asosyal itiraf

Ben mimarım. Yaratıcı olduğumu biliyorum. Ufkumun açık olduğunu, hocalarımın bana, fikirlerime bayıldığını da biliyorum, okul bitene kadar biliyordum en azından. üniversite bittikten sonra hayatımla ilgili radikal bi karar verdim. biraz evde olmam gerekiyordu kafamı toplamak için. Kısaca hemen iş aramaya başlamadım, gelen birkaç görüşmeyi iptal ettim. ekim-kasım gibi işe girerim diye düşündüm. Sonra Ekimden ocak'a kadar dışardan iş aldım. Ve evden çizim yaptım. Cebime para girdikçe sorun yok sandım. Ama o da kesildi. Şubat ve Martta bi görüşmem olumlu gerçekleşti. ardından ücret kesintisi gündeme geldi. Ardından pandemi süreci yaşadık. Abim başta olmak üzere etrafımdaki herkes kronik hasta ve toplu taşıma hatta aktarma yaptığımı düşünürsek o işlerde bozuldu. Herkes gibi bende evden dahi çıkmadım. bu sefer normalleşme sürecini bekledim. Çok para kazanan, elit ve önemli bir markada işe alındım. Çok sevildim. Fakat şartlarım berbattı. Kadınlar sürekli biz çok kazanıyoruz muhabbeti yapmaya başladı. Bi çıtır mobbingle baş ederdim de. Biz diyet yapıyoruz, sende evden getirsen bizim diyette bozulmaz deyince bende ip koptu. Ordan da çıktım. Bir başka iş görüşmesinde adam telefonda telaffuzumu överken, sesimi, sosyal medya fotoğraflarımı övmeye başladı. o işe çok umutluyken telefonu kapattım, ayakta tur atarak konuşurken, telefonu kapatıp çöktüm koltuğuma. Photoshop da illustrator de çalışmaya dijital içerik üretmeye bayılırım. Dedim niye sosyal medyada bir şeye başlamıyorum? Dedim ve birkaç görüşme yaptım. ilanda 4 bin lira yazan İnternet sitesinin kurucusu beni aradı. Beni çok sevdiklerini, yetenekli bulduklarını söyledi. 50 dakika görüştük. Sağolun umarım şöyle olur böyle olur. Tam kapatıyorduk, şerefsiz bey dedim, şartları konuşmadık? ya aslında kavunsu hanım bizde gönüllülük esas, aylar sürebilir o paraları almanız dedi. İlanda ne para yazıp 50 dakika benimle muhabbet ediyorsun pezevenk demedim. Numarasını sildim birkaç kere döndü. Ona da sadece bastım engeli geçtim. Başka bir yerlerde yine mesleğimle görüştüm. Adam süper şartlar sundu bana. İşlerim çok keyifli, altımda araba, maaşım. İnsan zaten orda işkilleniyor. Yalnız dedi, yönetici asistanlığı yapabilirseniz başka birini almayız. Yine diyemedim sıçarım yapıcağınız işe diye. Bana bu şartlar uymuyor dedim. Bir yakınım, fiziğinde güzel, telaffuzunda. Çekip çevirirsin her yeri, ne uğraşıyorsun bi arkadaşımda gidiyor. Maaşları çok iyi, ajansa vereyim numaranı hosteslik yapsana eventlarda dedi. tamam dedim. öğreniriz, birikim yaparım hiçbir şey olmazsa eve katkım olur. Bir mesaj geldi çok kısa süre sonra, şerefsiz gelmedi bu sefer adam. Saygılı, efendi. En azından ilk etapta. Dura dura konuşuyor falan, ama iş gereği sormak zorunda olacak ki, "beyaz gömleğiniz, siyah diz üstü eteği biz temin edeceğiz. Sizin siyah topuklu ayakkabınız var mı biz mi temin edelim, kaç numara giyiyorsunuz kavunsu hanım?" deyince mesajı okurken tiksinti geldi her şeyden. dedim ben başka bir iş imkanı buldum. Sağolun ilginiz için. İçimden diyorum ne işin var senin, ne anlarsın sen hosteslikten Allah aşkına. Attım telefonu uzağa. Bir yandan da diyorum yeter be kavunsu, iş iştir. Mesleğini yapmayı bekledin ama olmuyor işte. Gir bir yerden başla. Başka bir şey olsa da yapabiliyorsan yap. Ailene yük oluyorsun. Ailen de olsa evet. Yük olmasan da destek olurdun. Diğer yanım diyor, hayallerim ideallerim, fikirlerim var. Şimdi bile akademiyi özledin. Yüksek yapacaktık daha. Bu mesleğinden bahsederken ki gözünün ışıltısına ne oldu? Otur evde proje çiz, eğitimler al. Bir sürü vızıltı. Velhasıl yoruldum. Artık o kadar yoruldum ki hiçbir şey yapmıyorum. Bir şey yapmakta istemiyorum. Hayatta çok anlamsız geliyor. Dans eğitimlerine katılacaktım. Tutku ve yetenek beslediğim şeyleri bile gözüm görmüyor. Sadece biriyle bunları konuşmak istedim. Konuşmakta değil. Anlatmak istedim sadece. Bunu kimse okumasa da olur. Hatta keşke kimse okumasa, şu süreçte çok yıprandım ve öfkelendim, hepsi bu.