Dün gece sabaha kadar uyuyamadım. Sadece sessiz bir çığlık misali saatlerce ağlayıp durdum. Senelerdir bu denli çaresiz hissettiğimi hatırlamıyorum zannımca. Yapayalnız hissettim kendimi. Bir an bile hasretimi belli etmediğim annemin kucağına sokulup sessizce ağlamak istedim. Derdim var mı bilmiyorum ya da buna dert denir mi bilinmez. Bir ailede tek kız olup, abileriyle büyümüş biri olarak ilk defa zorlandığımı hissettim. Kız kardeş büyük nimetmiş.. yokluğuyla bunu derinden hissediyorum.