asosyal itiraf

3 sene kadar önce hayatta hemen hemen hiç hata yapmamış bir insandım. Ne çocuklukta ne ergenlikte öyle büyük hatalarım, yanlışlarım vs hiç olmadı. Hep yaşıtlarımdan daha olgun düşündüğüm söylenirdi. Mantıklı bir insandım duygularımı hiçbir işe karıştırmazdım. Sonra bundan yakınmaya başladım, “hata yapmak istiyorum bu şekilde hayatı yaşayamadığımı düşünüyorum” gibi çocukça söylemlerim oldu. Ufak ufak adımlarla hatalar yapmaya başladım. ”Amaaan sanki nolacak” ile başlayan cümlelerim zamanla arttı da arttı. Şimdi geldiğim noktada çok kirli hissediyorum. Her hata bende kirli bir iz bırakmış sanki. Evet çok şey öğrendim bu süreçte, çok ağladım çok güldüm. Ama işte masumluğum gitti sanki. Şimdi bana sorsalar ne hata yaptın diye ve anlatsam muhtemelen birileri çıkıp bu da hata mı falan der biliyorum. Fakat bunlar benim için büyük yanlışlar oldu. Üstüne bir de şu an hayatı daha da yaşayamadığımı hissediyorum. O zamanlar ne neşeli bir kızdım, şimdi aptal gibi hissediyorum. Ayaklarım yere basmıyor, özgüvenim yerle bir falan of off. Öyle işte sözlükcüğüm, 3 sene önceye dönsem de dilimi eşek arıları soksa keşke :(