asosyal itiraf

Mücadeleci olmayan insanlara kızardım sözlük ama o iş öyle olmuyormuş.Yavaş yavaş dibe vurduğumun farkına varamamışım. Sürekli yaşadığım depresyonu bu zamana kadar kendi kendime atlatmışım ya da atlatamamışım, ve bunu normal saymışım. Depresyonu basit bir şey değilmiş hiç şimdi iliklerime kadar hissediyorum.İnsanın yataktan çıkası grlmiyor,yemeği sırf aç durmamak için yiyor,düşünceler birbiriyle yarışıyor ve çarpıklaşıyor,alınganlık artıyor,saatlerce boş boş oturulabiliyor ve insanın canı hiçbir şey yapmak istemiyor sadece uyumak istiyor. Kafam o kadar karışık ki zamanında beni hayata bağlayan şeyden uzaklaştığımı hissediyorum ve üzülüyorum.Kendi kendime halledicem dedim olmadı. Neyse zamanla düzelecekmiş her şey.Bu entryi eski halime döndüğümde ne kadar zor günlerdi diye okumak istiyorum...

sadece sinir olduğum için bi çalışma arkadaşıma nöbet değişikliği konusunda yardımcı olmadım. onun yerine gündüze gitmemi istedi dersim var malesef dedim. aslında gidebilir miydim, evet. ama kendisi iki yüzlü olduğu için herhangi bir iyiliği haketmediğini düşünüyorum. geçenlerde, benim de olduğum ve konuşmaları duyduğum ortamda şey dedi ‘hani bu beşinci kata gidince biz rahatlayacaktık’. ne oldu rahatlayamadın heralde, benden yardım istiyorsun diyecektim, yine de seviyemi korudum. insan kullanmak ne kolay geliyor, işine gelince iyi gelmeyince kötü. yok öyle.

sanırım kabullenemiyorum, şöyle ki akşam çay içilecek bardakları hazırlıyorum ama hep ananemi unutuyorum. bunun cidden kabullenmemekten olduğunu düşünmeye başladım, her şeyi daha kötü hale getirmişken nasıl kabullenebilirim ki? Oturup sohbet ederken geleceğe dair planlar yaparken durup bi düşünüyorum hiçbirisinde o yok. karavan almak istiyoruz gezmek istiyoruz ama o yok. güzel anılarımın hiçbirisinde o yok, güzel anılarımda olmadığı gibi kötü anılarımda var sadece

Bu gün sözlükte dalga geçmeyeceğim. Çünkü moralim çok bozuk. Hatta belki eve gidip ertesi güne kadar uyurum. Depresyondan en fazla 3 gün kaçabiliyorum. Sonra dönüp dolaşıp yine buluyor.

Arada kendimi ülkenin başına koyup şımartıyorum.

Dua edemiyorum. umudu,inancı olan insan dua edebilir. ben bu duayı ediyorum, bu dua yaradana ulaşıyo, o da hakkımda hayırlıysa buna karşılık verir, değilse vermesin zaten; diyen insan dua edebilir. ben de eskiden böyle diyebiliyordum, ip nerde koptu acaba, kaçıncı hayalkırıklığımda.. artık hiçbi beklentim yok, canımı dişime takıp uğraştığım şeylerde bile “ya ben çok emek harcadım, bunun karşılığı olur illaki” diyemiyorum, olmuyor çünkü. kabullendim bunu. dünya adaletsiz. emeklerin karşılığı olmaz, mazlumun ahı falan çıkmaz, eden bulmaz, yanına kar kalır. böyle olunca dua edesim gelmiyor işte, ama şu düşünce yine de beni çok yaralıyor: ya yaradan artık benim dualarımı duymak istemediği için ben dua edemiyorsam? son beş gün. ben dua edemiyorum.

aşırı hoşuma gitse de 8d müzik dinlerken hafiften bi korkuyorum. teknoloji bana göre değil galiba...

Burayı çok seviyordum. Ama içimi dökemeyecek hale geldim buraya bile. Kırgınım. Herkese her şeye kırgınım. Çok kırgınım. Keşke şuan üzüldüğüm şeyi düşünmeyi ve buna üzülmeyi bıraksam.......

İyi bir öğretmen olmayı çok istiyorum. En büyük hayalim çocuklarımla beraber olmak ama ya iyi bir öğretmen olamazsam diye korkuyorum. Büyüdükçe çocuklarımın aklında ya benim bir öğretmenim vardı diye güzel anılmak istiyorum aksinden çok korkuyorum

biliyo musun sözlük biri vardı, benim için dünyaları yakan, beni 5 dk görmek için bütün toplantılarını erteleyen, ben gece kabus görür de uyanırsam diye sabaha kadar bekleyen. çok romantik dimi? üstelik aynı kişiydi onunla yatmam için beni zorlayan. zorla tahrik olmam için boynumu morartan :') kimseye anlatamadım sözlük. ne içimdeki hayal kırıklığını, ne de yaşadığım cinsek saldırıyı kimseye anlatamadım. boynumu saklamak için neler yaptım da, bu şerefsiz bana tecavüz etmeye çalıştı diyemedim. sorarlar çünkü, ne işin vardı onunla diye. verecek bir cevabım bile yoktu. öylece kalakaldım sözlük. öylece kalakaldım.

gorsel Kuzenim de çantasında taşıyormuş. Sanırım bizim ailelerimiz bize, kimseye muhtaç olmama konusunu fazla yükledi. O yüzden şimdi herkesten uzak duruyoruz.

hak etmediğinizi bilmek size de çok ağır gelmiyor mu ya? hak etmediğiniz şeyleri yaşamak. eş, dost, sevgili. genel olarak. ne bileyim bence ben hak etmedim bu davranışların çoğunu. ne bileyim ya.

28 yaşındayım bugüne kadar sevdiğim veya sevmediğim hiçbir insanı bile isteye kırmadım, hiçbir hayvanın kılına zarar vermedim, tek bir çiçek bile koparmadım. Hep hayat mücadelemde yalnız yürüdüm. Neredeyse 30 yıldır yaşıyorum ama artık gerçekten yoruldum. Omzumdaki yükten yoruldum, kardeşimin hayaletini sırtımda taşımaktan yoruldum, babamın bende bıraktığı eksikliğin hergün içimi acıtmasından yoruldum, insanların sırf çıkarları için yanımda olmasından yoruldum, saçma sapan işverenlerin saçma sapan iş yükünden yoruldum, annemin her gün bana bakıp "ben ölmeden son çocuğumunda evini kurduğunu görseydim" bakışlarından yoruldum, abimin evde bana "e evlen de kurtulalım" imalarından yoruldum, adam akıllı bir insanın karşıma çıkmamasından yoruldum. Eziliyorum ben artık. Kimseye belli etmiyorum ama bütün bu yükleri artık kaldırmıyor dizlerim. İş dedim atanamıyoruz, bütün yetkinliğime rağmen alabildiğim para asgari ücret, yurt dışı dedim gideyim de kurtulayım ama asgari ücret alıp euro biriktirmek imkansız, hadi evleneyim dedim biriyle bütün gece iyi hoş konuşuyoruz ertesi gün biz olmayız diyor. Anlamıyorum gerçekten bu kadar bahtsızlık fazla. Daha ne kadar dayanırım bilmiyorum ama ÖTENAZİ istiyorum artık ben.. Çünkü bu hayata dair en küçük umudum kalmadı..

Bugün de insanlara iyi yanını gösterince ne kadar suistimal edildiğini gördüm. İsyan edesim geliyor kendim gibi olunca karşılığı bu mu diye haykırmak istiyorum karşımdakine. İlla kendim olamamam mı gerekiyor illa kötü biri olmam mı gerekiyor sizinle aynı dilden konuşmak için... içimdeki bütün iyiliği merhameti vicdanı tükettiniz aşağılıklar

Çabuk sinirlenebilen ve bu durumda ani çıkışlar sert ve ters konuşma, bir çok agresif hareket yapan bi insanım. Diyeceğimi dedikten ve anlaşıldığımı hissettikten sonra çok hızlı bir şekilde sakinleşir ve hiç bi şey olmamış gibi davranırım. Agresif tavırlarımdan rahatsızım. Sürekli bıdıbıdılanan bir insan olmak istemiyorum. Olmadık yerlerde sinirlense bile çıkış yapmayıp doğru an ve yeri bekleyen, en sinirli halinde bile kendinden emin konuşma tonuyla ama sert konuşarak tartışan/kendini savunan insanlara hayranım. Nasıl bu kadar kontrollü olabiliyorlar? Öyle olmayı çok istiyorum

Yaşım 20 ama o kadar yorgunum ki anlatamam sanki dünya battı altında ben kaldım. Sözlüğe girerken öylesine yazmıştım adımı ama yavaştan gerçek oldu. Geleceğimi göremiyorum sanki. Bir yanda bitmek bilmeyen cinayetler, bir yanda hastalıklar derken bitkisel yaşamda gibiyim. Okuyorum ama iki yıl sonra işsiz kalacağımı bilerek okuyorum. Ne heves kaldı içimde ne enerji. Onca dert var içimde ama anlatacak kimsem yok ne arkadaş ne eş ne dost. Buraya bile yazamıyorum birileri anlar benim ben olduğumu diye. Bu bile kanıtı hayatı başkaları için yaşadığımızın. Ben kendime yaşamak istiyorum, sonsuz enerjim olsun, olayların getirilerini düşünmeyeyim, istediğim işi yapıyım ama yok. Vallahi yoruldum hayatın bitmek bilmeyen koşuşturmacasından.

Şu anda toplu bir ortamdayım ve sessizce saldım. Bilen bilir sessiz osuruk, osuruk türlerinin en tehlikelilerinden birisidir. Baktım sosyal mesafe yok, virüslük bir durum var, açtım silahın emniyetini. Rica ederim fahrettin.

arkadaşlar şunu unutmayın ki bir şey gerçekten olacaksa o şey olur zaten. "a olmadı ama şu yüzdendir, kesin sonra olur" gibi düşüncelere girmeyin. çünkü olmayacak. bi isteğimi "olmadı ama kesin olacak" diye diye 9 ayı devirdim. eh daha bugün bir şeyler dank etmeye başladı. yanarım yanarım 9 ay değersiz hissettirildiğim her dakikaya yanarım. daha güzel ve daha iyi hissedebileceğim anılar biriktirmek yerine kocaman bir pişmanlık biriktirdim. ulan abcd ulan abcd

Ne mutluyum ne mutsuzum. Bu yıl en çok kullandığım cümle "Kendimi daha önce hiç böyle hissetmemiştim." Yine aynı cümledeyim. Çünkü artık hissedemiyorum. Mutluluğun da mutsuzluğunda geçici olduğunu bilerek bu duyguları tam anlamıyla yaşamıyorum. Bu sefer 'hiç böyle hissetmekten' daha çok 'hissetmiyorum'.

Uzun zamandır kimseye sarılmadım, sarılmak istiyorum. Annemle bile sarılmayalı çok oldu. Sürekli dışarda olduğum için her eve geldiğimde sarılıyorduk şimdi hep evdeyim. Sanki sarılmak için sebep yokmuş gibi, üzgünüm

1 haftadır modum hep çok yüksekti kendimi uzun süredir olmadığı kadar mutlu hissediyordum. bugün ilk defa üzgün uyuyacağım. huzursuzum sözlük.

Kendimi kandırıyorum. İyiymiş gibi davranıp mutluymuş gibi yaşamaya çalışıyorum günlerdir. Sahte mutluluklar yaratmaya çalışıyorum birkaç saatliğine de olsa işe yarıyor. Ama öyle bir an geliyor ki sadece 1 saniye aklıma geliyor ve gözlerim dolup olduğum yerde kalıyorum. Küçüğüm ben, böyle büyük bir özlemle nasıl başa çıkılır bilmiyorum ki.

bu aralar düşünüp üzüldüğüm, kendime kızdığım çok ufacık bir şey var ama ilk kez sadece günlüğüme yazdım, hiç kimseye anlatmadım ve bu nedense beni mutlu ediyor.

Tavukların işemediğini yeni öğrendim...

Ameliyat eldiveni lazım oldu bi kutu alayım dedim bi yere girdim sordum 80₺ dedi. Fakir tezek yaksa ya boka zam gelir ya da ineğin kıçına sayaç takalar. Neyse mecbur hastaneden çalacaz artık...

Hayatıma girdiğinden beri, hiç abartmıyorum, ilk defa en yakın arkadaşımla aramda kocaman bir duvar olduğunu hissettim. İlk defa kendi duvarlarımı yıkıp başka bir insanın duvarlarıyla karşılaştım. Çarptım, çok sert çarptım. İlk defa benden milyarlarca yıl uzaktaymış gibi hissettim bu gece. Şimdi sanki bir boşlukta savruluyorum. Birini çok severken ona ulaşamamak, buna izninin olmaması korkunç bir his.

Yoruldum, bıktım, usandım... İnsan sevmiyorum ben ya valla sevemiyorum

olmuyor galiba. ne kadar çabalarsam çabalayayım bi yerlere varmıyoruz. kendimi "daha iyi günler için" diye avutmak istemiyorum. ben kötü de olsa, önümde daha daha iyileri de olsa.. olsun ya. ben yine de yaşamak istiyorum senle onları. biliyorum her ne olursa olsun üzülücem ama yine de sanki yaşamam gerekiyormuş gibi hissediyorum. senin de aynı şeyleri düşündüğünü düşünüyorum bazen. sonra o düşünceleri kovuyorum beynimden. yapma diyorum pizza yapma. belki başkası için düşünüyordur, belki sen değilsindir, belki hiç düşünmüyordur. ama beynime hakim olamıyorum. kalbime hiç hiç olamıyorum zaten. özür dilerim .s

Sırf vakit geçsin diye sözlüğe giriş yaptım.

karantinada girdiğim yeni yaşıma tekrar karantinada giriyorum, çekilir olay değil maskeyi yiyeceğim. son bir seneye bakınca yalnızca gerçekleştirebileceğim şeyler geçti gözümün önünden.

ruhum ölmüş gibi hissediyorum hiçbir şeye bir isteğim kalmamış.

Haftaya psikolog randevum var. Öyle abartılacak şeyler yaşamadim belki. Parça parça birikenler ruhumu yaşlandırdı. Bı de nesilden nesile geçen travmalar var. Bi yerde bi kırılma noktası olması gerek. Sağlıklı işler yapabilmek, sağlıklı Bir evlilik yapıp sağlıklı nesiller yetistirebilmek için daha ortada bir şey yokken onarmaya karar verdim. İnşallah güzel sonuçlari olur.

Yeni bir şampuanla kremini almıştım, geçen gün çabucak duş alıp çıkmam gerekti, şampuanı kullandım ama hiç köpürmedi , dedim herhalde bu iyi bir şampuan.Çünkü çok fazla köpürüyorsa içindeki kimyasallar da o kadar fazla olurmuş ya... Neyse saçlarımı kuruttum falan , buklelerim falan iyi duruyor ama diplerim de bir parlaklık var, akşama doğru da diplerim minik minik sivilcelendi.Şampuan alerji yaptı sandım ama değilmiş, şampuan yerine saç kremiyle yıkanmışım,yıkıldım. 2 gündür saç diplerim vasat, önerisi olan varsa yazsın

Karantina da birisiyle tanıştım. Neyse. Baya yakın olduk. İlginç bir şekilde. Tanıştığımız ortamdan farklı insanlarla wp grubu kurduk ama asla onlara o derece yakın değiliz... Bu gece ilk kez kavga ettik. Sebepsiz? Ve haklı olduğunu savunuyor. Okay. Bu da senin düşüncen deyip geçebilir ama düşüncem yüzünden saygısız olduğum konusunda halâ ısrarcı. Bense , artık, yani bundan sonra aramızda bu konuda konuşmayalım dedim diye suçlu oldum. Neyse ki yine bir güzellik yapıp tatlıya bağlayabildim ama halâ haksız buluyor beni. İşte beni yıldıran Şey de bu. İleride koparsa ip, yapabileceğim hiçbir şey olmaz. Çünkü duygu ve düşüncelerim beni oluşturur. Ben sana saygı duyuyor bir şey de demiyorum.... Off cidden fazla müsamaha , her şeyin bokunu çıkarır galiba ya. Açıkçası şimdiye dek ben çok insanla yollarımı ayırdım, çok fazla insan, aşırı sevdiğim kişiyken, aman yaa , raddesine geldi kalbimde. O yüzden , bugün bana, samimiyetim azalırsa alınma, elimde olmadan yapıyorumdur diyen kişiye karşı da elbette nötr olacağım. Şimdi bunu okusa şey der, bu konuyu kapattığımızı sanıyordum? E kapattık. İnşallah kapatmışızdır. Reelde bile insanlara tahammülüm kalmamışken, sanaldan neredeyse reel hayatıma birisini dahil ettim. Nereden baksan delilik.

-da/de'yi ayırması gerektiği yerde ayırmayan, birleşik yazması gereken yerde ayrı yazan birine gönül verdim. elveda imla kuralları.. seni tanımak güzeldi.

birine değer vermeye o kadar ihtiyacım var ki... etrafımda kimse olmayınca mutluyum diyerek kendimi kandırıyorum sadece.

Bugün doğum günüm. Normalde 40 gün öncesinden gün sayan insanlardanım ama bu sene zerre heyecanım yoktu. Sabah bi mesaj gelmişti onu görmesem ben bile unutmuştum. Bile diyorum çünkü o 1 mesaj haricinde hiç bir kutlayan olmadı. Bu sene olabilecek gibi de hissedemiyorum neden bilmiyorum. Doğru otobüse ama ters yöne binmişim, kadıköye geldim. Ben de hazır gelmişken doğum günümü hep kutladığımız kafede 1 bardak çay 1 kek yiyeyim dedim. Kafe de kapalıydı. Böyle bi gün

İtiraf ediyorum sözlük; "sen tam bir çöplüğe dönüşmüşsün. Saygısızlık, önyargı, tahammülsüzlük, ağız dolusu ortaya saçılan hunharca küfürler ve hakaretler..." peki neden hala buradayım? Neden buradan kopamıyorum? Ara sıra okumaya geldiğim yazarlar siz söyleyin... Fallen Angel, dengesiz terazi, minikpolis, yabanwersini, boktan hayat, genikutula, thegodmother, cort is back... Gün geçtikçe sözlük anlamını yitiriyorken, anonim olmayı insanlar birbirlerine rahatça hakaret ve küfür edebilmek sanıyorken, seviyesiz ve saçma sapan başlıklar açılıyorken, insanlar ötekileştiriliyorken neden hala buradayım, bilmiyorum...

dışarıda şakır şakır yağmur yağıyor ve benim dışarı çıkmam gerek. ama ben ıslanmaktan çok korkuyorum şemsiye kullanmayı da sevmiyorum :(

bana aşkım diyen ilk erkek facebook’taki bir dayı olmuştu. bu dayılara bu cesareti kim veriyor ya kim veriyor, tövbe estağfurullah

takip et butonunu hunharca kullanıyorum ama takip ettiğim kişileri yine karşıma çıkarsa okuyorum ösür dilerim takip ettiğim herkesten.

İçimdeki boşluğu tarif edemiyorum, anlatamıyorum. İşin kötüsü o boşluktan çıkmaya çalıştıkça daha çok batıyorum. Allahım bir inşirah ya bir inşirah...

Büyümediğimi fark ettim. Hayata çocuk gözüyle, hep bir umut besleyerek, ne olursa olsun mutlu biteceğini hayal ederek baktığımı fark ettim. Ve bunu bir saat önce fark ettim.

(#4127701) Bir mucize daha olmadı... Ve o gencin vefat ettiği haberini aldık. Ölüm yokmuş gibi yaşıyoruz. Ne kadar sakat bir düşünce ve hayat görüşü aslında...

sürekli yazasım geliyor. gün içinde yaşadığım her şeyi bilsin istiyorum. onun yaşadıklarını bileyim istiyorum. sıkılınca düşünmeden, tereddüt etmeden yazayım istiyorum. karışılık görmek istiyorum. yine mi çok istiyorum? evet, bu sefer çok galiba. iyi peki. ne yapayım yani. madem öyle pes ediyorum. gücüm kalmadı. sen kazandın. tebrikler...

Çok çok uzun zaman sonra ilk kez, hiç tanımadığım birine içime dökmek istiyorum...

Bunun tam olarak ne olduğunu bilmiyorum fakat ailemin, arkadaşlarımın bana karşı olan davranışlarını görünce sürekli kendime nasıl biri olduğumu soruyorum ama bir insan kendini ne kadar eleştirebilir ki. Yoruldum artık dönüp dolaşıp aynı yere geliyorum bu kadarım ben bu kadarı geliyor elimden sorunu bulamıyorum ya da sorunun kimde olduğunu bulamıyorum. Bazen kendi kendime bu kadar insanın vardır bir bildiği o yüzden böyle davranıyorlardır diyorum sonra dönüp yaptıklarıma bakıyorum ve zaten onlara verebilecek tek şeyim olan ufak bir gülümseme ve gönüllerini hoş tutacak bir kaç sözümden başka bir şey olmadığını görüyorum. Kaldıramıyorum lakin bu kadar gaddarlığı.

Uzun zamandır yoktum buralarda evet. Son yazılarıma göre baya sıkıntılı bir dönemden geçmişim ama çok şükür ki atlattım. Arkadaşlar dünya bana gülmeye başladı inanır mısınız? Ben bile inanamıyorum diyorum rüyadayım sanırım. Hayatıma 15 gün önce falan birine aldım arkadaşımın nişanlısının yakın arkadaşı işte. Dedim ya ne kaybederim ki zaten 3 yıllık bi ilişkiden çıkmışım kafam dağılır kendimi kaptırmam onunda kapılmasına izin vermem ona haksızlık yapmak istemem çünkü. Her neyse biz bu uşakla konuştuk tanıştık. Tam istediğim kriterde bi insan. O kadar güzel konuşuyor ki. Hayatımda zorunlu olmadıkça yapmam dediğim bi ilişki türü mesafe malesef ki. Ama bi insan kilometrelerce uzaktan nasıl kalbinize dokunabilir? Nasıl gelip yanağınıza buse kondurabilir ki. Bilemiyorum hala kendimi kaptırmak istemiyorum yine üzülen ben olurum diyorum ama sonra da ne kaybederim ki. Bu kadar emin konuşmak istemem ama sanırım buldum dostlar.. Bana bakışı adeta bi şaheseri inceler gibi.. Sözleri öyle dokunaklı ki karşımda sonsuz bi şiir var gibi. Bunun adı ne bilmiyorum ama sanırım kapıldım gidiyorum bu sele.. Mutluyken buralara uğramadığımı farkettim ama nasıl hüznümü döktüğümde dinlediğiniz gibi bunu da dinlersiniz diye düşündüm. Hayat çok güzelleşti arkadaşlar hiçbirinizi tanımıyorum ama hepinize kocaman sarılıyorummmmm iyi geceler :))))

Fake hesabımdan erkeklere yazıp ne kadar leş insanlar olduklarını görmek istiyorum.Neredeyse hepsi daha tanımadan etmeden nude istiyor ya da sevişmekten bahsediyor.Kimse sevgiden tanımaktan bahsetmiyor.Bende bunlardan ders çıkarıyorum

Yine birisinin hayatında fazlalığım. Ama kopamıyorum