Ya sen tut yıllarca emek göster geceni gündüzüne kat birileri bunun karşılığını parayla satın alsın. Hadi kendi hayatı için satın alsa başkasını etkilemese hiç önemli değil ama öyle bir alıyor ki senin elinden de gidiyor. Sonra en sevdiğin insanların bile gözünde emekleri boşa çıkarmış oluyorsun. Haksızlığı öyle derin hissediyorsun ki hani bir duygunun üstüne çıkmak diye bir ifade vardır, o kadar çok hissediyorsun ki tepki veremiyorsun, içine işliyor sanki.
Okula ilk başladığım sıralarda annem ağır bir rahatsızlık geçiriyordu ve o dönemi hatırlamıyor bile. Babam ve anneannem ilgilenmişlerdi ama bir yanda da iyileştirilmesi gereken bir hasta varken, sürekli doktorlar, hastaneler git giller vs. 6 yaşında bir çocuk olarak kimse bana derslerinde yardımcı olamadı o dönem ve buna rağmen okula tutundum, sınıf atladıkça herkesin imrendiği, takdir ettiği bir öğrenci oldum. Dereceler, ödüller, yarışmalar... Sonra liseyi farklı bir şehre okumaya gittim, keza üniversite içinde ayrı arada bir süre askeri okula gittim bir kadın olarak her şeyden geçtim vs vs derken sınavım istediği gibi geçmedi ancak yine de sağlık alanı istediğim için diyetisyen olmaya karar verdim, çalışır atanırım dedim. Ailem bu süreçte gerek maddi gerekse manevi problemlere rağmen ellerinden geleni yaptılar buna hiçbir sözüm yok ancak alınan kararlar, sunulan pahalı ama bilinçsiz fırsatlar derken işler istediğim gibi olmadı ve yukarıda da bahsettiğim gibi diyetisyen olmaya karar verdim. Ama ailem hiç istemedi. Onlara göre ataması kolay olan bir iş seçmeliydim. Belki haklılardı bilemiyorum ama hayatı boyunca o işi yapacak insan olarak kalbime doğru gelenin peşinden gitmeyi tercih ettim. Her şey iyi güze giderken pandemi girdi araya, eve geldim derken evlilik teklifleri gelmeye başladı. Hayatım boyunca kariyer planlarım arasında evlilik hiç olmamış, hatta ailem tarafından da bizzat ekonomik özgürlüğü olan ayakları yere sağlam basan bir kadın olmak üzere yetiştirildim. Buna dayanarak tekliflerin şuan için uygun olmadığını belirttim. Ama bir tanesi o kadar ısrarcıydı ki. Hayatımda birisi var dediğim halde bile oğluyla görüşmemi, önüme her türlü maddi imkanı sunacağını vadetti. Bende haklı olarak oğlunuzun övünebileceği tek meziyeti bu mu dedim? Allah aşkına 10 yıldır evinden uzakta yaşayan, her türlü insanı gören, her türlü problemi halleden bir insan olarak bunlarla mı ikna edecekti beni? Ama ailem ikna oldu. Ben istemedikçe ailemle aramdaki ilişki gittikçe kötüleşmeye başladı. En önemli süreçte sınava hazırlandığım yıl, henüz okulum bile bitmemişken o kadar çok sıkıntıga maruz kaldım ki, öyle cümleler, öyle davranışlar gördüm ki... Doğum günümde bile hastanelik oldum ama kimsenin haberi olmadı. Sonunda terapiye başladım, ilaçlar vs. Bu problemlerin ruhumda olduğu kadar bedenimde de etkileri olmaya başladı tabi... Kilo kayıpları, şeker düşmesi, panik ataklar... Şimdi ne mi yapıyorum? Evde oturdum bekliyorum. Sınav kötü geçti. Herhangi bir maddi desteğimde yok. En son işe girdim, zehirlendim 1 hafta hastanede tedavi gördüm. Yüksek lisans istedim hiçbir destek yok... Ne üzüyor biliyor musunuz? Aynı sınıfta okuduğum aynı hedefe sahip olduğum arkadaşlarımdan yarıştıklarım hedeflerine ulaştılar, okumaz denilenler para kazanıyor, derslerde ağzından sakız çıkmayan akrabamızın kızına çanta alınır gibi dükkan, cihaz vs alınıyor, üstelik olsa da olur olmasa da olur kafasında takılıyor. Düşünüyorum niye böyle oldu? Nerede kaybettim ben? Üzerinde kiraya verebilecek 2 dairesi, bir de tarlası olan ailemse para yok diyor. Ben kalkıp kimseye evi, tarlayı sat demiyorum ama iki daireden gelecek kirayı vermek bu kadar mı zor? Ya da biraz destek verseler zaten bende iş bulurum, kazanırım. Bakıyorum da başkalarına sakız verir gibi dağıtılan fırsatlar benden esirgeniyor. Hiçbir şeyi başaramamakla, bir işe yaramamakla, yıllarca boşuna emek gösterilmiş olmakla itham ediliyorum. Ve kariyerimden istenilen başarı alınamadığı için zengin bir koca bulup evlenmem gerekiyor. Kendimi bir şeylere bir türkü ikna edemiyorum. Günün sonunda söyleyebildiğim tek şey; Allah büyük.