asosyal itiraf

beğendiğim yakışıklıların fotoğraflarını vsco dan hoş bi efekt yapıp paylaşıyorum.

Sanırım hiçbir zaman tam anlamıyla mutlu olamayacağım. Gerçekten artık yeter.

geçen gün bu başlığın altına aslında yaşadığım çok güzel bir anı yazacaktım, artık pek de güzel değil sanırım. seneler sonra birisine gerçekten şans tanıdım ve güvenmek istedim. yine abcd kocaman bir hayal kırıklığıyla uğurlandı az önce. üzüldüm mü evet ama bunun bana çok şey kattığına da eminim. artık umrumda mı hiç de değil. sadece şunu belirtmek isterim ki artık kimseye tam olarak güvenmiyorum değil de güvenmek istemiyorum.

Bir daha sevmem ve sevilmem. Artık bundan eminim. Ben varım sadece. Bir tek ben...

çok korkuyorum buradan tanıdığım çıkacak diye hatta bu yüzden (bkz: anın görüntüsü) ve benzeri başlıklara entiri girmeden yüz kere düşünüyorum

Sözlük, hani böyle toplu bir arkadaş grubu olur ya en az 3 kişilik , o grupta bir şey konuşulur planlanır yapılır edilir ve senin en son haberin olur ya ... vallahi yıldım bu durumdan yeter yahu , her yeni bir grupta "bu sefer siklenmemeyi yaşamayacağım" diyorum ama her seferinde yaşıyorum. Benden midir bilemem ama çok ufak birşey bile olsa takıyorum ben buna. Belki de bendedir ama sorun.

eskiden cok sevdigim cogu kisi suan hayatimda bile degil garip geliyo, ben hepinizi omrumun sonuna kadar severim saniyodum

Bu başlık biseyler anlatmak isteyip ama anlatacak kimsesi olmadığı için anlatamamaktan yorulmuş olanlar içindir.

Kendi şiirlerimi yazdığım bir defterim var. Okullar tatil edilince memlekete gelirken getirmeyi unutmuştum. Memlekette yazdığım şiirleri telefonuma yazmıştım. Heyecanla defterime kavuşacağım günü bekliyordum. 4 ay sonra defterim geldi. Bir de yeni dolma kalemim vardı içi boştu. 1 ay da o kalemi doldurmak için bekledim. Şimdi şiirlerimi deftere geçirmek için her şey hazır ama o eski heyecan kalmamış bende. Nedense oturup geçirmeye üşeniyorum şiirleri deftere. Bu heyecansızlık durumu canımı sıkıyor biraz. Dipnot: Bunun neresi itiraf demeyin. Ben şiir yazdığımı defter tuttuğumu kimseye söylemiyorum

Korkarım ders çalışırken öleceğim bir gün. Sandalyede gerinirken ters hareket ettim galiba, kürek kemiğime inceden bir şeyler batıyor. Belimdeki fıtıkların sebebi de üniversitede bir vize dönemi yine yanlış hareket etmemdi. Liste daha uzuyor bu arada. Hayır sakar da değilim aslında ama... Canım yanıyor.

Hayatımın son 5 yılında bir kız için bir çok dostumu kaybettim.Siz siz olun öyle bir yarak yemeyin.

bugün, hayatımda ilk kez bir çekilişi kazandım. insan mutlu olur değil mi :) ben o kadar mutlu değilim, malzeme bana ulaşsın diye verdiğim bilgiler götüme girer mi endişesi taşıyorum. inşallah girmez.

2009 yılında çalıştığım fabrikanın kamyonunu yakmıştım bilerek ve isteyerek Adana da ağustos ayında nasıl yanmıştı ama pişman değilim haklıydım gene yaparım

Aynı şimdi olduğu gibi korkudan geceleri uyuyamıyorum. Uykusuzluktan ruh gibi dolaşıyorum etrafta. En sonunda, bayıltan o şişede ki sıvıdan koklayıp öyle uyumayı düşünüyorum

Aranızdan birileri bakan, birileri de eski sevgilim. (bkz: at yalanı sikeyim inananı) (bkz: namık kemal)

Saat 12 den sonra yazdığınız hiç bir şeyi okuyamıyorum. Daha önce de alkol problemim olduğunu yazmıştım. Bununda otomatik düzeltme olmasa okuyamazsınız ben de uçurulurum herhalde. Sadece yazabiliyorum biraz biraz. Arkadaş tamam içersin de eyvallah. 6 amsterdamla beraber 1 litre jager’i 3 kişi içmezsin. Hayvan.

Sadece benim çabalarımla ilerleyen şeylerin peşini bırakıp kimse için ekstra efor sarf etmemeye başladığımdan beri dahi mutlu falan değilim. Kişisel gelişim zırvalıklarından yazacağım sandınız di mi önce? Yok öyle. Mutluluk o kadar kolay mı aw, bu dünyada mutlu mu olunur? Temsili ruh halim

Bazen Twitter profilime girer tweetlerimi okurum. Bazı tweetlerime ciddi gülüyorum. Sonra vay be komik yazmışım helal olsun falan diyorum içimden. Sıfır şaka...

Tiktok videoları çekiyorum

İstanbul'da tam kendime bir düzen kurup kendi gücümün farkına varmışken zorla memlekete gönderildim. Burda iş güç yok. İstanbul'da iş yaptığımda bir kaç kuruş kazanmıştım. Onun parası ay sonu gibi gelecek. Küçük bir tost ve gözleme salonu açayım diyorum bir türlü annemi ikna edemiyorum. Ben sırf onun gönlü olsun azıcık mutlu olsun diye bütün her şeyimi bıraktım geldim, o ise hayatında bir kere olsun cesaret edip yanımda duramıyor. Böyle zamanlarda kendimden nefret ediyorum. İnsanlar için bir şey yapmış olmaktan nefret ediyorum. "Anne dükkan açıcam, az da kazansam kendim kazanmış olucam" diyorum. Annem ise "dükkan açma 1000 lira bile olsa gir bir işe çalış" diyor. Batman'da zaten bir işe girsem bile günde 11 saat çalışıp alabileceğim en iyi para sigortasız 1500 lira. Ama ben kararımı verdim. Ya annem yanımda duracak ya da eğer böyle davranmaya devam ederse Eylülün 6'sında kpss'ye girip bir gece vakti alıp çantamı çekip gidicem buralardan. Onlar bensiz olursa ben de onlarsız olurum. S*keyim böyle aşkın ızdırabını..

Entry kendini imha etti. Benimle paylaştığınız için teşekkürler.

Yeme bozukluğunu kimseye itiraf edemiyorum belki işe yarar diye geldiğim bi entry. Hadi hoççagalın.

Kendimi acayip yalnız hissediyorum. Kimsem yok. Bir yere çağırsam herkes uzak. Arasam herkes meşgul. Mesaj atsam 2 saat sonra cevap verirler. Aileme şunu yapalım desem yorgunlar. Herkesin her şeye vakti var bir tek bana yok. Ama yalnız hissediyorum desem benden nankörü yok.

kendi esprilerime çok gülüyorum ama çok, bazen aklıma geliyor eskiden dediklerim onlara da gülüyorum. az önce o kadar komiktim ki gülmekten gözümden yaş geldi 😎😎

Nereye yazacağımı bilemeyip buraya geldim yine. Kafam karışık gibi,, biraz da canım sıkkın. Nolacak benim bu hallerim. Yok lan o kadar da kötü değilim aslında. Ne istiyorum biliyor musunuz şu an kafama sıkmayı. Ama yaşamayı da istiyorum çok fazla umudum var. Yapacağım şeyler var verdiğim sözler. (bkz: Bi dakika lan ben hiç sevişmedim ki ). Bu sıralar sık sık bu hale girer oldum. Sakince malum sahneleri canlandırıyorum kafamda. Ayrıca bu geçim işi ne zormuş. Özellikle kendi paranı kazanınca kimseye eyvallah dememek. Mesela önceden öğrenciydim para bitince babadan istiyordum. Hadi yüzüm vermiyor sağdan soldan buluyordum nasıl olsa onlarda öğrenci idare ediyorduk. Biraz zora girdim bu ay nedenini çözemedim hala ama düşündüm bunu. Kimden ne isteyebilirim ki. Herkes çalışıyorsun artık diyip bize bir şey kitleme derdinde. Babamdan bile isteyemem böyle bir şey olsa. Harbi zoruma gitti. Sigarayı bırakmayı bile düşündüm. Ulan düşünsenize kimseden beş kuruş isteyemiyorsunuz. İlerleyen dönemlerde daha dikkatli planlar yapacağım mali olarak ama düşüncesi bile beni yıprattı bir kaç gündür. Günler geçmiyor sanki. Ahah Bir de kafamda filler sikişiyor sanki çok afedersiniz. Ben olmadım he bence. Ne kadar gamsız dursam da neşeli dursam da içeriden çürüyorum. Pek çok endişem var ve bu beni sona götürüyor gibi. Sonra hop kendimi ensemde geri çekiyorum. Aman öyle kafam karışıktı bir nebze buraya dökeyim dedim. Kimseye anlatamıyorum. Anlatma problemi var bende. Neyse iyi geceler. :)

Baldız baldan tatlıdır sözünün doğrusunun ''Daldız baldan tatlıdır'' olduğunu 12 sn önce öğrendim. :( Daldız: Ağaçtan oyulmuş arı kovanı imiş

şu siktiğimin hayatından gram zevk almayıp hiç bir tadını alamıyorum. tek başıma ölücem herhalde.

Az önce şöyle bir şey okudum "İçinizde yarım kalmış kim varsa bitirin çünkü nankör ve vefasızın yası tutulmaz" diye. Bence bunu söyleyen insan bile elinden gelmeyerek o insanın yasını tutmuştur o yüzden ben de hâlâ onun yasını tutuyorum ne kadar acınası.

Türkiye gündemini gördükçe sinirlerim bozuluyor.Haber izlemeyi bırakalı çok oldu,ara sıra okumayı da bırakırsam çok daha mutlu olacağım. En azından televizyonu ya da interneti kapatınca kesiliyor sesler, ya hiç kapatma imkanımız olmasaydı ne yapardık? Eskiden arkadaşlarımı yargılardım nasıl yaşadığın ülkeden haberin olmaz diye.En iyisini yapıyorlarmış cidden.Yoksa sinir krizinden, mide kanserinden ölür insan

kaybetmek, bitirmek, istememek, yorulmak, yapamamak, yetersiz görülmek, sevinmemek, sevilmemek, yitirmek, üzülmek.

Bundan 3 yıl kadar önceydi düğüne gitmiştim öyle oturuyorum (sanırım sözlüğe ilk kayıt olduğum dönemdi). Masanın üzerinde şamdanlar var çiçekler falan. Daha gelin ortada yok biz neden o kadar gittik hiç anlamış değilim. Neyse dedim biraz sözlükte vakit geçireyim. Sonra şamdanlar gözüme güzel geldi anın görüntüsüne attım. Bi kaç dakika geçmeden yorum geldi ifşalamışız kendimizi diye, ben de sevindim bana çiçek diyor diye djsjsj dedim öyle oldu biraz falan. Aradan bi kaç dakika geçti yorumları okudum fotoğrafa bi girdim o kadar küçük yansımamız çıkmış ki ama bilgisayardan açan görmüştür böyle. Hemen entryi yok ettim kendi kedime saatlerce güldüm. Kendime çiçek dendiğini falan düşünmüştüm djdjsjjs ben masumdum beni neden üzdünüz...

Şifremi unuttum, buraya ne zaman girmek istesem storylerden ulaşıyorum dnnsnsm

Böyle arkadaşlarım sevgilileriyle güzel storyler atıyorlar. Ellerini yüzlerini falan tutup mesela. Ya da ufak şakalar yaparken. Baya heves ediyorum he.

Kimseyi memnun edememe durumu artık bunaltmaya başladı. İş yerinde müdürünü, aileni, eşini dostunu liste epey uzayıp gider şuan aklıma gelen en bilinenleri. Bir şeyi isteyerek gönlünden gelerek yapıyorsun beğenilmiyor, hep daha fazlası isteniyor. Ya gönlümden bu gelmiş ya da olması gerekenden fazlası yapılmış(hiçbir şeyden gocunmam) ama bir teşekkürü bile çok görüp 'keşke şöyle yapsaydın, bunu niye yapmadın, onu senin yapman gerekiyor, daha fazlasını da yapabilirdin' demeleri nankörlüğe giriyor artık. Şahsım olarak bir şey yapıldığında hep teşekkür eder düşünmen yeter derim, insanların bu kadar doyumsuz olmaları, hep daha fazlasını istemeleri yoruyor artık. Evet fazlaca kırılıyorum ve mutsuz olup bir daha kimse için bir şey yapmayacağım diyorum sonra dayanamıyorum ve olay başa sarıyor.

şubattan beri ilk kez bıyıklarımı aldırdım.meğer benim yüzüm beyazmış hshdhshhdhs

Nereye yazsam ben de bilemedim artık. Defter alsam elime, yazsam; hayırdır diyorlar. Ağlasan ne oldu diye soruyorlar. Sanki bilmiyor gibi. Allah'ım ne zaman bitecek bu yetimliğim? Eşşek kadar insan oldum artık, başım göğü deldi. Nasıl oluyor da hâlâ başım yerde? Nasıl oluyor da hâlâ dilim suskun? Kurtar bizi Allah'ım. Yok ki bi' kardeşim döküleyim. Yok ki bi anam açılayım. Yeter artık. Bu gidişin sonu intihar, bu gidişin sonu yok. Bu gidiş, gidiş değil.

insanlardan o kadar biktim ki, kotuluklerinden o kadar yildim ki, evden calisma bana ilac gibi geldi. Bildigin iyilestim, gogsumde oturan okuz agirligini hissettirmiyor bir suredir. Ah bir de sevdiklerime zarar gelmesinden korkmasam...

Uzun zamandır kendi sesimi duymayayım diye uğraşıyordum. Kaçıyordum yine kendimden olabildiğince. Dizi, film, boş muhabbet ve müzik. İyi götürdük bu zamana kadar. Ancaak bugün yakalandım. Şimdi sığdıramıyorum ruhumu hiçbir yere. Herkese fazla geliyorum. Kendime bile. Dayanma gücüm kalmadı. Artık yarın bana umut vermiyor. En başta ben umut vadeden biri değilim. Başarısız olmaya mahkûm gibiyim. Kendimi iyileştirmek konusunda kötüyüm. Başkalarına da yük olmak istemiyorum. Umarım içim acımayı bırakır yoksa benim halim hal değil.

Bayramda dedemi ziyaret ettim. Bayram sonrasında İstanbul a dönecektim. Dedim "dede görüşürüz Allah'a emanet ol" dedi ki "tabii görüşebilirsek" . İçimden , görüşürüz ya noolcak ki zaten 2 ay sonra tekrar geri geleceğim görmeye dedim. Şimdi yoğun bakımda. Hayatımda ilk defa oluyor böyle bir his. Bir insan ile farkında olmadan yaptığın son konuşma. Son olduğunu bilmediğimiz belki de bir sürü konuşma. Allah sağlık versin hepimize..

Benimle çoğunlukla buluşmak istemiyorlar. Yeterince yakışıklı mı değilim yoksa onlara hiç kötü davranmadığım için mi bu haldeyim?

burda entrylerine beğenip güldüğüm için aşık olduğum çok yazar var

Artık insanlara duygularımı yansıtamıyorum. Yansıtamıyorum diyorum çünkü ne zaman herhangi bir duygumu açığa çıkarsam anasını sikiyolar, mutluysam mutsuz olmam için çabalıyolar sanki, heyecanlıysam hevesim kursağımda kalsın diye çırpınıyolar üzgünken zaten yansıtabileceğim kimse olmuyo etrafımda sahi neden bu vicdansızlık? 3 günlük dünyada bi salın da biz de insan gibi yaşayalım

ben aslında mardinliyim ama soran herkese diyarbakırlıyım diyorum. sen çok güzel bir şehirsin mardin -diyarbakır daha güzel- ama ben kabullenemiyorum mardinli olduğum gerçeğini.

İnsanın bazen her şeyden elini ayağını çektiği dönem vardır ya. Tam olarak oradayım sanırım uzun zamandır. Hiçbir şey zevk vermiyor, eğlendirmiyor, güldürmüyor. Eksik olan ne, bilmiyorum. Ben ki, kitap okuma aşığı biriyim. Bir haftada dolu dolu 4-5 kitap bitirdiğim dönemler olmuştur. İnanılmaz zevk alırdım. Ama şu an... Her şeye karşı hislerimi bitirmiş olmam kabulüm ama kitaplara karşı... İçim içimi yiyor sözlük. Kitaplığıma baktıkça canım acıyor gerçekten. Elime alıyorum, açıyorum kapağını. O an bir şey kapatmam gerektiğini söylüyor sanki. Okuyorum yine de ama bu sefer de verim alamıyorum. Öyle özlüyorum ki okumayı. Ama odak, verim sıfır. Ne oluyor bana diye bağırmak geliyor arada içimden... Bu konu için önerileri olan varsa alırım bir iki öneri. Doya doya özlem gidermek istiyorum kitaplarımla. Aylardır uzak kaldım. Çok üzücü...

Ninni dinlemeden uyuyamıyorum. Favori ninnilerim: (bkz: atem tutem men seni) (bkz: alma attım yuvarlandı)

daha iyi koşullar, daha kaliteli bir yaşam için ailecek radikal bir karar vererek dünyada en sevdiğim, en kendimi ait hissetmediğim ama nedense en bağlı olduğum yeri, evimizi sattık. bugün saatler boyu yalnız bir şekilde küçücük evimizi dolaşıp durdum. eşyalarımı topladım.. günlüklerimi, kıyafetlerimi, karnelerimi, diplomalarımı, kitaplarımı topladım. neden bilinmez derin bir acı çekiyorum. burada aşık oldum diye bağırdım, burada azar yedim, kardeşim burada yürüdü, ilk burada abla dedi, babam anneme burada yeni nikah yüzüğü taktı diye diye tüm 32 yılımı geri sardım. doğup büyüdüğün evden ayrılmak çok zor. yetmezmiş gibi bize yakın olan babannemin evini de sattık. tek kalmasın diye ona da taşınacağımız yerde bir ev aldık. hayatımda kendi evim dediğim tek yer babannemin evi. onun sokağında bisiklete binmeyi öğrendim, onun mutfağında pişirdim ilk türk kahvesini, onun sarı koridor fayanlarında ilk aşkın acısını sürüne sürüne çektim. onun evinin yatak odasında dedemin günden güne ölümüne şahit oldum. evin satıldığını öğrendiğimden beri cenaze gibi dolaşıyorum. gören de kendi evimiz için yas tutuyorum sanıyor. tamam evet hatıralardan ayrılmak zor. ama travmalardan ayrılması her şeyden daha zor. babannemin evi benim karanlık sularım. bu çocukça acı geçsin istiyorum ama ayrılık yaklaştıkça daha da daraltıyor içimi. insanın iyi anılarından kopması böyle kolayken kişiyi kişi yapan acılardan ayrılması çok zormuş. geçmişimi silip atmak ve yalnızca hafızamda kalanla yetinmek beni korkutuyor.

Herhangi bir derdimi, sorunumu birisi ile paylaşmaktan korkuyorum, ileride döner dolaşır bana karşı kullanılır diye.

Arkadaşlar bu itirafı ben de ilk defa kendime yapacağım. Ablam evleniyor. Ee üzülüyoruz tabi ama mutlu da oluyoruz. Neyse bunları geçelim. Benim asıl derdim sürekli onun gölgesi altında yaşamak oldu. Çocukluktan beri bana hep güçlü durmam gerektiğini söylediler. Güçlü olacaksın ve zayıf ve narin olan ablanı sen koruyacaksın. Hiçbir ağır yükü o yapmayacak sen yapacaksın. Sen ağlamayacaksın çünkü sen güçlü bir kızsın! Geçenlerde bir itirafta bulunmuştum psikiatriye gittiğime dair. Orda bu durumu anlattım. Psikiatri sağ olsun bana ağzınım payını verdi geçte olsa aklım başıma geldi. Gelelim yine ablama. Lise biri aynı sınıfta okuduk yetmedi üniyi aynı okulda okuduk. Bunlar güzel şeyler eyvallah ama olmuyor arkadaşlar olmuyor. Ağladı yanındaydım ağladım ağlama güçlüsün dediler Korktu yanındayım korktum korkma güçlüsün dediler Heyecanlandı yanındayım heycanladım heyecanlanma güçlü dur dediler İnsanım insan güçlü değilim güçlü olmak istemiyorum bana bunu siz dayattınız. Bakıyorum şimdi çevreme herkesin ağzında ablamın adı herkes o gidiyor siz onun değerini bilmiyorsunuz diyor. Yetmiyor onun yeri dolmaz o çok narin ve kırılgan diyor. Herkes için çok farklı olduğunu söylüyorlar. Hiç kırılmadığım kadar kırıldım Hiç üzülmediğim kadar üzüldüm ve yıprandım Bu durum beni çok yordu evlenip gitmesine üzülüp üzülmediğimi bile bilmiyorum. Oh biraz olsun rahatladım. Şimdi gidip yine güçlü olmadığım halde güçlü olduğumu sanmalarını seyredeyim.

kıskanıyorum. insanların mutluluğunu, sevgilerini, bağlılıklarını kıskanıyorum. kötü manada değil ama bu. bakıyorum ne güzel karşılıksız, kendinden bir şeyler katarak, kıyı parçaları gibi bağlılar birbirlerine. kendime bakıyorum ve kimse beni karşılıksız sevmedi bu zamana kadar. kimse fedakarlık yapmadı, değer verdiğini hissettirmedi hiç kimse. üzülüyorum ve bu benim içimde kocaman bir hayal kırıklığı yaşatıyor. sanki kimse beni hiçbi zaman o denli sevmeyecek, hiçbi zaman mutlu olamayacağımı hissediyorum. bu beni iç dünyama daha da yaklaştırıyor ve daha bi yalnız hissediyorum kendimi.

Sözlük çok psikopatça gelicek ama bütün ailemin ölmesini istiyorum. Bunu sürekli hayal etmekten kendimi alamıyorum.