Dua edemiyorum. umudu,inancı olan insan dua edebilir. ben bu duayı ediyorum, bu dua yaradana ulaşıyo, o da hakkımda hayırlıysa buna karşılık verir, değilse vermesin zaten; diyen insan dua edebilir. ben de eskiden böyle diyebiliyordum, ip nerde koptu acaba, kaçıncı hayalkırıklığımda.. artık hiçbi beklentim yok, canımı dişime takıp uğraştığım şeylerde bile “ya ben çok emek harcadım, bunun karşılığı olur illaki” diyemiyorum, olmuyor çünkü. kabullendim bunu. dünya adaletsiz. emeklerin karşılığı olmaz, mazlumun ahı falan çıkmaz, eden bulmaz, yanına kar kalır. böyle olunca dua edesim gelmiyor işte, ama şu düşünce yine de beni çok yaralıyor: ya yaradan artık benim dualarımı duymak istemediği için ben dua edemiyorsam?
son beş gün. ben dua edemiyorum.