Boğuluyorum... her şeyden, herkesten akademik hayat-iş döngüsünden çıkamıyorum. Kendime ayıracak vakitsizlikten yaşamayı, gezmeyi, tozmayı, eğlenmeyi, gülmeyi unuttum.
Yorgunum hem de öyle böyle değil. Okulu ayrı, işi ayrı, ödevi ayrı, projesi ayrı, toplantıları ayrı... Her şey o kadar üst üste ki hayatımdaki insanlar kendilerinin ihmal edildiğini düşünüyorlar, aranmadıklarını, sorulmadıklarını, onları merak etmediğimi, özlemediğimi düşünüyorlar belki de bu düşünce onlara artık sevilmediklerini düşündürtüyordur bilmiyorum belki de artık hayatımda hiç insan bile kalmamıştır bunu da bilmiyorum ama gerçekten çıldırmak üzereyim bunu biliyorum.
Haftalardır kendi evimin sınırlarından çıkmadım, semt değiştirmedim. Geçen haftaya kadar evden bile çıkmamıştım. Keşke bir boşluk olsa da kendimi kadıköye atıp bir iki bir şey içsem.
Bugün bir kaç insan görmek için dersten sonra kütüphanede çalıştım, garip geldi o insan trafiği. İnsanlarla interaction'da olmayı unutmuşum resmen. Bir şeyler iyi değil, yanlış giden bir şeyler var nedir, nasıl düzeltilir bilmiyorum tek istediğim sadece bir an önce yazın gelmesi ve bir anlık boşlukta nefes alabilmek.
Genel olarak modum 4/10 seyrediyor gün içinde tek tebessüm dahi etmiyorum çoğu şeye, nasıl hangi ara buna evrildim bilmiyorum.
Gittikçe dibe batıyorum, boğuluyorum...
Sanırım bir ele ihtiyacım var neyin, kimin, neden, niçin olduğu önemsiz olan bir el. Ya beni tutup yukarı çekecek ya yolumu düzeltecek ya da bana nefes aldıracak.
Ya da her şeyi daha da bok edecek.
Her şey boktan sözlük, her şey