Her hasretlik kavuşmayı gerektirmiyormuş. Bazı kişiler bazı şeyler özlendiğiyle kalmalıymış. Ölen birine son kez veda edip bir yola çıktığınızı düşünün. Sonra da o kişinin yol boyunca ansızın arkanızdan seslenip durduğunu. Artık o yok ki. Ne kadar sesi duyulsa da geride kaldı. Dönsen bile orada değil. Orada olan şey kalbinin avuçlarında kalan yaşanmışlıklar ve kalan ya da kalmayan hisler. Bu şekilde yürümeyi öğrenmek en doğrusu. Özlenen ne varsa hepsi için geçerli. Unutmamak gereken en önemli şey şu ki arkaya bakarak önünü göremezsin. Ve hayattayken ölenlerle kavuşamazsın. Bunu hazmettiğimden beri kendime inanamıyor ve haklı gururuyla hoplaya zıplaya ilerliyorum yolumda. İhtiyacım olan şey fazlalıklardan arınmak, gereksiz duygusal bağ yüzünden değişime direnç göstermemekmiş. Oh!
(bkz: gençleştim resmen bu kadar mı fark eder)