asosyal itiraf

Bir ton kaza atlattım, bir ton kazaya şahit oldum. Sırf bu geçen altı ayda dört ölüm gördüm. Sadece birinde biraz gözyasi döktüm; onda da iki gün ağladım, sonra kabullendim. Gamsizliga varan soğukkanlılığımla sağlık problemlerinin, çeşitli kriz türlerinin resmen aranan adamıyım. Mesela en basit bir örnekle üc yıl kadar önce bisikletimle kamyonetin önünde sürüklendim. Bisiklet hurdaya döndü. Şoför benden daha telaşlı. Kalktim, "iyiyim abi bi sey yok" dedim, bisikleti kucakladigim gibi eve gittim. Ama ben bugün çaresiz kaldım. Babam resmen iki araba arasında ezildi ve çekemedim adamı. Başına gelen bütün kötü olaylarda hep yanında ben vardım ama babamı hiç o kadar acı içinde görmemistim. Ne arabayla takla attığımızda ne eline olta iğnesi girdiğinde ne kavga ettiğinde... Yüzü bembeyaz oldu, o yüz ifadesi gözümün önünde hayal meyal. Ondan sonra zaten bende bir şeyler koptu. O anki hisle nasil bagirmissam ortalık birbirine girdi. Sesimle herkes toplandı falan. Berbat bi ortam. Aglamamaliyim diye tutuyorum kendimi, sırası değil çünkü. Eve gidene kadar bekle diyorum ama ulan o neydi ya? Valla içim gitti. Soğukkanlılığa da leke sürdürdük zaten... Evde o bagrisim konuşuluyor... Babam yaninda silah olsa vuracaktin herhalde kadını diyor... Nahoş durumlar.