Ben çok yoruldum ya, her gece yatağa yattığımda gün doğana kadar beni uyutmayan düşüncelerimden, bunlardan kimseye bahsedememekten, “acaba bir başkası benim yaşadıklarımı, duyduklarımı, gördüklerimi bilse, yaşasa benim kadar etkilenir miydi yoksa ben mi çok güçsüzüm” diye düşünmekten çok yoruldum. Kendimle olan her savaşımdan yenik çıkmama rağmen insanlara karşı dimdik ayakta durmaktan çok yoruldum. Biliyorum hayatımdaki tüm insanlar derdimi anlatsam dinler hatta çoğu anlatmadan bile anlıyor sağ olsunlar ama ben çoğunu “yok bir şey ben iyiyim” diye geçiştirdiğim için onlar da sormuyor artık, bazen keşke onlara kocaman sarılabilsem sarılırken de öyle bir ağlasam ki bütün ağlamalarım o günde bitse diyorum, bir ağlayabilsem her şey çok daha güzel olacak gibi hissediyorum. Ben artık ağlayamıyorum bile.
Dimdik ayakta duruyorum diyorum da, sanırım ben öyle sanıyorum, zayıflığımı her yerden belli ediyorum da işte çevremdeki insanlar buna alıştığı için üstüme gelmiyorlar. Yoksa gerçekten beni tanıyan insanlar dışındakiler hayatıma girdikten kısa bir süre sonra hayatımı mahvedip gitmezdi değil mi? Bazen bu konuda da çok kızıyorum kendime. “Bir insana her kim olursa olsun bu kadar kısa sürede alışılır” mı diye. Keşke sadece alışmakla kalsam bir çoğunun bir sonraki adımını bile tahmin edebilecek kadar iyi tanıyorum. “Bak” diyorum “bundan sonra aynen bunları yapacak” aynen onları yapıyor. Bu kadarına gerek var mı gerçekten? İnsanlar bu kadar kısa sürede bu kadar tanınabilir mi? Ben neden bu kadar salağım? Kendimi kaptırıyorum hemen, sanki hep varlarmış hep de olacaklarmış gibi. Ama onlar arkama baktığım zaman hayal kırıklığı olarak kalmış oluyor.
Hayal kırıklığı demişken... Benim çok fazla hayal kırıklığım olduğu için bir insanın hayatında hayal kırıklığı olmamak için elimden geleni yapıyorum ama yine ben üzülüyorum. Olmasa da oldurmaya çalışıyorum bazı şeyleri. Sırf karşıdaki insan üzülmesin diye. Bu da biraz salaklık sanırım. Ben kendimi bile düşünemiyorum başkalarını düşünmekten. İstersem dünyanın en mutsuz insanı olayım devam ettirmeye çalışıyorum iletişimi. Dümdüz salaklık bu.
Ben kendimi düşünemiyorum, başkalarını düşünüyorum. O başkaları da kendini düşünüyor. Beni düşünen hiç kimse kalmıyor. Bana kalan tek şey düzelmeyen geçmeyen bir mutsuzluk oluyor.