Bugün hiç tadım yok. Belki de son zamanlarda hiç olmadığı kadar canım sıkkındı. Bir sürü bir sürü saçma sapan problemler baş gösteriyor. Her seferinde hiç maruz kalmak istemediğim şeylerle burun buruna geliyorum. Kimseye de bir şey diyemiyorum.
Kendimi maskot gibi hissediyorum artık.
Bir yakınımla balkonda sigara içiyorduk. Bana dedi ki; “ne olursa olsun sen kendini bileceksin, kendi önüne bakacaksın. Niye biliyor musun? Çünkü ışıkları kapatıp yastığa başını koyduğunda sadece sen varsın. Kimse dönüp bakmaz bile.”
Haklı bir yerde. Ama yetmiyor. Bu kafayla hayata devam edecek şartları bir tık geçtim sanki. Işıkların kapanmasına gerek yok ama zaten benim de sadece kendi yoluma bakabilmem mümkün değil.
Yollar o kadar birbirine girdi ki ipin ucunu bile yakalayamıyorum artık. Buradan bir yere varılır mı onu bile bilmiyorum. Şu amok koşucusu öyküsüne varmama ramak kaldı diyeceğim ama o bile değil.
Yastığa tek başıma kafamı koyuyorum ama kafamda kocaman bir bulutla uyumaya çalışıyorum. Böylesi yaşamımın en yorucu tarafı. Ben kendi kendimi motive edemiyorum artık.
Hayat bir kavrayış yetisidir.
Üstünde durmadı mı durmaz.
Bazen bunu talep etmen, öğrenmen gerekir ama yaşayarak ama deneyerek...
Bazıları şansıyla gelir hiçbir çaba gerekmeksizin tam üzerine oturur.
İhtiyacı olan her şey envanterinde hep vardır. Bu insanlardan nefret ediyorum.
Beni kimse üzmedi, üzemedi biliyor musunuz?
Her şey ben yaşarken, benim arkamdan, benle beraber aktı geldi.
Bu bilinsin isterim: Günahlarımın kefaretini ödeyecek kimsem yok. Trajedim budur.
25 yıllık bir çalışma.
Bu saatten sonra bu dünya için tek bir damla göz yaşı dökenin ecdadını s*keyim!
Hadi bakalım.