28 yaşındayım bugüne kadar sevdiğim veya sevmediğim hiçbir insanı bile isteye kırmadım, hiçbir hayvanın kılına zarar vermedim, tek bir çiçek bile koparmadım. Hep hayat mücadelemde yalnız yürüdüm. Neredeyse 30 yıldır yaşıyorum ama artık gerçekten yoruldum. Omzumdaki yükten yoruldum, kardeşimin hayaletini sırtımda taşımaktan yoruldum, babamın bende bıraktığı eksikliğin hergün içimi acıtmasından yoruldum, insanların sırf çıkarları için yanımda olmasından yoruldum, saçma sapan işverenlerin saçma sapan iş yükünden yoruldum, annemin her gün bana bakıp "ben ölmeden son çocuğumunda evini kurduğunu görseydim" bakışlarından yoruldum, abimin evde bana "e evlen de kurtulalım" imalarından yoruldum, adam akıllı bir insanın karşıma çıkmamasından yoruldum.
Eziliyorum ben artık. Kimseye belli etmiyorum ama bütün bu yükleri artık kaldırmıyor dizlerim. İş dedim atanamıyoruz, bütün yetkinliğime rağmen alabildiğim para asgari ücret, yurt dışı dedim gideyim de kurtulayım ama asgari ücret alıp euro biriktirmek imkansız, hadi evleneyim dedim biriyle bütün gece iyi hoş konuşuyoruz ertesi gün biz olmayız diyor. Anlamıyorum gerçekten bu kadar bahtsızlık fazla. Daha ne kadar dayanırım bilmiyorum ama ÖTENAZİ istiyorum artık ben.. Çünkü bu hayata dair en küçük umudum kalmadı..