hissediyom. Hissettiğim şey çok boktan ama ben bi bok bile değilim. İnteresting

SAHTESİNİZ..

Evet.. Bu geceden itibaren yalnızlığımın başlangıcı.. Hayır sevgilimden ayrılmadım.. Terkettim kendimi.. Evet kendimi.. Akıl sağlığım iyi değil sanırım.. Sinirliyim.. Gerginim.. Kaldıramıyorum artık.. Sahtelikleri kaldıramıyorum.. Herkesin sahteliklerini hatalarını yüzüne vurmak istiyorum.. Bazen vuruyorum.. Yok olmuyor.. Fedakarlık yapıyorsun, koruyorsun, kolluyorsun, her zor zamanında yanında oluyorsun.. Sonra.. Bitirdim artık çevremi.. Yalnızlıktan nefret ediyorum.. Sahte olmaktan iyidir heralde diye düşünüyorum.. SAHTELEŞMEYİN !!

BİR TEK BEN DÜŞTÜĞÜM YERDE ÇAKILI KALDIM…

Kırılıyorum anlatamıyorum

Galiba iki önceki itirafta artık bende yeri kalmadığına dair itirafta bulunmuştum. Hala öyle düşünüyorum bende yeri kalmadı ama ben mi onda kaldım noldu anlamadım amk. Çalıştığı hastanenin önündeyim, sigara içiyorum. Geldiğimden haberi var mı? Yok. Şuan burda mı? Bilmiyorum. Niye burdayım ? Bilmiyom heralde şarkı dinleyerek sigara içmekten sıkıldım, olayı iyice acite ediyorum. Ha içimde onunla konuşamamanın verdiği boşluk, beni dinlemek bile istememesinin verdiği mide bulantısı var mı, o var abi. O kötü baya.

Deprem olduğu günden beri psikolojik olarak iyi değilim. Sadece 8 gün dayanabildim. Haberlerle uyuya kalıp harberlerle uyanıyor sürekli takip ediyordum. Kalbim, vicdanım paramparça oldu. Kafamı toplamak için biraz kendimi soyutlamak istedim. Dışarı çıkınca utanıyorum artık. İnsanlar ne durumda sen napıyorsun diye kendime kızıyorum. Eve girmek istemiyorum. İstanbuldan taşınmak istiyorum. Hayat devam ediyor deyip önüme bakamıyorum. Oradaki insanların yaralarını, kayıplarını düşündükçe kahroluyorum. Allah herkese sabır ve güç versin gerçekten.

6 sene sonra bu sözlükte hesabımın olduğu aklıma geldi. Mesajlara bakıyorum 2017 tarihli vay be.

Bugün ameliyathane önünde dokuz saat çok sevdiğim birinin ameliyatının bitmesini bekledim. Bazı durumlar gerçekten hangi kelimelerle anlatılırsa anlatılsın yaşamayan biri için neredeyse hiçbir şey ifade etmiyormuş. Bugün bir kez daha anladım.

Hayal ettiğim hiçbir şeye cesaret edemedim, cesaret ettiğim hiçbir şey benim hayalim değildi.

ben aslında sedye satmıyorum

(#4514861) hayır satıyorsun. araştırmanı öneririm.

yazıp yazıp siliyorum..

21yaşıma gireceğim dakikalar sonra ve farkettim ki gerçekten bu yaşıma kadar içten bi sevgi hissetmemişim. Mesela hiç bir doğum günümde sevgilim olmamış, annemle böyle günler de sarılabilmişim, belki babamla veya kardeşlerime. İşte yalandan iyi ki muhabbetleri sarılmalar ve bu kadar bitti. Oysaki hayatta en sevdiğim şey birine sarılmaktır. Bunu bilmezler. O yüzden böyle günlere de anlam yüklemek bana hoş gelmiyor. Evet doğmuşuz işte bi hata olmuş ne yapalım yani. Sadece böyle günlerde gelecek sevgi gösterisi gelmese de olur.

Başlığa ne zaman girsem asosyal dert köşesine mi girmiştim diye bi kontrol ediyorum

Uzun zamandır yazmıyordum, genelde iyi olduğumda değil kötü olduğumda duygularımla baş edemediğim için yazarım zaten. 6 şubatta ne olduğunu anlamadığım bir bildirim trafiğiyle uyandım. Niyetim umursamadan geri uyumaktı ama telefona baktığım an uyku falan kalmadı. Sonraki birkaç günüm saatlerce telefona bakmak işe yarar bilgileri paylaşmaya çalışmakla geçti sadece. Danışanlarımdan iptal eden ya da online a çevirenler olmuştu. İşime geldi çünkü ofise gidip iş yapmaya gücüm yoktu. O bölgede Elbistan'da Maraş merkezde Urfa'da ve Antep de arkadaşlarım ve aileleri vardı. 1inden haber almam ertesi günü bulmuştu. 1 tanesi hariç hepsi genel anlamda iyi, şanslı olanlardı. Kendimi işe yaramaz hissettim. Suçluluk vs. 4. Günden itibaren internete sınırlı bakabilir oldum. Çünkü gittikçe kötüleşiyordum. 2 tane kedim var. Sürekli onları kurtaramamakla alakalı kabuslar doldurdu beynimi. 1 tanesi uysal diğeri agresifti. Agresif olan evden kaçmamız gerekirken saklanıp korkabilir ve saldırganlaşabilirdi. Onu almadan mı gidecektim? O hafta annemler anannemler hep il dışındaydı. Onları kaybetme fikri kabuslarımdan bir başkası oldu. Her haberde kendimi yerlerine koyuyordum. Yeni iş kurduğum için maddi olarak pek iyi durumda değiliz, maddi yardımı çok az yapabildik. Suçlu hissettim. Başka şekillerde destek olmaya çalıştım ama yetersiz hissettim. Hala toparlanabilmiş değilim. Durup dururken ağlamak geliyor. Kötü haber duyunca sanki aptallaşıyor algılayamıyor gibi oluyorum. Beynim kendini kapatıp arkaya bir müzik sesi açıyor sanki. Bir de kedilerimden biri bir süredir tuvalete çıkarken zorlanıyor gibi hissediyordum. Ama bana mı öyle geliyo emin olamıyordum. Geçen gece bir de acı acı miyavlama eklenince sabah kendimi veterinerde buldum. Kum ya da taş yoktu, idrarında azalma ya da kaçırması de yok. Ama mesamesinim kenarında bi tuhaflık fark ettiler. Emin olamadılar. Enfeksiyon kaynaklı olabilir diye antibiyotik başlandı. 1 hafta takip tekrar kontrol. Ama ya o bir kitleyse. Ya hastaysa ve kaybedeceksem. Şuan sanki iki kedim de hasta ve fark edemediğimden onları kaybedebilirmişim gibi hissediyorum. Eşime her an görevlendirme gelip gidebilir. Gitsin yardım etsin istiyorum ama bir yandan da gitmesinden korkuyorum. Normalde depremden falan çok korkan biri değilim ya da yalnız vakit geçirmekten ama şu bikaç haftadır eşim işe gittikten 2-3 saat sonra arayıp konuşmaya, keşke gelebilsen demeye başlıyorum. Bilmiyorum sözlük, iyi değilim. Bu yaşananlar üzerine iyi de olmamalıyım zaten. Hiç kimse de iyi değil zaten. Ama bi yandan bencil ya da duyarsız hissediyoeum kendimi. Üzüleceğim için kapattığımdan kendimi ama inan elimde değil. Bi yandan kedilerime başka bir şeye bir anda korku kaplıyo içimi. Geçen gün mesela eski bir apartmanda oturduğum için zehirli malzeme kullanıldı da kanser mi olcaz acaba diye panikledim. Babannemin eviydi burası. Son 5 senedinde falan karnında tuhaf bir şişlik vardı. Belki de kanserdi. Ya bu eve taşındıktan sonra kedilerim bu yüzden kanser oldularsa. Karamelimin idrar kesesinin kenarındaki o tuhaflık buysa? Bilmiyorum sözlük.

Kore dizileri izlemeye başladım. Her dizide farklı birine aşık oluyorum ve rabbime şükrediyorum. Şükürler olsun. Resmen mutluluk hormonlarım artıyor izledikçe, mükemmel bir duygu. Meğer mutlu olmak bu kadar basitmiş ya. Çok yakışıklılar allahım çooook.

Artık bu başlığa içimi dökemiyorum. İtiraf bu.

depremden beri uyku düzenim bozuldu. kaçta uyursam uyuyayım dördü on yedi geçe uyanıyorum.

Kendi kendimi barbie bebeğim gibi giydirip gezmeyi çok seviyorum.

unuttum diyerek sadece kendimi kandırıyorum

Çok zekiyim be sözlük. Hepiniz benim kafamda yarattığım kişiler olabilirsiniz. O yüzden beni sevmelisiniz. Hadi sizi kafamda yaratmak neyse çok sorun değil de Einstein'ı falan bile kafamda kurmuşum işte ne büyük zeka vay be.

Yıllardır etrafımdaki toksik ilişkilere kibirle bakan ben; dört yıllık ilişkimi aslında tek taraflı yaşadığımı bu gece farkettim.

2019 yılında @karanligin huzurunda hesabında geçici yazarlık yapan kişi benim. Eğer hatırlayan varsa tabi :) Sözlüğe geri dönmek çok istiyordum o hesabın sahibi de bana geçici olarak hediye etti. Bir süre oradan yazdım ama alım olunca hesabı sahibine teslim ettim. Bu da gerçek bir itiraf olsun

Belki gülersiniz diye yaziyom bunu.. bugün instadan bi istek geldi kimmis bu aa bir arkadaşımız ortakmıs falan bi profiline bakayım dedim aynı yazlıktan olduğumuzu gördüm yakışıklı çocuk ya isim de çok tanıdık diye 2-3 saat düşündüm mecazi değil harbiden düşündüm ve çocuğun eski sevgilim olduğunu hatırladım ahsshhshs tabi bi 10 sene önceden bahsediyorum yani hatırlamam bile olay bence

Açım abi.. Güvene açım ya.. Sevmeye açım.. Sevilmeye açım.. Biri ya biri de yanıltsın beni.. Ya biri de arkadan iş çevirmesin.. Saf mı zannettiniz, çok mu yüz verdik bilmiyorum ki.. İçim sıkıldı artık.. Yoruldum..

Ben seni çok sevdim Ben seni çok sevdim Belki zordur anlaması sessizliğimden Ben seni çok sevdim ben seni çok sevdim Sen oku kelimeleri gözlerimden

Hayatıma çok fazla insan girip çıktı. Hiçbiriyle yollarımızı ayırdığımıza asla pişman olmadım, biri hariç. Bazen yeniden tanışabilmek mümkün olsaydı ne güzel olurdu diyorum. Ama kendimi tanıyorum, geçmişi geçmişte bırakmak benim için imkansız bir şey. Kindar biriyim de üstelik. Bunca hatanın (çift taraflı hatalar) üzerine tekrar hayatıma alamam onu. Ki o da istemiyor muhtemelen böyle bir şeyi. Öyle işte. Özlüyorum.

Canım çok yandığında buraya geliyorum. Kendi kendime yazmak iyi geliyo gibi şu anlık. Anlatamadığım şeyleri yazmak dışında elimden başka bir şey gelmiyo. Yorgunum.

Erkek arkadaşımın zamanla değiştiğini fark etmeye başladım ve bundan rahatsız olduğumu değiştirmesi gerektiğini söyledim her ne kadar çabalıyorum dese de çabasını göremiyorum ya da benim eskisi gibi duygularım yok bu bahaneyle süslüyorum.Artik yanında hiç mutlu hissetmiyorum ve olabildiğince buluşmaları ekmeye çalışıyorum en son ayrılmak istediğimi söyledigim gün gözleri doldu ve beni sevdiğini duzelebilecegimizi söyledi ama artık hiç inancım kalmadi bu yüzden peki diyip gecistirdim ama aşırı cıkmazda kaldım

Ben artık sevilmek istiyorum. Ortaokulda açıldığıyla kalmak istemiyorum. Lisede benden hoşlanan çocuğu ara ara düşünüp "neden adım atmadım ki" demek istemiyorum. "Aaaa morcikolat üniyi bitireceksin hala mı sevgilin yok" laflarını duymak istemiyorum. Allah'ım sen her şeyin en iyisini bilirsin ve eminim ki beni gelecekteki son aşkım için saklıyorsun. Artık karşılaşsam mı onunla minikten konuşsam mı artık benim midemde de kelebekler uçuşsa mı artık?

şu tarz farkındalıklar beni mahvediyor. ne yaparsak yapalım annelerimizin hakkını ödeyemeyiz. dahası, çoğu zaman bu gerçeği unutuyoruz. kaç defa jest yaptık sanki onlara? kaç defa yüzlerini güldürdük? yaptıysak da yeterli mi? . aylar sonra gelen edit: bu da başka bir olay :/

Bugün de gerizekalıyım çok şükür

Bilenler bilir en iyi arkadaşım diye dizi vardı yıllar önce. Cino diye bir cin falan vardı. Oradaki büyük cini Allah sanıyordum rabbim affetsin😬😬

Şunu açık açık söyleyeyim, 30 yaşındayım. Daha hiç kazanan tarafta olmadım. Bir kez millet vekili çıkardık, ondada seçim tekrarladı. Hep mağlup oldum yani. 5 senedir yurt dışındayım. Bu seçimde eğer ki yine destekliyor olacağım aday ikinci tura kalmazsa, standart gurbetçi olurum. 1 birim dövizimin 25-30 olmasına bakarım. Yeter anasını satayım, biz olmaz bak bu adam iyi değil dedikçe hep rteyi desteklediler. Ben fakirken karşısındayım, Allaha sükür kendi yağımda kavrulmaya başladım. Bundan sonra Fatih Altaylı'nın diyanete dediği gibi (bkz: sikimden aşağı kasımpaşa daşşağı)

Fena hasta oldum. Hasta olduktan sonra şeyi farkettim maalesef, eskiden hasta olduğumda yanına gidip çorba içerdim ve bu benim çok hoşuma giderdi. Bi çorbanın bende bu kadar boşluk bırakabileceğini hiç düşünmemiştim.

Herkese yetmeye çalışmak çok zor geliyor, o kadar çok ağlamak isteyip bir o kadar da güçlü durmak için çabalamak arasında sıkışıp kaldım.

kimsenin götüne bakmıyorum

Uzun zaman önce çok düşünmenin bir işe yaramadığını,bir şeyleri fazla ciddiye aldığımı fark ettim ve salmaya karar verdim.Her şeye olursa olur, olmazsa olmaz kafasıyla yaklaşıyorum.Üzerine kafa yormuyorum.Anlam aramıyorum.Düz mantık düşünüyorum.Kontrol etmeye çalışmıyorum.Bir şeylerin benim elimde olmadığını kabulleniyorum.Dünyanın en mükemmel hissiymiş arkadaşlar gerçekten.Bu kafa yapısına ulaşmak gerçekten zor ama ulaştığın zaman olan rahatlık hissi çok güzel.

çok yorgunum. adıyamandan yeni döndüm. 7 günlük diye yola çıkıp bi türlü dönesim gelmedi 2 hafta sonra eski(!) hayatıma döndüm. Geleli 24 saat oldu olmadı. Tekrar nasıl giderim yöntemi düşünmediğim 5 dakikam yok. bu tarafta yaşananlar beni yordu yemin ederim kırkbin tane hastalığım ve günlük 16 saat çalışma beni bu kadar yormamıştı. İnsan sevmeyen bir hümanistim diye tanımlardım eskiden kendimi. Tiksindiğim 6 kişi falan vardı 30 yıllık bilinç birikimimde. Ulan liste öyle kabardı ki kendim de listeye gircem diye korkuyorum. Aman ne bilim bokunuzda ve gösterişinizde boğulun bağzı mallar.

ayrılmak istediğimi sevgilime nasıl anlatacağımı bilemiyorum.

Kaç zamandır fake Twitter hesabımdan stalkladığım bir beyefendi var. Kendisinin twitleri çok hoşuma gidiyor ama takip edemiyorum. Okuldayken samimi değildik,konuşmazdık sadece aynı sınıftaydık. Şimdi farklı okuldayım ben ama yine de takip edemem. Ona aşık değilim ya da hoşlanmıyorum ama geçen gece rüyamda görünce artık bilinçaltıma işlemeye başladığını farkettim. o yüzden uzak durmaya karar verdim ve twitlerine bakmayacağım dedim. Bakmadım da . Bugün hiç kendi hesabımdan twitlerine bakmamama rağmen twiti benim sayfama düşmüş. Resmen dalga geçer gibi karşıma çıkıp duruyor:")

Uzun zaman sonra biriyle flörtleşeyim dedim sırf cinsellik üzerinden konuyu ilerletti. 3defa ciddi ciddi ona bu şekilde konuşmaya devam edecekse o konuşacağı kişinin ben olmayacağımı anlattım. En sonunda konuyu bir daha açmadı fakat saçma bi bahane bularak tartışma çıkardı ve bende onu hayatımdan çıkardım. İnsanların bu kadar çabuk tanımadığı insanlarla cinsellik konuşması kadar iğrenç ve saçma bir şey yok. Gerçekten şerefimle yalnız kalmayı yeğlerim. Böyle insanların bir de dışardan görünümü efendi adam gibi adam çok iyi insan izlenimi vermesi yok mu beni benden alıyor . Çok zorsun ahir zamanı :)

Cemalcan danla ikilisinin dostluğunu çok beğeniyorum ya öyle biseye ihtiyacım var https://www.instagram.com/reel/CpkvAG6PLFf/?igshid=MDJmNzVkMjY=