asosyal itiraf

(#3872415) Bahsi geçen şahıs kardeşim oluyor. Öyle hareketleri var bazen. Evdeki eşyalarla konuşmayı seviyor ama annemin çiçekleriyle arası bozuk, onlara yüz vermiyor pek... (bkz: Yazık kafana)

Bazen ikizimin olmasından nefret ediyorum. Mesela bizim eve ortak arkadaşımızı davet etti bu arkadaşımızdan ben nefret ediyorum bunu biliyor. hemen neden nefret ettiğimi anlatıyorum. Bu saçma kız her bize geldiğinde “ay çok özleediiiğğm ama en çok cokyoruldumu özledim sen çekil” diyerek ikizimi ittiriyor. Güya beni özlemiş mal kız. Ben kaç yıl dışarda okudum daha bi kere bile alıştın mı ekisiğin var mı diye sormadı bunu geçtim nasılsın diye bile sormadı. Şerefsiz nasıl özlüyorsun beni diyemiyorum çünkü ikizimin gözünü aşırı boyamış ben ona her anlatmaya çalıştığımda kötü ben oluyorum. Şimdi DGS ye gireceğim kaldı şurada kaç gün misafir kabul edilecek zaman mı, hayır kendisi vize zamanı bi Aydan fazla varken oda toplamaya yardım etmedi benim 1 gün sonrası sınavım vardı mesela... Sonra dün ikizimin sevgilisi masada otururken şey dedi, ikizin daha duygusal sen öyle değilsin he ben taş kalpliyim, ulan biz senle konuştuk da mı biliyorsun benim duygusal olmadığımı. Yemin ederim iyiki var sevgiliniz bizim koruyamız yok diye mi üzülüyoruz. Gerçekten üzüldüm ya, beni ne kadar tanıyorsun da duygusal olup olmadığımı biliyorsun...

Az önce şampanyanın yanında çiğ köfte yedim. Gurmeler götümü sikecek.

Dışarıda gök gürültüsü, şimşek ve yağmur var ve ben bu üçünden çok korkarım. Ama işte 24 yaşındayım karizmaya bok sürdürmemek için söyleyemiyorum. Dua edin de bu gece kolaylıkla sabah olsun :d

kendimden tiksiniyorum. bayağı bayağı cidden iğreniyorum kendimden. gitgide tembelleşiyorum, kendime hiçbir şey katmıyorum/ katamıyorum, kendimi bi’ bok sanıyorum, kendimi hiç tanı(ya)mıyorum. yazamayacağım şeyler yapıyorum. çok sivri olan bazı özelliklerimi törpüleyemiyorum. iradem yok. hiçbir şeyi beceremiyorum. yaşamayı bilmiyorum.

bir gün insanlık sürüler halinde uzaya gidecek ve öyle bir durumda bile tıpkı şu anki veganlar gibi birileri çıkıp "orası uzaylıların evi! haneye tecavüz etmeyin, oralara gitmeyin!" diyebilecek salaklığı gösterecek. uzaylı haklarından falan söz edip sabah akşam kafamızı sikecekler. bu tabloyu gören uzaylılar, çağlardan beri kaçtıkları insanoğluna ifşa olup, kendilerine daha ilk anda gösterilen bu dangalaklığın fırtına öncesi sessizlik olduğunu ön görüp teorik olarak da sıçtık psikolojisine girerek "başaramadık ağbi" nidalarıyla teker teker intihar edecekler. bense şimdiden bu olay yüzünden koca bir hicap duyuyorum... mesela yani...

Hayatımın bu evresi çok çalışmak. Gün 24 saat. Gece 24:00 sabah 6:00 arası kpss çalışıyorum. Sabah 7:00 akşam 18:00 arası işe gidiyorum. Akşam 19:00 gece 24:00 uyuyorum. Hakikaten çok yoruldum artık. Şu 1 ay geçse de kurtulsam.

Fikirsiz gibi hissediyorum. Herhangi bir konuyla ilgili iyi ya da kötü hiçbir şey düşünemiyorum. Söylemek istediğim bi şey olduğunda da bununla kim niye ilgilensin deyip vazgeçiyorum.

böyle kardeşlerimi ve annemi de alıp uzak, çook uzaklara gitmeyi ve orda yeni bir hayat kurmayı çok isterdim.

bana söylenen yalanların doğrusunu burada öğrendim.

sevmediğim insanlara su veya herhangi yiyecekleri bir şey götürürken içine tükürmemek için kendimi çok zor tutuyorum. hayır tükürsem ayrı dert, vicdan azabı çekerim, tükürmesem ayrı dert

Bugün herkesten gizli ilk defa psikiatriye gittim. 23 yaşındayım ilk defa bu kadar rahatlamış hissediyorum. Teşekkürler psikiatri hanım. herkesten gizli gitmemin tek sebebi soru yağmuruna tutulmamak istemem yanlış anlaşılmasın ahzjwjs

Ulen şuanda karma puanım 100 olmuş nedense bi sevindim hahahah normal mi :D (bkz: yeniyim abiler mazur görün :D ) (bkz: sevindi gariban )

Yaş ilerledikçe her şey ciddi bir boyuta dönüşüyor, insanların daha olgun davranması gerekiyor. Aynı şey ilişki içinde geçerli ve bu düşünce beni ister istemez yaralıyor. Sanki böyle her geçen gün yaşayacağım ilişkiden bir şeyler eksiliyormuş gibi hissediyorum. Sanki ileride mutlu bir ilişkim olursa, şimdi olacağından çok daha az eğlenceli olacakmış gibi geliyor. O yaşın gerektireceği olgunluk ve ağırbaşlılık olsa gerek bu yaşta özgürce yapacağımız şeyleri sanki o yaşlara sığdıramayacakmışız gibi geliyor. Şuan da pek küçük sayılmam ama ne biliyim hayatımdaki insanla parkta sallansak çokta garip kaçmaz gibi ya da birlikte sokakta düşmeden kaldırım kenarında yürümeye çalışsak ya da ne biliyim beraber uçurtma uçurtsak. Sanki zamanın ilerlemesiyle birlikte, yaşayabileceğimiz anılarımızda eksiliyor seninle. Keşke seni daha önce tanıyabilseydim diyeceğim illaki ama seni ne kadar önce tanırsam bu hissiyat o kadar azalacak içimde ve her şey çok daha güzel olacak bizim için. O yüzden lütfen gel artıkın dayanamıyorummmm.

çocukken ne zaman çok sevineceğim bi şey olsa ertesi gün kesin çok kötü bir şeyler olacak diye korkar, sevinemezdim. çünkü böyle bi mutluluğu hak etmediğimi ve çok sevinirsem mutlaka cezalandırılacağımı düşünürdüm. kursağımda kalan sevinçlerim var benim.

Ne yaparım nasıl yaparım bilmiyorum sözlük, 7 senedir aynı sektörde çalışıp bir işte neredeyse ustalaştım ama bir iftira sonucu bir kadın yüzünden işten kovuldum, ve o çalışmaya devam etti. Çevremde ki herkes aynı tepkiyi verdi, "bu sistem her yer de böyle oğlum" böyle olmak zorunda mı sözlük her zaman kadın erkek farketmeksizin yalaka olanlar mı bir yerlere gelir, borç desen var baba desen yok mahkemeler desen sürüyor ben yoruldum artık sözlük 20 li yaşlarında bir kişi olarak, bu düzenden bi sistemden çok yoruldum.

Vicdan.. Dünyanın en berbat hissi bence hatta gerçek anlamda insanı uykusundan edecek kadar zor bir durum.. Son 3-4 aydır çok kötü vicdan azabı çekiyorum hemde yapmadığım bir şeyi yapmış olarak göstererek karşı tarafın ne duruma düşeceğini neler hissedeceğini aynı şeyin bana yapılsa nasıl boktan hissedeceğimi bilmeden o şeyi yapmış olarak göstermek belki de şu hayatta ki en büyük pişmanlıklarımdan..

babamla 5 gündür konuşmuyoruz annemin daha haberi yok

Evimde kül tabağı yok. Not:günde 2 pakete yakın sigara içen biriyim.

twitterdan ya da instagramdan şarkı paylaştıktan sonra spotify arkadaşlarım paylaştığım şarkıyı dinliyor mu diye bakıyorum ama hiçbiri dinlemiyor kimseye söyleyemediğim kalp kırıklıklarımdan birisi...

Öğrencilerimle ne zaman film izleme etkinliği yapsak en sevdiğim animasyonları izlemek için onları ikna edip son derece eğlenceli vakit geçiriyorum...

Pek beceremeyenlerdenim yaşamayı.Ama öyle pes edenlerden değil ha.Birşey olsun diye çok şey yaptım,hiçbir şey olmadı.Aslında çok şey oldum.Mutsuzluğun o kekremsi tadını iftar sofrasındaymış gibi kaşıkladım ama mutluluk denen ibne pekde uğramadı yanıma.Ya yanımdan geçti ben görmedim ya da kapımı çaldığında uyuyordum.Neye el atsam kuruyor sanki doğduğumdan beri.Mutsuzluktan geberiyorum değil de umutsuzluk bitiriyor beni.Çocukluktan tek farkım birinde aşağı yukarı salıncakta sallanırken şimdilerde birileri ruhumu sallıyor sanki aşağı yukarı.Oturduğum yerden kalkmak inanın eziyet geliyor bana.Bıraksalar yüzyıllarca uyurum gibi geliyor geceleri.Sabah uyandığımda ise bekletilerin sadece insanı yıprattığına bilmem kaçıncı kez daha şahit oluyorum.Gözlerimin önünde bitişimi seyrediyorum daha önce hiç rastlamadığım televizyon kanallarında.Hep bi kaçıp gitme isteği,hep bi uzaklaşma isteği,nereye bilmiyorum...Galiba kendimden uzaklaşırsam bir gün toplarım gibime geliyor.

Durup durup böyle bir ağlamaklı oluyorum. Mesela hanımlar anlatıyor ya regl günü yaklaştıkça artan duygusallık diye. Aynen öyle. Neşeli bir video izliyorum ulan bir resim giriyor benim gözler doluyor böyle bir iki hıçkırık sonra gidiyor. İnfınıty war da kendini zorlayıpta çıkamayan hulk gibi, basmayan marş gibi hissediyorum.

biri kafamı okşadığı zaman mırlıyorum. yemin ederim biri on dakika okşasa böyle saçlarımın arasından falan geçirse parmaklarını uyuklamaya başlıyorum. önceki hayatımda kediydim galiba.

Sadece ağlamak geliyor içimden. 13 senenin birikmişi gerçekten. Yaşamaya alıştım diyorum ama gerçekten alışmak değil bu, alışmak olamaz. Yanında oturduğun bir çocuk bile niye böyle nefes alıyorsun diye sorduğunda veya yeni tanıştığın birine bu konu hakkında açıklama yapmak çok zor. Gülerek anlatıyorsun ama içten içe ağlıyorsun. İnsan yoruluyor, bıkıyor. Yoruldum ben insanların düşüncelerinden, boş boğazlık yapıp ne hissettiğimi düşünmeden rahatsızlığım hakkında ileri geri konuşmasından. Neyse yine birine açıklam yapıp boş boş konuşmasını dinlemek zorunda kaldım. Üzüldüm. Yazmasaydım ağlardım.

Hayatımda bu kadar yer kapladığını bilmiyordum. Ama bugün.. Farklı şehirde olmamıza rağmen, bu yazlık efil efil yürüdüğüm arnavut kaldırımlı, daracık sahil sokaklarının her birinin başına geldiğimde deli bir heyecanla seni aradım. Sahi? Şimdi burada olsaydın ne de güzel olurdu. Mis kokulu parfümünle, deniz kokusu çarpışırdı. Belki birazcık yürür dalgaları dinlerdik. Söz, hiç konuşmazdım ki bilirsin çenem düşük benim. Yine de susturuverirdim dilimi. İlerideki teknelerin ışıklarını, havaifişeklerin yansımaları izlerdik. Belki sana dondurma ısmarlardım, kesin ağzıma yüzüme bulaştırırdım onu da. Her şeyi elime yüzüme bulaştırdığım gibi. Uzun uzun kirpiklerine bakardım, inanılmaz kızarırdım kesin. Suçu da allığıma atardım. Sahi? Ne zaman istediğim cümleleri kuracaksın? Bunların hepsi zamanla dalgaların alıp götüreceği kum yazıları gibi solup gidecek mi? Hiç mi hevesin yok? Hiç mi isteğin? Bilemiyorum. Sen de benim gibi bir öyle bir böylesin. Kızamıyorum da sana. İnanır mısın? Sevemiyorum da. Sadece o ince engebeli yol var ya, evet evet sahile açılan. En çok da orada. Aradı işte gözlerim seni. Bilemiyorum.

içimde birkaç gündür bastıramadığım bir küfür etme açlığı var, bunu arada sırada sözlüğe taşıdığım oluyor mazur görün.

Ben hiç Harry Potter izlemedim

senelerdir itiraf etmek istediğim hayalim var. roman düğününe gidip oynamak istiyorum. böyle sonradan görme şamdanlı mekanlarda,abiye ve topuklu ile kirilarak oynamak deniyorum,bildiğin sokak ortasında topuklu terliklerle saçlarım açık, aaa biz bunu kibar falan sanıyorduk bakışlarına maruz kalmadan ,tanımadığım insanlar arasında rahatca oynamak istiyorum. bi arkadaşınım olur,sözlükte böyle düğün yapan olur beni çağırın. nolur butun benliğimi bırakıp geleceğim.

Utancımdan yerin dibine girdiğim bir anı paylaşmak istiyorum sizleee. Bundan 5-6 yıl önce otobüse bindim bi yere gidicem, otobüs bomboş neyse nereye otursam diye de düşündüm gittim dörtlü koltuklara oturdum, (otobüs şoförü bana baktı ama neden baktı anlamadım) Arkadaşın da bindi gidiyoruz filan otobüs koltuğu soğuk hdjdjdjd ben de dedim yeni oturdum ondandır. Gideceğim yer de yakın değil ilk duraktan bindim son durağa doğru inecem. 60-70 durak var arada. Yolun yarısını gittik oturduğum yer hala soğuk elimle koltuğa, pantolonuma elledim Allahım bi de ne göreyim “ıslak” pantolonda oturduğum yerde. Elim leş gibi koktu. (şöför bana bu yüzden bakmış meğerse daha önceki gün birisi koltuğa işemişşş bende habersizce oturudum) Kalkamıyorum da arkam ıslak. Arkadaşıma yazdım onun sırt çantasını aldım otobüs durağına kadar kalkmadım otobüs durdu hemen kalktım sırt çantasını taktım koşarak hastaneye gittim. Ama diyorum benden sonra birisi oturduysa derler bu kız buraya işemiş. En son olayı neyse o insanları bi daha nerde görecem dedim öyle atlattım psikolojik olarak.

Yüzüklerin efendisi kitabını okumadım, filmini de izlemedim, merak da etmiyorum 🙄

İtiraf edecek bir şeyim yok diye üzülüyorum şu an. Boş yaşamışım zaar ahahh

Çok yanlız hissediyorum be sözlük. Yani öyle böyle değil . Ergenliği aşalı oldu baya ama böyle kimsenin beni anladığını düşünmüyorum hâlâ , sevmek ve sevilmek kadar kölesi olduğum başka bir şey yok ama onu da bir türlü bulamıyorum dışardan bakıyorum kendime evet tamım yani öyle sanki mutsuz olmak için hiçbir sebebim yokmuş gibi ama o kadar eksiğim ki ... Şuanda satırlarca yazmak isteyip de yarım bıraktığım cümleler kadar eksik

Kafam biraz iyi, hayatıma renk katacak birkaç çılgınlık yapmak istiyorum ama yapamıyorum.

Yıllardır dersem abartmis olmam bence. Evet, yıllardır yazar alımını bekliyorum ve bugün buradayım. Çok mutlu oldum bugün gerçekten. Tüm güzellikler bugün üst üste geldi. Yazar alımı da bu güzelliklerden biriydi.

İtiraf ediyorum kulağımı akrep sokmasın diye kar maskesiyle yatıyorum 1.5 aydır.

Biraz önce twitterda gezerken bir sey okudum gözlerim doldu ve kendi anım geldi aklıma. Tokata gittik halamlara. Kuzenlerimde var. Diğer kuzenim çalışıyor yanına gidecekler beni götürmemek için de biz korku filmi izleyeceğiz senin yaşın tutmuyor dediler ki zaten çağırsalar da gitmezdim çünkü yanımda annem abilerim yokken beni yılan gibi sokuyorlardı. Neyse pizza yemeye gitmişler meğerse. Geldiler evdekiler su istedi su almaya giderken duydum halalarım konuşuyor bari desinler ki biraz dolaştık pizza yediklerini söylemesinler o kadar zoruma gitmişti ki küçücük çocuğum lan değer mi yani kalbimi kırmaya size ne zararım dokunmuş olabilir ki niye bu kadar dışlayıp istemediniz beni hâlâ içimde yaradır saçma biliyorum ama geçmiyor işte.

İtiraf ediyorum üzüldüğüm için bazi şeyleri sildim :(

Genel olarak insanlar beni boğmaya başladı. İnsanların ağzına bir süzgeç takmak istiyorum.özellikle fütursuzca konuşan sonradan görmelerin. İnsan kendi kendine şunları sorması lazım. Ettiğim Laf nereye gider! ben nerden geldim! Karşımda ki alınır mı! Ama yok tek kriter karşımda ki benden fazla mı kazanıyor. Bakın ben de yaşadığım çevreyi sevmiyorum ama buraya gelip insanlara saygısızlık yapmıyorum.herkese selamımı veriyorum.kimi verdiğim selamı canı gönülden alıyor.kimi ağız ucuyla ama o ağız ucuyla aldı diye ben selamımı kesmem yine veririm. Aynı köyde büyüdük ama onlara ayıp diye kadın erkek ilişkileri bana ayıp diye dargın da olsan selamını almamak öğretilmiş. Büyük konuşmak istemiyorum ama Umarım birgün bu çok kızdığım insanlar gibi olmam.

Şu herkesin müptelası olduğu film serileri var ya; Iron man captan america thor hulk Black Panter Wolverine Harry Potter yüzüklerin efendisi Superman batman Evlenene kadar bunların hiçbirisini izlememiştim. Matrix saçma geliyor 15.dk sıkılıyorum... Resident evil izledim hepsini ama hiç bir sahnesi aklımda yok

insanların öncelikleri vardır ve bazen sıra sana gelmez. bunu kafama vura vura ögreticem kendime.

bazen çıkarcı pisliğin tekiyim

Bir keresinde 18 tabak taze fasulye yemiştim. Çok tazeydi dayanamadım. Öncesinde de iki tabak çorba, iki tabak etli pilav... :(

Salata yaparken domatesi soymuyorum artık ne olacaksa olsun..

(bkz: görüyorum ve arttırıyorum) Salata yapmıyorum bir leğene her türlü sebze meyveyi doldurup katır kutur yiyorum. (bkz: Aslan yediği tabaktan belli olur hanım evlatları sizi ehehehe)

Çocukken bir yere gitmeden önce annem “büyüklerin lafına sakın karışma sadece sana soru sorarlarsa cevap ver onun haricinde de konuşma “ şeklinde tembihler yapar uymadığımda da ortamda rencide ederdi rencide olmamak için sözünü dinlediğimde de etrafım tarafından sürekli “ senin dilin var mı, aa ne kadar sessiz bir çocuk vs vs “ söylemlere maruz kalıyordum. Hatta daha ileri giderek “sen neden böylesin ?” diyenler oluyordu küçücük bir çocuktum ve söyledikleri şeylere verecek doğru savunmayı da bilmiyordum sadece onlar böyle şeyler söyledikçe utanıyordum ve kendimden nefret edip ben neden böyleyim diye çocuk aklımla kuytu köşelerde ağlıyordum. Uzun bir süre yanlış bi insan olduğumu ve değişmem gerektiğini düşünerek iç savaş verdim.. şuan 21 yaşındayım geriye dönüp baktığımda asıl yanlışı görebiliyorum, fütursuzca her şeye yorum yapan o insanların hepsinden nefret ediyorum.

Arkadaşlar çok seviyorum ama uzun ilişki çok yoruyor be. Hele ki ayrı şehirlerde olunca katlanılacak gibi olmuyor. Bazen inceldiği yersen kopsun diyorum ama...

bisiklet sürmeyi bilmiyorum. beceremedim bu işi bi türlü, yazlık yerde büyüdüğüm halde hep korktum. ehliyeti de geç almama sebep oldu bu korku ama araba kullanmak bisiklet sürmekten daha kolay gerçekten

Daha taşa kediye köpeğe selam vermeye ve sürekli gülmeye başladım geçmiş olsun

Onu düşünmediğim bir gün bile yok....