Mücadeleci olmayan insanlara kızardım sözlük ama o iş öyle olmuyormuş.Yavaş yavaş dibe vurduğumun farkına varamamışım.
Sürekli yaşadığım depresyonu bu zamana kadar kendi kendime atlatmışım ya da atlatamamışım, ve bunu normal saymışım.
Depresyonu basit bir şey değilmiş hiç şimdi iliklerime kadar hissediyorum.İnsanın yataktan çıkası grlmiyor,yemeği sırf aç durmamak için yiyor,düşünceler birbiriyle yarışıyor ve çarpıklaşıyor,alınganlık artıyor,saatlerce boş boş oturulabiliyor ve insanın canı hiçbir şey yapmak istemiyor sadece uyumak istiyor.
Kafam o kadar karışık ki zamanında beni hayata bağlayan şeyden uzaklaştığımı hissediyorum ve üzülüyorum.Kendi kendime halledicem dedim olmadı.
Neyse zamanla düzelecekmiş her şey.Bu entryi eski halime döndüğümde ne kadar zor günlerdi diye okumak istiyorum...