Hayat gerçekten çok kısa ve bir o kadar da sürprizlerle dolu. Beni çok kırıp üzdüğü için özür dilediğinde dahi konuşmayı kabul etmediğim, bir daha "asla" görüşmeyeceğimi söylediğim çocuğu şimdi ailesiyle beraber İstanbul'a gelmeye ikna etmeye çalışıyorum. Depremi duyduktan sonra aklıma ilk gelen kişilerden biri oldu. Ne bana söylediği hiç hak etmediğim sözler ne de kırgınlıklarım. Hiçbiri gözüme gelmedi. Tek istediğim iyi olduğu haberini almaktı. Gördüğüm her listeyi korka korka inceledim onu görecek miyim diye. Küslüğün sırası değil diyerek mesaj attım. Bir süre tek çizgide kalınca hissettiklerimi ne siz sorun ne ben söyleyeyim... Allah düşmanımın başına vermesin. Şükür iyi fakat maalesef ki artık bir evi yok... Çok üzgün olmakla beraber canı sağ olsun her şey yerine gelir. Biz bu saatten sonra eskisi gibi olamayız ama biliyorum ki artık yerin/yerim eskisinden çok başka eski dostum.