asosyal itiraf

Bugün hiç tadım yok. Belki de son zamanlarda hiç olmadığı kadar canım sıkkındı. Bir sürü bir sürü saçma sapan problemler baş gösteriyor. Her seferinde hiç maruz kalmak istemediğim şeylerle burun buruna geliyorum. Kimseye de bir şey diyemiyorum. Kendimi maskot gibi hissediyorum artık. Bir yakınımla balkonda sigara içiyorduk. Bana dedi ki; “ne olursa olsun sen kendini bileceksin, kendi önüne bakacaksın. Niye biliyor musun? Çünkü ışıkları kapatıp yastığa başını koyduğunda sadece sen varsın. Kimse dönüp bakmaz bile.” Haklı bir yerde. Ama yetmiyor. Bu kafayla hayata devam edecek şartları bir tık geçtim sanki. Işıkların kapanmasına gerek yok ama zaten benim de sadece kendi yoluma bakabilmem mümkün değil. Yollar o kadar birbirine girdi ki ipin ucunu bile yakalayamıyorum artık. Buradan bir yere varılır mı onu bile bilmiyorum. Şu amok koşucusu öyküsüne varmama ramak kaldı diyeceğim ama o bile değil. Yastığa tek başıma kafamı koyuyorum ama kafamda kocaman bir bulutla uyumaya çalışıyorum. Böylesi yaşamımın en yorucu tarafı. Ben kendi kendimi motive edemiyorum artık. Hayat bir kavrayış yetisidir. Üstünde durmadı mı durmaz. Bazen bunu talep etmen, öğrenmen gerekir ama yaşayarak ama deneyerek... Bazıları şansıyla gelir hiçbir çaba gerekmeksizin tam üzerine oturur. İhtiyacı olan her şey envanterinde hep vardır. Bu insanlardan nefret ediyorum. Beni kimse üzmedi, üzemedi biliyor musunuz? Her şey ben yaşarken, benim arkamdan, benle beraber aktı geldi. Bu bilinsin isterim: Günahlarımın kefaretini ödeyecek kimsem yok. Trajedim budur. 25 yıllık bir çalışma. Bu saatten sonra bu dünya için tek bir damla göz yaşı dökenin ecdadını s*keyim! Hadi bakalım.

Pek bir uzun itiraf olmaz ama ben artık aşık olmak, sevmek ve sevilmek istiyorum sözlük. Bu yalnızlık beni parçalıyor. Birine değer vermek istiyorum artık

kusmaktan çok korkuyorum. hasta olunca ya kusarsam diye ağlıyorum. kusma fobim mi var ruh hastası mıyım emin olamıyorum.

Son birkaç gündür canım nargile istiyor lakin hem virüs açısından hemde Suriyeli damgası yememek için içmiyorum, içemiyorum. İçmeyeli rahat 5-6 sene olmuştur.

Bir sürü kpss sayfası takip ediyorum ama gönderileri anasayfama düşünce hızla geçiyor parmaklarım.Benden iflah olmaz.

Keşke babamın kızı değil de yeğeni olsaydım.. daha çok değer görürdüm

Kendi kendime çok konuşmam

İlkokulda hoca benim sirama baska bi kızı oturtup yerimi değiştirmişti asiri sinir olmuştum ve beden dersinde kimse yokken o kızın çantasını yere atip su döküp üstünde zıplamıștım.

Bir ay önce iş buldum.Sonra bir akrabamın arkadaşı bekle bizim çalışan 1 haftaya gidecek sen gelirsin dedi,yabancı olmasın yanımızda bizden biri olsun şu bu.1 hafta geçti 10 gün geçti ses seda yok.Sonra adam başkasını aldık dedi ben ortada kaldım.2 hafta onu bekledim,2 haftadır ben iş arıyorum hala iş bulamadım.Üniversiteyi bitirir bitirmez ilk kazığı yedik hayattan.

Tam hatırlamıyorum ama kesinlikle ilkokula gidiyordum .Nedense aşırı korktuğum bir hocam vardı . Gün boyu sanki başka ders yokmuşcasına matematik işler ,sadece salı günleri ilk dört ders hayat bilgisi işlerdi ama o anlatmazdı biz anlatırdık.Her neyse teker teker herkese konularını verdi bir haftaniz var dedi benim konum peribacaları. Ahh aklıma geldikçe gülüyorum . Bir hafta boyunca nasıl becerdigimi anlamıyorum .Konuyu anlatacağımız gün geldi , sıranın bana gelmesini bekliyorum . Her neyse sıra bana geldi , ben tahtaya nasıl olsa bir hafta boyunca konuya çalıştım ama nasıl varya noktası virgülüne kadar kendimden çok eminim . Konuyu anlatmaya başladım veee o sihirli kelime döküldü dudaklarımdan " peribacakları " bir hafta boyunca insan hiç mi doğru okumaz bir kelimeyi ? Tabi sınıfın aylarca benimle dalga geçtiğini söylememe gerek yok herhalde .Arada bir tam uyuyacakken aklıma gelir beni hem utandirir hem güldürür :d (bkz: bir anı)

kaç yaşına geldim halen yüzmeyi bilmiyorum. (bkz: umutsuz vaka)

Şuanda üzerimde olmaması gereken birine atılmaması gereken bir mesaj atıp sabah uyanınca onun pişmanlığını yaşama dangalaklığı var Sabah editi: şuan da yaşıyorum mesela

22 yaşındayım ve hiç bir karşı cins tarafından sevilmedim ve sevilmenin nasıl bir duygu olduğunu bilmiyorum maalesef...

ben asosyal sözlükte bir karşı cins ile tanışıp evlenmeyi düşünmüyor değilim hani saçma lakin fakat halbuki

Bir ton kaza atlattım, bir ton kazaya şahit oldum. Sırf bu geçen altı ayda dört ölüm gördüm. Sadece birinde biraz gözyasi döktüm; onda da iki gün ağladım, sonra kabullendim. Gamsizliga varan soğukkanlılığımla sağlık problemlerinin, çeşitli kriz türlerinin resmen aranan adamıyım. Mesela en basit bir örnekle üc yıl kadar önce bisikletimle kamyonetin önünde sürüklendim. Bisiklet hurdaya döndü. Şoför benden daha telaşlı. Kalktim, "iyiyim abi bi sey yok" dedim, bisikleti kucakladigim gibi eve gittim. Ama ben bugün çaresiz kaldım. Babam resmen iki araba arasında ezildi ve çekemedim adamı. Başına gelen bütün kötü olaylarda hep yanında ben vardım ama babamı hiç o kadar acı içinde görmemistim. Ne arabayla takla attığımızda ne eline olta iğnesi girdiğinde ne kavga ettiğinde... Yüzü bembeyaz oldu, o yüz ifadesi gözümün önünde hayal meyal. Ondan sonra zaten bende bir şeyler koptu. O anki hisle nasil bagirmissam ortalık birbirine girdi. Sesimle herkes toplandı falan. Berbat bi ortam. Aglamamaliyim diye tutuyorum kendimi, sırası değil çünkü. Eve gidene kadar bekle diyorum ama ulan o neydi ya? Valla içim gitti. Soğukkanlılığa da leke sürdürdük zaten... Evde o bagrisim konuşuluyor... Babam yaninda silah olsa vuracaktin herhalde kadını diyor... Nahoş durumlar.

Sözlükte küfürle ilgili yazdığım ilk entrinin devamındaki(#3871626) entriyle ilgili olarak, modu "küfür" olarak yazıp sonra küfür şeklinde tekrar yazan kişi ben olmuş olabilirim, modlar napsın yazar çaylak. Sözlükte gözüme çarpan ilklerden olduğu için ilk bu konularda yazmak istemiştim, ve sistemi bilmediğim için olayı tam olarak anlamamıştım. Yani o zamanki mod a cahil mod değil bana cahil yazar diyebilirsiniz. Bu da içimde kalmasın:) :). Ohh bee :) (bkz: sözlükte temiz bir sayfa açmak) Ahsjajja

Ben,kendime güvenmezken çevremdeki insanlar bana nedensizce çok güveniyor,güçlü olduğumu zannediyorlar.Zannetmeyin.

Hep sağlam bir hafızam olduğu için şüktetmemi söylediler. Bulunmaz bir nimetmiş gördüğüm şeyleri hemen aklımda tutmam, sayıları hemen ezberlemem, uzunca bir süre hiç kullanmasam da unutmamam falan.. Ama iyi bir hafızanın kötü yanlarının bana ne kadar ağır geldiğini anlamak istemediler. 4 yaşındaydım babannemden yediğim dayaklarla sırt ağrısından uyuyamadığım zamanlar. Babannemden dayak yerken annemin sessizliğine daha çok ağlarken.. 5 yaşındaydım evin içinde yaramazlık yaptım diye babannemin söylenmesine sinirlenen annemin sobada kızarttığı demir şişle elimi yaktığı zamanlar. Beni yakmasına rağmen anne anne diye daha çok ağlarken.. Sonra sağlam uyuduğum bir gecenin sabahında yüzü gözü şişmiş, sağ gözü kaymış şekilde uyandım, sanırım en sevdiğim zamanlar , babamın saçımı okşadığı son anlar. Babamın elinden tutup hastaneye giderdim, çıkışta bana dondurma alırdı hani mutlu olduğum zamanlar.. Doktor kızının yaşı ufak şimdi ameliyat edemem biraz büyüyünce getir diyip bir gözlük vermişti. Verdiği gözlüğü de Yasemin İnce'nin Sürahi ninesi gibi sol gözlük camını pansumanla kapatıp kullanmam gerekiyordu. Zaten biraz kiloluyum diye alay konusuydu mahallede bir de gözlük öyle olunca iyice dışarı çıkamaz olmuştum yaşım daha 6 iken. 7 yaşında okula başladığımda kilo problemim kalmamıştı, biraz rahat nefes aldım diyerekten gözlükteki pansumanı da attım kullanacaksam gözlüğü böyle kullanmalıydım kararlıydım. Bizim halkımız normal gözlüklü insanlarla bile alay ettiğinden 2.sınıfta bir topun değmesi sonucu kırılan gözlüklerime sevinmem bundandır.. Yoksa gözlüksüz pansumansız gezmenin gözümü tembelliğe alıştıracağını idrak edebilecek bir yaşta olsam sevinebilir miydim böyle bir şeye.. Artık biraz büyümüşüz abimin çok güzel mavi bir bisikleti var bakarken bile gözlerimiz ışıldıyor. Abim önüne beni alarak sürüyor bisikleti ve ben bunun mükafatı olarak dayak yiyorum babannemden, kız dediğin bisiklet mi sürermiş falan.. 5.sınıfız kapıda kuzenimle ve onun arkadaşlarıyla ip atlıyoruz hololop mıdır nedir şu bellerde çevrilen çemberden yapmışız tellerle onunla oynuyoruz babannem çıktı dışarıya beni dövecek kapının önünde oynuyorum diye hem de kızlarla ve kızların oyunlarını.. Var gücümle evin karşısında yer alan mezarlığa koşuyorum babannem de arkamda, yakalanıyorum tabi. Neyse ki şanslı günümdeyim babannemi durdurmaya komşunun oğlu Ahmet abi yetişiyor.. vefatından bir iki yıl çnce görmüştüm Ahmet abiyi, hep il dışında diye göremiyorduk "Piiciğim baya büyümüşsün seni en son hatırladığımda babannenin elinden kurtarıyordum" Allah sana gani gani rahmet eylesin Ahmet abi çok şükür fiziksel şiddet bitti psikolojik olanına da bakacaz.. 6.sınıftayım bayram hazırlığı yapılıyor, babam kadayıf almış tatlıcıdan mutfakta duruyor. Her mutfağa gidişimde gözüm kayıyor ama cesaret de edemiyorum bayram öncesi yemeye. Neyse bir çatalla en azından köşesinden tadına bakayım dedim hem aklım kalmaz. Bakarken yakalandım tabi. Babannem benim korkulu rüyam.. "Sen ne berbat bir kızsın bu evde insanlara yiyecek bir lokma bile bırakmadın domuz gibi yiyip duruyorsun bayrama yapılan hazırlığı da şimdi yemesen olmaz mı + edebimin yazmaya izin vermediği bir sürü küfür."Sonra çekmeceden çıkan, kadayıfla doldurulan ve benden 3 yaş küçük erkek kardeşimin önüne babannemin eliyle konulan tabak.. O gün bugündür tatlı şeyler yemem kadayıf baklava pasta sütlaç fark etmez ne evimde ne de misafirlikte.. 8.sınıfta sol gözümde miyopluk da baş gösterince gözlükler geri geldi. Dedim ya dersleri iyi bir öğrenciyim diye hiç faydasını görmedim zaten orası ayrı da Fen lisesini kazandım. Hırla başla ders çalıştım desem yalan olur ama yapabiliyordum işte, dersi dinlemek yetiyordu yapmama. Velhasıl lisede çalışmak istedim gerçekten daha 9.sınıftayken inek denmesini hak edecek seviyedeydim, teneffüs aralarında üst sınıflara soru çözdürmeye giderdim, sınıftaki kızlar sevgili yapma merakında ve ben öyle olmadığımdan ucube muamelesi gören biriydim zaten. Babamın hediye ettiği şimdilerin oversize dediği genişçe bir hırkam vardı kapüşonlu, kapüşonunu kafama geçirir ya okulun arka bahçesinde bir başıma otururdum ya da üst sınıflardaki iyi öğrencileri kovalardım sorular için. 10. Sınıfta değişti her şey.. okulun açıldığı ilk ay gece 1 2 gibi biten bir çalışma programım var dersin başındayım saat 1 daha. Odadayım odadan salona giden tek şey anahtar değilinden sızan ışık. (ev sobalı oda buz gibi, odadan salona soğuk hava gitmesin diye kapının altını bir bezle kapatmış babannem) son bir tarih testim kalmış bitirip uyuyacağım, 9da uyumuş olan babannem uykusundan uyanıyor. Işığı görüyor ve başlıyor. "Gerçekten ders mi çalışıyor sanki, kim bilir odada ne halt yiyor da ders çalışıyorum diye bizi kandırıyor, sanki elektrik faturasını o mu ödüyor da bu saate kadar ışık açık + fantazi dünyanızı fazlasıyla renklendirecek envai çeşit küfür" Dayanamadım açtım kapıyı "Babanne odaya camdan birini aldım istersen sen de gel beraber görelim işimizi" dedm kapıyı da ışığı da kapattım. O günden sonra bir daha elime ders kitabı almadım odanın ışığını akşam 10da kapattım ama ben zifiri karanlıkta 3e 4e kadar oturdum. Öncesinde karanlıkta bahçedeki lavaboya gitmeye korkan ben şimdi karanlıklar prensesi(!) olmuştum.. Karanlıkta kalmak gerçek manada psikolojimi bozmuştu, eve girerken bir gün karşımda ipte asılı kendi silüetimi görünce hiç iyi olmadığımı da anlamıştım. Okulda da derslerimdeki düşüş konuşulmaya başladı, o aralar böbreklerde de taş var hastalığıma bağladım geceleri ağrıdan çalışamadığımı falan söyledim, dönemi zar zor teşekkür belgesiyle kapattım. Ve artık 9da bana takılan lakabı tamamen hak ettiş biriydim ; Yalnız kovboy.. insanlarla anlaşmaktan hiç sorun yaşamayan ben komple karanlığa alışmış durumdaydım artık.. lise hayatım boyunca montu dahi olmayan dersleri ve karamsarlığa arasında boğulmuş o kız çocuğuyum ben. Servisle okula gidip geliyormuşum babamın bana aldığı hırka yetiyormuş monta ne gerek var diye aldırmadı babannem. Lise son sınıfta babam tıp için bastırmaya başladı aile fertleri dayılar teyzeler herkes tıp da tıp diyor ama benim 10-11 kayıp sene o kadar eksik ki ne tıpı üniversite gelse öp başına koy diyeceğim zaten tıp da istemiyorum, pdr istiyorum ama babam gelse de göndermem hiç ümitlenme diyor. Sınava girdim çıktım sayısal sıralama 33k , eşit ağırlık 19k gitmeyeceğim diyorum nasılsa tıp,diş,eczacılık gelmiyor pdr de babam göndermem demiş bekliyorum öyle.. tercihler başladı babam tercih kılavuzunu önüme fırlattı memlekete yakın ne kadar matematik öğretmenliği varsa yazacaksın dedi. Yalvardıysam da dinletemedim ben de yazdım matematik öğretmenliğini ama en başa yakın değil de uzak olan Konya'yı yazdım , ilk tercihim de geldi zaten.. evden uzaklaşmak inanın ilaç gibiydi tek derdim ailemi özlemekti. Küfürler hakaretler baskılar yok.. tatillerde eve gelmek istemesem de el mebcur geliyorum. 2.sınıftayım yaz tatilinde eve gelmişim. Komşunun daha önce kaçarak evlenip sonrasında boşanıp gelen kızını aile üniversiteye yollamış kız üniversitedeyken tekrar başka kocaya kaçmış. Babannem karşımda oturuyor " kim bilir sen de Konya'da ne kah****likler yapıyorsundur da bizim haberimiz yok" bunu da sineye çektim. Arkanızda duran evladına başkasının kötü davranmasına müsade etmeyen bir anneniz babanız yoksa bir yerden sonra inanın siz de susuyorsunuz.. Neyse evden uzaklaşmanın tadını almışım ya atanıp gidecem dedim kafama koydum bir kere. Üniversiteden mezun olduğum yaz evde yemekte konu açıldı babannemin beni dövdüğünden falan bana yalancı ve iftiracı olduğumu beni dövmediğini söyledi ben de insanların hala bana babannemden dayak yiyip yemediğimi sorduğunu onların da mı yalancı olduğunu söyledim 9 ay konuşmadı benimle, aynı evin içinde 9 ay yok saydı beni.. hastalandım ateşten gece yarısı sayıklarken odanın kapısını açıp karşımda kıvranmamı izledi annemlere haber bile vermedi.. neyse iyi kötü mezun oldum çok şükür mezun olduğum sene de atandım, ailemden farklı bir ilçeye. İlk işim göz doktoru için iyi bir hastaneye gitmek oldu. Tabi öğrendiğim şey gözümdeki tembelliğin düzelemeyecek seviyede olduğu, ameliyatla şaşılıktan kurtulabileceğimi ama sağ gözümün görmesinin tam düzelemeyeceği falan. Ameliyat masraflarında da bir kuruş babamdan almadım bilmediğim bir şehre tek başıma gidip her şeyi tek başıma halledip döndüm. Eve girdiğimde gözüm sargıdaydı bir hafta sonrasında teli elime aldığımda babannemin cümleleri "parayı çar çur etmekten başka ne hatfa yarıyorsun ki senin gözündeki sorun hep telefondan , oğlumun parasını ameliyat falan diye boşa harcadın" oldu ona da sustum. En azından kendi evim olacaktı, okulun açılmasına az bir süre vardı. şimdi 5 yıllık bir öğretmenim kaza bela olmazsa 19 gün sonra düğünüm var ve ben yine uzak diyarlara gideceğim. Şimdi hafızadan girip buradan çıkmak saçma gelecek belki ama inanın yazmasam delirecektim. Sırf yazabilmek için sözlüğe üye olmuştum zaten.. Bu arada babannem hala bizimle yaşıyor, kısmi bir felç sonucu konuşmakta bazen zorlanıyor ama iyi durumda, birçok şeyi de benden istiyor, şimdi de gidip tansiyonunu bakıp ilaçlarını vericem falan. İyi hafıza beni burada zorluyor işte. Yaşlıdır, hastadır bize muhtaçtır yardım edeyim diyorum ama bütün bunlar da aklımdan çıkmıyor.. Neyse sözlük ahalisi sürçülisan ettiysek demeyeceğim beşeriz elbet şaşmışızdır, her ne varsa affola. Kalın sağlıcakla..

asla uzun ve güzel saçlarım olamayacak, bir sürü hastalık var vücudumda ama buna da şükür diyip yaşamaya devam ediyorum. ne zaman uzun ve gür saçlı birisini görsem hayret ederim çok imkansız geliyor çünkü bana.

herhangi bir entry'de çok fazla yazım yanlışı olunca artı veremiyorum :(

Buraya içimi dökmeye, başıma gelenleri anlatmaya, saçma veya mantıklı ne varsa yazmaya geldim. Yıllardır da bu ani bekliyorum eskiden twittera yazardım artık orda çok tanıdık var. Şükür buraya üye olduğumu bile bilen yok.

Fark ettim ki, birileri üzülmesin diye yaptığım her hareket öyle ya da böyle beni üzmüş. ağlatmış bazen uykularımı kaçırmış. ağzımı açıp tek kelime etmemişim. olsun, geçer gider demişim ama hep bir yumru kalmış boğazımda. hep biraz eksiklik, biraz kırgınlık kalmış.

Bi keresinde sözlükten gönderdiğim mesajı karşı taraf gönderdi sanıp cevaplamıştım. Kendi mesajımı yine kendim cevaplamıştım, buna çok gülüyorum ama o zaman çok utanmıştım

sözlük bugün yaklaşık 2 yıldır kendisinden haber alamadığım arkadaşım mesaj attı. etrafındaki kimsenin numarası yoktu bende hiçbir şekilde ulaşamadım kendisine. o da bilgisayarındaki rehber dosyasını silince bana ulaşamamış. numarasını değiştirmiş. taşınmış. onu en son gördüğümde yüzünde 3-5 tel sakal vardı zaten sevmezdi o sakalı. şimdi kocaman adam olmuş sakal bırakmış birazcık kilo almış ama yakışmış yanakları dolmuş. ama gözleri hiç değişmemiş ela gözleri hala ışıldıyor. gülüşünü çok saklardı öndeki üst dişleri biraz birbirinin üstüne çıkmıştı. kusur diyordu. dişleri hala aynı ama kendiyle barışmış. özgüvenle dolmuş. şimdi kahkaha atarak gülüyor. sesi kalınlaşmış. ama gülerken hala içinde bir çocuk var gibi gülüyor saklamıyor. ona hediye ettiğim saat ise hala kolunda duruyordu belki bilerek takmadı ama ayrıntıyı görünce gülümsedim. çünkü sevmezdi o saat takmayı. ağır geliyor taşıyamıyorum diye bahane bulurdu. bunları bir bir yazarken ne kadar önemsediğimi tekrar hatırladım. kimsemiz yokken birbirimizi bulmuştuk bir gün belki denk gelirse anlatırım. en sevdiğim kazağımı dolabın en altından bulmuş gibi mutlu ve huzurluyum. iyi ki geldin dostum. bir daha gitme..

Çok geç olmadan yapmam gerekenleri yapmıyorum bazen istesem de yapamıyorum.

az önce bir şeye kıkır kıkır güldüm, sonra bir anda gözlerim doldu. kısacık ağladım. ve bu uzun zamandır var, boğazımı düğümleyen bir "şey". ama ney?

bir yanım çok olgunken bazı anlar çocuklaşıyorum. çizgi film izlerken süt içmeyi hala çok seviyorum. geceleri hala peluş ayıma sarılarak uyuyorum. dünyanın telaşını, acımasızlığını ve adaletsizliğini kısa bir süre de olsa bu şekilde unutuyorum. en önemlisi bunları yaparken gerçekten çok mutlu oluyorum.

yoruldum artık hayatımdaki insanlardan, hayatımdan çıkan insanlardan, geleceği düşünmekten, geçmişi düşünmekten ama şu hayatta en çok mesafelerden yoruldum. hayallerime olan mesafelerden, bana gerçekten değer veren insanlarla aramdaki mesafelerden yoruldum.

Bazen intihar mektubu yazsam ne yazarım diye düşünüyorum. Vedada kimleri yazacağım unuttuğum olsa kırılır mı bunu düşünüyorum

21 yaşındayım. Tatile gitmeyeli en az 13 sene oldu. Neden gitmediğimiz hakkında pek fikrim yok ancak ekonomik sebepler olabilir veya o kültürü oluşturamadık.Denizde yüzmek,kayak yapmak ,kamp yapmak nasıl bir şey bilmiyorum. Şuan tatile gitmek istesem nasıl gidilir, ne yapılır, nasıl eğlenilir, nereye gidilir, nerede kalınır, ne kadar para harcanır, nerede fotoğraf çekinilir, nasıl poz verilir bilmiyorum. Şenzlongda nasıl güneşlenilir bilmiyorum. -Şenzlong yazmayı bile bilmiyor olabilirim.-Öğrenmeye cesaretim de yok keyfim de yok param da yok. İnstagramdaki fotoğraflara keyiflere gülüşlere ve yorgunluklara gerçekten özeniyorum. Diyeceksiniz ki o gülüşler eğlenceler sahte. Ama ben sahte olduğunu deneyimleyebilme şansına sahip olmadım veya o şansı kendime yaratamadım. Hangi başlığa yazacağıma karar veremediğim için itiraf başlığına attım.

namus bekçilerinden nefret ederim.

sanırım gerçek bir itiraf. önceden görüştüğün kimsenin arayıp sormaması, bu yazar nereye uçtu dememesi tuhaf ve üzücü. belki artık mod paneli olmadığındandir deyip avunuyorum.

Tahammülsüzleşmek kelimesi bir insan olsaydı o kişi ben olurdum. Çok bıktım, çok sıkıldım be sözlük. Artık hz. ne varsa yardım edebilir mi? Ben dayanamıyorum da hiçbir şeye.

Her şey geçiyor. Ne acı, ne de üzüntü... Hepsi geride kalıyor. Unutuyor insan. Ufaladıkları zaman denen o dar yolda azar azar, hiçbir iz bırakmadan kayboluyor. Vazgeçmeyin. Hayat çok güzel. O kadar güzel ki namussuz, içtiğim maden suyu şişesinin üzerinde yazanları okudum az önce. Artık seviyorum yaşamayı. Sevin. Eksik bırakmayın bir tarafımı. Evet. Hepsi geçti. İlaçlar, kötü günler, ihanetler, düşüşler, üzüntüler... Hayatımın en güçlü zamanlarını yaşıyorum artık. En mantıklı, en güçlü, en iyi, en mutlu... Baya baya anasının gözüyüm ben. Sağlam bir tekme yahut yumruk yemediğim müddetçe de yıkılmam. Çağırmamak için örnek vermiyorum. Neyse. Sadece belirtmek istedim. Yalnız değilsiniz. Ne olursa olsun, sizi yargılamadan dinleyecek biri var burada. Mesleğimin bu olduğu gerçeği dışında, herkese değer verdiğimi bilin istiyorum. Kucak dolusu sevgiler...

İnanılmaz bıktım. Öyle böyle değil. Bağıra bağıra ağlamak istiyorum. Sessiz ağlamaktan bıktım. Yoruldum anlıyor musun. Çok yoruldum her şeyden.

Saçımın ilk beyaz telini unutamıyorum.

Zoruma giden şeyler var. Eksik hissettiğim şeyler var. Ama şikayetlenmek bile gücüme gidiyor. Sanki hakkım değilmiş gibi. Şikayet edersem birileri başıma kakacakmış gibi. Evet gece olunca hep bir hüzün çöker insana. Ben hüzün olmuşum. Yakamı bırakmıyor. Hızlı veya yavaşken, mutlu veya mutsuzken hep yanımda. Bir de ben ağlamayı unuttum sanırım sözlük. :)

Kendi sokağıma ulaşamıyorum.

bu sabah güzel bir sabah değil, hiç bu kadar da olmamıştı. pişmanlıklarımla birlikte kayıplar yaşıyorum. balığım ölmüş, ters dönmüş ölmüş. bu kadar kolay olmamalıydı.

Hayatımda pozitif veya negatif bir hareketlilik olacak gibi hissediyorum ama ne olacağına dair şu kadarcık bir fikrim bile yok.

Bir tek Allah'a yük olmazsın şu kainatta

Bütün kuzenler bu akşam beraber kalıyoruz, herkes hayalindeki evlenme teklifini anlatıyordu sıra bana gelince grup dağıldı ve kimse farketmedi bile. Söyleyeceklerim bu kadar.

Bir aydır falan aralıksız her gece kabus görüyorum. Ve genelde her zaman aynı saatlerde uyanıyorum. Uyaninca sersemlemiş oluyorum ve öyle bomboş bakıyorum. Rüyadan çıktığımı anlamam zaman alıyor. Kafamı dağıtıp tekrar uyuyorum. Kafa dağıtma sürecinde saçmaladığım oluyor. Müthiş bi döngü ama bu durumdan ne çok şikayetçiyim ne de memnunum.

günlerdir bu saatlere kadar kpss çalışıyorum 4+2 saat uyuyorum bazen 5 saat bi taraftan anksiyete bi taraftan stres ama bakarsan aklımda sanki hiçbir şey yok sıfır gibiyim eksikler var bu sefer de olmazsa ya da böyle giderse son pek iyi görünmüyor üstümde çok ağır bir yük var gibi ve kaldıramıyorum ben artık

beni kimse sevmedi

2 aydır gecem gündüzüm bir. Böyle pis bi mide bulantım var geçmeyen. Öyle bi halsizlik var ki kimseye anlatamadığım. Kısaca ölmedim ama yaşamıyorum da.

sözlük olarak şöyle bir etkinliğe ihtiyacımızın olduğunu düşünüyorum; link

içine ettiniz hevesimin

artık seninle iletişimde değiliz dolayısıyla sana yazmak istediğim şeyleri buraya yazacağım ve bu senin için karaladığım son satırlar... bu hayatta sevdiğim hiçkimseyi incitmemek için çok büyük gayret gösterdim senin için ekstra çabaladım çünkü hayatımın en mutlu günlerini seninle yaşadım...ama sakınan göze batarmış ya işte çok kırdık birbirimizi.canım çok yandı ama ben de senin kalbini kırdım istemesem de.tutamadığım söz için,empati yapmadığım zamanlar için ve düşünmeden yağtığım şeyler için kalpten özür diliyorum.belki bir gün kendimizi doğru tartabilecek kadar aklıselim olabiliriz.belki bunları bir gün okursun belki de sözlüğün arka sayfalarında kaybolur gider bu entiri...benimle olduğundan daha mutlu günler geçirmen dileğiyle

yaklaşık 2 yıl önce göğüsümün bir miktar altına dövme yaptırdım.halen sevgili ailem bilmiyor,bilmelerine de gerek yok